Ποπ «πειράγματα» στην... παράδοση

Γαλάνη, Τσαλιγοπούλου και «Ιμάμ Μπαϊλντί» συνυπάρχουν στο Vox

Γαλάνη, Τσαλιγοπούλου, «Ιμάμ Μπαϊλντί» και μια μπάντα με μουσικούς κάτω των 30 κάνουν τα τραγούδια στο Vox να ακούγονται αλλιώς

Ολα ακούγονται αλλιώς και όλα γίνονται σήμερα στο «Vox». Δεν πρόκειται για «τσιτάτο» που προκύπτει αυθαίρετα, αλλά η αίσθηση που παίρνει κάποιος φεύγοντας από την ακρόαση του προγράμματος με πρωταγωνίστριες τη Δήμητρα Γαλάνη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου, συνοδευόμενες από μια μπάντα με μουσικούς κάτω των 30 ετών.

Πώς επιτυγχάνεται αυτή η συνύπαρξη; Μήπως το νέο ισοπεδώνει το «κλασικό»; Μήπως η «σταθερή αξία» κάνει τη νέα «εκτέλεση» να ακούγεται κενή και άδεια; Λοιπόν, τίποτα από όλα αυτά. Μιλάμε για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά στοιχήματα που προσφέρει η νυχτερινή διασκέδαση. Και, αν κρίνουμε από το χειροκρότημα, το αποτέλεσμα είναι κερδισμένο. Ολα έχουν αλλάξει φέτος στο «Vox». Και πρώτα απ όλα ο χώρος που σχεδιάστηκε ξανά από τους Γιώργο Γαβαλά και Γιάννη Μουρίκη. Η σκηνή βρίσκεται πια στο κέντρο, είναι κυκλική και ο κόσμος συγκεντρώνεται γύρω της, δημιουργώντας πολύ ζεστή και πιο «κλαμπίστικη» ατμόσφαιρα.

Πάνω στον κύκλο της σκηνής, τώρα, συναντιούνται δύο κόσμοι. Η Δήμητρα Γαλάνη και η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Ο ηλεκτρικός ήχος με την παράδοση. Αγαπημένα τραγούδια με βαλκανικούς ρυθμούς και lounge ατμόσφαιρες. Το ένα τραγούδι μπαίνει μέσα στο άλλο, γίνεται είσοδος για το επόμενο. Επτά παθιασμένοι μουσικοί -όλοι της γενιάς των «20 και κάτι»- «διαβάζουν» διαφορετικά τη μουσική. Με φρεσκάδα και νεανική, πιο ποπ, ματιά. Τι ωραία!

Οι δύο ερμηνεύτριες κάνουν την εισαγωγή με προσωπικές τους επιτυχίες («Κανονικά» και «Χάρτινα», «Παιδιά των δρόμων»), εμφανίζονται εναλλάξ ή σε ντουέτα, ερμηνεύουν τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία όλα διακριτικά «πειραγμένα», φιλτραρισμένα μέσα από έναν διαφορετικό ήχο, που τους προσφέρει τη δυνατότητα μιας διαφορετικής ακρόασης.

Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του προγράμματος, ενός προγράμματος, κατά τα άλλα, με μπιτ και ρυθμό ενισχυμένο, κεφάτου, στρωτού, ραδιοφωνικής -από αυτή την άποψη- λογικής, που ρέει αβίαστα κι όπου όλα τα κομμάτια συνδέονται μεταξύ τους, χωρίς τίποτα να «περισσεύει» ή να «κλωτσάει».

Το καλύτερο σημείο του πρώτου μέρους είναι, αναμφισβήτητα, το ντουέτο Γαλάνη-Τσαλιγοπούλου, όπου με έμφαση στον Χατζιδάκι («Πες μου μια λέξη», «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου») επιχειρούνται «παντρέματα» με το αγγλόφωνο ρεπερτόριο. Το «Αll alone am Ι» σίγουρα είναι το αυτονόητο ταίρι του «Μην τον ρωτάς τον ουρανό». Αλλά και το «Ξύπνα αγάπη μου» του Κώστα Γιαννίδη «κουμπώνει» παράδοξα με το «Ι feel love» της Ντόνα Σάμερ, ενώ το «Velvet Μorning» των Verve γίνεται ένας απρόσμενα ταιριαστός συνοδός για το παραδοσιακό «Ο ήλιος βασιλεύει».

Κορύφωση, ωστόσο, της βραδιάς αποτελεί το δεύτερο μέρος, το «λαϊκό πρόγραμμα», με τις δύο τραγουδίστριες συνεχώς στη σκηνή, με τους Ιμάμ Μπαϊλντί να μιξάρουν ήχους και εποχές πάνω από τις μουσικές του Τσιτσάνη και του Ζαμπέτα, με παλιά λαϊκά τραγούδια που (μουσικά) ακούγονται σαν να ήταν γραμμένα χθες και με το μπουζούκι του δεξιοτέχνη Μανώλη Καραντίνη, να ισορροπεί πέρα από εποχές και μουσικά στυλ, σε μια «μίξη», εν τέλει, άκρως επιτυχημένη, με τους ρόλους μοιρασμένους σωστά και διακριτά.

• Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 07/12/2009