Ο Χατζιδάκις αλλάζει τον Μ. Φραγκούλη

Ο ερμηνευτής δεν τραγουδά πλέον σαν σταρ,
αλλά θέτει εαυτόν στην υπηρεσία του έργου

Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/12/2009

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ. Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει συνηθίσει να τραγουδάει επιδεικτικά και να αμείβεται γι' αυτό με μεγάλα θέατρα και χώρους, να πετάξει τον μανδύα του σταρ και να φορέσει τα ρούχα του απλού ερμηνευτή;

Δεν είναι εύκολο, ειδικά αν έχει συνηθίσει να τον κολακεύει το κοινό σε ό, τι κάνει, ό, τι επλέγει να τραγουδήσει, να συρρέει στις κοσμικές εμφανίσεις του και να παινεύεται που ο δικός του καλλιτέχνης έχει παρουσία και στο εξωτερικό.

Ο Μάριος Φραγκούλης ανήκει σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία. Και πρέπει κανείς να του βγάλει το καπέλο που άφησε κατά μέρος κάθε παράταιρη επικοινωνιακή συμπεριφορά πριν ασχοληθεί με το έργο του Μάνου Χατζιδάκι που κυνηγούσε εδώ και χρόνια. Το cd «Μάνος Χατζιδάκις, η εποχή της αγάπης με τον Μάριο Φραγκούλη & το μουσικό σύνολο Μάνος Χατζιδάκις» είναι μια ανθολογία πάνω στο έργο του κορυφαίου δημιουργού, που άρχισε το καλοκαίρι ως τέστ με μια σειρά συναυλιών και σφραγίστηκε με την έκδοση που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τη Sony.

Η ιδέα ξεκίνησε από τον ίδιο και αν αυτή τη φορά την αποδέχτηκε ο Γιώργος Χατζιδάκις, ήταν επειδή στάθηκε σε μια κουβέντα του ερμηνευτή: «από μικρός όταν τραγουδούσα Μάνο Χατζιδάκι μού έπαιρνε την ντροπή». Κάπως έτσι άρχισαν οι τρίμηνες πρόβες, στις οποίες ο τραγουδιστής έδειξε όλα τα στοιχεία του καλού μαθητή.

Αφησε κατά μέρος το ύφος του τενόρου και τις τακτικές του crossover που καλοπιάνουν το ευρύτερο κοινό, την υπερβολή και τη θεατρικότητα και έπεισε ακόμη και τους πιο δύσπιστους μουσικούς του συνθέτη που ήταν συνεργάτες του για χρόνια.

Σε αυτήν τη βάση χτίστηκε η συνεργασία και κυρίως στο αίτημα του Γιώργου Χατζιδάκι να τοποθετήσει αλλού τη φωνή του ο τραγουδιστής και να χαμηλώσει τους τόνους.

Ετσι ο Μάριος Φραγκούλης στα 42 του, έπειτα από πολλές μουσικές σπουδές και περιπλανήσεις από το θέατρο, τα μιούζικαλ, τις άριες μέχρι τον κινηματογράφο, επιχειρεί δύο βασικές αλλαγές. Η μία είναι τεχνική, δεν τραγουδάει ψηλά αλλά χαμηλότερα και η φωνή του ακούγεται ανθρώπινη, ευάλωτη, στα όρια της ρωγμής κάποιες στιγμές, όπως στην «Μπαλάντα του οδοιπόρου» (από τον κύκλο «Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι και ο Αλκιβιάδης») και την «Περιμπανού» (από την «Αθανασία»).

Αφησε τον σταρ

Είναι φανερό ότι εδώ ο Φραγκούλης δεν τραγουδάει σαν σταρ, θέτοντας το έργο τέχνης στην υπηρεσία του, αλλά ως δημιουργικός ερμηνευτής, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία του έργου. Δεν τον αισθάνεσαι ως τενόρο που απευθύνεται στο κοινό το οποίο γεμίζει δυο βραδιές το Ηρώδειο, χρησιμοποιώντας τις μελωδίες των τραγουδιών με μια διαχυτικότητα ώστε να επιδείξει το φωνητικό εύρος. Αντίθετα, το αποτέλεσμα τονίζει την εσωτερικότητα των τραγουδιών και το αληθινό μουσικό τους περιεχόμενο. Παράδεγμα το «Μανούλα μου» (από το «Παραμύθι χωρίς όνομα»), «Ησουν παιδί σαν το Χριστό» (Μυθολογία), το «Ελα σε μένα» («Πορνογραφία»), το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό» (All alone am I), το χιλιοτραγουδισμένο «Χάρτινο το φεγγαράκι» από το «Λεωφορείον ο πόθος» που τραγούδησε πρώτη η Μελίνα Μερκούρη πριν από 60 χρόνια.

Στον δίσκο υπάρχει και ένα τραγούδι που δισκογραφείται για πρώτη φορά. Το «Sleeping Princess» (στα αγγλικά) από την ταινία «The 300 Spartans».

Η ενότητα των τραγουδιών του Μ. Χατζιδάκι παρουσιάζεται στις αυθεντικές ενορχηστρώσεις τους με το Μουσικό Σύνολο και στόχο έχει -τουλάχιστον έτσι ξεκίνησαν οι συναυλίες- την αυθεντική παρουσίαση του έργου του συνθέτη. Τραγούδια που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη νεώτερη Ελλάδα, δημιούργησαν μύθους και ταυτίστηκαν με άλλους.

Ο Μ. Φραγκούλης, που γεννήθηκε το 1967 στην τότε Ροδεσία (νυν Ζιμπάμπουε) της Αφρικής και ξεκίνησε την καριέρα του το 1988, στο άλμπουμ αυτό έχει το αίσθημα των τραγουδιών του Μ. Χατζιδάκι. Το θέμα είναι να επηρεαστεί έτσι και για τη συνέχεια. Ο δίσκος αυτός να μην είναι ένα ακόμη κόνσεπτ, αλλά η βάση για ουσιαστικότερες ερμηνείες. Η εποχή άλλωστε είναι δύσκολη για φανταχτερά παιχνίδια.