Δροσερό νερό στην αυλή των διψασμένων

• Σε ήχο ελληνικό

* ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ - ΠΑΡΑΓΩΓΗ: UNIVERSAL

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Ενας ξεχωριστός δίσκος, από τους σημαντικότερους, πιστεύω, όλης της χρονιάς. Μια συλλογή τραγουδιών που, εκτός των άλλων, φανερώνει μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική ωρίμανση. Είναι καταφανής η εξέλιξη του δημιουργού, πράγμα αξιοπρόσεκτο αφού η ωρίμανση αφορά έναν ήδη σπουδαίο καλλιτέχνη, με ξεχωριστή ευαισθησία και καλαισθησία.

Οπως φάνηκε κι απ' τον προηγούμενο δίσκο του (Περιπέτειες ενός προσκυνητή, 2003) είναι, πιστεύω, ο πιο καλός δημιουργός τραγουδιών της γενιάς του. Επίσης διαθέτει -εκτός από τη μουσική- και μια γενικότερη καλλιέργεια. Και φυσικά ό,τι κάνει ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, θα το κάνει μάλλον καλύτερα από ένα... ξύλο απελέκητο. Αυτά, πιστεύω, είναι που τον διακρίνουν από τους άλλους «επιτυχημένους» των δίσκων, των συναυλιών, των κέντρων και των τηλεοράσεων.

Τα νέα τραγούδια «ανεβάζουν» τον δημιουργό τους σε ένα άλλο, επίπεδο υψηλότερο από εκείνο που γνωρίζαμε. Χωρίς να χρειάζεται να «ψάξει» κανείς πολύ, αισθάνεται αμέσως την ευχαρίστηση που (εκ του προορισμού του) παρέχει (οφείλει να παρέχει) το έργο τέχνης. Στο απογοητευτικό και αποξηραμένο τοπίο που κατάφεραν, τα τελευταία χρόνια, να δημιουργήσουν οι φωστήρες της ελληνικής δισκοπαραγωγής, η «Νεροποντή» επιβεβαιώνει, θα λέγαμε, το όνομά της, καθώς φέρνει άφθονο και δροσερό νεράκι στην αυλή των διψασμένων για την κάθε ομορφιά.

Αν και αποτελούν θαυμαστές αρετές, δεν θα αξιολογούσα ως σπουδαιότερα στοιχεία τη φόρμα, την ευρηματική ενορχήστρωση, τον «διάλογο» με τη συμφωνική ορχήστρα (η Συμφωνική της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας), την πρωτοτυπία, τη συμμετοχή της σοπράνο Σόνιας Θεοδωρίδου, την αποφυγή των ευκολιών, των στερεοτύπων, των κλισέ. Ολα αυτά (τα εξωτερικά και εν πολλοίς απαραίτητα στοιχεία) είναι βέβαια σπουδαία και βρίσκονται εδώ εν αφθονία. Το σπουδαιότερο όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ο πυρήνας της μουσικής και της στιχουργικής δημιουργίας. Η ουσία του έργου τέχνης. Το πνευματικό περιεχόμενο, τόσο της μουσικής όσο και του λόγου που υπηρετεί. Ο δίσκος αυτός δεν μας φέρνει, πιστεύω, μια συνηθισμένη συλλογή ωραίων τραγουδιών. Είναι κατάθεση αληθινού δημιουργού, δηλαδή ανθρώπου που είναι κοινωνικός, που είναι πολίτης, ευαίσθητος δέκτης των καταστάσεων του κόσμου γύρω του και πάνω απ' όλα εμπνευσμένος.

Ο εξαίσιος λυρισμός, η πνευματώδης ευθυμία, η μελαγχολία, ο σαρκασμός που μπορεί να επισημάνει ο ακροατής, δεν είναι στοιχεία εξωτερικά, τεχνηέντως τοποθετημένα βάσει μιας συνταγής. Είναι εκφράσεις που έχουν τον τρόπο να πείθουν για την ύπαρξή τους εκεί όπου υπάρχουν. Με άλλα λόγια, ο καλλιτέχνης εδώ συνδιαλέγεται με την αλήθεια και ομιλεί την αλήθεια.

Δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ένα τραγούδι. Δύσκολο για τον διαθέτοντα ανοιχτά, ανεξίθρησκα και άδολα ώτα... ακούειν. Παρά ταύτα, προσέξτε το τραγούδι «Επιτυχία», μια δικαιότατη χλεύη, ένα περίπαιγμα στην αγοραία αντίληψη περί επιτυχίας τραγουδοποιών και αοιδών διαφόρων αηδιών: «Πανελληνίως σουξεδιάρης / και ισοβίως ευτυχής / αν μου ορκιστείς πως θα με πάρεις / θα γίνω σκύλος περιωπής». Ακόμα το τραγούδι «Πατρίδα», ένα ποιητικό «ρεπορτάζ» μιας τραγωδίας (αναφέρεται στην αιχμαλωσία της μητέρας του, εκφωνήτριας στο ΡΙΚ, από τους χουντικούς, τον βομβαρδισμό της Κύπρου, την εισβολή των Τούρκων κ.ά.). Τολμώ να πω ότι εδώ (και τώρα) πιο πολύ συγκινεί η ποίηση παρά η τραγωδία. Τραγούδι - κόλαφος επίσης για τον «οπαδό της ομάδας», τον «σκύλο του κόμματος», τον «μάγκα της οργάνωσης», τον «διερμηνέα του θεού ρασοφόρο».