Οpa, η καρδιά μας η σορόπα πάει Ευρώπα

• 

  Η ανώμαλη πορεία της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον από το «κρασάκι» της Μαρινέλλας ως την αντι-ΔΝΤ λεβεντιά του Αλκαίου

• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Oταν η Ελλάδα δεν τρώει τα παιδιά της τα στέλνει στο φροντιστήριο να πάρουν κακήν κακώς το Lower, τα ντύνει όπως όπως και τα στέλνει να τραγουδήσουν στη Γιουροβίζιον, αναθέτοντας στην εμπειρότερη γηραιά ήπειρο να τα καταβροχθίσει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον Γιώργο Αλκαίο, ο οποίος άγιο είχε και διαγωνίστηκε στον πρώτο και χλιαρότατο ημιτελικό της περασμένης Τρίτης. Διότι αν έπεφτε στον δεύτερο της Πέμπτης ούτε «Οpa» δεν θα προλάβαινε να βγάλει ανάμεσα σε τόσα φαβορί.

Λέει και ξαναλέει ο έλληνας αοιδός ότι αυτό το τραγούδι εκφράζει κάθε συμπατριώτη μας, καθώς έχει μια λεβεντιά, μια ανάταση, είναι σαν να φωνάζει: «Τι κι αν η χώρα μου βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού; Τι κι αν σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε;Εμείς λέμε “Οpa!” και καλή καρδιά, πάμε παρακάτω». Αλλωστε, ο στίχος «Δάκρυα καυτά/ ψέματα πολλά/ πλήρωσα όσα χρωστούσα και τα δανεικά» θεωρείται από την ελληνική αποστολή ως ένα ηχηρό μήνυμα προς το ΔΝΤ. Και μια αναδρομή στις περασμένες συμμετοχές της χώρας μας αποδεικνύει ότι η φανταχτερή σκηνή της Γιουροβίζιον έχει πολύ συχνά χρησιμοποιηθεί ως πεδίο έκφρασης κεκαλυμμένων πολιτικών μηνυμάτων, αλλά και αναπαραγωγής στερεοτύπων που έχουν να κάνουν με το τρίπτυχο «μπουζούκι- θαλασσίτσα- greek kamaki».

Αρχή με λίγο απ΄ όλα

Ελληνικό ποδαρικό στη Γιουροβίζιον έκανε το 1974 η Μαρινέλλα τραγουδώντας το «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄ αγόρι μου». Μικρές οι δοσολογίες, χαμηλές και οι βαθμολογίες που μας έφεραν μόλις στην 11η θέση. Συντονισμένοι στο αίσθημα του φολκλόρ που κυνηγά τον διαγωνισμό από τα γεννοφάσκια του, θελήσαμε να πουλήσουμε τις ομορφιές του τόπου μας σε ένα τραγούδι-προάγγελο του σλόγκαν «Live your myth in Greece». Μόνο που κανείς δεν τις αγόρασε.

Το 1976 τα πράγματα σοβάρεψαν απότομα και η Μαρίζα Κωχ εξέφρασε τον λυγμό των Ελλήνων για την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο μέσα από το «Παναγιά μου, Παναγιά μου». Ηταν ένα άλλου είδους δωδεκάρι, πιο προσωπικό, που στείλαμε σε όσους πονούσαν, υπό μορφήν μοιρολογιού.

Το πρώτο σουξέ  

Πολλά χρόνια πριν τον απασχολήσουν τα τεστ πατρότητας, το 1977, ο Πασχάλης ταξίδεψε ως το Λονδίνο μαζί με την Μπέσυ Αργυράκη, τη Μαριάννα Τόλη και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Το «Μάθημα σολφέζ» του Γιώργου Χατζηνάσιου, με το σε όλους κατανοητό ρεφρέν, μιας και απαριθμούσε τις νότες του πενταγράμμου, έφθασε ως την πέμπτη θέση, γεμίζοντάς μας με εθνική υπερηφάνεια. Από τότε οι έλληνες στιχουργοί κατάλαβαν ότι για να δούμε άσπρη μέρα στη Γιουροβίζιον πρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας και διεθνώς αναγνωρίσιμες λέξεις στο ρεφρέν. Ετσι λοιπόν ακολούθη σαν η Τάνια Τσανακλίδου με τον «Τσάρλι Τσάπλιν» (1978), η Ελπίδα με τον «Σωκράτη» και χλαμύδα αντί για φόρεμα (1979) και η Αννα Βίσση με το «Ωτοστόπ» (1980).

Η Μακεδονία είναι ελληνική  

Το 1992 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Ελλάδα, λόγω της διαμάχης για το θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ. Πόσο έθνος ανάδελφο αισθανόμασταν και πόσο σίγουροι ήμασταν ότι η Ευρώπη θα μας γύριζε την πλάτη (και) σε ό,τι αφορά τις τραγουδιστικές μας ικανότητες; Κόντρα στο ρεύμα, η ερμηνεύτρια Κλεοπάτρα χάρισε στους τραγουδιστές όλων των χωρών καρφίτσα με το αστέρι της Βεργίνας, το οποίο άλλωστε κοσμούσε και το μαύρο φόρεμά της τη βραδιά του τελικού. Τελικά, παρά την κακή ιστορική συγκυρία, το ομολογουμένως καλό τραγούδι «Ολου του κόσμου η ελπίδα» ήρθε πέμπτο, κλείνοντας το στόμα όσων έβλεπαν και βλέπουν παντού ανθέλληνες.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε το 1995 και το «Ποια προσευχή;» που ερμήνευσε η Ελίνα Κωνσταντοπούλου, αλλά πιο κεκαλυμμένα:

«Και γαρ εβούλοντο μιάναι την γην ταύτην, μην γιγνώσκοντες την ύβριν ην εποίουν» ακουγόταν σε μορφή απαγγελίας η φωνή του στιχουργού Αντώνη Παππά, λίγο προτού ξεκινήσει η μουσική. Οσο για τους νεοελληνικούς στίχους «Να μου πάρουνε τον θρόνο κάποιοι προσπαθήσανε/ ένα αστέρι είχα μόνο και το απαιτήσανε/ το πόσο άντεξα στο χρόνο αγνοήσανε»... η υπόλοιπη Ευρώπη τους κατέταξε στη 12η θέση.

Με Γαρμπή και τσιφτετέλι  

Αφήνοντας την εξωτερική πολιτική και επιστρέφοντας στο ντιριντάχτα, η Καίτη Γαρμπή έσκισε στη Γιουροβίζιον το 1993 με το σκιστό από πάνω ως κάτω γαλανό φόρεμά της. Μπορεί να ήρθε ένατη στον τελικό της Ιρλανδίας, αλλά ήρθε πρώτη στην καρδιά των ξένων δημοσιογράφων, οι οποίοι έστελναν εκτενείς ανταποκρίσεις για το μήκος των καλλίγραμμων ποδιών της. «Ελλάδα χώρα του φωτός» ο τίτλος του τραγουδιού και το ρεφρέν να λέει: «Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη» . Αν μη τι άλλο, διαχρονικό.

Ωραίοι και περήφανοι ως Ελληνες  

Ξεπερνώντας την εμμονή με τη θάλασσα και τα γλαροπούλια, το 2004 στείλαμε το βαρύ πυροβολικό μας για να επιβεβαιώσουμε τον τόπο παραγωγής των greek lovers. Ο Σάκης Ρουβάς βγήκε τρίτος με το «Shake it», ενώ στη δεύτερη απόπειρά του, πέντε χρόνια αργότερα, όσο κι αν κουνήθηκε, δεν μπήκε καν στην πεντάδα. Κλου της εμφάνισης η ελληνική σημαία που ξεπρόβαλλε από το σκηνικό μέσα από ένα κατασκεύασμα το οποίο οι πιο μακάβριοι παρομοίασαν με γιγάντιο τάφο και οι πιο χιουμορίστες με υπερμέγεθες συρραπτικό. Για να μας φύγει το μαράζι, κερδίσαμε το 2005 με την Ελενα Παπαρίζου και το τραγούδι-αυθυποβολή «Μy number one». Χιλιάδες κυματιστά σημαιάκια την υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο: η ΕΡΤ είχε ακόμη λεφτά για πέταμα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=334405&dt=29/05/2010#ixzz0pIqEXe2c