«Έχουμε ανάγκη από παραμύθια, γιατί αυτά απλώνουν την ψυχή μας και μπορούμε πια επάνω της να δούμε τους φόβους, τα φαντάσματά μας αλλά και τις μεγάλες μας ελπίδες. Αν δεν παραμυθιαστούμε πώς θα ελευθερωθούμε;» λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος
O Διονύσης Σαββόπουλος έχει «άγριες» εορταστικές διαθέσεις και, όταν δεν θα τραγουδά, πάλι πίσω από το μικρόφωνο θα διηγείται ιστορίες για παιδιά. Η αίθουσα του «Παλλάς» θα είναι ο πυρήνας των εκδηλώσεων του. Εκεί, σε μια σειρά συναυλιών (με πρώτη στις 18 Δεκεμβρίου) θα παρουσιάσει το «Περιβόλι του τρελού». ΄Ενα πρόγραμμα με άρωμα δεκαετίας του ΄60, με τραγούδια που γράφτηκαν τότε «αλλά επειδή τα είχε κόψει η λογοκρισία βγήκαν μετά». Στο πρώτο μέρος θα είναι επί σκηνής με τους Σταύρο Λάντσια και Γιώτη Κιουρτσόγλου για να πουν τραγούδια της περιόδου 1963-1967 και στη συνέχεια με πολυμελή ορχήστρα (και διευθυντή τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη) θα καλυφθεί μουσικά το διάστημα ΄67- ΄70 με καλλιτέχνες-έκπληξηλέει- της εποχής εκείνης.
Θέλει να στολίσει την Αθήνα με τα τραγούδια του (στο «Παλλάς»), με παραμύθια (στο «Μικρό Παλλάς»), με αγαπημένα τραγούδια απ΄ όλο τον κόσμο (στο City Link και στο Μετρό Συντάγματος με είσοδο ελεύθερη), που θα τα πει με φίλους του καλλιτέχνες και ερμηνευτές της νεώτερης γενιάς, αλλά και με ομιλίες και εκθέσεις φωτογραφικές (στο Μουσείο Μπενάκη και την Παλαιά Βουλή των Ελλήνων), κινηματογραφικές προβολές (στο «Τριανόν»). Δρώμενα με άξονα τη δεκαετία του ΄60.
- Αφιέρωμα στη δεκαετία του ΄60. Γιατί;
Για να αγαπήσω, για ν΄ αγαπηθώ ξανά, για να γυρίσω στη μεγάλη σκηνή, για να γιορτάσουμε, για να κάνουμε τον χρόνο καινούργιο.
- Εσείς λέτε «ν΄αγαπηθώ»; Νιώθετε το αντίθετο;
Δεν έχω παράπονο, αλλά πάντα χρειάζεται ανανέωση..
- Η εμμονή σε μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί δεν κρύβει τον κίνδυνο της γραφικότητας;
Κατ΄ αρχήν και λίγη γραφικότητα δεν βλάπτει. Αλλά αν αναφέρεστε στις δικές μου εμμονές, πότε άραγε ήταν γραφικές οι μουσικές μου ή οι κουβέντες μου; Νομίζω ποτέ. Αλλά πάλι η πράξη θα δείξει.
- Τους σημερινούς νέους, τους 15άρηδες, πόσο τους αφορά;
Και τι είναι οι 15άρηδες; Άξεστοι. Δεν ακούνε μουσική; Δεν βλέπουν ταινίες; Εγώ στα 15 μου δεν άκουγα μόνον Stones. άκουγα και παλιά ρεμπέτικα και τζαζ του ΄20 και παλιά μπλουζ. Οι 15άρηδες τουλάχιστον που γνωρίζω ξέρουν και το «Φορτηγό» και το «Περιβόλι του τρελού» απ΄ έξω. Βλέπουν Τριφό, Χιούστον, Τζέιμς Μποντ· ένα σωρό πράγματα.
- Το «Περιβόλι του τρελού» τι περιλαμβάνει;
Ό,τι περιλαμβάνει ένα καλλιτεχνικό έργο. Η Τέχνη είναι ένας τόπος όπου δεν υπάρχουν εξωτερικοί κανόνες. Μπορείς ακόμη και να πετάξεις εκεί. δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα
- «Από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια» λέει ο λαός. Ο δικός σας τρελός τι αλήθειες θα τραγουδήσει;
Ελάτε τώρα... Η αλήθεια δεν είναι μια πληροφορία να την κλείσουμε σε κάποιες λέξεις. Μόνον με το μάτι της καρδιάς τη βλέπουμε και μόνον η καρδιά μπορεί να την ακούσει.
- Έξω από το «Περιβόλι του τρελού» πώς είναι;
Όπως όταν βγαίναμε από μαγευτικό σινεμά μικροί. Θέλαμε αμέσως να ξαναπάμε μέσα. Γιατί έξω είχε μποτιλιάρισμα, κόρνες, ο μπαμπάς τσακωνόταν στην ουρά του λεωφορείου, το σπίτι ήταν σκοτεινό και κρύο.
Θέλαμε να ξαναγυρίσουμε στο σινεμά γιατί εκεί η ζωή ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.
- Τα περσινά Δεκεμβριανά και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν σας κινητοποίησαν μουσικά;
Αν εννοείτε να ξαναέγραφα μουσική, μη σώσω και ξαναγράψω.
Να σκοτώνονται παιδιά για να ξαναγράψω εγώ μουσική; Με συγκλόνισε όπως όλους. Νομίζω ότι επηρεάστηκαν βαθιά οι σκέψεις μας όλον αυτόν τον χρόνο...
- Ένα χρόνο μετά, τι βελτιώθηκε;
Μα οι κινητοποιήσεις θα συνεχίζονταν αλλά βγήκαν τα Καλάσνικοφ και κόπηκαν. Αλλιώς θα συνεχίζονταν και μάλιστα, όπως πιστεύω, με διαρκώς πιο δημιουργικό τρόπο γιατί έχουμε βαλτώσει τελείως. Είμαστε άρρωστοι...
- Πώς διαγράφεται η επόμενη μέρα με το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση;
Τι να σου κάνει και το ΠΑΣΟΚ; Πολύ νωρίς για να σας πω.
- Και της Νέας Δημοκρατίας;
Να Δούμε... Μου άρεσε πάντως η εικόνα Παπανδρέου-Σαμαρά. Δύο νέοι ευγενικοί και ορεξάτοι πολιτικοί. Πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο.
- Και της Αριστεράς; Του Τσίπρα;
Συμπαθητικός ο Τσίπρας. Εμένα μ΄ άρεσε και πέρσι το Δεκέμβριο η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχετε παρατηρήσει ότι όταν ένα παιδί τα «σπάει» με το σπίτι του και φεύγει, υπάρχει πάντα κάποιος θείος ή κάποιος οικογενειακός φίλος που κρατά μια, τηλεφωνική έστω, επαφή, με το παιδί να μην τρελαίνονται οι γονείς του και να μην μπλέξει το παιδί. Αυτό τον ρόλο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ πέρσι. Ήταν καλός ο ρόλος του. Αλλά η εποχή είναι χαώδης. Η οικονομία έχει πάρει το πάνω χέρι και η πολιτική είναι δούλα της πια. Όλα είναι φλου, παγκοσμιοποιημένα και πολιτική πρόταση δεν υπάρχει. Εδώ η Αριστερά έχει τις ευθύνες της.
Επικρατούσε μεγάλη αισιοδοξία γιατί σταμάτησαν να υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας. Ήταν πολύ λυτρωτικό. Προχωρούσαμε σε μια μεγάλη ηθική αλλαγή, σε μια κοινωνία του έργου. Ξεκινούσε η αποκέντρωση. Μετά για διαφόρους λόγους κολλήσαμε πάλι.
Το ίδιο. Η ηθική αλλαγή. Η αποκέντρωση. Οι κοινότητες όπως τις φανταζόταν ο Καραβίδας το 1930. Δηλαδή μικρότερες αποκεντρωμένες κοινωνίες, όπου ο ένας ξέρει τον άλλον και φιλοτιμούνται.
Πολλοί βουλευτές δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν. Τους ενδιαφέρει η θεσούλα τους. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Το να κυβερνάς είναι μπελάς. Έχει ευθύνες, χάνεις τον ύπνο σου, δυσαρεστείς κόσμο και πολλές φορές κόσμο που αγαπάς. Ενώ η θεσούλα σου, η μικρή σου εξουσία, είναι κάτι πιο βολικό. Δεν λέω όλοι κι όχι πάντοτε. Αλλά πολλοί και συχνά.
Τα εγγόνια μου έχουν όλα αυτά τα παιχνίδια που λέτε, αλλά μόλις με δουν «παππού, παππού, σκέφτηκες παραμύθι»; Τα έχω καλομάθει· θέλουν όλο καινούργια. Πού να τα βρω; Κάθομαι και τους τα φτιάχνω.
Όχι...
No comments:
Post a Comment