«Πάνω στα φτερά της νύχτας». Η Λένια Ζαφειροπούλου τραγούδησε ρομαντικούς

• ΔΥΟ ΒΡΑΔΙΕΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ (ΠΕΙΡΑΙΩΣ)

• Ηχοι ζωντανοί Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Κάθε φορά που αποφασίζει να δώσει προσωπικό ρεσιτάλ με τραγούδια (Lieder), η μεσόφωνος Λένια Ζαφειροπούλου προτείνει κάτι ξεχωριστό. Οι υψηλές επιδόσεις της στο βασικό ρεπερτόριο του Ρομαντισμού είχαν φανεί παλαιότερα όταν τραγούδησε «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σούμπερτ (Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, 8/3/2008).

Στην πρόσφατη εμφάνισή της στον ίδιο χώρο πρότεινε μια ιδιαίτερη ανθολογία τραγουδιών του Ρομαντισμού, με τίτλο «Πάνω στα φτερά της νύχτας» και αυτονόητη, σχετική θεματική. Οπως πέρυσι, ως μουσικό συνοδό και συνοδοιπόρο είχε τον Γερμανό πιανίστα και συνθέτη Μίχαελ Γκέες (30/11/2009).

Οι δυο τους διάλεξαν 12 τραγούδια των Σούμπερτ, Σούμαν, Μέντελσον, Μούσοργκσκι, Μάλερ, Μπραμς, Τσαϊκόφσκι και δύο του ίδιου του Γκέες, που αποδόθηκαν στις αυθεντικές γλώσσες: γερμανικά, ρωσικά και αγγλικά. Η συνοχή του ρεσιτάλ βασίστηκε στην έλξη μουσικών και ποιητικών διαθέσεων, συνειρμών αλλά και στο ξάφνιασμα των αντιθέσεων.

Η Ζαφειροπούλου τραγούδησε με φωνή που έχει αισθητά μεστώσει αποκτώντας θερμότερους σκούρους τόνους δίχως να χάνει τη λάμψη της, με ασφαλή τεχνική και αψεγάδιαστη ορθοτονία, κυρίως όμως με εκφραστικότητα που έπειθε ότι αυτή κατανοεί και αισθάνεται σε βάθος ό,τι αποδίδει.

Δουλεμένη εξαντλητικά, η ερμηνεία κάθε κομματιού πρόβαλλε αβίαστα και με ξεκάθαρο, ιδιαίτερο στίγμα. Ο άγριος, ζοφερός «Βασιλιάς των ξωτικών» του Σούμπερτ, όπου η Ζαφειροπούλου απέδωσε με ισορροπημένη θεατρικότητα τις τρεις διαφορετικές φωνές μεταλλάσσοντας τη χροιά της φωνής της, το θανατερό «Νανούρισμα» του Μούσοργκσκι, η ορμητικού πάθους «Ηδονή της θυελλώδους νύχτας», το θανάσιμης μελαγχολίας «Εκεί που ηχούν οι ωραίες τρομπέτες» του Μάλερ, όλα λειτούργησαν ως περαστικά ανοίγματα σε διαφορετικούς ψυχικούς και ποιητικούς κόσμους. Ωστόσο, ειδικά στον Μάλερ, οι προσεγγίσεις διέθεταν στο έπακρο το ειδικό εκείνο κράμα πυρέσσοντος πάθους, νοσταλγίας και εσχατολογικής μελαγχολίας που χαρακτηρίζει τον Ρομαντισμό του 1900· μελλοντικά περιμένουμε από την τραγουδίστρια περισσότερα στο πεδίο αυτό!

Ανάμεσα στα τραγούδια Γκέες και Ζαφειροπούλου παρενέβαλαν τέσσερις αυτοσχεδιασμούς επάνω σε θεατρικά κείμενα του Σαίξπηρ («Ονειρο θερινής νύχτας», «Ρωμαίος και Ιουλιέττα») και ποίηση των Κιτς και Εσε.

Αυτές οι απερίφραστες εκτροπές από την αυστηρή φόρμα του κανονικού τραγουδιού ήχησαν κάπως περίεργα -πάντως όχι άστοχα- στο πλαίσιο του ρεσιτάλ.

Ισορροπώντας αβέβαια ανάμεσα σε τραγούδι και στο είδος του «μελοδράματος» που συνταιριάζει απαγγελία και μουσική, χάρισαν στο ακρόαμα ανησυχητικά, «νυχτερινά» ανοίγματα φωτίζοντας αποσπασματικά ενδιάμεσους χώρους και τόνους έκφρασης. *