Ακριβής στο ραντεβού του, άνετος και χαμογελαστός, χωρίς καμία ιδιαίτερη επιτήδευση στη συμπεριφορά του, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στα 30 του χρόνια- αν και, όπως σημείωσε, σημασία δεν έχει η ημερολογιακή αλλά η καλλιτεχνική ηλικία- δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι και τι «γκελ» κάνει στον κόσμο. «Δεν περίμενα να κάνω κάτι τόσο μεγάλο, τόσο για τα δεδομένα της Ελλάδας όσο και για δικά μου» σημειώνει ο ίδιος και δεν έχει άδικο. «Αλλωστε τραγουδιστής και ανώνυμος δεν γίνεται, τραγουδιστής και μη αναγνωρίσιμος είναι σχεδόν αποτυχημένος» υπογραμμίζει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Στα 11 χρόνια παρουσίας του στον ελληνικό μουσικό χώρο έχει πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα δίσκων, έχει συγκεντρώσει ουκ ολίγους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, ενώ εξίσου επιτυχημένες είναι τόσο οι συναυλίες του όσο και οι εμφανίσεις του σε νυχτερινά κέντρα. Ο «Μίδας» της ελληνικής ποπ την εφετινή σεζόν αποφάσισε να αποτραβηχτεί λίγο, να δώσει δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και να επισκεφθεί τους Ελληνες του εξωτερικού, εφόσον έχει προγραμματίσει συναυλίες σε Αμερική, Αφρική, Ευρώπη και ίσως στην Αυστραλία.
- Γιατί είσαι τόσο επιτυχημένος;
«Νομίζω ότι είχα την εύνοια της τύχης, αλλά νομίζω ότι το προκάλεσα και εγώ αυτό με τις αποφάσεις μου. Αποφάσεις που πήρα με βάση τα πιστεύω μου και πώς ήθελα να εξελιχθεί η μουσική μου. Και αυτές οι επιλογές μου ήταν οι κατάλληλες την κατάλληλη χρονική στιγμή».
- Σωστό timing, δηλαδή;
«Είναι αλήθεια ότι παίζει τρομερό ρόλο. Αλλά δεν ήταν κάτι που το αναζήτησα εγώ. Την εποχή που ξεκινούσα ήταν μια καλή ευκαιρία για να γίνει ένα νέο βήμα, να ανοίξει μια αφετηρία σε ένα είδος μουσικής. Δεν έγινε καμιά καθολική ανατροπή, προς Θεού, αλλά ήταν κάτι διαφορετικό σε ένα κάπως βαλτωμένο μουσικό περιβάλλον».
- Γιατί η ποπ είναι παρεξηγημένη στην Ελλάδα;
«Οχι μόνο είναι παρεξηγημένη, αλλά δεν θα πάψει να είναι και ποτέ παρεξηγημένη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μια χώρα με βαριά παράδοση στο λαϊκό τραγούδι και την παραδοσιακή μουσική. Η μουσική μας και ο τρόπος ζωής μας, βγάζει στην επιφάνεια την ανατολίτικη πλευρά μας. Οτιδήποτε δυτικό είναι για μας και λίγο “δεύτερο” και λίγο παρεξηγημένο, δεν είναι πάντοτε καλοδεχούμενο. Ως εκ τούτου και η ποπ ήταν πάντοτε παρεξηγημένη, όπως και οι εκπρόσωποί της άλλωστε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ποπ δεν μπορεί να πάρει μια καλύτερη και πιο υγιή μορφή μέσα από σύγχρονα πρόσωπα».
- Είναι ένα μουσικό είδος που οδηγεί πιο εύκολα στην επιτυχία;
«Οχι, αυτή είναι λανθασμένη άποψη. Σήμερα μπορεί να πουλήσει το οτιδήποτε φθάνει να είναι ουσιαστικό, προσεγμένο και έντεχνο. Με την έννοια ότι δουλεύει υπέρ της τέχνης και όχι εις βάρος της. Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι η ποπ είναι εύπεπτη, δεν μπορεί να θεωρηθεί “δεύτερη”. Οπως άλλωστε το μαζικό και το εμπορικό δεν μπορεί να θεωρείται “δεύτερο”. Ο,τι είναι εμπορικό και μπορεί να διεισδύσει στον κόσμο δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Αν και πολλές φορές η μουσική χαρακτηρίζεται από τη νοοτροπία του φαστ φουντ, εν τούτοις ποτέ δεν λείπουν και τα γκουρμέ εστιατόρια που προσφέρουν ποιότητα. Σε δύσκολους καιρούς για τη μουσική μέσα στα πολλά ευτελή προϊόντα υπάρχουν εκείνα που ξεχωρίζουν με την αυτόφωτη λάμψη τους. Φθάνει κάποιος να τα αναζητήσει και να τα βγάλει στην επιφάνεια».
- Τότε γιατί γίνεται τόση κουβέντα περί εμπορικότητας;
«Μήπως είναι η ανασφάλειά μας σε κάτι που πουλάει; Η τάση μας να αδικήσουμε κάτι που έχει γενική αποδοχή; Και κάτι που δεν έχει αποδοχή να το υπερασπιστούμε ότι είναι το αλλιώτικο, το αποστασιοποιημένο από το μαζικό; Αυτές τις έννοιες ας τις ξεκαθαρίσει ο καθένας στο μυαλό του προτού αρχίσει να λέει πράγματα και τα τεκμηριώνει θεωρίες περί τραγουδιών και σοβαρότητας και σοβαροφάνειας».
- Πόσο έχεις ανάγκη την αποδοχή του κόσμου;
«Οταν υπάρχει αυτή η σχέση, είναι ό,τι το καλύτερο. Αλλά δεν γράφω κατ΄ επιταγή του κοινού, παρ΄ όλο που γνωρίζω ότι αυτά που γράφω ενδιαφέρουν μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Η μουσική, το τραγούδι, πρέπει να βγαίνουν αυθεντικά από την ψυχή του καλλιτέχνη. Και αυτό το λέω, κρίνοντας από τον εαυτό μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι της μόδας και πουλάει. Αν και συχνά πολλοί καλλιτέχνες οδηγούμαστε σε λάθος επιλογές από την ανασφάλειά μας. Η ανασφάλεια είναι μεγάλη παγίδα για τον καλλιτέχνη».
- Η αποτυχία υπάρχει στο λεξιλόγιό σου;
«Είναι αναμενόμενη όταν έπεται μιας μακράς επιτυχημένης πορείας, δίσκων, συναυλιών, εμφανίσεων κ.ο.κ. Οπότε να γίνει μια “κοιλιά” είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Μπορεί να μην το έχω ζήσει ακόμη, αλλά μπορεί να μην είναι και πολύ μακριά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Από την άλλη, δεν μπορείς να προετοιμαστείς για αυτό».
- Εχεις πιάσει τον εαυτό σου να βαριέται από την εικόνα σου;
«Κάποια στιγμή ένιωσα ότι αυτή η υπερέκθεση είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Και έκανα μια αποχή επειδή όλα τα σημάδια έδειχναν ότι έπρεπε να την κάνω. Χρειαζόταν να βάλω μια άνω τελεία. Δεν είναι κακό να πεις ότι παίρνεις μια απόφαση αποχής για να μην πάθει ο κόσμος overdose από σένα. Μην πάθει καμιά κρίση πανικού επειδή σε βλέπει συνέχεια. Ακόμη και οι πληροφορίες που κυκλοφορούν για μένα μπορεί να εκνευρίσουν το κοινό και μάλιστα χωρίς να κάνω κάτι».
- Το τελευταίο σου άλμπουμ,το «7», και έβδομο προσωπικό, κλείνει έναν κύκλο;
«Πιστεύω πως ναι. Προσπαθώ να ελαττώσω όσο μπορώ τα ποπ στοιχεία και να είναι ανοικτή η μουσική μου σε πιο ακουστικά στοιχεία, τα οποία νομίζω ότι θα σημαδέψουν περισσότερο έντονα τη μουσική μου τα επόμενα χρόνια. Και δεν πρόκειται για θέμα μόδας, αλλά επειδή νομίζω ότι αυτά τα στοιχεία έρχονται καθώς ωριμάζω και μεγαλώνω. Νομίζω επίσης ότι έχει περάσει η νεανική τρέλα που με χαρακτήριζε, η έντονη ποπ τρέλα».
- Η πορεία σου στο εξωτερικό αποτελεί άμεσο στόχο;
«Με απασχολεί και ασχολούμαι έντονα με αυτό. Εχω γνωρίσει τους κατάλληλους ανθρώπους και με βοήθεια κάποιων εταιρειών- δισκογραφικών και εταιρειών παραγωγής- πιστεύω ότι θα γίνει μια κυκλοφορία. Πρόκειται για δουλειά αυτοτελή όπου θα ερμηνεύσω ξένα τραγούδια, κομμάτια δηλαδή που έχουν γράψει ξένοι παραγωγοί για μένα. Και να ξεκαθαρίσω κάτι. Οι προσεχείς εκτός των τειχών συναυλίες μου δεν έχουν σχέση με αυτό. Απευθύνομαι στους Ελληνες του εξωτερικού. Για οτιδήποτε άλλο πρέπει να έχεις δισκογραφία στο εξωτερικό».
- Τελικώς, τι σημαίνει για σένα τραγούδι;
«Ως παιδί η μουσική ήταν για μένα μια διέξοδος επικοινωνίας. Και ένας τρόπος να επικοινωνώ χωρίς να μιλάω και να συναναστρέφομαι τους ανθρώπους. Είναι τρομερό να επιλέγεις στη ζωή σου τι θα κάνεις από μικρή ηλικία ή, όπως λέω εγώ, να σε επιλέγει η ίδια η ζωή. Και να σου δείχνει τον δρόμο πολύ νωρίς. Εγώ δεν είχα τον χρόνο να σκεφθώ ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλo».
- Γιατί είσαι τόσο επιτυχημένος;
«Νομίζω ότι είχα την εύνοια της τύχης, αλλά νομίζω ότι το προκάλεσα και εγώ αυτό με τις αποφάσεις μου. Αποφάσεις που πήρα με βάση τα πιστεύω μου και πώς ήθελα να εξελιχθεί η μουσική μου. Και αυτές οι επιλογές μου ήταν οι κατάλληλες την κατάλληλη χρονική στιγμή».
- Σωστό timing, δηλαδή;
«Είναι αλήθεια ότι παίζει τρομερό ρόλο. Αλλά δεν ήταν κάτι που το αναζήτησα εγώ. Την εποχή που ξεκινούσα ήταν μια καλή ευκαιρία για να γίνει ένα νέο βήμα, να ανοίξει μια αφετηρία σε ένα είδος μουσικής. Δεν έγινε καμιά καθολική ανατροπή, προς Θεού, αλλά ήταν κάτι διαφορετικό σε ένα κάπως βαλτωμένο μουσικό περιβάλλον».
- Γιατί η ποπ είναι παρεξηγημένη στην Ελλάδα;
«Οχι μόνο είναι παρεξηγημένη, αλλά δεν θα πάψει να είναι και ποτέ παρεξηγημένη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μια χώρα με βαριά παράδοση στο λαϊκό τραγούδι και την παραδοσιακή μουσική. Η μουσική μας και ο τρόπος ζωής μας, βγάζει στην επιφάνεια την ανατολίτικη πλευρά μας. Οτιδήποτε δυτικό είναι για μας και λίγο “δεύτερο” και λίγο παρεξηγημένο, δεν είναι πάντοτε καλοδεχούμενο. Ως εκ τούτου και η ποπ ήταν πάντοτε παρεξηγημένη, όπως και οι εκπρόσωποί της άλλωστε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ποπ δεν μπορεί να πάρει μια καλύτερη και πιο υγιή μορφή μέσα από σύγχρονα πρόσωπα».
- Είναι ένα μουσικό είδος που οδηγεί πιο εύκολα στην επιτυχία;
«Οχι, αυτή είναι λανθασμένη άποψη. Σήμερα μπορεί να πουλήσει το οτιδήποτε φθάνει να είναι ουσιαστικό, προσεγμένο και έντεχνο. Με την έννοια ότι δουλεύει υπέρ της τέχνης και όχι εις βάρος της. Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι η ποπ είναι εύπεπτη, δεν μπορεί να θεωρηθεί “δεύτερη”. Οπως άλλωστε το μαζικό και το εμπορικό δεν μπορεί να θεωρείται “δεύτερο”. Ο,τι είναι εμπορικό και μπορεί να διεισδύσει στον κόσμο δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Αν και πολλές φορές η μουσική χαρακτηρίζεται από τη νοοτροπία του φαστ φουντ, εν τούτοις ποτέ δεν λείπουν και τα γκουρμέ εστιατόρια που προσφέρουν ποιότητα. Σε δύσκολους καιρούς για τη μουσική μέσα στα πολλά ευτελή προϊόντα υπάρχουν εκείνα που ξεχωρίζουν με την αυτόφωτη λάμψη τους. Φθάνει κάποιος να τα αναζητήσει και να τα βγάλει στην επιφάνεια».
- Τότε γιατί γίνεται τόση κουβέντα περί εμπορικότητας;
«Μήπως είναι η ανασφάλειά μας σε κάτι που πουλάει; Η τάση μας να αδικήσουμε κάτι που έχει γενική αποδοχή; Και κάτι που δεν έχει αποδοχή να το υπερασπιστούμε ότι είναι το αλλιώτικο, το αποστασιοποιημένο από το μαζικό; Αυτές τις έννοιες ας τις ξεκαθαρίσει ο καθένας στο μυαλό του προτού αρχίσει να λέει πράγματα και τα τεκμηριώνει θεωρίες περί τραγουδιών και σοβαρότητας και σοβαροφάνειας».
- Πόσο έχεις ανάγκη την αποδοχή του κόσμου;
«Οταν υπάρχει αυτή η σχέση, είναι ό,τι το καλύτερο. Αλλά δεν γράφω κατ΄ επιταγή του κοινού, παρ΄ όλο που γνωρίζω ότι αυτά που γράφω ενδιαφέρουν μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Η μουσική, το τραγούδι, πρέπει να βγαίνουν αυθεντικά από την ψυχή του καλλιτέχνη. Και αυτό το λέω, κρίνοντας από τον εαυτό μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι της μόδας και πουλάει. Αν και συχνά πολλοί καλλιτέχνες οδηγούμαστε σε λάθος επιλογές από την ανασφάλειά μας. Η ανασφάλεια είναι μεγάλη παγίδα για τον καλλιτέχνη».
- Η αποτυχία υπάρχει στο λεξιλόγιό σου;
«Είναι αναμενόμενη όταν έπεται μιας μακράς επιτυχημένης πορείας, δίσκων, συναυλιών, εμφανίσεων κ.ο.κ. Οπότε να γίνει μια “κοιλιά” είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Μπορεί να μην το έχω ζήσει ακόμη, αλλά μπορεί να μην είναι και πολύ μακριά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Από την άλλη, δεν μπορείς να προετοιμαστείς για αυτό».
- Εχεις πιάσει τον εαυτό σου να βαριέται από την εικόνα σου;
«Κάποια στιγμή ένιωσα ότι αυτή η υπερέκθεση είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Και έκανα μια αποχή επειδή όλα τα σημάδια έδειχναν ότι έπρεπε να την κάνω. Χρειαζόταν να βάλω μια άνω τελεία. Δεν είναι κακό να πεις ότι παίρνεις μια απόφαση αποχής για να μην πάθει ο κόσμος overdose από σένα. Μην πάθει καμιά κρίση πανικού επειδή σε βλέπει συνέχεια. Ακόμη και οι πληροφορίες που κυκλοφορούν για μένα μπορεί να εκνευρίσουν το κοινό και μάλιστα χωρίς να κάνω κάτι».
- Το τελευταίο σου άλμπουμ,το «7», και έβδομο προσωπικό, κλείνει έναν κύκλο;
«Πιστεύω πως ναι. Προσπαθώ να ελαττώσω όσο μπορώ τα ποπ στοιχεία και να είναι ανοικτή η μουσική μου σε πιο ακουστικά στοιχεία, τα οποία νομίζω ότι θα σημαδέψουν περισσότερο έντονα τη μουσική μου τα επόμενα χρόνια. Και δεν πρόκειται για θέμα μόδας, αλλά επειδή νομίζω ότι αυτά τα στοιχεία έρχονται καθώς ωριμάζω και μεγαλώνω. Νομίζω επίσης ότι έχει περάσει η νεανική τρέλα που με χαρακτήριζε, η έντονη ποπ τρέλα».
- Η πορεία σου στο εξωτερικό αποτελεί άμεσο στόχο;
«Με απασχολεί και ασχολούμαι έντονα με αυτό. Εχω γνωρίσει τους κατάλληλους ανθρώπους και με βοήθεια κάποιων εταιρειών- δισκογραφικών και εταιρειών παραγωγής- πιστεύω ότι θα γίνει μια κυκλοφορία. Πρόκειται για δουλειά αυτοτελή όπου θα ερμηνεύσω ξένα τραγούδια, κομμάτια δηλαδή που έχουν γράψει ξένοι παραγωγοί για μένα. Και να ξεκαθαρίσω κάτι. Οι προσεχείς εκτός των τειχών συναυλίες μου δεν έχουν σχέση με αυτό. Απευθύνομαι στους Ελληνες του εξωτερικού. Για οτιδήποτε άλλο πρέπει να έχεις δισκογραφία στο εξωτερικό».
- Τελικώς, τι σημαίνει για σένα τραγούδι;
«Ως παιδί η μουσική ήταν για μένα μια διέξοδος επικοινωνίας. Και ένας τρόπος να επικοινωνώ χωρίς να μιλάω και να συναναστρέφομαι τους ανθρώπους. Είναι τρομερό να επιλέγεις στη ζωή σου τι θα κάνεις από μικρή ηλικία ή, όπως λέω εγώ, να σε επιλέγει η ίδια η ζωή. Και να σου δείχνει τον δρόμο πολύ νωρίς. Εγώ δεν είχα τον χρόνο να σκεφθώ ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλo».
No comments:
Post a Comment