Μπαλάντες, φάδος, ψυχή

Μία μαγική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελωδική σύμπραξη πραγματοποιείται από τις 8 έως τις 14 του Γενάρη στο «Half Note» (Τριβωνιανού 17, Μετς, 210-9213310), όπου η Μαργαρίτα Zορμπαλά συναντά επί σκηνής τον εξαίρετο τραγουδιστή των φάδος Helder Moutinho. H τραγουδίστρια με τη μαγευτική φωνή ετοιμάζει ειδικά για το «Half Note» μια μουσική αναδρομή και διαδρομή μέσα από τις χώρες, τις γλώσσες και τις κουλτούρες που βίωσε - Μόσχα, Λισσαβόνα, Αθήνα. Μπαλάντες και φάδος, από τη Μόσχα ...στην Alfama, περιλαμβάνει η ξεχωριστή, ατμοσφαιρική συνάντησή της με τον Πορτογάλο τραγουδιστή.

Εχοντας ξεχωρίσει με την πορεία της στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και τις συνεργασίες της με Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Ρίτσο, Μάνο Χατζιδάκι, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Andreas Vollenweider, Λάκη Παπαδόπουλο κ.ά., καθώς και με την ιδιαίτερη ερμηνεία της στο κλασικό «ελαφρό» τραγούδι (Κ. Γιαννίδης, Αττίκ κ.ά.), η Μαργαρίτα Ζορμπαλά βρίσκεται σε μια διαρκή δημιουργική συνάφεια με τις μουσικές του κόσμου. Μοναδικές εξάλλου παραμένουν οι ερμηνείες της στα ρώσικα τραγούδια. Επιμένοντας σε επιλεγμένες και επιλεκτικές καλλιτεχνικές κινήσεις, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά συνεργάζεται σε ένα ειδικό πρόγραμμα με έναν από τους ξεχωριστούς άνδρες τραγουδιστές των φάδος στην Πορτογαλία. Με ισχυρή ερμηνευτική δύναμη και συναισθηματικό βάθος στη φωνή του, ο Helder Moutinho βρίσκεται σε διαρκή καλλιτεχνική εξέλιξη. Τη μεγάλη του στόφα, άλλωστε, είχε την ευκαιρία να την αποδείξει στις εμφανίσεις του πριν κάποια χρόνια με την Celeste Rodriguez. Η πορεία του είναι γεμάτη διακρίσεις και η καλλιτεχνική του σύμπραξη με την Μαργαρίτα Ζορμπαλά στην αθηναϊκή τζαζ σκηνή αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτιστικές προτάσεις των ημερών. Τους δύο τραγουδιστές θα συνοδεύσουν οι: Ricardo Parreira: πορτουγκέζικη κιθάρα, Pedro Pinhal: κλασική κιθάρα, Κώστας Ράπτης: μπαγιάν, Μιχάλης Πορφύρης: βιολοντσέλο, Θοδωρής Οικονόμου: πιάνο, επιμέλεια, ενορχήστρωση, διεύθυνση ορχήστρας. Παραστάσεις: Δευτέρα - Σάββατο (10.30 μ.μ.), Κυριακή (9 μ.μ.).

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

19/11/2006

-- Δημιουργικές φωνές ... χωρίς καρμπόν

1/4/2004

-- Τάνγκο και «γυναικείες φωνές»

7/3/2004

-- Δισκογραφικές συναντήσεις

6/10/2000

-- Συναυλίες στην Κύπρο

ΟΙ SΤRΑΝGLΕRS ΜΙΛΑΝΕ ΣΤΑ «ΝΕΑ» ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΤΟΥΣ

«Και το ροκ θέλει τις ισορροπίες του»

Oι ροκ αντοχές στην εποχή τού myspace φαίνονται. Και ενώ μέχρι να διαβάσετε το κείμενο θα έχουν ξεπηδήσει στο Ίντερνετ καμιά δεκαριά νέα συγκροτήματα- μερικά από αυτά με αξιώσεις-, υπάρχουν εκεί έξω «βράχοι» που στέκουν ακλόνητοι. Και δεν έχω τους Rolling Stones κατά νου. Ο Μικ, ο Κιθ και η παρέα είναι μια γιγάντια επιχείρηση. Μια μηχανή που κινείται σαν θηρίο. Ναι, ακόμη.

«Αν μετράς την αντοχή, και οι Stranglers τα έχουν πάει πολύ καλά σ΄ αυτό το θέμα», εκτιμά ο JJ Βurnel στο τηλέφωνο, λίγο πριν οι «Άνθρωποι με τα μαύρα» κατεβούν στα μέρη μας. Φαντάζομαι ότι όλο αυτό το διάστημα από το τέλος της δεκαετίας του ΄70 που ξεκίνησαν με τραγούδια τα οποία έχουν περάσει στα rock classics, οι Stranglers ταξιδεύουν με αέρα στον χρόνο.

«Έχουν αλλάξει τόσο πολλά πράγματα γύρω, ο κόσμος όλος, αλλά και η φύση αυτού ακριβώς που κάνουμε, να παίζουμε ροκ εν ρολ. Ωστόσο, αυτό που βλέπουμε τελευταία είναι να έχει αυξηθεί το ενδιαφέρον του κόσμου για το συγκρότημα. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός εκεί έξω που μας δίνει τη δύναμη και την έμπνευση να συνεχίζουμε», λέει ο Βurnel, ο οποίος μάλιστα έχει κάνει και την παραγωγή σε δύο άλμπουμ των «δικών μας» Μagic De Spell.

Πώς φαίνεται λοιπόν στην μπάντα που οι νέοι φαν «κατεβάζουν» το Rattus Νorvegicus και έχουν στα mp3 τους τα «Αlways Τhe Sun» και «Νo Μore Ηeroes»; «Έχει ενδιαφέρον να το βλέπεις κι έτσι. Από την άλλη, ομολογώ πως είμαι νοσταλγικός χαρακτήρας. Μ΄ αρέσει να κρατάω ένα άλμπουμ στα χέρια μου, να μελετώ όλες τις λεπτομέρειες που είναι τυπωμένες στο εξώφυλλο, να διαβάζω τα στοιχεία, ποιος έκανε την παραγωγή, ποιος έγραψε τι... Από την άλλη, σκέφτομαι πως τίποτε δεν εμποδίζει την καλή μουσική να φτάνει στον κόσμο. Και καλή μουσική πάντα θα βγαίνει. Αυτό δεν έχει τελικά σημασία;».

Κάπου στο βάθος ακούς τους Stranglers να παίζουν. «Οι πρόβες δεν σταματάνε ποτέ», λέει ο Βurnel. «Πρώτα απ΄ όλα πρέπει αυτό που κάνουμε να ενθουσιάζει εμάς». Τι τους ενθουσιάζει πιο πολύ τώρα; «Το να ανεβαίνεις στη σκηνή και να παίζεις είναι ακαταμάχητο». Αν έχεις μπροστά σου όλη την εικόνα- πρόβες, συναυλίες, στούντιο- μπορεί και να είναι εξοντωτικό. «Το ροκ θέλει κι αυτό τις ισορροπίες του. Το καράτε και οι πολεμικές τέχνες με έχουν βοηθήσει πολύ στο να κρατάω αυτές τις ισορροπίες απέναντι στον ροκ τρόπο ζωής».

Την περασμένη χρονιά οι Stranglers έδωσαν συναυλία στη Σάμο. «Ήταν από τα πιο ωραία πράγματα που ζήσαμε πέρσι.

Το νησί είναι σκέτη μαγεία. Και το να πηγαίνουμε σε σημεία που δεν είχαμε ξαναβρεθεί με τους Stranglers είναι κάτι που επιδιώκουμε. Αυτή τη φορά θα παίξουμε στην Πάτρα. Θα έλεγα πως όλη η χρονιά που πέρασε ήταν για το συγκρότημα συναρπαστική».

ΙΝFΟ

Οι Stranglers παίζουν στην Πάτρα (21 Ιανουαρίου), την Αθήνα (στο Fuzz της Πειραιώς και Χαμοστέρνας, 22/1), τη Θεσσαλονίκη (στο Βlock 33, 23/1)

Με μια ματιά

Το 1974 ξεκίνησαν από το Σάρεϊ της Αγγλίας ως Guildford Stranglers Το 1976 συνδέθηκαν με το punk κίνημα, «ανοίγοντας» τις συναυλίες των Ramones Είχαν επιρροές από το ψυχεδελικό ροκ και τους Doors Επιτυχίες τους: «Golden Βrown», «Αlways Τhe Sun», «Νo Μore Ηeroes», «Strange Little Girl», «La Folie», «Duchess» Έχουν κυκλοφορήσει 16 άλμπουμ Τον Φεβρουάριο θα κυκλοφορήσουν το «Decades Αpart» Το 1990 φεύγει από το γκρουπ ο τραγουδιστής Ηugh Cornwell Οι Stranglers σήμερα είναι οι JJ Βurnel (μπάσο/φωνή), Jet Βlack (ντραμς), Dave Greenfield (πλήκτρα), Βaz Warne (κιθάρα, φωνή)

• Της Μαρίας Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ζωή σαν τριαντάφυλλο στο Μέγαρο

Η ζωή και τα τραγούδια της Εντίθ Πιαφ μέσα από μια βιογραφική μουσική παράσταση

ΣΥΝΑΥΛΙΑ. «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» ήταν ο τίτλος της σχετικά πρόσφατης ταινίας με θέμα τη ζωή της Εντίθ Πιαφ. Η ταινία αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον του κοινού για μια καλλιτέχνιδα που σήμερα φαντάζει θρυλική, όχι μόνο για τα τραγούδια της αλλά και για την πολυτάραχη ζωή της. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ο Ζαν Κοκτό είχε δηλώσει: «Δεν υπήρξε ποτέ άλλη Πιάφ ούτε θα ξαναϋπάρξει ποτέ». Μια ολόκληρη γενιά έκανε την Πιάφ «μύθο», «θρύλο», λέξεις που η σημασιολογική εξέλιξη άλλαξε το αρχικό τους νόημα δημιουργώντας συνώνυμα.

Στη μεγάλη Πιάφ, λοιπόν, είναι αφιερωμένη μια θεατροποιημένη μουσική βιογραφία που πρόκειται να παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, 8.30 μ.μ.) στις 31 Ιανουαρίου. Τι ακριβώς θα συμβεί τότε; Ο Ζακ Πεσίς -δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστορικός της μουσικής- μας ξαναθυμίζει με έναν ανάλαφρο τρόπο την καριέρα της Πιάφ, κάνοντας σταθμό στις ημερομηνίες-κλειδιά της ζωής της. Η Ναταλί Λερμίτ με την υπέροχη φωνή της διανθίζει τη διήγηση με τα αθάνατα τραγούδια της μεγάλης καλλιτέχνιδας, συνοδευόμενη από τον Ορελιάν Νοέλ στο ακορντεόν. Η σκηνοθεσία της Ρουμπιά Ματινιόν υπογραμμίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ του αφηγητή, της τραγουδίστριας-ηθοποιού και του μουσικού, και προκαλεί τη συμμετοχή του κοινού.

Ερωτες, τραγούδια

Τρεις πρωταγωνιστές που έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στον «μύθο» της Πιάφ αναπλάθοντας τη ζωή της μ’ έναν τρόπο διασκεδαστικό και συγκινητικό συνάμα. Θα δούμε πώς γεννήθηκαν τα μεγάλα τραγούδια της, «La vie en rose», «L’hymne ‡ l’amour», «Milord», «Non, je ne regrette rien» κ.ά., πώς μεγάλωσε στη φτωχογειτονιά του Παρισιού και στα μπαρ της Πιγκάλ, πώς η Εντίθ Γκασιόν έγινε το «Μικρό Σπουργίτι» και στη συνέχεια η «Εντίθ», πώς συνάντησε τον Μαρσέλ Σερντάν και έζησε μαζί του έναν μυθικό έρωτα, τι της οφείλουν οι Ιβ Μοντάν, Σαρλ Αζναβούρ, Ζορζ Μουστακί, πώς κατανάλωσε τη ζωή της δίνοντας παραστάσεις μέχρις εξαντλήσεως, σε πείσμα των γιατρών που της συνιστούσαν επίμονα να ξεκουραστεί. Η επιμέλεια της παραγωγής ανήκει στους Thierry Martin, Jacques Pessis, Alain Delon.

«Συν-δυασμοί» με την Ορχήστρα των Χρωμάτων

• Το εκκεντρικό στίγμα της δικαίωσε με ευστοχία η Ορχήστρα των Χρωμάτων στη συναυλία που έδωσε υπό τον έμπειρο Αλκη Μπαλτά, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς (15/11/2009).

Ο Γιάννης Τσιτσελίκης παίζει το «Κοντσέρτο για τσέλο αρ.1» του Νταριίς Μιγιό συνοδευόμενος από την Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Αλκη Μπαλτά

Δομημένο ευφάνταστα, με έντονες εναλλαγές, το πρόγραμμα περιλάμβανε τέσσερα έργα με σολίστ. Ξεκίνησε από τα «Εξι τραγούδια σε ποίηση Σαχτούρη για ανδρική, γυναικεία φωνή και τρίο εγχόρδων με πιάνο» (2002-04) του Νίκου Βασιλείου. Ηταν ένας εννεαμερής κύκλος τραγουδιών συμμετρικά πλαισιωμένων από πρελούδιο, ιντερλούδιο και ποστλούδιο.

Η ακρόαση φανέρωσε μια διφυή μουσική σε ευανάγνωστους τόνους υπαρξιακής απελπισίας/διαμαρτυρίας, βασισμένη στην αντιπαράθεση αγέλαστης, α λα-Μπουλέζ μοντερνιστικής ορχηστρικής γραφής και ευανάγνωστα τραγουδιστικής φωνητικής γραμμή.

Παλινδρομώντας με άνεση μεταξύ μουσικής απαγγελίας και τραγουδιού, η μεσόφωνος Μαργαρίτα Συγγενιώτου και ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς υπηρέτησαν τη μουσική πειστικά και με αφιέρωση. Ακολούθησε το νεανικό «Κοντσέρτο για πιάνο, έγχορδα και τύμπανα» (1946) της Γκαλίνα Ουστβόλσκαγια, ένα σύντομο, ενιαίο κομμάτι προδρομικά μινιμαλιστικής γραφής, με μπαρτοκικού τύπου σφυροκοπηματική γραφή για το πιάνο, έκδηλα επηρεασμένο από τον τότε δάσκαλό της Σοστακόβιτς. Την απαιτητική σε επίπεδο συνοχής ειρμού αλλά και συντονισμού ορχήστρας/σολίστα μουσική απέδωσε με εγρήγορση και αυτοπεποίθηση η πιανίστρια Ντιάνα Νάγκη.

Ριζική αλλαγή ατμόσφαιρας επέφεραν τα «Τραγούδια του ταξιδιού» (1904) του Βον Γουίλιαμς, μουσική απερίφραστα μελωδική, σφύζουσα από νεανικό συναίσθημα, με πτητική εμπρεσιονιστική ενορχήστρωση. Ο Δημήτρης Πλατανιάς τραγούδησε με σφρίγος και ωραία, ρευστή φραστική, χρωμάτισε αισθαντικά τη ρωμαλέα φωνή του με ευαίσθητες διακυμάνσεις δυναμικής και ενστάλαξε στη μουσική συγκινητικούς τόνους αρρενωπής τρυφερότητας.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με το «βραζιλιάνικο» «Κοντσέρτο για τσέλο αρ.1» του Νταριίς Μιγιό. Αρτια προετοιμασμένος, άνετα συντονισμένος προς το ξένοιαστο, μειξιγενές στίγμα του έργου, ο Γιάννης Τσιτσελίκης διέπλασε μια ωραία, στρωτή ανάγνωση. Σβέλτη, ευλύγιστη φραστική, εύστοχα τονισμένα βιρτουοζίστικα εφέ και κινητικά δοσμένοι χορευτικοί ρυθμοί πρόσφεραν έναν ευπρόσδεκτα φωτεινό επίλογο.

• Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ο Σνουπ Ντογκ στη Χώρα των Θαυμάτων

* «Malice in Wonderland»- Snoop Dogg (ΕΜΙ)

• Stereo Φονικά Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

«Ξεκίνησα τον δίσκο με πολλή μοχθηρία μέσα στην ψυχή μου. Αλλα όταν επιτέλους βγήκα από το στούντιο ένιωσα ότι βρισκόμουν στη χώρα των θαυμάτων. Τώρα νιώθω καλά με τη ζωή μου.

Γιορτάζω τη ζωή, με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Οταν ετοιμάζω ένα δίσκο σκέφτομαι, να το κάνω γκάνγκστα; Να σβήσω όλους αυτούς τους ράπερ; Αλλά μετά κάθομαι και το ξανασκέφτομαι και λέω ότι πρέπει να βγάλω ένα δίσκο που θα πουλήσει. Από την άλλη όμως δεν με πολυνοιάζει κιόλας η αγορά». Ο Σνουπ Ντογκ πρώτα ξεμπέρδεψε με την αθλιότητα του ριάλιτι σόου, «Dog's Father Hood». Η εικόνα του επίφοβου ράπερ να βγάζει βόλτα το πεκινουά με άσπρη κάλτσα και πλαστική παντόφλα θα μπορούσε να καταστρέψει την εικόνα του οποιουδήποτε γκάνγκστα εκτός φυσικά από τον Σνουπ Ντογκ. Υστερα έγινε μέλος του Εθνους του Ισλάμ -σε μια εποχή μάλλον δύσκολη για τους Αμερικανούς Μαύρους Μουσουλμάνους- και πρόσφερε και 1.000 δολάρια στον ηγέτη του Λιούις Φάραχαν. Μετά βρήκε τον the Dream, ανακάλυψη του dr Dre, παλιού μέντορα του Σνουπ, και έφτιαξε το πρώτο τραγούδι το «Gangsta Luv». Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτός ο δίσκος, που είναι ο καλύτερός του από το «Last Meal», εννιά χρόνια πριν. Γιατί εδώ αυτός ο παλιός αλανιάρης εγκαταλείπει επιτέλους την εμμονή του να γίνει r'n'b είδωλο, παρατάει τα παραμορφωμένα φωνητικά και τους ψευδο-ντίσκο ρυθμούς που έντυνε τόσα χρόνια τους δίσκους του και ξαναπέφτει με τα μούτρα σε αυτό το μάγκικο υπνωτικό χιπ χοπ χαρμάνι του, που μυρίζει μαριχουάνα και μπαρούτι.

Οσο αλαζονικός και αν ακούγεται στις συνεντεύξεις του ο Σνουπ έχει ακόμα «τις επαφές του στο δρόμο». Οι επιλογές των συνεργατών από τους The Neptunes ώς τον Lil John δείχνουν ότι έχει πάρει το μάθημά του και δεν φτιάχνει μουσική με ράπερ που δεν ταιριάζει στο στιλ του. Παίρνει όπως λέει «νέα παιδιά από τη γειτονιά». Εχει τα γυναικεία φωνητικά που ψάλλουν λάγνα το όνομά του, έχει και τον κοφτό ραπ ρυθμό που δόξασε η Δυτική Ακτή. Και κρύβει τα όπλα του πια κάτω από το κουστούμι του διευθυντή του δημιουργικού της Priority Records. Κάπως έτσι ο δίσκος βγήκε κοφτός και απειλητικός και εντελώς διαφορετικός από το αποκαλούμενο σύγχρονο χιπ χοπ όπου ο ήχος του κλαμπ έχει αντικαταστήσει τον ήχο του δρόμου. Το δοκίμασε και ο Σνουπ στις προηγούμενες δουλειές. Αλλά τι δουλειά είχε ένας πρώην γκάνγκστερ με τη λουσάτη μοντέρνα ντίσκο; Οπότε το πήρε απόφαση και ξαναγύρισε στα παλιά λημέρια του Λος Αντζελες, στο Λονγκ Μπιτς και στο Σάουθ Σέντραλ. Ο ήχος, εδώ, είναι γκάνγκστα χιπ χοπ, ακούγεται παλιομοδίτικο αλλά αυθεντικό. Και ο Σνουπ παράτησε τους πειραματισμούς και ραπάρει όπως παλιά. Με μια ύπουλη, σαγηνευτική φωνή που σου χαϊδεύει το αυτί την ώρα που σου αδειάζει το Ούζι στην κοιλιά.

* Στο www.myspace.com/snoopdogg, όλα τα τραγούδια της νέας του δουλειάς.

Ρωσικές ρομάντζες με αργεντίνικα τραγούδια

• Τέσσερα χρόνια είχαμε να ακούσουμε τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Από εκείνο το εκλεκτικό μουσικοθεατρικό θέαμα στο Θέατρο Τέχνης. Και να που τώρα θα εμφανιστεί σ' έναν τελείως διαφορετικό χώρο: στο Half Note, που σπανίως φιλοξενεί Ελληνες καλλιτέχνες.

Πορτογάλος ερμηνευτής των φάντος, ο Χέλντερ Μουτίνιο θα είναι μαζί με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά στο «Half Note» από τις 8 Ιανουαρίου

Από τις 8 έως τις 14 Ιανουαρίου συμπράττει με τον Πορτογάλο φαδίστα Χέλντερ Μουτίνιο. Με ρεπερτόριο ενταγμένο στη «world music», θα επιχειρήσουν απρόβλεπτους συνδυασμούς. «Και θα δείτε πόσο ωραία παντρεύονται οι ρωσικές ρομάντζες του 19ου αιώνα μ' ένα αργεντίνικο τραγούδι ή με κάποιο φάντος», λέει η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, που κάθε φορά πρέπει να 'χει ένα δημιουργικό κίνητρο: «Εγώ πλέον τραγουδάω μόνον όταν έχω κέφι. Δεν το κάνω για επαγγελματικούς σκοπούς».

Σ' αυτή την περίπτωση κίνητρο, εκτός από τον χώρο και τον «συνδυασμό» με τον Μουτίνιο, είναι και οι άλλοι συνεργάτες, με πρώτο πρώτο τον πιανίστα Θοδωρή Οικονόμου, που ανέλαβε τις ενορχηστρώσεις. Μαζί τους και οι μουσικοί Ρικάρντο Παρέιρα (πορτογαλική κιθάρα), Πέντρο Πινιάλ (κλασική κιθάρα), Κώστας Ράπτης (μπαγιάν), Μιχάλης Πορφύρης (βιολοντσέλο).

* HALF ΝΟΤΕ JAZZ CLUB (Τριβωνιανού 17, Μετς). Τηλ. κρατήσεων: 210-9213310. Τιμές εισιτηρίων: Α' ζώνη 40 ευρώ (35 φοιτητικό), Β' ζώνη 35 ευρώ (30 φοιτητικό), Γ' ζώνη 30 ευρώ (20 φοιτητικό).

• Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Μαργαρίτα Ζορμπαλά: Δεν είμαι μακριά, γύρω και μαζί σας είμαι

• Στα 17 της τραγούδησε Μίκη Θεοδωράκη, στα 22 της Μάνο Χατζιδάκι κι έκτοτε έκανε μερικές ακόμα επιλεκτικές συνεργασίες. Μέχρι που αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να φύγει στην Κύπρο, όπου ζει μόνιμα με την οικογένειά της. Τώρα πια η Μαργαρίτα Ζορμπαλά...

«Παρ' όλο που εμφανίζομαι τόσο σπάνια και για λίγο παίρνω πάρα πολλή αγάπη κι εκτίμηση από τον κόσμο - ίσως μάλιστα δυσανάλογα πολλή σε σχέση με ό,τι του 'χω δώσει. Κι αυτό κάθε φορά με ξαφνιάζει», λέει η Μαργαρίτα Ζορμπαλά

• Εμφανίζεστε αραιά και πού. Οταν το αποφασίζετε τι ψάχνετε;

«Είναι λίγο μεταφυσικό. Δεν ξέρω. Ούτε το αποφασίζω ακριβώς. Φτάνει μια στιγμή, σαν να 'χει ωριμάσει κάτι κι ακριβώς τότε έρχεται και μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Σαν να "συνωμοτούν" όλα αρμονικά».

• Δεν σας λείπει το τραγούδι;

«Καθόλου. Περνάω περιόδους που δεν τραγουδάω καθόλου. Μπορεί, όμως, ένα πρωί να ξυπνήσω και να αρχίσω, σαν τα πουλάκια όταν έρχεται η άνοιξη, να τραγουδάω λίγο, ύστερα περισσότερο και τελικά να φτάσω στο σημείο να θέλω να ξανατραγουδήσω μπροστά σε κόσμο. Αλλά επειδή μεσολαβούν μεγάλες σιωπές, κάθε φορά που τραγουδάω δεν ξέρω αν θα είναι κι η τελευταία. Αυτό, όμως, έχει μια γοητεία. Με κάνει να τραγουδάω με την ψυχή μου».

• Πώς πήρατε την απόφαση να απομακρυνθείτε;

«Δεν το έκανα επίτηδες. Ούτε υπάρχει κάτι ηρωικό στη στάση μου. Απλώς δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Ξεκίνησα να τραγουδάω λατρεύοντας ό,τι κάνω, αλλά είχα φτάσει στο σημείο να το μισώ ή να βαριέμαι αφόρητα. Τότε χτύπησε το καμπανάκι. "Δεν υπάρχει πια εντιμότητα σ' ό,τι κάνω", είπα. "Πρέπει να σταματήσω"».

• Γιατί συνέβη αυτό;

«Ηταν επειδή ξεκίνησα πολύ μικρή; Επειδή έκανα πράγματα που δεν ήθελα; Είχαν αρχίσει να αλλάζουν και τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα. Δεν μπόρεσα να προσαρμοστώ; Μάλλον όλα μαζί».

• Τι σας ενοχλεί στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας;

«Η κακογουστιά. Κι επίσης όταν βλέπω ανθρώπους "από τη δική μας την πλευρά" να κάνουν υπολογισμένα βήματα. Για να βγάλουν γρήγορα λεφτά; Για να είναι σ' όλα τα έντυπα; Δεν ξέρω. Μ' ενοχλεί πάντως πολύ. Συχνά μάλιστα εκτιμώ περισσότερο τους ανθρώπους της εμπορικής σκηνής γιατί είναι ξεκάθαροι στις προθέσεις τους - κι ας μη μου αρέσουν όσα κάνουν. Εκείνοι, τουλάχιστον, λένε "σ' όποιον αρέσουμε". Ενώ οι δικοί μας: "Δεν γίνεται να μη σου αρέσουμε". Κι όμως γίνεται».

• Στα 17 σας συνεργαστήκατε με τον Θεοδωράκη. Με τέτοια αρχή μπορεί κάποιος να καεί;

«Κάποια στιγμή έτσι νόμιζα. Ενιωσα σαν να αδειάζω, σαν να είμαι μόνη και να μην υπάρχει τίποτα γύρω. Μακροπρόθεσμα, όμως, μόνο βοήθεια ήταν τα δώρα που μου δόθηκαν».

• Πόσο σας επηρέασε το γεγονός ότι γαλουχηθήκατε δίπλα σε μεγάλες προσωπικότητες;

«Οταν μικρός βρίσκεσαι δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους, μαθαίνεις πολλά, γίνεσαι, όμως, και λίγο ψηλομύτης. Μετά απαιτείς να είναι όλοι Μίκης, Μάνος ή Γκάτσος. Ηρεμείς μεγαλώνοντας. Γίνεσαι σοφότερος και καταλαβαίνεις ότι όλοι κάτι έχουν να σου δώσουν. Εγώ έτσι είδα τη διαδρομή μου. Απ' όλους κάτι έμαθα, αλλά και σε όλους πιστεύω ότι κάτι έδωσα».

• Αντίστοιχα εκλεκτικό περιβάλλον ήταν και το οικογενειακό σας. Η μητέρα σας, ηθοποιός και τραγουδίστρια. Ο πατέρας σας, μορφή της Αριστεράς και συγγραφέας...

«Από τη μητέρα μου πήρα το ταλέντο και την αγάπη για τις τέχνες. Κι από τον πατέρα μου, την αγάπη για τα βιβλία και τη γνώση, αλλά και την πολύ μεγάλη καλοσύνη που είχε. Χάρη σ' αυτόν πίστεψα ότι οι αριστεροί πρέπει να είναι καλοί και γενναιόδωροι άνθρωποι. Αργότερα είδα ότι δεν ήταν όλοι έτσι. Δεν έπαψα, όμως, να πιστεύω ότι θα 'πρεπε να είναι».

• Από τη Ρωσία τι κρατάτε;

«Καλές σπουδές, καλό πανεπιστήμιο (αν και δεν πρόλαβα να το τελειώσω) και πολύ χαρούμενα παιδικά χρόνια».

• Επιστρέψατε έκτοτε;

«Πριν από 6 χρόνια, για μια συναυλία στην αίθουσα Τσαϊκόφσκι, την ίδια όπου στα 7 μου χρόνια είχα δει για πρώτη φορά τον Μίκη Θεοδωράκη να διευθύνει την ορχήστρα του με τη Φαραντούρη και τον Καλογιάννη. Η συναυλία ήταν πολύ συγκινητική. Η Ρωσία όμως είχε αλλάξει αρκετά: ο τρόπος ζωής και οι άνθρωποι. Βρέθηκαν στα χέρια λίγων πολλά λεφτά κι ανήλθε μια κοινωνική "τάξη", που πριν δεν την ξέραμε. Ομολογώ ότι αυτό μ' ενοχλεί πάρα πολύ».

• Η καρδιά σας είναι στην Κύπρο, στην Ελλάδα ή στη Ρωσία;

«Στην Ελλάδα. Εκεί που μου έμαθαν οι γονείς μου, όταν μας έλεγαν πως αυτή είναι η πατρίδα μας κι εκεί θα γυρίσουμε κάποτε».

• «Πού ήσουν τόσα χρόνια Μαργαρίτα;», σας ρωτούσαν οι ηθοποιοί στο Θέατρο Τέχνης πριν από 4 χρόνια...

«Δεν είμαι πουθενά μακριά, παιδιά. Γύρω και μαζί σας είμαι. Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος. Απλώς τυχαίνει να μη βρισκόμαστε τόσο συχνά».

• Μεγαλώσατε;

«Μερικές φορές νιώθω ακόμα πολύ μικρή και σκανδαλιάρα. Μου αρέσει όμως που μεγάλωσα. Οταν έκανα τα 50χρονά μου, μάζεψα μερικούς φίλους που περίμεναν πως κι εγώ θα κλαίω - όπως κάνουν οι περισσότεροι σ' αυτή την ηλικία. "Είμαι πολύ χαρούμενη. Εζησα πολύ ωραία μέχρι σήμερα", τους είπα. Εμειναν άφωνοι...». *

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

«Πάνω στα φτερά της νύχτας». Η Λένια Ζαφειροπούλου τραγούδησε ρομαντικούς

• ΔΥΟ ΒΡΑΔΙΕΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ (ΠΕΙΡΑΙΩΣ)

• Ηχοι ζωντανοί Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Κάθε φορά που αποφασίζει να δώσει προσωπικό ρεσιτάλ με τραγούδια (Lieder), η μεσόφωνος Λένια Ζαφειροπούλου προτείνει κάτι ξεχωριστό. Οι υψηλές επιδόσεις της στο βασικό ρεπερτόριο του Ρομαντισμού είχαν φανεί παλαιότερα όταν τραγούδησε «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σούμπερτ (Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, 8/3/2008).

Στην πρόσφατη εμφάνισή της στον ίδιο χώρο πρότεινε μια ιδιαίτερη ανθολογία τραγουδιών του Ρομαντισμού, με τίτλο «Πάνω στα φτερά της νύχτας» και αυτονόητη, σχετική θεματική. Οπως πέρυσι, ως μουσικό συνοδό και συνοδοιπόρο είχε τον Γερμανό πιανίστα και συνθέτη Μίχαελ Γκέες (30/11/2009).

Οι δυο τους διάλεξαν 12 τραγούδια των Σούμπερτ, Σούμαν, Μέντελσον, Μούσοργκσκι, Μάλερ, Μπραμς, Τσαϊκόφσκι και δύο του ίδιου του Γκέες, που αποδόθηκαν στις αυθεντικές γλώσσες: γερμανικά, ρωσικά και αγγλικά. Η συνοχή του ρεσιτάλ βασίστηκε στην έλξη μουσικών και ποιητικών διαθέσεων, συνειρμών αλλά και στο ξάφνιασμα των αντιθέσεων.

Η Ζαφειροπούλου τραγούδησε με φωνή που έχει αισθητά μεστώσει αποκτώντας θερμότερους σκούρους τόνους δίχως να χάνει τη λάμψη της, με ασφαλή τεχνική και αψεγάδιαστη ορθοτονία, κυρίως όμως με εκφραστικότητα που έπειθε ότι αυτή κατανοεί και αισθάνεται σε βάθος ό,τι αποδίδει.

Δουλεμένη εξαντλητικά, η ερμηνεία κάθε κομματιού πρόβαλλε αβίαστα και με ξεκάθαρο, ιδιαίτερο στίγμα. Ο άγριος, ζοφερός «Βασιλιάς των ξωτικών» του Σούμπερτ, όπου η Ζαφειροπούλου απέδωσε με ισορροπημένη θεατρικότητα τις τρεις διαφορετικές φωνές μεταλλάσσοντας τη χροιά της φωνής της, το θανατερό «Νανούρισμα» του Μούσοργκσκι, η ορμητικού πάθους «Ηδονή της θυελλώδους νύχτας», το θανάσιμης μελαγχολίας «Εκεί που ηχούν οι ωραίες τρομπέτες» του Μάλερ, όλα λειτούργησαν ως περαστικά ανοίγματα σε διαφορετικούς ψυχικούς και ποιητικούς κόσμους. Ωστόσο, ειδικά στον Μάλερ, οι προσεγγίσεις διέθεταν στο έπακρο το ειδικό εκείνο κράμα πυρέσσοντος πάθους, νοσταλγίας και εσχατολογικής μελαγχολίας που χαρακτηρίζει τον Ρομαντισμό του 1900· μελλοντικά περιμένουμε από την τραγουδίστρια περισσότερα στο πεδίο αυτό!

Ανάμεσα στα τραγούδια Γκέες και Ζαφειροπούλου παρενέβαλαν τέσσερις αυτοσχεδιασμούς επάνω σε θεατρικά κείμενα του Σαίξπηρ («Ονειρο θερινής νύχτας», «Ρωμαίος και Ιουλιέττα») και ποίηση των Κιτς και Εσε.

Αυτές οι απερίφραστες εκτροπές από την αυστηρή φόρμα του κανονικού τραγουδιού ήχησαν κάπως περίεργα -πάντως όχι άστοχα- στο πλαίσιο του ρεσιτάλ.

Ισορροπώντας αβέβαια ανάμεσα σε τραγούδι και στο είδος του «μελοδράματος» που συνταιριάζει απαγγελία και μουσική, χάρισαν στο ακρόαμα ανησυχητικά, «νυχτερινά» ανοίγματα φωτίζοντας αποσπασματικά ενδιάμεσους χώρους και τόνους έκφρασης. *

Μαργαρίτα Ζορμπαλά: «Δεν μπορούμε όλοι να τραγουδάμε τα πάντα»

«Βλέπω πολύ θετικά το Ίντερνετ, αν και πρόσφατα μυήθηκα. Όλα σου προσφέρονται. Και τα τραγούδια και η εικόνα- όλα», λέει η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η οποία επιστρέφει με ένα πρόγραμμα πολυεθνικό που είναι το φόρτε της. Άλλωστε πιστεύει πως «οι τραγουδιστές δεν μπορούμε όλοι να τραγουδάμε όλα τα είδη»...

Γεννήθηκε στη Ρωσία, ζει στην Κύπρο και επιστρέφει στα live με ένα πολυεθνικό πρόγραμμα (μαζί με τον τραγουδιστή των φάντος Χέλντερ Μουτίνιο). Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά «επικυρώνει» ξανά την κοσμοπολίτικη σφραγίδα της

Δεκαπέντε παιδάκια από διάφορες χώρες (Ιαπωνία, Ιρλανδία, Αραβία, Λιθουανία, Λίβανος, Αφρική και αλλού) πιασμένα χέρι χέρι περπατούν σε ρωσικό λιβάδι. Ανάμεσά τους η τραγουδίστρια Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Η παλιά φωτογραφία αποτυπώνει το δικό της κοσμοπολίτικο «παρών» σε τέχνη και ζωή. «Γεννήθηκα στην Τασκένδη και μεγάλωσα στη Μόσχα. Στο κοινόβιο του Πανεπιστημίου της Μόσχας (όπου ο πατέρας μου τότε έκανε τα μεταπτυχιακά του), κάναμε παρέα 15 παιδάκια απ΄ όλες τις φυλές της Γης. Όλοι μιλούσαμε διαφορετικές γλώσσες» θυμάται η τραγουδίστρια που τα τελευταία χρόνια ζει στην Κύπρο και πραγματοποιεί πολύ σπάνια εμφανίσεις. Σήμερα, κάνει εντατικές πρόβες για το Ηalf Νote Jazz Club όπου θα συμπράξει με τον Πορτογάλο τραγουδιστή και συνθέτη Χέλντερ Μουτίνιο (Ηelder Μoutinho)- αδελφό τού σούπερ σταρ των φάντος Καμανέ (Camane)- και μουσικούς υπό τον Θοδωρή Οικονόμου.

«Θα είναι ένα πολυεθνικό πρόγραμμα με βάση τις δύο αγάπες μου: τη Ρωσία (όπου γεννήθηκα) και την Ισπανία (που αγάπησα αφού σπούδασα και Ισπανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας). Θα ερμηνεύσω εφτά ρώσικα τραγούδια, αρκετά ισπανόφωνα, δύο πορτογαλικά, ένα γερμανικό, ένα αγγλικό, μερικά ελληνικά κι ένα ντουέτο με τον Ηelder σε τραγούδι από την Αγκόλα στα πορτογαλικά».

Η τόσο μακρινή απουσία της πάντως διακόπτεται με «όχημα» τα fados. Μήπως είναι σε μελαγχολική διάθεση; «Δεν νομίζω. Με αγγίζει η απλωτή μελωδία που έχουν τα ρώσικα και τα πορτογαλικά τραγούδια».

Σ΄ ένα θαμπό φόντο με οικονομική κρίση και πανδημία της γρίπης, τι προσδοκίες έχει μια τραγουδίστρια σήμερα; «Δεν περιμένω τίποτε. Θέλω βέβαια να έχει πολύ κόσμο. Και να ευχαριστηθεί. Δεν περιμένω να μου ανοίξουν πόρτες με τις νέες μου εμφανίσεις. Μόνο να εκφραστεί η αγάπη μου γι΄ αυτό που κάνω και να τη μοιραστώ με το κοινό». Ένα κοινό που «κατεβάζει» τραγούδια από το Ιnternet, μοιράζεται ringtones και δεν κρατάει πια βινύλια. «Βλέπω πολύ θετικά το Ίντερνετ, αν και πρόσφατα μυήθηκα. Η εποχή αλλάζει, η τεχνολογία αλλάζει. Πάντως, το Διαδίκτυο με βοήθησε πολύ στη νέα μου δουλειά. Έψαξα, βρήκα επανεκτελέσεις των τραγουδιών που θα ερμηνεύσω στο Ηalf Νote Jazz Club. Βρήκα εικόνα και στίχους. Κι αυτό είναι ωραίο. Όλα σου προσφέρονται». Χαμογελάει σαν ηρωίδα του Τσέχωφ, σαν παλιά αριστοκράτισσα της Ρωσίας που όμως δεν βρήκε τίποτε στρωμένο.

Γεννήθηκε από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες. Η μητέρα της, ηθοποιός και καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και ο πατέρας της (που «έφυγε» πριν από δέκα χρόνια), συγγραφέας και αριστερός διανοητής. Ανάμεσα στους δύο γονείς- πόλους (Τέχνη και Επιστήμη), η μικρή Μαργαρίτα είχε πρώτη αγάπη το μπαλέτο, δεύτερη το θέατρο και τρίτη το τραγούδι. Και έφτασε 17 ετών να ερμηνεύσει τις «Μπαλάντες» του Μίκη Θεοδωράκη. «Ο Μίκης ήλθε σπίτι μας, αφού ήταν φίλος με τους γονείς μου. Ερμήνευσα ένα τραγούδι μπροστά του και μου ζήτησε να πω έναν κύκλο τραγουδιών όταν θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Έτσι κι έγινε».

Ακολούθησαν το 1977 τα «Ρούσικα λαϊκά τραγούδια» (σε μετάφραση της μητέρας της Κατερίνας και ελεύθερη απόδοση του Γιάννη Ρίτσου). Και μετά η συνεργασία της με τον Μάνο Χατζιδάκι στο «Μεθυσμένο κορίτσι».

Ποια η διαφορά του Μίκη και του Μάνου όμως; «Ο Χατζιδάκις είχε εμμονή με τη λεπτομέρεια και έμοιαζε ταγμένος στη μουσική. Αν ήταν ζωγράφος θα κρατούσε ένα πινελάκι και θα ήταν σχολαστικός. Ο Μίκης, πάλι, θα τραβούσε γερές γραμμές στην ακουαρέλα μονομιάς. Οι... πίνακες και των δύο όμως είναι το ίδιο εξαιρετικοί. Γι΄ αυτό σου λέω πως ήμουν τυχερή».

Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά πέρασε απ΄ όλες τις όχθες του τραγουδιού. Ερμήνευσε ρώσικα, έντεχνα, ελαφρά, συνεργάστηκε με Κηλαηδόνη, Σαββόπουλο, Λάκη Παπαδόπουλο. Θεωρεί δε πως κομβικός σταθμός στη ζωή της ήταν ο παραγωγός Αλέκος Πατσιφάς και πολλά χρόνια μετά οι εμφανίσεις της με τη ρωσική Ορχήστρα Λαϊκών Οργάνων Οssipov στην Κύπρο (και στο αρχαίο θέατρο Κούριο).

Έχει δοκιμαστεί όμως στο αμιγώς λαϊκό; «Οι τραγουδιστές δεν μπορούμε να λέμε τα πάντα. Σ΄ αυτό είμαι πολύ αυστηρή» υπογραμμίζει, αν και τις παλιές ηρωικές εποχές έκανε το πέρασμά της από λαϊκά κέντρα όπως το «Ρlayboy» με Ζαμπέτα, Κόκοτα, Βελή και Στέλιο Ζαφειρίου σ΄ ένα αλλόκοτο πρόγραμμα που έλεγε το «Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου» μπροστά σε σπασμένα πιάτα και λουλούδια!

Με θητεία και στην ηθοποιία (στο Θέατρο Τέχνης και στο σίριαλ «Κίτρινος φάκελος»), σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με υποτροφία, αν και δεν σκέφτεται να ασχοληθεί πάλι με το θέατρο. «Θα είχα μεγάλη ανασφάλεια, θα ήμουν πάλι σαν μαθήτρια. Με τόσους άνεργους ηθοποιούς δεν νομίζω να δεχόμουν καμία πρόταση».

• 
  
• Του Δημήτρη Ν. Μανιάτη, ΤΑ ΝΕΑ, 29/12/2009

Πρωτοχρονιάτικη συναυλία από την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

Θεσσαλονίκη

Με ένα πρόγραμμα γεμάτο από τα αγαπημένα βαλς και τις πόλκες της οικογένειας Στράους, υποδέχεται το νέο έτος η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης στην καθιερωμένη πρωτοχρονιάτικη συναυλία της, την Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010, στις 7 το βράδυ, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Η συναυλία ανοίγει με το Στρατιωτικό Εμβατήριο (1917) του Εριχ Κορνγκολντ, του «πατέρα της μουσικής για τον κινηματογράφο», που συνέδεσε το όνομά του με τη μουσική επένδυση ταινιών του Χόλιγουντ κατά τη δεκαετία του 1940. Ακολουθεί το Βαλς αρ.15, έργο 39 (1865) του Γ.Μπραμπς και εν συνεχεία ο «Χιονάνθρωπος», έργο το οποίο συνέθεσε ο Εριχ Κορνγκολντ σε ηλικία μόλις 11 ετών και το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βιέννη το 1910. Η γιορτή συνεχίζεται με το βαλς από τη «Σερενάτα» για έγχορδα σε μι μείζονα, έργο 22 (1857), του Α.Ντβόρακ, και με το ρομαντικό βαλς (1911) του Σιμπέλιους. Το πρώτο μέρος της συναυλίας ολοκληρώνεται με την «Straussiana» του Ε.Κόργκολντ, που γράφτηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1953.

Το δεύτερο μέρος της συναυλίας περιλαμβάνει έργα της περίφημης μουσικής δυναστείας της Βιέννης του 19ου αιώνα της οικογένειας Στράους. Η Εισαγωγή από το έργο «Μια νύχτα στη Βενετία» και «Ρόδα από το Νότο», «Το φλύαρο στοματάκι», «Allerlei» «Φωνές της Άνοιξης», «Bahn Frei», «Γρήγορη πόλκα», «Κάτω από αστραπές και βροντές» και «Στον ωραίο γαλάζιο Δούναβη».

Την ΚΟΘ διευθύνει ο αρχιμουσικός Ανδρέας Τσελίκας.

[enet.gr, 14:55 Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009]

Γιορτινές μουσικές βραδιές

Κώστας Μάντζιος

Τη μουσική παράσταση «Ενα τραγούδι απ' την Αλεξάνδρεια», με τραγούδια Αιγυπτιωτών συνθετών, στιχουργών και ποιητών, παρουσιάζει ο Νικήτας Βοστάνης, σήμερα (9.30 μ.μ.), στο καφέ του βιβλιοπωλείου «Ιανός» (Σταδίου 24, 2103217810). Θα ακουστούν τραγούδια των Αττίκ, Μάνου Λοΐζου, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Νίκου Ξυδάκη, Ζορζ Μουστακί, Νικήτα Βοστάνη, Αρη Δαβαράκη, Κώστα Φέρρη, μελοποιημένη ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη κ.ά. Τραγουδούν: Κώστας Μάντζιος, Αφεντούλα Ραζέλη και Βαγγέλης Δούβαλης. Προσκεκλημένη η Λιζέττα Καλημέρη. Επιλογή ρεπερτορίου Μωυσής Ασέρ.

• Ενα μεθυστικό διήμερο, με τον ήχο της τσαμπούνας, πραγματοποιείται σήμερα και αύριο στην «Αλλη Οχθη» (Αρτεμωνος 9, Νέος Κόσμος, 210 9270628), όπου δίνουν το «παρών» τσαμπούνες και τσαμπουνιέρηδες που φουσκώνουν τα ασκιά και τα πνευμόνια τους με όλους τους αέρηδες του Αιγαίου και της ψυχής τους. Εδώ και τρία χρόνια ανταμώνουν στο τέλος κάθε χρονιάς στην «Αλλη Οχθη», προσκαλώντας στον πιο διονυσιακό αποχαιρετισμό της χρονιάς. Φέτος ανταμώνουν ο Φραγκίσκος Τζιωτάκης από την Κύθνο, ο Κώστας Παπαχριστοδούλου από τη Σάμο, οι αδελφοί Ρεφενέ από τη Νάξο, ο Σέρβος απ' την Τζιά, ο Κώστας Δαρδανός από την Ανδρο, ο Περικλής Σχοινάς, ο Αλέξανδρος Κλειδωνάς από τους μετατσαμπουνιέρηδες, ο Σπύρος Καούρης, ο Χάρης Σαρρής και άλλοι πολλοί. Με πρωτοχρονιάτικο γλέντι πλημμυρισμένο από αγαπημένες μουσικές θα γιορταστεί η αλλαγή του χρόνου, την Πέμπτη (31/12), στην «Αλλη Οχθη» (ελεύθερη είσοδος). Οσο για τον τυχερό που θα βρει το φλουρί στην πίτα που θα κοπεί θα εξασφαλίσει ελεύθερη είσοδο για όλες τις εκδηλώσεις της «Αλλης Οχθης».

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

23/10/2009

-- Τραγούδι από την Αλεξάνδρεια

17/1/2009

-- ΑΤΙΤΛΟ

Δέκα άλμπουμ για τη χρονιά που φεύγει

• Νέοι δημιουργοί και «παλιές καραβάνες» μοιράστηκαν τις σημαντικότερες δισκογραφικές κυκλοφορίες του 2009

ΣΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ |ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Το 2009 σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για τη δισκογραφία, η οποία κινήθηκε στα χαμηλά επίπεδα που χαρακτήρισαν ολόκληρη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα: λίγα εξαιρετικά άλμπουμ, αρκετά ενδιαφέροντα και πολλά από εκείνα που τα ακούς για έναν μήνα και μετά ξεχνιούνται σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης σου. Κανένα νέο μουσικό κίνημα δεν γεννήθηκε, ωστόσο ορισμένα από τα ονόματα που σημάδεψαν τη χρονιά θα μας απασχολήσουν πιθανότατα και τα επόμενα χρόνια. Μεταξύ άλλων η ποπ «πριγκιπέσα» Lady Gaga- η οποία πάντως παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως εικόνα και λιγότερο ως μουσικός-, ο σομαλός ράπερ Κ΄Νaan και φυσικά η τζαζ σειρήνα Μέλοντι Γκάρντοτ. Παράλληλα κάποιες... σταθερές αξίες της δισκογραφίας, όπως ο Μπομπ Ντίλαν και ο Μπρους Σπρίνγκστιν, κυκλοφόρησαν άλμπουμ αντάξια της καριέρας και της φήμης τους.

• MΕLΟDΥGΑRDΟΤ«ΜYONEAΝDOΝLΥTΗRΙLL»

Δεν πρόκειται για μία ακόμη τζαζ chanteuse που ερμηνεύει standards του παρελθόντος, έρμαιο των ορέξεων της δισκογραφικής εταιρείας και των παραγωγών της. Το 24χρονο κορίτσι από τη Φιλαδέλφεια ξέρει ακριβώς τι θέλει και θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον με τα υπέροχα τραγούδια της. Αν μη τι άλλο, εφέτος το κατάφερε με το εξαιρετικό «Μy Οne Αnd Οnly Τhrill». Σαγηνευτική φωνή, τζαζ κλαμπ διάθεση και πάνω απ΄ όλα στυλ.

• Κ΄ ΝAAN- «ΤRΟUΒΑDΟUR»

Τη χρονιά που το χιπ-χοπ πέθανε και ο Εμινεμ κυκλοφόρησε καινούργιο δίσκο, ο Σομαλός Κέι Νάαν μάς χάρισε το καλύτερο άλμπουμ του είδους. Εξυπνο και πολιτικό όσο κανένα άλλο, με «δάνεια» από όλα τα ποπ ιδιώματα, το «Τroubadour» ακούγεται ακόμη το ίδιο φρέσκο όσο και την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του.

• PΑΤRΙCΚWΟLF- «ΤHEBΑCΗΕLΟR»

Παράτησε τη μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία επειδή «πνιγόταν» ως δημιουργός και έβγαλε το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του- εκείνο που θα ήθελε να ηχογραφήσει η Κέιτ Μπους αλλά... μάλλον δεν μπορεί πλέον. Με τραγούδια όπως τα «Damaris» και «Vulture» η Αγγλία μπορεί να καυχιέται για τα αποθέματά της σε σπουδαίους ποπ συνθέτες.

• BLΑCΚΕΥΕDPΕΑS- «ΤHEΕ.Ν.D.»

Μπορεί να μην είναι πλέον αιχμηροί στη θεματολογία τους- ού τε καν χιπ-χοπ-, το αμερικανικό συγκρότημα κυκλοφόρησε όμως τον πιο ωραίο χορευτικό δίσκο της χρονιάς. Ανταμείφθηκε με την αγάπη του κοινού, τις μεγάλες πωλήσεις και την τεράστια επιτυχία των τραγουδιών «Βoom Βoom Ρow» και «Ι Gotta Feeling».

• ΒOBDΥLΑΝ«ΤΟGΕΤΗΕRTΗRΟUGΗLΙFΕ»

Το σερί εξαιρετικών άλμπουμ που κυκλοφορεί ο Μπομπ Ντίλαν την τελευταία δεκαετία είναι μοναδικό στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Στα 68 χρόνια του η μουσική του και οι στίχοι του φυσικά συνεχίζουν να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από πολλών νεοτέρων του. Με το τελευταίο Νο. 1 άλμπουμ του συνεχίζει το ταξίδι του στην αμερικανική μουσική συνδυάζοντας τεξ-μεξ, μπλουζ, φολκ και ζαϊντέκο ήχους.

• BRUCΕSΡRΙΝGSΤΕΕΝ«WΟRΚΙΝGONΑ DRΕΑΜ»

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον άλλον σπουδαίο αμερικανό ρόκερ: ο Σπρίνγκστιν, μετά το «Μagic» του 2007, μας έδωσε ακόμη έναν συναρπαστικό δίσκο. Οι περισσότεροι από τους νέους συνθέτες θα έδιναν το ένα τους χέρι προκειμένου να γράψουν τραγούδια όπως το «Οutlaw Ρete»μια «απάντηση» στο «Ι Was Μade For Lovin΄ Υou» των Κiss.

• MUSΕ- «ΤHERΕSΙSΤΑΝCΕ»

Υπερφίαλο, μελετημένο ως την τελευταία νότα και τόσο σνομπ. Την ίδια στιγμή, τόσο όμορφο, με τόσο έξυπνα ρεφρέν, με τόσο όμορφους στίχους, με τέτοια αρτιότητα στη σύλληψη. Με το πρόσφατο άλμπουμ του το βρετανικό συγκρότημα Μuse μοιάζει να έχει πετάξει σε άλλη σφαίρα δημιουργίας αφήνοντας τους περισσότερους από τους ομοίους του να παιδεύονται με τις δύο-τρεις νότες που έπαιζαν από την αρχή.

• GΟSSΙΡ- «ΜUSΙCFΟRMEN»

Το πιο σέξι άλμπουμ της χρονιάς μάς ήρθε από τη γοητευτικώς... ευτραφή Μπεθ Ντίτο και το συγκρότημά της. Μια τέλεια συνύπαρξη του ροκ με τη σόουλ, τα γκόσπελ, τη φανκ, την ντίσκο και το πανκ, σε εξαιρετική παραγωγή του Ρικ Ρούμπιν, του ανθρώπου που, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ανάστησε την καριέρα του Τζόνι Κας. Η Ντίτο βρυχάται ως μεταμοντέρνα Τζάνις Τζόπλιν και εμείς μένουμε άφωνοι στο άκουσμα του «Ηeavy Cross».

• ANTONYAΝDTHEJΟΗΝSΟΝS«ΤHECRΥΙΝGLΙGΗΤ»

Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το άλμπουμ ο Αντονι θυσίασε την ποπ αμεσότητα στον βωμό της καλλιτεχνικής αρτιότητας, δεν γίνεται όμως να μην παραδεχθούμε για μία ακόμη φορά το βάθος της λυρικότητας και τη μοναδικότητα της φωνής του. Τραγούδια για ραγισμένες καρδιές με ενορχηστρώσεις που κάποιες φορές θυμίζουν Αντζελο Μπανταλαμέντι. Κορυφαίες στιγμές τα «Κiss Μy Νame» και «Daylight Αnd Τhe Sun».

Μπούσουλας για τη νέα χιλιετία

Λίγες μόλις ημέρες προτού τελειώσει η χρονιά κυκλοφόρησε το καλύτερο άλμπουμ του 2009- αποτέλεσμα μιας συνεργασίας για την οποία αναρωτιέται κανείς πώς και δεν είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα. Ο Μάικλ Νάιμαν είναι γνωστός και αγαπημένος για ολόκληρο το φάσμα της δουλειάς του, είτε πρόκειται για μοντέρνες όπερες είτε για κινηματογραφική μουσική. Ο έτερος, Ντέιβιντ Μακ Αλμοντ, είναι μία από τις ωραιότερες ανδρικές φαλτσέτο φωνές, γνωστός για τις συνεργασίες του τόσο με τον Ντέιβιντ Αρνολντ - συνθέτη της μουσικής των ταινιών Τζέιμς Μποντόσο και με τον κιθαρίστα των Suede Μπέρναρντ Μπάτλερ. Ο Μακ Αλμοντ πήρε σύγχρονες ιστορίες ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, τις μετέτρεψε σε στίχους και τις έντυσε με μελωδικά θέματα του Νάιμαν. Ο δεύτερος ενέκρινε το αποτέλεσμα και πραγματοποιήθηκε η ηχογράφηση. Πειρατεία στον 21ο αιώνα στο «Going Τo Αmerica», παράνομη εμπορία ανθρώπων στο «City Οf Τurin», πολιτικοί μπλεγμένοι σε σεξουαλικά σκάνδαλα στο «Ιn Rai Don Giovanni», λάθη των τραπεζών στο «Τake Τhe Μoney Αnd Run»... Συνοπτικά το «Τhe Glare» είναι ένα αριστούργημα και πιθανότατα ο μπούσουλας για το πώς πρέπει να φτιάχνονται τραγούδια στη νέα χιλιετία.

ΧΑΪΝΤΝ ΚΑΙ ΝΕΛΣΩΝ

Το 1798 ήταν τρομερή χρονιά για την αυτοκρατορική Αυστρία, γεμάτη απειλή. Τα στρατεύματά της πολεμούσαν ήδη τέσσερα χρόνια εναντίον της επαναστατικής Γαλλίας και μέσα σε έναν χρόνο είχαν υποστεί τέσσερις βαριές ήττες από τον Ναπολέοντα και τις γαλλικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν διαβεί τις Αλπεις και οι Βιεννέζοι τις περίμεναν από ώρα σε ώρα να εισβάλουν στην πόλη τους. Ολα αυτά τα μαθαίνουμε με αφορμή την εορτή του Αγίου Στεφάνου, η οποία στην Αυστρία, και ειδικά στην πρωτεύουσά της, που τον έχει πολιούχο, τιμάται στις 26 Δεκεμβρίου με πολλές εκδηλώσεις. Μία από αυτές τις εκδηλώσεις θα είναι η εκτέλεση, από τη χορωδία της μητρόπολης του Αγίου Στεφάνου, της αριστουργηματικής Λειτουργίας του Νέλσονος του Γιόζεφ Χάιντν. Οι ιστορικές πληροφορίες είναι χρήσιμες για να κατανοήσει κανείς την ιστορία του τίτλου του σπουδαίου έργου, ο οποίος δεν είναι αυτός που του είχε δώσει ο συνθέτης. Γράφοντας το έργο μέσα στον ζόφο εκείνης της χρονιάς ο Χάιντν το είχε τιτλοφορήσει Μissa in angustiis, δηλαδή Λειτουργία για χαλεπούς καιρούς. Οταν όμως έμαθαν τη σαρωτική νίκη του Νέλσονα επί των Γάλλων στην Αίγυπτο, οι Βιεννέζοι αναθάρρησαν και άλλαξαν τον τίτλο του έργου προς τιμήν του βρετανού ναυάρχου. Ο νέος τίτλος φαίνεται ότι μονιμοποιήθηκε το 1800, όταν ο Νέλσων επισκέφθηκε τους Εστερχάζι, τους ευγενείς προστάτες του Χάιντν, για τους οποίους είχε συντεθεί το έργο, και πιθανώς άκουσε τη Λειτουργία μαζί με την ερωμένη του Λαίδη Χάμιλτον.[Το Βήμα, 25/12/2009]

Γιώργος Χατζηπιερής: «Με τα παιδιά πρέπει να είσαι απλός»

Τραγούδια για μικρούς ακροατές από τον Γιώργο Χατζηπιερή με φαντασία και χιούμορ

Της Γιουλης Επτακοιλη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25/12/2009

«Δεν θεωρώ ότι είμαι μουσικός. Κάνω το κέφι μου σεβόμενος το γεγονός ότι απευθύνομαι σε παιδιά». Και στην πρώτη του απόπειρα -πριν από δύο χρόνια περίπου- να γράψει παιδικό τραγούδι, και στην πολύ πρόσφατη, με το νέο του δίσκο με τίτλο «Η επιστροφή του τεμπέλη δράκου» που μόλις κυκλοφόρησε, σε στίχους και μουσική δική του, ο Κύπριος δημιουργός Γιώργος Χατζηπιερής κατάφερε να μετατρέψει το κέφι του σε μια δουλειά που ακούν οι μικροί και κρυφακούν οι μεγάλοι. Φαντασία, χιούμορ, απλότητα αλλά και ουσία, χαρακτηρίζουν τα τραγούδια του τα οποία ενορχήστρωσε κι αυτή τη φορά ο ταλαντούχος νέος Κύπριος μουσικός Μάριος Τακούσιης. Οσο για τους ερμηνευτές, μεταξύ τους φιγουράρουν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελλη Πασπαλά, ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Μελίνα Κανά. «Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ», εξομολογείται στην «Κ» ο Γιώργος Χατζηπιερής. «Η συμμετοχή τους σ’ αυτή τη δουλειά είναι μια πιστοποίηση επιπέδου».

Ο Γιώργος Χατζηπιερής ξεκίνησε να γράφει μουσική πολλά χρόνια πριν. Εκανε το ντεμπούτο του με τον δίσκο «Μικρή Γαλέρα», σε ενορχήστρωση και επιμέλεια παραγωγής Νίκου Παπάζογλου. Το παιδικό τραγούδι ήταν ένα άγνωστο γι’ αυτόν πεδίο. «Και πολύ δύσκολο», τονίζει. «Από την εμπειρία που έχω αποκτήσει από τον πρώτο δίσκο πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να είσαι όσο το δυνατόν πιο απλός και απέριττος στα νοήματα. Να μη βγάζεις τον πόνο σου με δύσκολες φράσεις και ενορχηστρώσεις. Εννοώ ότι δεν επιτρέπεται να κυνηγάς την επιβεβαίωση μέσα από παράξενα και πολύπλοκα νοήματα όταν κάνεις παιδικό τραγούδι. Χρειάζεται απλότητα και γνησιότητα.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να υπάρχει μέσα στο τραγούδι κάτι που θα τραβήξει την προσοχή, ένα μικρό διαμαντάκι που θα λάμψει. Μπορεί να είναι μια λέξη όπως τσουλήθρα, μια λέξη απ’ αυτές που αποτελούν τον παιδικό κόσμο. Είναι μεγάλη ευθύνη να γράφεις τραγούδια για παιδιά, και γνωρίζω από πρώτο χέρι την επιβεβαίωση και την απόρριψη των παιδιών γιατί είμαι πατέρας ο ίδιος. Τα παιδιά είναι σαν μια άσπρη πλάκα όπου καταγράφονται τα πάντα. Κι επειδή ζούμε στην εποχή του λαμπερού περιτυλίγματος, εγώ νιώθω διπλή αυτή την ευθύνη, θέλω να τους δίνω χρήσιμες πληροφορίες και τρόπους για να ακονίζουν τη φαντασία τους. Πρέπει να παραδεχθώ, όμως, ότι είμαι πολύ τυχερός. Από τη μέρα που άρχισα να ασχολούμαι με το παιδικό τραγούδι έχω γίνει πιο χαρούμενος άνθρωπος. Εχω μπει σε μια ροή θετικότητας».

Ο Κύπριος δημιουργός αν και δεν ζει από το τραγούδι -είναι δικηγόρος- δηλώνει ότι αν μπορούσε να επιβιώνει μέσω της μουσικής σίγουρα θα είχε αποκλειστική σχέση μαζί της. «Απλώς όπως πάει η μουσική είναι δύσκολο για κάποιον να επιβιώσει κάνοντας μόνο μουσική. Ζούμε μια περίοδο μετάλλαξης. Τώρα γίνεται το ανακάτεμα της τράπουλας και περιμένουμε να δούμε το καινούργιο παιχνίδι που θα βγει, και όσο κι αν θέλουμε να διατηρήσουμε κάποιες παραδοσιακές φόρμες, η εποχή θα μας ξεπεράσει. Το Διαδίκτυο είναι μονόδρομος. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν παιδιά 15-20 ετών που δεν ξέρουν τι θα πει κατάστημα που πουλάει cd, δεν έχουν πάει ποτέ. Μια υπόθεση είναι ότι η μουσική θα διανέμεται δωρεάν μέσα από το Διαδίκτυο και οι δημιουργοί θα ζουν από τις ζωντανές εμφανίσεις. Είναι δεδομένο και αυτονόητο, φυσικά, ότι οι δημιουργοί πρέπει με κάποιο τρόπο να πληρώνονται· το να παράξεις μουσική έχει κόπο και μόχθο».

Στο παιδικό τραγούδι ο Γιώργος Χατζηπιερής βλέπει άνθηση. «Βγαίνουν πολύ καλές δουλειές. Εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι στη δισκογραφία για “ενήλικες”. Νιώθω ότι μας λείπει η ανανέωση, η φρεσκάδα. Το ’93 με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Ορφέα Περίδη, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου κ.ά., ζήσαμε το νέο «Νέο Κύμα». Σήμερα, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Και οφείλεται νομίζω στο γεγονός πως επειδή η μουσική βιομηχανία φθίνει, δεν μπορεί να συντηρήσει νέα ονόματα οπότε δεν είναι εύκολο για τα νέα πρόσωπα να αναδειχθούν. Αυτός πιστεύω ότι είναι ο λόγος και όχι το ότι δεν υπάρχουν νέα παιδιά που γράφουν και έχουν ενθουσιασμό. Είμαι σίγουρος ότι η νέα γενιά έχει κι αυτή τον Αλκίνοό της».

Μουσικές προσκλήσεις

Βασίλης Καζούλλης

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με τον Μανώλη Λιδάκη στο «Κύτταρο» (Ηπείρου 48 και Αχαρνών, 2108224134), όπου ο γνωστός τραγουδιστής παρουσιάζει (24-26/12 και 1-2/1) μια περιήγηση στην εικοσάχρονη μουσική του καριέρα, σταχυολογώντας τις πιο δυνατές στιγμές της. Από το «Παραμύθι Χωρίς Ονομα» του Μάνου Χατζιδάκι, μέχρι τα Λαϊκά Κομμάτια του Ακη Πάνου και του Απόστολου Καλδάρα, και από τον «Ηλιο του Γενάρη» των Γιάννη Σπάθα, Π. και Χ. Κατσιμίχα και Ο. Περίδη μέχρι τον τελευταίο δίσκο - συνεργασία του με τον Παντελή Θαλασσινό «Μην μου γκρεμίζεις το όνειρο». Μαζί του ο Γιάννης Σπάθας. Τραγουδούν Πέλα Κασίμη - Γιώτα Μυτιληναίου.

• Ο Βασίλης Καζούλλης συνεχίζει τα μελωδικά του «ταξίδια», αύριο και την Πρωτοχρονιά, στη μουσική σκηνή «ΡΥΘΜΟΣ stage»(Μαρίνου Αντύπα 38 , Ηλιούπολη, 2109750060), με τραγούδια από τη δισκογραφία του και αγαπημένες του διασκευές.
• Μουσικός του κόσμου, που με την μπάντα της έχει εμφανιστεί στα πιο γνωστά διεθνή φεστιβάλ και συναυλιακούς χώρους, η Κρίστη Στασινοπούλου θα βρίσκεται το Σάββατο (26/12, 10.30 μ.μ.), στη «Mύγα» (Αισώπου και Μίκωνος 13, Ψυρρή).
• Στο «LeCIRQUE» της Θεσσαλονίκης (Tσιρογιάννη 3, πλατεία Ντορέ, 2310 271211), σήμερα και την Πρωτοχρονιά τραγουδά η Αννα Ζήση, φωνή με εμφανείς ρίζες στο λαϊκό και ρεμπέτικο. Στον ίδιο χώρο, αύριο και στις 26/12 εμφανίζεται ο τραγουδιστής Παντελής Θεοχαρίδης.
• Οι Πάρις Περυσινάκης, Μαρίνα Δακανάλη και Νικόλας Καράτζης ολοκληρώνουν την Κυριακή (27/12), στην «Αυλαία» (Αγ. Ορους 15 και Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός, 210 3474074), τις εμφανίσεις τους με μουσική παράσταση - αφιέρωμα στους εκλεκτούς προσκεκλημένους τους Βασίλη Σκουλά, Ψαρογιώργη, Γιώργη Μανωλιούδη, Παντελή Θαλασσινό, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Στέλιο Πετράκη.
• H συνθέτης και ακορντεονίστα Ζωή Τηγανούρια ξετυλίγει μια λάτιν - τάνγκο - τζαζ παράσταση - μελωδική ξενάγηση με αφηγητή το ακορντεόν - κάθε Κυριακή στο «Buena Vista» (Ζ. Πηγής 3 και Ακαδημίας). Συμπράττουν οι «Senso Latino» - Ηλίας Αργυρόπουλος στο πιάνο, Δημήτρης Χριστόπουλος στο μπάσο, Louis Enrique bu Pascual στα τύμπανα, Λάμπρος Κουνενής στα κρουστά, στη φωνή η Ασπα Θεοφίλου και η Κουβανή Rosanna. Επίσης το ζευγάρι χορευτών, Μαρία Καλογερά και Διονύσης Θεοδωρόπουλος.

Το 7ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου στο Ιδρυμα Θεοχαράκη στις 14 και 15 Ιανουαρίου 2010

Το 7ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου, που διοργανώνει κάθε χρόνο η ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΙΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ θα γίνει στις 14 και 15 Ιανουαρίου 2010 στο Θέατρο του Ιδρύματος Β &Μ Θεοχαράκη στο Σύνταγμα, βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν.

Οι συνθέτες των οποίων τα έργα επιλέχτηκαν να διαγωνιστούν στο 7^ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου είναι:

1- Αγγελάκης Γιάννης με έργο για πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων.

2- Δήμου Στυλιανός
3- Λιάνα Ρουσιάνου – Πιπεράκη

4- Κούρτη Παπαμούστου

5- Μπακόπουλος Βασίλειος

6- Ναβροζίδης Χαράλαμπος

7- Πολίτης Πέτρος

8- Σβυλτρίδης Δημήτριος

9- Φλώρου Κική (Κυριακή)

Θα δοθούν μέχρι τρία πρώτα βραβεία και όσες διακρίσεις, η κριτική επιτροπή αποφασίσει. Η κριτική επιτροπή αποτελείται από τους Δημήτρη Αγραφιώτη αρχιμουσικό, Βύρωνα Φιδετζή διευθυντή και αρχιμουσικό της Κ.Ο.Α, Νίκο Φυλαχτό συνθέτη, Νέστωρα Τέυλορ συνθέτη και τον πρόεδρο του Φεστιβάλ Θωμά Μπακαλάκο συνθέτη.

Τα έργα θα ερμηνεύσει το κουιντέτο πιάνο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών το οποίο αποτελούν οι μουσικοί: Απόλλωνας Γραμματικόπουλος πρώτο βιολί, Παναγιώτης Τζιώτης δεύτερο βιολί, Πάρις Αναστασιάδης βιόλα, Ισίδωρος Σιδέρης τσέλο και Αϊ Μοτοχάσι-Σιδέρη πιάνο.

Τα εννέα προκριθέντα έργα θα παιχτούν την Πέμπτη το βράδυ 14 Ιανουαρίου. Μετά το πέρας της συναυλίας θα συνέλθει η επιτροπή για να επιλέξει τα έργα που θα βραβευθούν και εκείνα που θα διακριθούν. Τα αποτελέσματα της επιτροπής θα ανακοινωθούν την Παρασκευή το βράδυ 15 Ιανουαρίου, θα γίνει η απονομή των βραβείων και η βραδιά θα κλείσει με την επανεκτέλεση των βραβευθέντων έργων.

Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας. Κάρτες εισόδου θα διατίθενται από την Δευτέρα 11 Ιανουαρίου από τη ρεσεψιόν του Ιδρύματος Β &Μ Θεοχαράκη.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Θωμάς Μπακαλάκος, Οδός Δενδάκη 4, Ανθούσα Αττικής, Τηλ. 210-6666326—210-6666211, Κινητό: 6977-693161