«Αφιέρωμα Μιχάλη Σουγιούλ»: η μουσική βραδιά που, αν είχε το Ηρώδειο ταβάνι, θα ’πεφτε από το χειροκρότημα!

Στο φινάλε, τραγουδιστές και κοινό μαζί ενώθηκαν στο τραγούδι. Νιάρχος στο πιάνο, Μποφίλιου, Πολύδωρας, Τσέρτος, Σπ. Παπαδόπουλος, Δήμου, Κηλαηδόνης, Θρασυβουλίδου, Ναχμίας, Στεφανάκη, Καραγιάννη, Μητσιάς (φωτογραφίες Γιάννης Κανελλόπουλος, 9-10-08).





Οι κόρες Σουγιούλ, Μαρία η πρωτότοκη και Ηρώ, Αλίκη, η εγγονή Ολγα στον θώκο, δικαιωματικά.





Τραγουδώντας όλοι μαζί Σουγιούλ στο γεμάτο Ηρώδειο.










Η Ελίζα Μαρέλλι συγκίνησε με τη φωνή και ερμηνεία της. Στον θώκο δέχεται τα συγχαρητήρια του υπουργού Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Tης Eλενης Mπιστικα, Η Καθημερινή, Tρίτη, 14 Oκτωβρίου 2008

Γίνονται θαύματα στον καιρό μας; Οσοι ρωτούν, είχαν την απάντηση στις 9 Οκτωβρίου, ώρα 9, όταν το κατάμεστο Ηρώδειο διαδήλωσε, τραγουδώντας τον κεφάτο ύμνο του, κατά της κρίσης, της γκρίνιας, της ανίας «και ο μήνας έχει εννιά!». Τα φώτα είχαν χαμηλώσει, φωτισμένος ο Παρθενώνας έσκυβε να δει, όπως και το μισοφέγγαρο ανάμεσα στις καμάρες του Ρωμαϊκού Ωδείου. Πάνω στη σκηνή, σαν τον παλιό εκείνο τον καιρό, η ορχήστρα έπαιζε, στο πιάνο εναλλάσσονταν ο μαέστροος και ενορχηστρωτής Γιώργος Νιάρχος με τον Γιαννάκη Τσέρτο και με έναν κύριο που έπαιζε σπουδαία, και το μικρόφωνο το ’παιρναν –μια ο ένας, μια η άλλη– γνωστά και αγαπημένα ονόματα του τραγουδιού, παλιά και νέα, όλα με την αξία τους και με το δικό τους στυλ. Στιβαρός, σοβαρός ρεμπέτης – «σεβαστή ιδιότης αυτή», ψιθυρίζει ο Ανδρέας Μαζαράκης μπροστά μας –τραγουδά μια ζωή τα τραγούδια του Μιχάλη Σουγιούλ– «από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους συνθέτες της εποχής του», πάλι ο Ανδρέας – ενώ ο Ηλίας Λογοθέτης, ως μέγας τελετάρχης, πιάνει κουβέντα με τις κερκίδες, ψάχνει τα χαρτιά του, αναγγέλλει την «παρέα του τραγουδιού», γιατί αυτό ήταν το μυστικό της όλης επιτυχίας. Οι τραγουδιστές –αλφαβητικά– Ελένη Δήμου, Μάρα Θρασυβουλίδου, Νάντια Καραγιάννη, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Ηλίας Λογοθέτης, Μανώλης Μητσιάς, Νατάσα Μποφίλιου, Δαυίδ Ναχμίας, Σπύρος Παπαδόπουλος, Θάνος Πολύδωρας, Χρυσούλα Στεφανάκη και ο Μπάμπης Τσέρτος, προχωρούσαν από το βάθος της σκηνής αργά και αντάμωναν με το κοινό τους, κάτω από αναγνωριστικό χειροκρότημα στην άκρη, μπροστά στο μικρόφωνο και τραγουδούσαν ο καθείς και η καθεμία κάτω από τις τρίλιες του πιάνου, που φωτισμένο με προβολέα, θύμιζε τον Μιχάλη Σουγιούλ, που μόλις τα δάχτυλά του ακουμπούσαν τα πλήκτρα, ένα καινούργιο τραγούδι γεννιόταν.

• Σαν το πρώτο φιλί!

Μισός αιώνας πέρασε από τον θάνατό του και όμως τα τραγούδια του έμειναν φρέσκα και ζωηρά, αγέραστα και ανάλαφρα, εκφραστικά και αξέχαστα σαν το πρώτο φιλί! Μέσα στα 750 τραγούδια που έγραψε σε 58 χρόνια ζωής ο Σουγιούλ έκλεισε όλα τα συναισθήματα που η μουσική εκφράζει σε συνδυασμό με θαυμάσιους στίχους που έγραψαν οι Γιώργος Τζαβέλας, Κώστας Κοφινιώτης, Αλέκος Σακελλάριος, Δημήτρης Γιαννουκάκης και πόσοι άλλοι! Μόνη παράλειψη της άρτια σχεδιασμένης βραδιάς, η έλλειψη ενός απλού προγράμματος που θα κατέγραφε τα τραγούδια και τους στιχουργούς – αλλά «δει δη χρημάτων» και η συναυλία αυτή τα είχε όλα, γνήσια και ωραία, χωρίς, όμως, βαρύγδουπους χορηγούς! Μπράβο στο υπουργείο Πολιτισμού που δέχθηκε την πρόταση της οικογένειας Σουγιούλ να διαθέσει το Ηρώδειο για ένα αφιέρωμα στον Μικρασιάτη Σουγιούλ, δημιουργό του «αρχοντορεμπέτικου», όπως αποκαλούσε το δικό του ελαφρό τραγούδι, και, προς τιμήν του ΚΑΣ –Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου– που το πέρασε. Κι έτσι, από τη μια η σκηνή με λευκές πολυθρόνες και μια ορχήστρα, από την άλλη το κοινό και στη μέση οι τραγουδιστές να μοιράζονται το κάθε τραγούδι, από τα πρώτα λόγια, με το Ηρώδειο που, σαν μια μεγάλη παρέα, τραγουδούσε μαζί τους! Οσο για την αρχή: ένα ακορντεόν πέρασε μπροστά από τον θώκο, στον σκοπό του «Αστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα», βγήκε ο μουσικός από την άλλη πόρτα, και γέμισε ο χώρος από παιδιά, η Παιδική Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου, που, λευκοντυμένη, θύμισε σε όλους, και στον καθένα μας, τα ξένοιαστα εκείνα χρόνια που πέρασαν...

Σκηνοθέτης ο Λουκιανός Κηλαηδόνης που έχει το χάρισμα να επικοινωνεί με τον κόσμο, να χάνεται, να ξαναβρίσκεται, πάντα νέος, με εκείνο το χαμόγελο που προσκαλεί, όπως και στα τραγούδια του «Πάμε μια βόλτα στο Φαληράκι, μην μου χαλάσεις την καρδιά!». Πρόλαβε και πήρε «το Τραμ το τελευταίο» και την «Ξενομανία» που τραγούδησε τέλη ’30 ο Νίκος Γούναρης «Ολος ο κόσμος τώρα έτσι μιλά: Ωρβουάρ, ματμαζέλ, πώς είστε; Καλά; How do you do, my dear!». Είπε και ο Λογό... το επικό άσμα της «Μπιρμπίλως», «που μυαλό δεν είχε δράμι, και την πήρε το ποτάμι». «Να καθόσουνα πλάι μου και για ώρες ατέλειωτες να κοιτούσα τα μάτια σου, που τ’ αγάπησα τόσο», μας θύμισε ο Μπάμπης Τσέρτος, βασικός τραγουδιστής, δικαιωματικά, της παράστασης, που τραγουδά στο διπλό cd – αφιέρωμα στον Σουγιούλ. Και μην το χάσετε, όσοι τραγουδάτε με τη συντροφιά σας, στα σπιτικά τραπέζια και στις ταβερνούλες, χωρίς Κορώνη - Φίλανδρο πια, αλλά με τις αναμνήσεις ζωηρές «πριν μας πιάσει λάστιχο!»

• Η κυρία του τραγουδιού

Η Ελίζα Μαρέλλι, σε έκτακτη συμμετοχή, απέδειξε ότι η φωνή και η σκηνική παρουσία δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τον χρόνο στο «Ερωτα εσύ μεγάλε μου» κι άλλα τραγούδια της Βέμπο και της Δανάης, που ήταν η δασκάλα της, όταν πρωτοτραγούδησε στα 9 της χρόνια. Ολοι οι τραγουδιστές ένωσαν το δικό τους χειροκρότημα με του κοινού, ο υπουργός Υγείας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος με τον δήμαρχο Ελληνικού από την Αρκαδία μοιράσθηκαν μαζί της τον κεντρικό θώκο με τις υπέροχες κόρες του Μιχάλη Σουγιούλ, που φροντίζουν για τη συνέχεια: την πρωτότοκη Μαρία, την κομψή Ηρώ, την ξανθή Αλίκη, τη γελαστή εγγονή Ολγα, τον περήφανο εγγονό. Ολη η Μικρασιατική οικογένεια έδωσε το «παρών» για τον Σουγιούλ από το Αϊδίνι. Το ίδιο και οι γλεντζέδες της παλιάς Αθήνας, με εγγόνια πια. Και όμως, τα τραγούδια του Σουγιούλ αρέσουν και στους νέους και αν είχε φαντασία η ελληνική Γιουροβίζιον θα ’στελνε π.χ. έναν Μιχάλη Χατζηγιάννη να τραγουδήσει «Ας ερχόσουν για λίγο, μοναχά για ένα βράδυ, να γεμίσεις με φως το δικό μου σκοτάδι» και τη μετάφραση στην οθόνη στο βάθος μαυρόασπρη ταινία. Μπορεί να μην παίρναμε το πρώτο βραβείο, αλλά θα συζητιόταν η Ελλάδα, γιατί ξέρει να αγαπά και να θυμάται. Του χρόνου, ίσως! Ολη αυτή η πρωτοφανής ανταπόκριση δείχνει πως ο κόσμος μας δεν ξέχασε να τραγουδά, όταν η μουσική με τον στίχο μάς παίρνουν από το χέρι. Μια επανάληψη της παράστασης σε κάποιον αθηναϊκό κινηματογράφο ή στο «Ακροπόλ», θα ήταν ευφυής ιδέα για επιχειρηματίες με συναίσθημα. Και μια «μπουάτ» με Κηλαηδόνη, Λογοθέτη και Μητσιά ή με τον Μπάμπη Τσέρτο στα δικά του λημέρια, θα ’ταν η απόδειξη ότι ο Σουγιούλ έγραφε κατευθείαν στις καρδιές μας! Η συνέχεια, με φωτο, στα «ΕΛΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ» της Κυριακής στο «Κ».