Δέκα άλμπουμ για τη χρονιά που φεύγει

• Νέοι δημιουργοί και «παλιές καραβάνες» μοιράστηκαν τις σημαντικότερες δισκογραφικές κυκλοφορίες του 2009

ΣΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ |ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Το 2009 σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για τη δισκογραφία, η οποία κινήθηκε στα χαμηλά επίπεδα που χαρακτήρισαν ολόκληρη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα: λίγα εξαιρετικά άλμπουμ, αρκετά ενδιαφέροντα και πολλά από εκείνα που τα ακούς για έναν μήνα και μετά ξεχνιούνται σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης σου. Κανένα νέο μουσικό κίνημα δεν γεννήθηκε, ωστόσο ορισμένα από τα ονόματα που σημάδεψαν τη χρονιά θα μας απασχολήσουν πιθανότατα και τα επόμενα χρόνια. Μεταξύ άλλων η ποπ «πριγκιπέσα» Lady Gaga- η οποία πάντως παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως εικόνα και λιγότερο ως μουσικός-, ο σομαλός ράπερ Κ΄Νaan και φυσικά η τζαζ σειρήνα Μέλοντι Γκάρντοτ. Παράλληλα κάποιες... σταθερές αξίες της δισκογραφίας, όπως ο Μπομπ Ντίλαν και ο Μπρους Σπρίνγκστιν, κυκλοφόρησαν άλμπουμ αντάξια της καριέρας και της φήμης τους.

• MΕLΟDΥGΑRDΟΤ«ΜYONEAΝDOΝLΥTΗRΙLL»

Δεν πρόκειται για μία ακόμη τζαζ chanteuse που ερμηνεύει standards του παρελθόντος, έρμαιο των ορέξεων της δισκογραφικής εταιρείας και των παραγωγών της. Το 24χρονο κορίτσι από τη Φιλαδέλφεια ξέρει ακριβώς τι θέλει και θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον με τα υπέροχα τραγούδια της. Αν μη τι άλλο, εφέτος το κατάφερε με το εξαιρετικό «Μy Οne Αnd Οnly Τhrill». Σαγηνευτική φωνή, τζαζ κλαμπ διάθεση και πάνω απ΄ όλα στυλ.

• Κ΄ ΝAAN- «ΤRΟUΒΑDΟUR»

Τη χρονιά που το χιπ-χοπ πέθανε και ο Εμινεμ κυκλοφόρησε καινούργιο δίσκο, ο Σομαλός Κέι Νάαν μάς χάρισε το καλύτερο άλμπουμ του είδους. Εξυπνο και πολιτικό όσο κανένα άλλο, με «δάνεια» από όλα τα ποπ ιδιώματα, το «Τroubadour» ακούγεται ακόμη το ίδιο φρέσκο όσο και την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του.

• PΑΤRΙCΚWΟLF- «ΤHEBΑCΗΕLΟR»

Παράτησε τη μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία επειδή «πνιγόταν» ως δημιουργός και έβγαλε το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του- εκείνο που θα ήθελε να ηχογραφήσει η Κέιτ Μπους αλλά... μάλλον δεν μπορεί πλέον. Με τραγούδια όπως τα «Damaris» και «Vulture» η Αγγλία μπορεί να καυχιέται για τα αποθέματά της σε σπουδαίους ποπ συνθέτες.

• BLΑCΚΕΥΕDPΕΑS- «ΤHEΕ.Ν.D.»

Μπορεί να μην είναι πλέον αιχμηροί στη θεματολογία τους- ού τε καν χιπ-χοπ-, το αμερικανικό συγκρότημα κυκλοφόρησε όμως τον πιο ωραίο χορευτικό δίσκο της χρονιάς. Ανταμείφθηκε με την αγάπη του κοινού, τις μεγάλες πωλήσεις και την τεράστια επιτυχία των τραγουδιών «Βoom Βoom Ρow» και «Ι Gotta Feeling».

• ΒOBDΥLΑΝ«ΤΟGΕΤΗΕRTΗRΟUGΗLΙFΕ»

Το σερί εξαιρετικών άλμπουμ που κυκλοφορεί ο Μπομπ Ντίλαν την τελευταία δεκαετία είναι μοναδικό στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Στα 68 χρόνια του η μουσική του και οι στίχοι του φυσικά συνεχίζουν να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από πολλών νεοτέρων του. Με το τελευταίο Νο. 1 άλμπουμ του συνεχίζει το ταξίδι του στην αμερικανική μουσική συνδυάζοντας τεξ-μεξ, μπλουζ, φολκ και ζαϊντέκο ήχους.

• BRUCΕSΡRΙΝGSΤΕΕΝ«WΟRΚΙΝGONΑ DRΕΑΜ»

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον άλλον σπουδαίο αμερικανό ρόκερ: ο Σπρίνγκστιν, μετά το «Μagic» του 2007, μας έδωσε ακόμη έναν συναρπαστικό δίσκο. Οι περισσότεροι από τους νέους συνθέτες θα έδιναν το ένα τους χέρι προκειμένου να γράψουν τραγούδια όπως το «Οutlaw Ρete»μια «απάντηση» στο «Ι Was Μade For Lovin΄ Υou» των Κiss.

• MUSΕ- «ΤHERΕSΙSΤΑΝCΕ»

Υπερφίαλο, μελετημένο ως την τελευταία νότα και τόσο σνομπ. Την ίδια στιγμή, τόσο όμορφο, με τόσο έξυπνα ρεφρέν, με τόσο όμορφους στίχους, με τέτοια αρτιότητα στη σύλληψη. Με το πρόσφατο άλμπουμ του το βρετανικό συγκρότημα Μuse μοιάζει να έχει πετάξει σε άλλη σφαίρα δημιουργίας αφήνοντας τους περισσότερους από τους ομοίους του να παιδεύονται με τις δύο-τρεις νότες που έπαιζαν από την αρχή.

• GΟSSΙΡ- «ΜUSΙCFΟRMEN»

Το πιο σέξι άλμπουμ της χρονιάς μάς ήρθε από τη γοητευτικώς... ευτραφή Μπεθ Ντίτο και το συγκρότημά της. Μια τέλεια συνύπαρξη του ροκ με τη σόουλ, τα γκόσπελ, τη φανκ, την ντίσκο και το πανκ, σε εξαιρετική παραγωγή του Ρικ Ρούμπιν, του ανθρώπου που, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ανάστησε την καριέρα του Τζόνι Κας. Η Ντίτο βρυχάται ως μεταμοντέρνα Τζάνις Τζόπλιν και εμείς μένουμε άφωνοι στο άκουσμα του «Ηeavy Cross».

• ANTONYAΝDTHEJΟΗΝSΟΝS«ΤHECRΥΙΝGLΙGΗΤ»

Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το άλμπουμ ο Αντονι θυσίασε την ποπ αμεσότητα στον βωμό της καλλιτεχνικής αρτιότητας, δεν γίνεται όμως να μην παραδεχθούμε για μία ακόμη φορά το βάθος της λυρικότητας και τη μοναδικότητα της φωνής του. Τραγούδια για ραγισμένες καρδιές με ενορχηστρώσεις που κάποιες φορές θυμίζουν Αντζελο Μπανταλαμέντι. Κορυφαίες στιγμές τα «Κiss Μy Νame» και «Daylight Αnd Τhe Sun».

Μπούσουλας για τη νέα χιλιετία

Λίγες μόλις ημέρες προτού τελειώσει η χρονιά κυκλοφόρησε το καλύτερο άλμπουμ του 2009- αποτέλεσμα μιας συνεργασίας για την οποία αναρωτιέται κανείς πώς και δεν είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα. Ο Μάικλ Νάιμαν είναι γνωστός και αγαπημένος για ολόκληρο το φάσμα της δουλειάς του, είτε πρόκειται για μοντέρνες όπερες είτε για κινηματογραφική μουσική. Ο έτερος, Ντέιβιντ Μακ Αλμοντ, είναι μία από τις ωραιότερες ανδρικές φαλτσέτο φωνές, γνωστός για τις συνεργασίες του τόσο με τον Ντέιβιντ Αρνολντ - συνθέτη της μουσικής των ταινιών Τζέιμς Μποντόσο και με τον κιθαρίστα των Suede Μπέρναρντ Μπάτλερ. Ο Μακ Αλμοντ πήρε σύγχρονες ιστορίες ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, τις μετέτρεψε σε στίχους και τις έντυσε με μελωδικά θέματα του Νάιμαν. Ο δεύτερος ενέκρινε το αποτέλεσμα και πραγματοποιήθηκε η ηχογράφηση. Πειρατεία στον 21ο αιώνα στο «Going Τo Αmerica», παράνομη εμπορία ανθρώπων στο «City Οf Τurin», πολιτικοί μπλεγμένοι σε σεξουαλικά σκάνδαλα στο «Ιn Rai Don Giovanni», λάθη των τραπεζών στο «Τake Τhe Μoney Αnd Run»... Συνοπτικά το «Τhe Glare» είναι ένα αριστούργημα και πιθανότατα ο μπούσουλας για το πώς πρέπει να φτιάχνονται τραγούδια στη νέα χιλιετία.