Οι αναγκαίες υποστυλώσεις στο θέατρο του Λυκαβηττού έγιναν και, σύμφωνα με τους υπεύθυνους, ο χώρος είναι πλέον κατάλληλος για συναυλίες. Αν και με τον Ρούφους Γουέινραϊτ, τον αμερικανό εσωστρεφή τροβαδούρο που θα δούμε στις 5 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, τα πράγματα δεν μοιάζουν και τόσο περίπλοκα: Ούτε χορό πρέπει να περιμένουμε, ούτε τίποτα επικίνδυνους συντονισμούς ώστε να ανησυχούμε για την αντοχή των κερκίδων.
Ο Γουέινραϊτ θα παρουσιάσει αυτό το μείγμα από ροκ, ποπ, τζαζ, όπερα και καμπαρέ που χαρακτηρίζει τη μουσική του, μόνος επί σκηνής, με ένα πιάνο. Ενα ακουστικό και σε χαμηλούς τόνους σόου.
«Ωραία τα ρεμπέτικα»
«Και όμως, αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο στην εκτέλεσή του», μου λέει στο τηλέφωνο, με ήρεμη και αργόσυρτη φωνή. «Εχω διαβάσει αρκετά πράγματα για την Ελλάδα και νομίζω πως οι χαρακτήρες που παρουσιάζω τώρα ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα της αρχαίας Αθήνας. Δεν ξέρω, πιθανόν οι πολλές επισκέψεις μου στη χώρα σας να έπαιξαν ρόλο στην έμπνευσή μου». Μόνο για διακοπές έχει έρθει όμως, είναι η πρώτη φορά τώρα που θα παίξει live. «Με γοητεύει ο τρόπος ζωής σας και μου αρέσει πολύ η ελληνική μουσική. Ειδικά τα ρεμπέτικα. Εχω ακούσει και αρκετές δουλειές της Νάνας Μούσχουρη. Είχε άλμπουμ της η μητέρα μου. Αυτό που ξεχωρίζω σε εσάς είναι το συναίσθημα». Και ποιο είναι το συναίσθημα που διακρίνει στα ρεμπέτικα; «Είναι καταθλιπτικά. Ιδίως όταν τραγουδούν γυναίκες».
Το καινούριο άλμπουμ του Ρούφους λέγεται «All Days Are Nights: Songs for Lulu» και είναι εμπνευσμένο από τα σονέτα του Σέξπιρ καθώς και τη Λούλου, «μια σκοτεινή και επικίνδυνη γυναίκα που ζει μέσα σε όλους μας». Τα τραγούδια είναι πολύ... down και οι στίχοι άκρως προσωπικοί. Τον επηρέασε πολύ ο πρόσφατος θάνατος της μητέρας του, Κέιτ Μακ Γκάριγκλ, μιας από τις πιο εκφραστικές φολκ τραγουδίστριες της δεκαετίας του '70. «Αποτελεί το πρόσωπο που με σημάδεψε», λέει και γίνεται φανερή στη χροιά της φωνής του μια θλίψη. «Οχι μόνο με τη μουσική της αλλά και με την προσωπικότητά της. Με δίδαξε πολλά ως παιδί, με συνέπαιρνε η ενέργειά της».
Πατέρας του είναι ο τραγουδοποιός Λάουντον, ενώ και η αδελφή του Μάρθα έχει πλούσια καριέρα. «Είμαι φαν της οικογενειακής μας μουσικής, αλλά περισσότερο προτιμώ εκείνη της αδελφής μου. Εχει πολύ συναίσθημα». Εχει κυκλοφορήσει αρκετά CDs -το επιτυχημένο ντεμπούτο του, το ομώνυμο «Rufus Wainwright», ήταν ένα από τα πρώτα άλμπουμ της επιτυχημένης νεοχίπικης τάσης στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας- έχει γράψει μουσική σε ταινίες όπως το «Aviator», το «Brokeback Mountain» και το «Ι am Sam», ενώ πρόσφατα πραγματοποίησε και το ντεμπούτο του στην όπερα με την «Prima Donna»- που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ 2009 του Μάντσεστερ. «Λατρεύω τη Μαρία Κάλλας. Οπερα και ροκ μού αρέσουν εξίσου. Η όπερα διαθέτει πιο διαχρονικό ύφος και βασίζεται κυρίως σε ακουστικά όργανα. Ενώ το ροκ φλερτάρει πιο πολύ με την τεχνολογία. Τα κόνσεπτ τους είναι διαφορετικά εννοείται. Ούτως ή άλλως δεν είμαι οπαδός του θορύβου στη μουσική». Αυτό το διάστημα βρίσκεται σε περιοδεία, σταθμό της οποίας αποτελεί και η Αθήνα. «Το χειρότερό μου είναι οι συνεχείς πτήσεις. Πέφτω σε κατάθλιψη». *
No comments:
Post a Comment