Τριάντα χρόνια φρέσκο breakfast

Συνέντευξη: Ρότζερ Χόντσον των Supertramp

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/10/2008

Ο Ρότζερ Χόντσον είναι η φωνή των Supertramp. Το σημειώνω ευθύς εξαρχής για να ξέρουμε όλοι με ποιον ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Και μην αναρωτιέστε πού και πώς τον θυμηθήκαμε. Είναι γιατί έρχεται για δύο συναυλίες στο Μπάντμιντον, την Παρασκευή και το Σάββατο. Και, σας προλαβαίνω, φρόντισα να μάθω. Ναι, θα παίξει όλες τις μεγάλες επιτυχίες του γκρουπ.

Ηταν το πρώτο πρώτο που τον ρώτησα στην τηλεφωνική μας επικοινωνία. Οχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά είναι και οι αναμνήσεις στη μέση, παιδικές, εφηβικές, σχολικά πάρτι, φλερτ, έρωτες κ.ο.κ. «Θα τα ακούσετε όλα» λέει γελώντας. «"Breakfast in America", "The Logical Song", "Dreamer", "Take the long way home", "School", "Give a little bit". Αλλά και κομμάτια από την προσωπική μου καριέρα».

«Κάθε συναυλία μου αποτελεί στην ουσία ένα ταξίδι σε συναισθήματα και μνήμες», μας λέει ο Ρότζερ Χόντσον. Θα τραγουδήσει στην Αθήνα τα πάντα: «The Logical Song», «Dreamer», «Take the long way home» κ.λπ.

• Καλά, δεν είναι κουραστικό τόσα χρόνια να παίζετε τα ίδια τραγούδια; (Τον ρωτάω, ευγενικά όμως και χωρίς καμία δόση ειρωνείας ή απαξίωσης.)

«Ποτέ δεν τα βαρέθηκα. Αν δεν το χαιρόμουν άλλωστε, δεν θα το έκανα. Είναι πολύ σπέσιαλ τραγούδια για μένα. Προήλθαν από σκληρές και δύσκολες προσωπικές στιγμές. Και πολύ παθιασμένες. Γι' αυτό και κάθε συναυλία μου αποτελεί στην ουσία ένα ταξίδι σε συναισθήματα και μνήμες».

• Νιώθετε νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια;

«Οχι, καθόλου. Είμαι πολύ χαρούμενος τώρα, περνάω καλά, απολαμβάνω τη σόλο καριέρα μου. Δεν μου λείπουν οι Supertramp. Αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος που τα τραγούδια τους άντεξαν στον χρόνο και θέλει ο κόσμος να τα ακούει ακόμα».

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν θεώρησα τους Supertramp σπουδαίο συγκρότημα. Και δεν πιστεύω πως θα βρεθεί κάποιος να δηλώσει ότι αυτό είναι το αγαπημένο του γκρουπ, το γκρουπ της ζωής του. Ολοι όμως αναπολούν τα τραγούδια τους. Ετερον εκάτερον, μην μπερδευόμαστε. Τη μεγάλη τους επιτυχία τη γνώρισαν στη δεκαετία του '70. Από τα εξέχοντα μέλη του progressive ροκ, κυκλοφόρησαν κυρίως κόνσεπτ άλμπουμ, διάσημοι όμως έγιναν από μεμονωμένα τραγούδια. Οι διαφωνίες μέσα στο γκρουπ μεταξύ των δύο πόλων του, των Ρότζερ Χόντσον και Ρικ Ντέιβις, οδήγησαν στην αποχώρηση του πρώτου, το 1983. Εκτοτε ο Χόντσον ακολούθησε σόλο πορεία, ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν ως Supertramp, αλλά χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.

Το εξώφυλλο του δίσκου που έκανε τους Supertramp διάσημους και διαχρονικούς και μετά τη διάλυσή τους το 1983

Ο ίδιος, πάντως, δεν νιώθει καθόλου ροκ σταρ ή ζωντανός θρύλος της μουσικής. «Με τιμάει να με βλέπουν έτσι, αλλά η αλήθεια είναι ότι στα τραγούδια μου έβαλα απλώς όσα πράγματα δεν μπορούσα να πω στους γονείς μου ή στους άλλους γύρω μου. Ισως γι' αυτό να έχουν αγγίξει τόσο πολύ κόσμο. Ολοι τους ίδιους φόβους έχουμε, τα ίδια πράγματα στριφογυρίζουν στο μυαλό μας, παρόμοια ερωτήματα μας απασχολούν. Ακόμα κι όταν γράφω θλιμμένους στίχους, τους δίνω μια αισιόδοξη χροιά ώστε οι ακροατές μου να δουν μέσα από αυτά τη θετική πλευρά της ζωής».

• Συμπληρώνετε τέσσερις δεκαετίες τώρα στη μουσική...

«Γνώρισα πολλές σπουδαίες μπάντες: Jethro Tull, Spooky Tooth, Free, Traffic, The Who. Αλλά αν ήθελα να ξεχωρίσω μόνον έναν, αυτός θα ήταν ο Στίβι Γουίνγουντ. Και δεν ξεχνώ ποτέ την πρώτη μου εμπειρία μέσα στο στούντιο με τον Ελτον Τζον -τότε τον έλεγαν Ρεγκ Ντουάιτ. Ο Ελτον έπαιξε πιάνο στο πρώτο μου άλμπουμ και δεν νομίζω πως εκείνη την περίοδο υπήρχε κάποιος που θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά».

• Θα σταματήσετε ποτέ τη μουσική;

«Οταν με εγκαταλείψει η έμπνευση. Δεν παύω να ευχαριστώ τον Θεό για το χάρισμα που μου έδωσε. Η μουσική είναι η ζωή μου, είναι το μέρος που συνομιλώ με τα όνειρά μου, τους φόβους μου. Κι έχω κι εξήντα τραγούδια έτοιμα για να τα κυκλοφορήσω κάποια στιγμή».

• Στην ασθμαίνουσα δισκογραφία τού σήμερα;

«Δεν ανησυχώ και πολύ, μια και πάντα είχα τους δικούς μου ρυθμούς. Ποτέ δεν ακολούθησα τη μόδα, ποτέ δεν έγραψα ένα τρίλεπτο κομμάτι επειδή η δισκογραφική μου εταιρεία θεωρούσε πως για να γίνει ένα τραγούδι επιτυχία θα έπρεπε να κρατάει λιγότερο από τρία λεπτά. Δεν ακολούθησα κανόνες, η μουσική μου δεν είχε συγκεκριμένα στιλ και είδη».

• Δεν υπάρχουν δηλαδή διαφορετικές σχολές στη μουσική σας;

«Μόνο τα συναισθήματα. Τίποτε άλλο. Για μένα η μουσική αποτελεί την τροφή του πνεύματος, της καρδιάς και της ψυχής, ο τρόπος για να εκφράσει κάποιος τον αληθινό εαυτό του. Οταν με αγγίζουν η μελωδία και οι στίχοι ενός κομματιού καταλαβαίνω πως είναι αυτό που πάντοτε ήθελα. Ο,τι θέλει και ο καθένας μας από τη μουσική. Να τον αγγίξει ή, σε άλλες περιπτώσεις, να τον σηκώνει από τη θέση του για να χορέψει».

• Είδαμε βέβαια πολλά καλά πράγματα να χάνονται στο πέρασμα του χρόνου...

«Οντως, πολύ σπουδαία τραγούδια είναι εξαφανισμένα πια. Δεν ξέρω γιατί. Ισως σήμερα η δισκογραφία να αναζητεί αποκλειστικά το κέρδος και δεν την ενδιαφέρουν πράγματα όπως το πάθος και η ψυχή».

* Εισιτήρια: με πιστωτική κάρτα στο www.ticketnet.gr και 210-8840600. Με μετρητά σε Badminton (Αλσος Στρατού, Γουδή, τηλ. 211-1086024) και Public (πλ. Συντάγματος, τηλ. 210-3246210). *