ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ, Η ΤΖΟΥΛΙ ΑΝΤΡΙΟΥΣ ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ

• Η Μαίρη Πόπινς θα τραγουδήσει ξανά

• Επιµέλεια: Χάρη Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Σχεδόν πέντε δεκαετίες µετά το διάσηµο «ταξίδι» της Μαίρης Πόπινς στους ουρανούς του βικτωριανού Λονδίνου, η τραγουδίστρια και ηθοποιός Τζούλι Αντριους ανεβαίνει και πάλι στο σανίδι. Η πρεµιέρα της συναυλίας της «Τhe Gift Οf Μusic» στη γνωστή αρένα του Λονδίνου Ο2, που δίνεται απόψε, είναι η πρώτη έπειτα από 30 χρόνια απουσίας από τις σκηνές του Λονδίνου αλλά και η πρώτη µετά τη 12χρονη παύση της τραγουδιστικής της καριέρας. Η εγχείρηση που είχε κάνει στα τέλη του ‘90 στις φωνη τικές της χορδές της είχε στερήσει την πολύτιµη φωνή της - µια φωνή που κατά κοι νή οµολογία µπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα.

«Είναι θαυµάσιο που τραγουδώ ξανά στην πατρίδα µου» είπε σε συνέντευξή της στο σάιτ του Ο2.

«Από εδώ άρχισαν όλα. Και εί µαι ενθουσιασµένη που θα µοιραστώ µια καινούργια δουλειά µου µ’ αυτό το κοινό».

Το σόου της, που συνοδεύει η Βασιλική Φιλαρµονική Ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ιαν Φρέιζερ, περιέχει κλασικά κοµµάτια των Ρότζερς και Χάµερστιν, νοσταλγικά κοµµάτια από περασµένες εποχές και τραγούδια από γνω στά µιούζικαλ. Μέρος του σόου της και η διήγηση κοµµατιών από το µπεστ σέλερ παιδικό βιβλίο «Simeon’s Gift» που έγρα ψε κάποτε µαζί µε την κόρη της Εµα Γουόλτον Χάµιλτον.

«Δεν τραγουδάω, έλεγε, όπως τραγουδούσα, αλλά προ σπαθώ να κάνω ό,τι µπορώ. Ελπίζω να µου βγουν οι εκ πλήξεις που σκέπτοµαι την ώρα της παράστασης... Κατά τα άλλα έχω πέντε καλές µπάσες νότες και γύρω απ’ αυ τές στήνω µια χαρά όλο το σόου».

Η χαλύβδινη θέλησή της οφείλεται στο ότι µεγάλωσε µέσα στα µιούζικαλ, µαθητεία που της έδωσε µεγάλη συναισθη µατική δύναµη, «για να µπορώ να πορεύοµαι σε µαύρες επο χές», όπως λέει.

Η πρώτη εµφάνιση που τη βοήθησε να ξεχωρίσει ήταν το 1947 στο Λονδίνο σε ένα νούµερο βοντβίλ µαζί µε τη µητέρα της και τον θετό της πατέρα, επιτυχία που τη µετέτρεψε σε χρόνο µηδέν σε κουβαλητή της οικογένειας. «Ετσι µεγάλω σα. Με την πειθαρχία του ανθρώπου που δεν γκρινιάζει. Γιατί το βοντβίλ, που είναι και η βάση µου, δεν σηκώνει κλάψες και παρά πονα. Απλά πρέπει να παίξεις κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες» .

Και βέβαια θεωρεί τον εαυτό της πολύ τυχερό που έχει µια τόσο µακρά και επιτυ χηµένη καριέρα. «Οι καριέρες έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, σαν τις φιλίες ή σαν τους γάµους. Δεν µπορεί να είσαι συνέχεια στην κορυφή. Γι’ αυτό σας λέω, είµαι πολύ τυχερή».