Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης: «Πολύ κακό για το τίποτα»

Προ-βολες

Tου Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, Tρίτη, 14 Oκτωβρίου 2008

Οσο καλές και αν είναι οι προθέσεις των μεγάλων διοργανώσεων, κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τη φιλοδοξία των διοργανωτών. Το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, που ολοκλήρωσε το Σάββατο την τέταρτη διοργάνωσή του, είναι ένα τυπικό παράδειγμα του «πολύ κακό για το τίποτα».

Για τη σωτηρία του έντεχνου τραγουδιού και την ενίσχυση της «άλλης» μουσικής μιλούν όσοι προσπαθούν να υπερασπιστούν το φεστιβάλ. Ομως η μουσική δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση, ούτε σώζεται με καλλιτεχνική εποπτεία. Είναι κάτι ζωντανό, που είτε αφορά τον ακροατή και τον κάνει να αισθανθεί τις δονήσεις των ήχων και των στίχων, είτε αποτελεί τεχνητή απόπειρα με στόχο τα παραπάνω.

Τα τραγούδια που ακούστηκαν τις δύο βραδιές του φεστιβάλ δείχνουν ότι το τέλμα της λεγόμενης έντεχνης μουσικής είναι πολύ βαθύτερο και δεν σώζεται από δυο βραδιές επανάληψης των ίδιων μέτριων -στην καλύτερη περίπτωση- τραγουδιών. Μια επανάληψη μάλλον παρωχημένων προτύπων των τραγουδοποιών της δεκαετίας του ’80 διέπνεε τα 16 τραγούδια που πρωτοακούστηκαν την Πέμπτη και ξαναπαρουσιάστηκαν με τα ίδια βίντεο, το ίδιο στήσιμο, ακόμη και τα ίδια ρούχα, δυο μέρες αργότερα (ακυρώνοντας το όποιο τηλεοπτικό ενδιαφέρον).

Στη σύγχρονη μουσική, όπου η δισκογραφία των εταιρειών καταρρέει, οι νέοι ήχοι κυκλοφορούν -ανάμεσα σε πολλά σκουπίδια- μέσα από το Ιντερνετ και τα είδη εισβάλλουν το ένα μέσα στο άλλο, η γραμμή του Φεστιβάλ Τραγουδιού ακολουθεί μια πορεία που κοιτάζει προς τα πίσω, με μια λογική για την «ποιοτική» μουσική που μένει προσκολλημένη σε παλιά μοντέλα. «Φανταστικό τανγκό» είναι ο τίτλος του τραγουδιού που κέρδισε το πρώτο βραβείο φέτος, μια σύνθεση του Αλέξη Γούδα, που τραγούδησε ο ίδιος. Ποια θα είναι άραγε η τύχη αυτού του τραγουδιού, όπως και των υπόλοιπων εννέα που έφτασαν στον τελικό; Αντίστοιχη μάλλον με εκείνη των τραγουδιών που κέρδισαν το βραβείο τα τρία προηγούμενα χρόνια (αν θυμάται κανείς). Μερικές ακροάσεις σε συγκεκριμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς και μετά το άγνωστο.

Πολλοί από τους νέους μουσικούς διαμαρτύρονται για αποκλεισμό από τα Μέσα, για προβολή ευτελών προϊόντων κ.λπ. Τα τραγούδια, ωστόσο, που παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη δεν είναι το καλύτερο δυνατό δείγμα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, καθώς κινήθηκαν ανάμεσα στη μιζέρια και τον χαβαλέ. Το Φεστιβάλ Τραγουδιού αναγεννήθηκε με σκοπό να παράξει έργο και να προσφέρει υπηρεσία. Η μέχρι σήμερα -και υψηλού κόστους- πορεία του δεν δικαιώνει τους διοργανωτές.