Θεματικά εστιασμένο στη φύση ήταν το θαυμάσιο ρεσιτάλ πιάνου που έδωσε η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» (28/1/2009). Πέρα από την υψηλή ποιότητα των ερμηνειών, εκτιμήσαμε ιδιαίτερα το γεγονός ότι επιτέλους είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μείζονες πιανιστικές συνθέσεις του 20ού αιώνα σε ωραίες ερμηνείες.
 Εργα εμπνευσμένα από τους ήχους της φύσης περιλάμβανε το θαυμάσιο ρεσιτάλ που έδωσε η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου στο Μέγαρο Μουσικής |
Επαληθεύοντας τις γνωστές επιδόσεις της στον ρομαντικό Σούμαν, η Ελληνίδα πιανίστρια ξεκίνησε με μια στρωτή, γεμάτη εσωτερικότητα ανάγνωση των «Σκηνών του δάσους». Ακολούθησαν συνθέσεις καθορισμένες από την απήχηση του Ντεμπισί στις μεταπολεμικές δεκαετίες: δυο κομμάτια του Ιάπωνα Τόρου Τακεμίτσου («Λιτανεία», «Το δένδρο της βροχής ΙΙ - In Memoriam Olivier Messiaen») και δύο από τις διάσημες μεταγραφές κελαηδισμάτων πουλιών από τον Ολιβιέ Μεσιάν («Η δενδροσταρήθρα» από τον «Κατάλογο των πουλιών», «Η τσίχλα» από τα «Μικρά σκίτσα πουλιών). Ολα δόθηκαν με ακρίβεια και σωστή αντίληψη των αισθητικών στόχων της γραφής. Η Παπαστεφάνου ολοκλήρωσε το ρεσιτάλ με δύο δυνατές δόσεις ιστορικού μοντερνισμού: «Το τραγούδι του αηδονιού» του Στραβίνσκι και την πιανιστική σουίτα «Στην ύπαιθρο» του Μπάρτοκ. Στο πρώτο, η αυθεντική μεταγραφή του συνθέτη προσφέρει ένα αριστοτεχνικό, εντυπωσιακά πιστό ηχητικό μετείκασμα του «εξωτικού» συμφωνικού ποιήματος με τις «κινέζικες» πεντατονικές αρμονίες. Σε πλήρη εγρήγορση, η πιανίστρια δάμασε την πυκνογραμμένη πιανιστική παρτιτούρα με έκδηλο οίστρο. Αντλησε από το όργανο τον προβλεπόμενο καλειδοσκοπικό πλούτο ηχοχρωμάτων, ενώ άρθρωσε θαυμάσια τη συναρπαστική, γεμάτη απότομες εναλλαγές πολυρρυθμία υπηρετώντας έξοχα την αφηγηματική μικροπαραγραφοποίηση της μουσικής. Διατυπωμένη σε στιβαρούς τόνους «λαϊκής» τραχύτητας, η μπαρτοκική σουίτα συνιστά τυπική συνάντηση Μοντερνισμού και παραδοσιακού πολιτισμού· στα χωριάτικης έμπνευσης κομμάτια η Παπαστεφάνου υιοθέτησε ένα ακόμη πιο «πρωτόγονο» παίξιμο, με τραχύ ήχο, σφυροκοπηματικούς πιανισμούς και αδρές εμφάσεις στην άρθρωση ενώ για τη «Βαρκαρόλα» και τους αιθέριους «Ηχους της νύχτας» αλάφρυνε το άγγιγμα των πλήκτρων, καθιστώντας τον ήχο ονειρικά αβαρή και πτητικό.
- ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/02/2009
No comments:
Post a Comment