Ενας ρόκερ στην Ηπειρο

Ο Γιάννης Αγγελάκας συνδυάζει τον ηλεκτρισμό με παραδοσιακά τραγούδια στο Fuzz

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Κυρ. Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Υπήρξε ένας από τους ανανεωτές του ελληνικού ροκ. Ομως, κάμποσα χρόνια αφότου διαλύθηκαν οι «Τρύπες», ο Γιάννης Αγγελάκας δεν αρκείται στις δάφνες που έδρεψε μαζί τους. Αντίθετα μπαίνει σε απρόσμενα μουσικά τοπία, όπως δείχνει η επιλογή του να είναι ο παραγωγός ενός δίσκου του Ψαραντώνη, αλλά και ο τρόπος που αντιμετώπισε τώρα το σάουντρακ της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά».

«Διαβάζοντας», λέει, «το σενάριο ξύπνησε μέσα μου ένα απωθημένο που είχα χρόνια: να πάω λίγο προς την Ηπειρο. Να "παίξω" με τα ηπειρώτικα, τα πεντατονικά». Κάπως έτσι ο τραγουδοποιός συνεργάστηκε με το πολυφωνικό συγκρότημα «Διώνη». Και τώρα το φέρνει μαζί του στη σκηνή του Fuzz, δίπλα στο -14μελές παρακαλώ- συγκρότημά του, τους «Επισκέπτες». Την Παρασκευή και το Σάββατο θα δείξουν πώς μπλέκει η παράδοση με το ροκ. Σ' ένα διάλειμμα από τις πρόβες, ο Αγγελάκας μίλησε στο «7»:

Ο Ψαραντώνης και οι Sonic Youth

*Για το σάουντρακ: «Η "Διώνη" απαρτίζεται από πέντε κοπέλες που μου είχαν δώσει ένα CD από την εποχή που κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος με τους "Επισκέπτες". Είχαν οραματιστεί πιο γρήγορα από μένα ότι μπορούμε να συνεργαστούμε. Στο σάουντρακ ήθελα να κάνουμε κάτι πέρα από το παραδοσιακό. Είναι κορίτσια που έχουν ανησυχίες, έτσι καθήσαμε ένα χρόνο, δοκιμάζαμε, πειραματιζόμασταν, ψάχναμε. Ηθελα να πειράξω όλο αυτό το υλικό ώστε να έχει και μνήμη και να δουλέψει στην ταινία».

*Για την προσέγγιση: «Με ενδιαφέρει η συνάντηση της παράδοσης με την ψυχεδέλεια. Εχει δυναμική. Οποτε έχω βρεθεί σε πανηγύρια στην Ηπειρο ή όταν συναντιέμαι και παίζω στην Κρήτη με ντόπιους μουσικούς, μου αρέσει να τους παρασέρνω να ξεπερνούν την κλασική παράδοση. Να χρησιμοποιούν όλη αυτήν τη μνήμη που έχει κάτι ιερό. Αλλωστε, συχνά οι παραδοσιακοί μουσικοί είναι πιο μπροστά από τους λεγόμενους εναλλακτικούς. Ο Ψαραντώνης δεν έχει ακούσει ποτέ τους Sonic Youth, όμως τους πλησιάζει περισσότερο απ' ό,τι ένα ροκ συγκρότημα».

*Για την παράδοση: «Είναι μια ιστορία δεκαετίας, από τότε που είχαμε κάνει το σάουντρακ του "Χώμα και νερό" του Καρκανεβάτου και βάλαμε λούπα τον "Αμάραντο". Σαν άκουσμα, βέβαια, η παράδοση ήταν βιωμένη μέσα μου. Είναι μια μνήμη σε αντίθεση με τη σημερινή ελληνική μουσική που δεν πατάει πουθενά. Ακόμα είναι ένας τρόπος να ξαναθυμηθώ τι ακουγόταν στην Ελλάδα προπολεμικά, όταν ο μουσικός έπαιζε για τη μουσική και όχι για τις καριέρες και τις εταιρείες. Ακούς μερικά παραδοσιακά τραγούδια και λες, δεν είναι δυνατόν να τα έγραψε άνθρωπος αυτά. Είναι αυτά που έχουν γραφτεί από πολλούς. Αν οι άνθρωποι επεξεργάζονται μια μελωδία επί αιώνες, αν έχει γραφτεί από πολλές ψυχές, πλησιάζει το θείο».

*Για τη μουσική: «Ποτέ δεν έκανα όχημα τη μουσική, την περιείχα. Αλλες φορές έτρωγα τα μούτρα μου, άλλες φορές κάτι έβγαινε. Θέλω να συγκινούμαι με όσα κάνω και να νιώθω ότι έκανα μερικά βήματα. Ποτέ δεν σκέφτηκα να τεμπελιάσω, ήθελα να δοκιμάζω καινούριους ήχους. Πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να αλλάξει το βλέμμα σου στον κόσμο. Εχει έναν πυρήνα που θέλει να μας κάνει να δούμε τα πράγματα πώς κινούνται μέσα στη ροή του χρόνου. Η μουσική είναι πέρα από ιδεολογίες και συναισθηματισμούς, κουβαλάει μια ελπίδα, μια προοπτική».

*Για τον προπερσινό Δεκέμβριο: «Ηταν η πιο ενδιαφέρουσα μεταπολιτευτική στιγμή για την ελληνική κοινωνία. Μπορεί να έγινε λίγο αποσπασματικά και ενστικτώδικα, με λίγη παραπάνω βία, αλλά έλεγε κάτι. Περίμενα ότι ο απόηχος θα έφερνε μια ανανέωση, αλλά απογοητεύτηκα. Πίστευα ότι οι πολιτικοί θα είναι πιο προσεκτικοί και οι πολίτες πιο δραστήριοι. Δημιουργήθηκαν κάποιες κοινότητες, αλλά τελικά οι περισσότεροι συνέχισαν ανακυκλώνοντας την ίδια βλακεία. Ενα σήμα δόθηκε όμως».

«Φτιάχνουμε τις μουσικές που ονειρευόμαστε»

*Για τους πολιτικούς: «Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα λεφτά και η εξουσία. Μαζί με τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες αυτοπροστατεύονται και αλληλοσυντηρούνται σε βάρος της αισθητικής και του πολιτισμού».

*Για την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία του: «Είμαι τυχερός γιατί έχω κάνει ένα όνομα, αλλά και αυτό το χρησιμοποίησα για να ανατρέψω το μύθο που σιγά σιγά έβγαινε προς τα έξω λόγω της επιτυχίας. Τα χρήματα είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Η δισκογραφική All Together Now στέκεται στα πόδια της σε εποχές που καταρρέουν τα μεγαθήρια της δισκογραφίας. Φτιάχνουμε τις μουσικές που ονειρευόμαστε. Οπως μια παραγωγή που κάνουμε στον Ψαρογιώργη, τον γιο του Ψαραντώνη μαζί με τον Νίκο Βελιώτη και τώρα ολοκληρώνεται. Είναι κρητικό, αλλά κάπως το έχουμε πειράξει». *