«Συν-δυασμοί» με την Ορχήστρα των Χρωμάτων

• Το εκκεντρικό στίγμα της δικαίωσε με ευστοχία η Ορχήστρα των Χρωμάτων στη συναυλία που έδωσε υπό τον έμπειρο Αλκη Μπαλτά, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς (15/11/2009).

Ο Γιάννης Τσιτσελίκης παίζει το «Κοντσέρτο για τσέλο αρ.1» του Νταριίς Μιγιό συνοδευόμενος από την Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Αλκη Μπαλτά

Δομημένο ευφάνταστα, με έντονες εναλλαγές, το πρόγραμμα περιλάμβανε τέσσερα έργα με σολίστ. Ξεκίνησε από τα «Εξι τραγούδια σε ποίηση Σαχτούρη για ανδρική, γυναικεία φωνή και τρίο εγχόρδων με πιάνο» (2002-04) του Νίκου Βασιλείου. Ηταν ένας εννεαμερής κύκλος τραγουδιών συμμετρικά πλαισιωμένων από πρελούδιο, ιντερλούδιο και ποστλούδιο.

Η ακρόαση φανέρωσε μια διφυή μουσική σε ευανάγνωστους τόνους υπαρξιακής απελπισίας/διαμαρτυρίας, βασισμένη στην αντιπαράθεση αγέλαστης, α λα-Μπουλέζ μοντερνιστικής ορχηστρικής γραφής και ευανάγνωστα τραγουδιστικής φωνητικής γραμμή.

Παλινδρομώντας με άνεση μεταξύ μουσικής απαγγελίας και τραγουδιού, η μεσόφωνος Μαργαρίτα Συγγενιώτου και ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς υπηρέτησαν τη μουσική πειστικά και με αφιέρωση. Ακολούθησε το νεανικό «Κοντσέρτο για πιάνο, έγχορδα και τύμπανα» (1946) της Γκαλίνα Ουστβόλσκαγια, ένα σύντομο, ενιαίο κομμάτι προδρομικά μινιμαλιστικής γραφής, με μπαρτοκικού τύπου σφυροκοπηματική γραφή για το πιάνο, έκδηλα επηρεασμένο από τον τότε δάσκαλό της Σοστακόβιτς. Την απαιτητική σε επίπεδο συνοχής ειρμού αλλά και συντονισμού ορχήστρας/σολίστα μουσική απέδωσε με εγρήγορση και αυτοπεποίθηση η πιανίστρια Ντιάνα Νάγκη.

Ριζική αλλαγή ατμόσφαιρας επέφεραν τα «Τραγούδια του ταξιδιού» (1904) του Βον Γουίλιαμς, μουσική απερίφραστα μελωδική, σφύζουσα από νεανικό συναίσθημα, με πτητική εμπρεσιονιστική ενορχήστρωση. Ο Δημήτρης Πλατανιάς τραγούδησε με σφρίγος και ωραία, ρευστή φραστική, χρωμάτισε αισθαντικά τη ρωμαλέα φωνή του με ευαίσθητες διακυμάνσεις δυναμικής και ενστάλαξε στη μουσική συγκινητικούς τόνους αρρενωπής τρυφερότητας.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με το «βραζιλιάνικο» «Κοντσέρτο για τσέλο αρ.1» του Νταριίς Μιγιό. Αρτια προετοιμασμένος, άνετα συντονισμένος προς το ξένοιαστο, μειξιγενές στίγμα του έργου, ο Γιάννης Τσιτσελίκης διέπλασε μια ωραία, στρωτή ανάγνωση. Σβέλτη, ευλύγιστη φραστική, εύστοχα τονισμένα βιρτουοζίστικα εφέ και κινητικά δοσμένοι χορευτικοί ρυθμοί πρόσφεραν έναν ευπρόσδεκτα φωτεινό επίλογο.

• Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009