Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ... ΔΡΑΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ: «Αγαπώ τις αποτυχίες μου»

Με τον Γιάννη Ζουγανέλη η αντίδραση είναι, σχεδόν, ανακλαστική: γελάς. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο. «Καθόλου» λέει. «Και πιστεύω ότι έχω καταφέρει να κάνω τον άλλο να σκέφτεται ταυτόχρονα».

Στο νέο CD του «Έρωτας είναι ο Γιάννης» το γέλιο δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Τραγούδια που θα μπορούσε να συνοδεύουν τα νούμερά του στη σκηνή, από ελαφρά μέχρι και χιπ-χοπ αλλά και απλές ροκ μπαλάντες που έχουν έναν λυρισμό και μια τρυφερότητα σχεδόν εφηβική- όλα σε δικές του μουσικές (και στίχους Φίλιππου Γράψα, Λίνας Δημοπούλου, Μάτας Μπαλτά κ.ά.). Σε κάποια κομμάτια διακρίνεις τον Ζουγανέλη που ξέρεις με το γνωστό του χιούμορ- ίσως κάπως περισσότερο ευαισθητοποιημένο κοινωνικά απ΄ ό,τι τον έχεις συνηθίσει στο πάλκο. Σχεδόν στο μέσον της ακρόασης αναρωτιέσαι πού το πάει...

«Κοίτα. Δεν μπορώ να αποφύγω το εξής: ο κόσμος περιμένει να γελάσει. Ή ας πούμε να γελάσει και να σκεφτεί. Οπότε δεν μπορώ ντε και καλά να επιμένω, είμαι αυτός, γράφω μουσική, κάνω τα οργανικά μου, άκουσέ τα. Θέλω να απαντήσω σ΄ αυτό που περιμένει, αλλά και να καταθέσω κάτι που αφορά την ψυχούλα μου».

Το... δράμα του Ζουγανέλη είναι ότι είναι μουσικός. Και καλός μουσικός. Και τραγουδιστής. Και στιχουργός. Και σύζυγος τραγουδίστριας (της Ισιδώρας Σιδέρη). Και πατέρας τραγουδίστριας (της Ελεονώρας Ζουγανέλη). Και ηθοποιός. Και κωμικός. Και δάσκαλος- «έχω δουλέψει από το νηπιαγωγείο μέχρι και τη μέση εκπαίδευση» αναφέρει. «Αλλά είμαι και μαθητής. Και πάντα θα είμαι μαθητής, γιατί μόνο έτσι μένει ζωντανό το μυαλό».

• Ένας άνθρωπος που είναι από το 1973 στον χώρο και τον ξέρουν ακόμα και τα παιδιά μπορεί να κάνει κάτι που να μην ανταποκρίνεται ακριβώς στην εικόνα του;

Μπράβο, το βρήκες. Αυτό ήθελα να πω. Δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο. Αν με ρωτήσεις πώς εκφράζομαι καλύτερα θα σου πω γράφοντας μουσική - χωρίς λόγια. Αλλά ποιος θα το αντιληφθεί αυτό;

• Τι μουσική εννοείς; Οργανική, κλασική...

Έxω γράψει και συμφωνική μουσική. Κι έχει κυκλοφορήσει. Δεν έχει πετύχει βέβαια, αλλά δεν έχει πετύχει για τους λόγους που έλεγα. Τι σημαίνει όμως επιτυχία και τι αποτυχία είναι σχετικό. Εγώ αγαπώ τις αποτυχίες μου, γιατί με έχουν μάθει πράγματα. Και δεν τα λέω αυτά απο ματαιοδοξία, γιατί δεν είμαι ματαιόδοξος. Η επικοινωνία με ενδιαφέρει. Να ανταλλάξεις κάτι με τον άλλον που έρχεται να σε δει. Ή που αγοράζει τη δουλειά σου. Γιατί κι αυτό πρέπει να το πω, την πληρωμένη επικοινωνία εννοώ. Που ο ακροατής σε διαλέγει συνειδητά μεταξύ δεκάδων άλλων επιλογών.

«Το θέμα» λέει «είναι το πώς να ξεφύγει κανείς από το τέλμα και τη μιζέρια. Κι εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω μέσα από τη δουλειά μου. Και να βρω ελεύθερο χρόνο, γιατί κι αυτός σήμερα κοστίζει πολλά...».

• Μου δίνεις την εντύπωση ανθρώπου που είναι διαρκώς στην πρίζα...

Απλά προσπαθώ να έχει και η δουλειά μου ελευθερία. Δηλαδή όταν καταπιάνομαι με κάτι, να το κάνω και σαν παιχνίδι- οπότε να μην μπαίνω στη διαδικασία να μετράω χρόνο. Ώρες ώρες νιώθω όμως αρκετά πιεσμένος, γιατί ασχολούμαι και με πράγματα που δεν φαίνονται (σ.σ.: με τον κοινωνικό ρατσισμό).

• Ο περισσότερος κόσμος έχει την εντύπωση ότι είσαι χαρούμενος άνθρωπος. Ισχύει;

Ισχύει. Πιστεύω στη χαρά. Η χαρά περικλείει και αγάπη. Και σθένος. Και υγεία. Η χαρά σού δίνει και έμπνευση- και η έμπνευση έχει σχέση με το παρόν. Κι εγώ πιστεύω πολύ στο παρόν.

Η δισκογραφία του καλύπτει ευρύτατο φάσμα, από παιδικά CD μέχρι σάουντρακ, ορχηστρική μουσική, έντεχνο, ροκ, new age, παραδοσιακά

• «Δεν έχει έμπνευση η πολιτική»

Προσπαθεί να μην κάνει πολλή τηλεόραση, δεν του αρέσει η φράση «μέσα μαζικής ενημέρωσης» και γενικά η λέξη «μαζικό». Γνωρίζει δε ότι τα πάντα είναι πολιτική.
Πώς είδε άραγε αυτή την πρόσφατη έκρηξη των νέων;

«Δεν βλέπω να έχουν στόχο. Πού είναι η ιδεολογία τους; Πού είναι οι νέες προτάσεις; Δολοφόνησαν αυτό το όμορφο παιδάκι τον Αλέξη και με αφορμή αυτό βγήκαν στους δρόμους. Κι όλοι το εκμεταλλεύτηκαν. Συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ».

Ναι, αλλά εμείς είμαστε οι γονείς τους. Η γενιά του Πολυτεχνείου... Που χόρτασε και έπιασε καναπέ... Έχουμε ευθύνες. Δεν κάναμε τίποτα για να μη συμβεί αυτό. Αλλά απ΄ την άλλη δεν μπορούμε να μη λέμε την αλήθεια. Δεν μπορούμε να λέμε "το αύριο θα είναι καλύτερο". Δεν θα υπάρξει κανένα αύριο καλύτερο απ΄ τη στιγμή που το σήμερα είναι το αύριο του χθες. Υπάρχει παντελής έλλειψη έμπνευσης στην πολιτική. Μόνο στην τέχνη γίνονται πράγματα. Που όμως δεν προβάλλονται. Και πλέον μας έχουν μάθει να βλέπουμε μόνο αυτό που μας δείχνουν...

• Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009