«Τραγούδι χωρίς γκαρσόνια, αναγκαστικά ποτά και παρκαδόρους»

• Δεν θα µπορούσε να ζει εδώ. Το θεωρεί προσβλητικό να ζει σε τέτοιες συνθήκες.

• Εναν καφέ πήγε να πιει στα Εξάρχεια και ήρθαν τα «στρουµφάκια» (ΜΑΤ) σαν αστακοί και στήθηκαν απέναντί τους έτοιµα για δράση. «Μα είναι δυνατόν;» αναρωτιέται

Καλοκαίρι 2010. Η πρώτη «Θανασοσύναξη» (συναυλία) στο Μεταξοχώρι (έξω από τη Λάρισα) θα έχει τελειώσει όταν δηµοσιευθεί η συζήτηση που είχαµε σε ένα καφέ της Βουλιαγµένης, δίπλα στο στούντιο όπου έκαναν τις πρόβες τους για τις συναυλίες που ακολουθούν. Σύντοµη επίσκεψη αλλά διαφωτιστική. Η Αθήνα τού µυρίζει µπαρούτι. Είναι κλειστοφοβική. Βουίζει από ένταση.

Από θυµό. «Λίγο να καθήσεις έξω, βλέπεις ανθρώπους οργισµένους έτοιµους να πλακωθούν ο ένας µε τον άλλον. Στο χωριό υπάρχει βέβαια οικονοµική δυσπραγία, αλλά δεν έχει καµία σχέση µε αυτό το κακό», λέει.

Δύσκολοι καιροί φέτος και για συναυλίες αλλά το αντιµετωπίζει µε χιούµορ. «Με βλέπει κάποιος σε έναν από τους δήµους όπου είχαµε πάει να κλείσουµε συναυλία και αφού µε κοιτάζει καλά καλά ρωτάει: “Παπακωνσταντίνου; Και πού είναι ο κανονικός;”».

Ωστόσο ο Θανάσης έχει τον τρόπο του. Ο σκληρός πυρήνας των φαν του έφτασε στο Μεταξοχώρι «µ’ αεροπλάνα και βαπόρια», ενώ οι πληροφορίες για τη συναυλία «έτρεξαν» γρήγορα µέσα από τηλέφωνα και την ιστοσελίδα του φαν κλαµπ του, των «κοιλαδιτών». Είπε κάποια από τα καινούργια τραγούδια του (από το «Ελάχιστος εαυτός» που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόµα), τους σύστησε την τραγουδίστρια Ματούλα Ζαµάνη που θα τον συνοδεύει φέτος στις συναυλίες του και το νέο του γκρουπ (µε τον Φώτη Σιώτα στο βιολί και τον Μιχάλη Χανιώτη σε µπουζούκι και τραγούδι). Μετά τη δισκογραφική συνεργασία µε τον Διονύση Σαββόπουλο και τις κοινές εµφανίσεις τους στο Ρolis Stage (χειµώνας του 2008) αποφάσισε ότι δεν θέλει πια «γκαρσόνια, αναγκαστικά ποτά και παρκαδόρους. Θα κάνω το παν να µην το ξαναπεράσω αυτό». Αν θα κάνει εµφανίσεις του χρόνου, τον χειµώνα θα είναι σε θέατρο _ µάλλον στο Θέατρο Χώρα _ αλλά και αυτό εξαρτάται. Σε µέρες δύσκολες αντέχεις (του λέω).

Γιατί έχει και την οικονοµική του διάσταση αυτό.

«Σίγουρα, αλλά είναι και το άλλο. Οταν παίζω συνέχεια βαριέµαι τα ίδια µου τα τραγούδια, οπότε καλύτερα από µακριά κι αγαπηµένοι. Μέχρι τρεις µέρες αντέχω, µετά δεν ψήνοµαι µε τίποτα».

Θέλεις τις κατάλληλες συνθήκες δηλαδή;

Μάλλον είναι το αίσθηµα της µαταιότητας που έχω µέσα µου. Επίσης αµφιταλαντεύοµαι πολύ, αν αυτό που κάνω είναι καλό.

Ναι, αλλά έχεις ένα κοινό φανατικό. Εχεις τόση αποδοχή...  

Και τι σηµαίνει αυτό; Επειδή έχω µια κάποια αποδοχή; Ξέρε όµως ότι και αυτό µε προβληµατίζει. Κάποιες φορές, ξέρω ότι είµαι εντάξει. Αλλες, όµως, άσ’ το καλύτερα _ κυρίως όταν ακούω εξαιρετικά πράγµατα που έχουν γίνει στο παρελθόν. Τέτοιος πλούτος! Να φανταστείς, εγώ δεν πίνω και πολλές φορές χρειάζεται να πιω για να σπάσω αυτή την αυστηρότητα που υπάρχει µέσα µου.

Συζητάµε για τον Τσιτσάνη, το δηµοτικό τραγούδι, τη δύναµη που έχουν τα κοµµάτια που πλάστηκαν σιγά-σιγά µέσα στα χρόνια από τις φωνές πολλών ανθρώπων. «Εχουν φοβερή δύναµη. Οπου και να τα συναντήσεις καταλαβαίνεις ότι φέρουν την προσευχή των ανθρώπων καθώς πορεύονται στο χάος της ύπαρξης», λέει.

«Να οργανωθούµε σε µικρές οµάδες»

Καλοκαίρι 2010 και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ετοιµάζεται να µαζέψει τα όργανα και να επιστρέψει στη βάση του. Η Αθήνα έχει έναν ηλεκτρισµό που τον τρελαίνει. «Αυτό που βλέπω είναι ότι ο κόσµος έχει διαλέξει την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας», λέει.

Δηλαδή;

Με τις κάµερες, µε τους ένστολους...

Και τι προτείνεις;

Πίσω, στα χωριά, τα νησιά, τη γη. Να την καλλιεργήσουµε µε αγάπη πάλι και σιγά σιγά, µέσα από την παραγωγή να ορθοποδήσουµε ξανά. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι Ελληνες να είναι στην παροχή υπηρεσιών.

Το κύτταρό µας έχει χαλάσει; 

Οχι βέβαια. Το βλέπω από τα παιδιά στις συναυλίες. Υπάρχει νεολαία που είναι εξαιρετική και θα κάνει τον κόσµο καλύτερο. Δεν υπάρχει περίπτωση.

Τώρα όµως από πού να κρατηθεί o κόσµος;
Ας οργανωθούν οι άνθρωποι για τα καθηµερινά τους σε µικρές οµάδες. Οτι στα Εξάρχεια πήραν ένα χώρο και τον φύτεψαν είναι κάτι. Και εµείς στο χωριό µου φτιάξαµε δική µας δεξαµενή γιατί κοντέψαµε να καούµε µε τις πυρκαγιές. Δεν περιµέναµε το κράτος. Γι’ αυτό και δεν συµφωνώ µε τον «Καλλικράτη». Πιστεύω ότι τα πράγµατα πάνε πολύ καλύτερα όταν τον ξέρεις τον άλλον, όταν µπορείς να τον κοιτάξεις στα µάτια. Σε αυτό το χάος, την τεράστια πόλη, νιώθεις ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι σου.

«Δεν πρέπει να υπάρχουν µύθοι»

Οι λέξεις «αυθεντικός», «καθαρός», «αγνός» έρχονται αρκετές φορές στη συζήτησή µας και καθώς τα πράγµατα ρέουν στην κουβέντα, του λέω ότι ίσως είναι αυτός και ένας λόγος που του δείχνουν τέτοια αδυναµία οι ακροατές του. Τον θεωρούν, ίσως, έναν από τους τελευταίους των Μοϊκανών. Με κόβει γελώντας και λέει: «Ναι, αλλά εµένα δεν µου αρέσει καθόλου αυτό».

Δεν σου αρέσουν τα είδωλα;

Με τίποτα! Για να δώσει ανθρωπιά η τέχνη, δεν πρέπει να υπάρχουν µύθοι. Και ως άνθρωπος είµαι χύµα και δεν µπορώ να υποστηρίξω ένα µύθο, αλλά πολλές φορές τη σπρώχνω την καρδάρα µε το γάλα συνειδητά. Δεν θέλω να υπάρχει απόσταση.

Η αλήθεια είναι ότι το µεταδίδεις αυτό και από σκηνής...

Είµαι χύµα και εκεί. Μα οι πιο σηµαντικές στιγµές σε µια συναυλία είναι τα απρόοπτα. Οι στιγµές οι ακατανόητες, που δεν µπορείς να τις διαχειριστείς και φεύγει η γης κάτω από τα πόδια σου. Το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Ο,τι πιο σηµαντικό µπορεί να σου συµβεί είναι αυτό. Οπότε, όταν βλέπω κάτι άκρως επαγγελµατικό, δεν µου λέει πολλά.

• Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ, 29/05/2010

ΙΝFΟ

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα εµφανιστεί στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη τη Δευτέρα 31/5