Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 12 Oκτωβρίου 2008
«Ενας Πορτογάλος τροβαδούρος στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου». Κάπως έτσι θα συνοψίζαμε την, ομολογουμένως σπάνια, περίπτωση του Ντέιβιντ Φονσέκα. «Ψαγμένος» ήχος ροκ μπαλάντας, αγγλικός στίχος, ρυθμοί και μελωδίες της καλύτερης Britpop, από τους Oasis και τους Coldplay έως και τον Τζέιμς Μπλαντ (σε πιο sophisticated εκδοχή ίσως), κι όλ’ αυτά όχι από κάποιον Βρετανό ή Αμερικανό μα από έναν (χαρισματικό) Πορτογάλο τραγουδοποιό. Εδώ και καιρό, μετά και από την κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ «Dreams in Colour», ο Ντέιβιντ Φονσέκα συνεχίζει να κάνει μεγάλη διεθνή καριέρα.
Το καθαρό, «τριζάτο» απόγευμα του περασμένου Σαββάτου (χάρη στους ευλογημένους βόρειους ανέμους), η «Κ» συνάντησε τον Ντέιβιντ Φονσέκα στην Πλατεία Ασωμάτων, ανάμεσα σε Θησείο και Ψυρρή, λίγο πριν από τη συναυλία του ελληνικού MTV, όπου και θα συμμετείχε. Ο Φονσέκα είναι νέος, ωραίος, ευγενής, επικοινωνιακός, αλλά όχι πληθωρικός, μιλάει επί της ουσίας κι έχει «μυαλό μόνο για μουσική», όπως μας είπε. Ελάχιστη ώρα πριν από το live, δεν διέκρινες πάνω του ουδεμία νευρικότητα – ήταν απλώς «έτοιμος για δουλειά».
Δύσκολο ξεκίνημα
Η αλήθεια είναι ότι ο Φονσέκα δεν σκόπευε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. «Είχα τρέλα με τη φωτογραφία και το σινεμά – ακόμα έχω. Αυτό σπούδασα εξάλλου. Επαιζα και τραγουδούσα για το κέφι μου, ήταν κάτι σαν part-time, αλλά στην πορεία η μουσική στην κυριολεξία με πήρε από το χέρι». Το ότι ο Φονσέκα έχει ασχοληθεί με τη φωτογραφία φαίνεται, ίσως, και από το γεγονός ότι σκηνοθετεί ο ίδιος τα βίντεο-κλιπ του, και μάλιστα με επιτυχία. «Α, είναι κάτι που το διασκεδάζω, το κάνω πολύ κέφι», αποφαίνεται χωρίς να στέκεται για πολύ σε αυτό το σημείο.
Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα στην αρχή. Φανταστείτε ένα νεαρό, «παγκοσμίως άγνωστο» Πορτογάλο μουσικό, ο οποίος τραγουδάει σε αγγλικό στίχο. «Δεν υπάρχει τέτοια παράδοση στην Πορτογαλία», μας λέει, «οπότε ήταν όλα πολύ δύσκολα. Υπήρχαν βέβαια μπάντες που τραγουδούσαν στα αγγλικά αλλά δεν είχαν καμία αναγνώριση. Μέχρι πριν από δέκα χρόνια». Το 1998 δηλαδή, τη χρονιά που ο Φονσέκα ηχογράφησε με το συγκρότημα που ο ίδιος είχε ιδρύσει, τους Silence 4, το άλμπουμ «Silence Becomes It», το οποίο πούλησε περισσότερα από 240.000 κομμάτια (κάτι που αντιστοιχεί σε έξι πλατινένιους δίσκους). «Με το άλμπουμ αυτό», λέει ο Φονσέκα, «άλλαξε δραστικά το σκηνικό και αυτό μας έδωσε αυτοπεποίθηση να προχωρήσουμε και τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να παίζουμε παντού. Το να ξεπεράσεις τα σύνορα της χώρας σου απαιτεί πολύ κόπο και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις το αποτέλεσμα. Είναι όμως εφικτό. Εμείς το κάνουμε εδώ και δέκα χρόνια».
Μόνο μουσική
Ο Φονσέκα είναι σήμερα 34 ετών. Λάμπει από νιάτα, υγεία, αποφασιστικότητα. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, μερικών ινδαλμάτων του: από τον Νικ Ντρέικ και τον Τζεφ Μπάκλεϊ έως τον Μπράιαν Φέρι και τον Τομ Γουέιτς. Γνωρίζει πολύ καλά το «sex, drugs and rock ’n’ roll» αλλά για εκείνον αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι η μουσική. «Κατά κάποιον τρόπο», λέει σκεφτικός, «αυτό το έχουμε δει πολλές φορές, την αυτοκαταστροφή, το ξόδεμα των δυνάμεων. Εχει κουράσει κάπως όλο αυτό. Να θαυμάζεις κάποιους μουσικούς και αυτοί να εξαφανίζονται, ο Μπάκλεϊ, ο Νικ Ντρέικ κ.ά. Νομίζω ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνεις μουσική. Το στυλ ζωής ενός μουσικού έχει πάντα κάτι το ελκυστικό, για μένα όμως το πρώτο είναι η μουσική. Απαιτεί σύστημα, μέθοδο, προσπάθεια, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος όχι να σπαταλιέσαι. Δεν σου αφήνει χώρο εξάλλου. Ημουν πρόσφατα σε ένα φεστιβάλ στο Οστιν του Τέξας, μίλησα με πολλούς ρόκερ, σχεδόν το 90% από αυτούς ασχολείται μόνο με τη μουσική. Τους απασχολεί να πάνε τη μουσική όσο πιο μακριά γίνεται και το ίδιο ενδιαφέρει εμένα. Είναι ερωτευμένοι με αυτό που κάνουν, το ίδιο κι εγώ. Ολα τα άλλα έρχονται μετά».
«Μιλώντας» με το κοινό
Εκείνο το δροσερό σαββατιάτικο απόγευμα έκλεινε μία εβδομάδα από τη συναυλία της Μαντόνας στο ΟΑΚΑ. Του το αναφέρω, ρωτώντας τον αν, τελικά, η ουσία (η φωνή, ο στίχος, η μουσική τέλος πάντων!) στη βιομηχανία όντως μπορεί απλώς να περιττεύει. Γελάει. «Κοιτάξτε, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι προφανές ότι κάποιοι προσπαθούν μέσα από τα live τους, με το θέαμα που προσφέρουν, να κάνουν τη φωνή τους, τη μουσική που παίζουν να φαίνεται “μεγαλύτερη” – όχι όμως και καλύτερη. Νομίζω ότι όλα αυτά τα υπερθεάματα είναι λίγο παρωχημένα. Προσωπικά, κάποτε έκανα πιο “ακίνητες” εμφανίσεις στη σκηνή, η έμφαση ήταν στη μουσική και μόνον». Ναι, αλλά τώρα πια οι σκηνικές του εμφανίσεις έχουν αποκτήσει έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα: ο Φονσέκα παίζει πολλά όργανα, κάνει το δικό του σόου επικοινωνώντας όμως άμεσα με το κοινό. «Ετσι είναι», επιβεβαιώνει, «πειραματίζομαι με διάφορα πράγματα, τα οποία όμως προκύπτουν από τη μουσική, όχι η μουσική από αυτά. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να δώσω όγκο στη μουσική μου».
Χαρμολύπη
Λίγο πριν τον αφήσουμε, δεν παραλείπουμε να του κάνουμε μια τελευταία ερώτηση γι’ αυτόν τον ωραίο συνδυασμό χαράς και λύπης στα τραγούδια του. «Είναι περίεργο», λέει αμέσως κουνώντας το κεφάλι του. «Από τότε που ξεκίνησα να γράφω μουσική, ακόμα και στα πιο “φασαριόζικα” κομμάτια μου, υπήρχε πάντα ένα υπόστρωμα λύπης. Μια θλιμμένη πλευρά. Η μουσική είναι αυτό: ανάμεικτα συναισθήματα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγει από ένα τραγούδι που γράφεις, ξέρεις όμως πάντα ότι στο τέλος θα έχει αυτή τη δυαδικότητα. Είναι κάτι που με μαγεύει».
Χαρισματικός στιχουργός και συνθέτης
Ο Ντέιβιντ Φονσέκα (David Fonseca) γεννήθηκε στην Πορτογαλία το 1973. Σπούδασε σινεμά στη Λισσαβώνα. Εργάστηκε ως φωτογράφος μόδας και συμμετείχε σε εκθέσεις, ομαδικές και ατομικές. Τον κέρδισε όμως η μουσική. Παίζει πολλά μουσικά όργανα, γράφει τους στίχους, συνθέτει τη μουσική και σχεδιάζει τα εξώφυλλα των δίσκων του. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1998 με το συγκρότημα Silence 4 και το άλμπουμ «Silence Becomes It», το οποίο περιείχε μόλις δύο τραγούδια στα πορτογαλικά – τα υπόλοιπα ήταν στα αγγλικά. Ακολούθησε ένα ακόμα άλμπουμ (100 χιλιάδες κομμάτια έως σήμερα). Στη συνέχεια, ο Φονσέκα ακολούθησε σόλο καριέρα με ανάλογη επιτυχία. Το 2004 ξεκίνησε το πρότζεκτ Humanos, ερμηνεύοντας ανέκδοτα τραγούδια ενός θρύλου της Πορτογαλίας στα ’80s, του Antonio Varia�¦es. Το 2007 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Dreams In Colour», το οποίο πήγε αμέσως στην κορυφή των charts, ενώ τον περασμένο Ιανουάριο το MTV επέλεξε τον Φονσέκα ως Καλλιτέχνη του Μήνα, για δεύτερη φορά στην καριέρα του.
No comments:
Post a Comment