Καλιφορνέζικος ήλιος και βρετανικό σκοτάδι

• Stereo-Φονικά

* «What will we be» - Devendra Banhart (Warner)

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Κρύβει επιβλητικά μπλουζ στην παράδοση των Doors, εκρήξεις ηδονιστικής ψυχεδέλειας, φασαριόζικα και αλήτικα ροκ εν ρολ και ονειρικές φολκ μπαλάντες. Με όλα αυτά το «What will we be» μοιάζει να αναπλάθει την ιστορία της μουσικής σκηνής της Καλιφόρνιας.

Ακολουθώντας την παράδοση του προηγούμενού του δίσκου -του επίσης εξαιρετικού «Smokey Rolls Down Thunder Canyon»- ο Ντεβέντρα έχει πια ξεφύγει από αυτό που κάποτε ονόμαζαν νέα φολκ. Ο όρος ήταν ένας ευφημισμός για ένα σωρό νέους Αμερικανούς μουσικούς που μιμούνταν τη μουσική των χίπις. Χωρίς φυσικά καμία αντίστοιχη φιλοσοφία πίσω τους και χωρίς καν να συνειδητοποιούν ότι αντέγραφαν τη μουσική ενός ριζοσπαστικού κινήματος που κάποτε είχε καταφέρει πλήγματα σε όλο το πεδίο της καθημερινής ζωής, σε καιρούς που το λυμαίνονταν άγρια η εξουσία.

Ο Ντεβέντρα παράτησε νωρίς τη σκηνή της νέας φολκ, στην οποία τον κατέτασσαν, μαζί με την εικόνα του βαρετού χίπι της new age εποχής. Αλλά δεν εγκατέλειψε τη φολκ. Την πήρε, την απογύμνωσε από όλα τα στολίδια που της είχε κρεμάσει η μοδάτη εκδοχή της. Και ύστερα έχωσε τον πυρήνα της στο στούντιο και ξεκίνησε την επέμβαση πάνω της. Τη μέθυσε με μπλουζ, τη νόθεψε με ρέγγε ρυθμούς, τη βομβάρδισε με το θόρυβο της κιθάρας και τη χόρεψε με σάμπα από τη Βραζιλία.

Αυτός είναι ο έκτος δίσκος του εικοσιοχτάχρονου Ντεβέντρα και μεταφέρει όλη την αισιοδοξία και την ελπίδα από τα χρόνια του '60 με έναν επιτήδεια λιτό αλλά σύγχρονο ήχο. Ετσι και αλλιώς ο Ντεβέντρα δεν είναι αναχωρητής. Ζει και αναπνέει μέσα στη μουσική σκηνή, σκαρώνει παράτολμα ποπ τραγούδια και αλλόκοτες μελωδικές συνθέσεις και παραμένει αυθεντικός και μάγκας σε ένα χώρο που του λείπουν πια και η ειλικρίνεια και η τόλμη.

* Στο www.myspace.com/devendrabanhart κάποια τραγούδια από το νέο δίσκο.

* «Beak» - Beak (Warner):

Σκοτεινό και απόκοσμο, φτιαγμένο σαν σάουντρακ για νυχτερινές περιπλανήσεις στις μητροπόλεις. Γεννήθηκε και αυτό στο Μπρίστολ, τον Ιανουάριο, όταν ο Τζεφ Μπάροου των Portishead κλείστηκε στο στούντιο μαζί με τον μπασίστα Μπίλι Φούλερ και τον Ματ Γουίλιαμς στα κίμπορντς. Επειτα από δώδεκα μέρες εγκλεισμού βγήκαν με αυτόν τον δίσκο. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι Portishead χρειάστηκαν έντεκα χρόνια για να κυκλοφορήσουν το περσινό «Third», ο Μπάροου μάλλον γουστάρει να τζαμάρει με τους φίλους από το Μπρίστολ στο πηχτό σκοτάδι.

Το «Beak» σέρνει όλη την κληρονομιά του ζοφερού ποστ πανκ και τη βουτάει σε ένα ντελιριακό μίγμα από τζαζ, ψυχεδέλεια και ελεκτρόνικα, ενώ ακολουθεί τις τεχνικές του ποστ ροκ. Αν είκοσι χρόνια πριν κάποιοι ευφυείς πιτσιρικάδες, πήραν την νταμπ και το χιπ χοπ και έφτιαξαν τον ήχο του Μπρίστολ, τώρα ο Μπάροου, ένας από αυτούς, πειραματίζεται πάνω στον σύγχρονο ροκ ήχο. Το «Beak» είναι η δική του πρόταση, μπερδεμένο ως ντεμπούτο, αλλά ωμό και ανελέητο ως ήχος.

* Στο www.myspace.com/beak2009 δύο τραγούδια από το ντεμπούτο τους, ανάμεσά τους το καθηλωτικό «Ι Know» και πολλά βίντεο.