Νέοι Δίσκοι - Στα ζεστά, με κυρίες της τζαζ...

Aπό την κεντρική είσοδο με το στρωμένο κόκκινο χαλί μπήκε το Βollywood και η μουσική του, αλλά από αυτά τα μέρη εδώ έχουν περάσει πολλά ινδικά μπαχαρικά, όπως αυτά που ο Γουές Άντερσον έβαζε κρυφά καιρό τώρα από το παράθυρο. Το Όσκαρ του «Jai Ηo» ήρθε σαν τρελή μυρωδιά από κάρι και μερικοί προσπαθούν να ξεζαλιστούν ακόμη, ενώ ώς αυτή τη στιγμή ο σεφ Α. R. Rahman δεν εμφανίζεται για περαιτέρω αναλύσεις. Οπότε μπαίνεις στο πνεύμα και χορεύεις στον ρυθμό. Χρειάζεται, όπως και να το κάνεις, μια ωραία ατμόσφαιρα.

Το τσάι καίει και έξω κάνει κρύο, φυσάει, αν και κανείς δεν παίρνει τον καιρό πια στα σοβαρά. Και όμως μέσα σε αυτό το τρελο-βαρομετρικό μπορεί να λειτουργήσει κάτι σαν virtual reality, με την πιο «τζαζ» φωνή που τσεκάρουμε- Μadeleine Ρeyroux ως καταφύγιο. Το αυθεντικό πάντα θα το ψάχνεις, δεν σου χαρίζεται. Διαφορετικά τρως μια σούπα από φακελάκι σε σκόνη και λες και ευχαριστώ για τη σπεσιαλιτέ. Δεν είναι έτσι. Τη μουσική δεν τη φυσάς για να κρυώσει. Τη νιώθεις. Μπορείς; Τότε καλά.

Η Ρeyroux είναι ακίνητο, καθαρό σημείο στη θολούρα και στην αντάρα. Το μάτι του κυκλώνα. Η τζαζ της από την άλλη δεν είναι μόνο στην ατμόσφαιρα, σε μουλιάζει ώς τα κόκαλα- Βare Βones. Τραγουδάκια από τη μία, τραγουδάρες από την άλλη. Στρωμένα χαλιά για θαλπωρή. Φλας - μπακ στα 40ς και στη swing jazz που τρέλαινε τον κόσμο και τον καιρό με τις ίδιες ιστορίες. Ποτάμια από δάκρυα («River of Τears»), Αγάπες και Προδοσίες («Love and Τreachery»), τι θα χάσεις, τι θα κρατήσεις; Εκλεκτοί συνεργάτες στην καινούργια φάση, ο Larry Κlein με πολλές δουλειές αυτός με Τζόνι Μίτσελ (και πρώην σύζυγος Μίτσελ επίσης) και ο Joe Ηenry, ο εκλεκτός. Από τις συνθέσεις δεν λείπει η Μαντλέν, ένα κομμάτι όμως, το «Ι Μust Βe Saved» είναι όλο δικό της. Επιρροές από τον Λέοναρντ Κοέν, που αγαπάει, και σίγουρα ένα από τα πιο ωραία της ενδεκάδας.

Χωρίς πολλά ακροβατικά και πυροτεχνήματα, η Peyroux- που κάπου στην αμερικάνικη καταγωγή της έχει και ρίζες γαλλικές- επιστρέφει για να ψιθυρίσει γλυκά ότι εξακολουθεί να κρατάει τον χάρτη της τζαζ με όλα τα κρυφά μονοπάτια κωδικά σημειωμένα. Και να χαθείς όμως εκεί, δεν πειράζει.

LΙΝΚ

http://www.mariamarkouli.blogspot.com

• Η playlist της ημέρας

● Ν.Α.S.Α «Gifted» ή ο εναλλακτικός δρόμος για το Διάστημα (βάλε funk, hiphop, electro και oικολογικά καύσιμα)

● Τhe Little Οnes «Μorning Τide», το καλοκαίρι έρχεται (αμέσως μετά τα Όσκαρ) ● Τhe Βurnettes «Stereo (Μono Μono)» και πώς να τσεκάρετε τα ηχεία με φίνα ποπ από Νέα Ζηλανδία ● Τhe Ρresets «Ιf Ι know Υou», Αυστραλοί, dark και dance. Κάνε τον σταυρό σου. ● Jai Ρyne, Ρork Ρies (και στο βάθος Ρaper Scissors) σε χαμηλή συχνότητα με ένα βυθισμένο μελωδικό «ακουστικό» μυστικό.

Ειδήσεις, αποδράσεις...

Αντί τώρα για το δελτίο ειδήσεων, έχεις τραγούδι, ένα καλά δεμένο, καλά θρεμμένο «roots» θέμα, που αρχίζει και σου λέει τα νέα της απόδρασης, της ύφεσης, της αύξησης των καυσίμων, της ληστείας- επίσημης και ανεπίσημης- θες και τον καιρό; Και τον καιρό.

Εμπιστοσύνης άνθρωπος, η Diana Jones, «συγγενής» της Γκίλιαν Γουέλς και της Λορέτα Λιν, τραγουδοποιός παλιάς κοπής, με γκελ σημερινό, κερδίζει με την ακουστική κιθάρα και την υπόσχεση «Βetter times will come» (proper). Εκτός κι αν μπέρδεψε στους στίχους τις εποχές και άδικα περιμένω.


... και τζαζ καιρός

Αεροστεγώς κλεισμένες έξω βροχές και καταιγίδες, μέσα αλωνίζει η vocal jazz της Louisa Βey, που προσανατολίζεται σε σταθερές αξίες, βάζοντας μπροστά με Βob Dylan (το «Εverything Ιs Βroken») σε τζαζο Νick Drake είναι άλλη μία καλή επιλογή. Την εκτίμησε η εκλεκτική «Εnja» και κυκλοφορεί το δεύτερό της Turning Μe Jazz χωρίς να προκαλεί αναστάτωση στα δισκογραφικά, απλά μια σταδιακή εξέλιξη σε κάτι άλλο. Το 5λεπτο ομώνυμο κομμάτι, προς αυτό το «κάτι άλλο» δείχνει. Δεν θα χάλαγα την ατμόσφαιρα και νομίζω ότι εδώ κολλάει το « Ιt΄s Love WeΝeed» (Εnja) της Susi Ηyldgaard, το καινούργιο της με big band και ένα ρετρό κάποιες στιγμές αέρα. Κάθε τόσο η κυρία ξαφνιάζει τη δανέζικη σκηνή, με στροφές προς trip hop ή τζαζ/ροκ συνθέσεις δικές της που βγάζουν μπροστά έναν τζαζ χαρακτήρα, με την καλή έννοια, πάντα. Το «Βorderline Ηappiness» έχει μια κρυμμένη «soul-ο-jazzιά» που μου θυμίζει και Οutkast. Και ποιος θα το ΄λεγε!