«Ας χορέψουμε τουλάχιστον»

• Αριστοτέχνης του αφρικανικού ρυθμού, ο Τόνι Αλεν έρχεται στο φεστιβάλ Synch

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Επτά, Κυριακή 30 Μαΐου 2010

• «Ξέρω ότι βρίσκεστε σε βαθιά οικονομική κρίση, αλλά ο πανικός της Δύσης μου φαίνεται υπερβολικός. Νομίζετε πως έφτασε το τέλος του κόσμου, επειδή οι χώρες του Πρώτου Κόσμου θα φτωχύνουν. Η Νιγηρία βρίσκεται σε κρίση εδώ και πολλές δεκαετίες! Αλλά όπως λέω συχνά, η αποστολή μου είναι η μουσική. Δεν μπορώ να σας πείσω να μείνετε ψύχραιμοι, μπορώ μόνο να σας κάνω να χορεύετε».

• Κοφτός και βαρύθυμος, από την άλλη άκρη της γραμμής, ο Τόνι Αλεν, ο φημισμένος νιγηριανός ντράμερ και επινοητής του αφρομπίτ, του ρυθμού που συνδύασε τους παραδοσιακούς ρυθμούς της φυλής των Γιορούμπα με την αμερικάνικη τζαζ. Το Σάββατο στις 22.45 θα βρεθεί στην δεύτερη σκηνή του Synch Φεστιβάλ για να παίξει μαζί με το Τζίμι Τένορ, τον φιλανδό πειραματιστή που ανακατεύει την τζαζ με την ηλεκτρονική μουσική.

Τι άλλο θα δούμε

• Η συναυλία τους είναι μια από τις πολυαναμενόμενες του διήμερου φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, την Παρασκευή και το Σάββατο. Εκτός από τους Αλεν και Τένορ, στις πέντε σκηνές θα εμφανισθούν μουσικοί και συγκροτήματα με έμφαση στις νέες κατευθύνσεις της μουσικής σκηνής. Ανάμεσά τους ο γάλλος συνθέτης της ηλεκτρονικής μουσικής Λορέν Γκαρνιέ με ολόκληρη ορχήστρα, πειραματικά σχήματα όπως του Μπλίξα Μπάργκελντ, του πρώην κιθαρίστα του Κέιβ με τον Αλβα Νότο, νέοι ρόκερς όπως οι Α Place to Bury Strangers, έλεκτρο ποπ συγκροτήματα όπως οι Hot Chip, ανανεωτές του χιπ χοπ όπως ο Ιάπωνας Dj Krush και πολλά καινούρια ελληνικά ονόματα από τους Modrec μέχρι τους My Wet Calvin. 

• Γεννημένος στη Νιγηρία και αυτοδίδακτος ντράμερ, ο Αλεν έγινε γνωστός όταν ο Φέλα Ανικουλάπο Κούτι τον επέλεξε για την μπάντα του, τους Africa '70. Από το '64 που συναντήθηκαν άλλαξαν την ιστορία της αφρικανικής μουσικής παίζοντας ένα μείγμα από σόουλ, τζαζ και παραδοσιακή μουσική της Νιγηρίας. Ο Φέλα Κούτι ήταν και ένας πολιτικός ακτιβιστής που ζητούσε την απαλλαγή της χώρας του από τη διεφθαρμένη στρατιωτική χούντα. Και χρησιμοποιούσε ως όπλο τη μουσική του. Ο Αλεν δεν μιλάει πια γι' αυτήν την εποχή. «Ολος ο κόσμος με ρωτάει για τη Νιγηρία και τον Φέλα Κούτι, αυτά ανήκουν στο παρελθόν» απαντάει. «Είμαι εβδομήντα χρόνων και μένω εδώ και είκοσι χρονια στο Παρίσι. Ηδη από τότε έφυγα από την μπαντα του Φέλα, ήθελα μόνο να παίζω μουσική, να εξελίσσω τον ήχο μου και στη Νιγηρία δεν γινόταν». 

• Ομως ο τελευταίος του, περσινός δίσκος, «Secret Agent», είναι πολιτικός. Και ας πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε τους μουσικούς. «Η επιρροή που ασκείς εξαρτάται από το αν οι ακροατές είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι» λέει. «Εγώ δεν προπαγανδιζω ιδέες. Απλώς εκφράζω ό,τι νιώθω να συμβαίνει γύρω μου». 

• Ετσι κυκλοφορεί τις δικές του δουλειές και παίζει σε δίσκους «όποιου μουσικού με προσκαλέσει», όπως λέει. Και ο κατάλογος είναι μακρύς, από τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ και τον Μανού Ντιμπάνγκο μέχρι τους The Good the Band and The Queen, την μπάντα που έφτιαξε ο Ντέιμον Αλμπαρν και τώρα τον Τζίμι Τένορ. Μαζί θα παρουσιάσουν το περσινό άλμπουμ «Inspiration Information 4». «Ο πυρήνας της μουσικής είναι ο ρυθμός», λέει. «Ετσι αν καταλάβουν τον ρυθμό μου, το αφρομπίτ, τότε η μουσική ρέει γύρω μας». 

• Οσο για τον παλιό του φόβο, ότι η κυριαρχία των υπολογιστών θα εξαφανίσει τους ντράμερ, τον ξεπέρασε. «Κάποτε πραγματικά έλεγα ότι οι ντράμερ μπορεί να εξαφανιστούν» καταλήγει. «Ολοι έλεγαν ότι η ηλεκτρονική μουσική ήταν το μέλλον. Τώρα δεν φοβάμαι πια. Ισως γιατί κατάλαβα ότι η ηλεκτρονική μουσική θα τελειώσει σύντομα. Πώς να αντέξει στο χρόνο μια μουσική χωρίς ψυχή;» *