Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/10/2008
* ΟΙ ΔΗΘΕΝ: ΓΛΥΚΙΑΣ ΑΥΓΗΣ ΑΝΤΑΜΩΜΑ. ΠΑΡΑΓΩΓΗ: LEGEND
Αξιέπαινη και αξιόλογη η προσπάθεια του συγκροτήματος «Δήθεν», που αποτυπώνεται στην πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση. Για να είμαι πάντως ειλικρινής, είναι πιο πολύ αξιέπαινη απ' ό,τι αξιόλογη.
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε πριν από 14 χρόνια, με αφορμή μια φοιτητική εκδήλωση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα μέλη του διάλεξαν τον ευρύτερο χώρο του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού του Μεσοπολέμου καθώς αυτό το ρεπερτόριο φαίνεται ότι τους άρεσε περισσότερο.
Παίζουν σε ταβέρνες, μουσικές σκηνές, κουτούκια, νυχτερινά μαγαζιά και όπου αλλού μπορεί να ζητιέται το ρεπερτόριό τους. Συμμετέχουν, επίσης, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες, μουσικές βραδιές, λαϊκά γλέντια και φεστιβάλ. Στην παρούσα του μορφή το συγκρότημα αποτελείται από τους Γιάννη Καραμάνη (κιθάρα, λαούτο, φωνή), Νίκο Μουργελά (κανονάκι, μπαγλαμά), Παρασκευή Βουτσελά (φωνή, κρουστά), Γιώργο Λάμπρου (βιολί), Σταυρούλα Σπανού (σαντούρι, ούτι) και Παναγιώτη Κωτσοβίλη (μπουζούκι). Με τον πρώτο τους αυτό δίσκο, όπως οι ίδιοι λένε, επιχειρούν να προσεγγίσουν «τις δημιουργίες μιας λαμπρής εποχής του μουσικού παρελθόντος». Αν και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ακούγοντας τις ηχογραφήσεις αυτές, το ειλικρινές ενδιαφέρον των τραγουδιστών και των οργανοπαιχτών για τη φύση και τον χαρακτήρα του υλικού με το οποίο καταπιάνονται, έχουν εν τούτοις ακόμα να περάσουν δύο σκοπέλους, που δυστυχώς δυσκολεύουν την πορεία τους: Από τη μια οφείλουν επειγόντως να βελτιώσουν τεχνικώς τα παιξίματά τους οι οργανοπαίχτες. 14 χρόνια ύπαρξης δεν σημαίνει βέβαια και 14 χρόνια δουλειάς, ήτοι μελέτης, επεξεργασίας, δοκιμών κ.λπ. που βελτιώνουν την τεχνική απόδοση. Τι να σημαίνει άραγε η σολιστική από το σαντούρι σοβαροφανής και βαρύσημος εισαγωγή (ταξίμι) στο τραγούδι «Τράβα σπάγγο»; Δεν είναι μόνο εκτός θέματος, αφού το τραγούδι είναι τσαχπίνικο και σκωπτικό, μα και τεχνικώς ανεπαρκής.
Από την άλλη (ο πιο επικίνδυνος σκόπελος) αφορά την ερμηνεία που, ως πρωτότυπη δημιουργία, απαιτεί πρόταση. Δεν αρκεί δηλαδή η αναπαράσταση (για να μην πούμε το ξεπατίκωμα) των παλαιών ηχογραφήσεων της Ρόζας, του Νταλγκά και άλλων μεγάλων του γραμμοφώνου. Χρειάζεται και η προσωπική και σημερινή κατάθεση μιας άποψης, μιας ιδέας που να αφορά και την καλλιτεχνική (πλην της μουσειακής) αξία του ιστορικού αυτού υλικού. Κι ακόμα χρειάζεται μια κριτική στάση, μιας και διαλέγουν μουσικό υλικό ετερόκλητο από άποψη καλλιτεχνικής αξίας. Χωρίς κάποια εξήγηση (θεωρητική, ερμηνευτική ή ό,τι άλλο) πώς να καταλάβει ο ακροατής γιατί ανακατεύονται τραγούδια - μνημεία της παράδοσης, με Β' κατηγορίας εμπορικές κατασκευές της εμπορικής δισκογραφίας; Πώς σερβίρονται ομού, το αριστουργηματικό καππαδοκικό «Απόψε τα Μεσάνυχτα», με το ασήμαντο «Μαργαρίτα» του Χρυσίνη;
Υπάρχουν όμως και θετικά στοιχεία, όπως είναι η φωνή της Βασιλικής Βουτσελά, που δείχνει πως έχει σπουδαίες τεχνικές και ερμηνευτικές αρετές (οι δεύτερες ακόμα μερικώς ανεκμετάλλευτες). Εδώ που τα λέμε είναι, μαζί με τις φιλικές συμμετοχές, τα καλύτερα στοιχεία του δίσκου. Φιλικά συμμετέχουν ο Παναγιώτης Λάλεζας σε δυο τραγούδια -«Κρασοπίνω» και «Παγίδα» (στο δεύτερο καλύτερος, στο πρώτο κουρασμένος)- ο Μανώλης Δημητριανάκης, ως εγγύηση αυθεντικότητας, και ο Γιάννης Λεμπέσης κάπως επιδεικτικός, με τις πολλές και περιττές «τζαλγκάντζες» (απ' τον Λάλεζα τις περιμέναμε κι απ' τον Λεμπέση μάς ήρθαν).
Η ορχήστρα, τέλος, δεν παίζει σφιχτά και δεμένα και η ηχογράφηση με το κακό balance χειροτερεύει τα πράγματα.
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε πριν από 14 χρόνια, με αφορμή μια φοιτητική εκδήλωση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα μέλη του διάλεξαν τον ευρύτερο χώρο του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού του Μεσοπολέμου καθώς αυτό το ρεπερτόριο φαίνεται ότι τους άρεσε περισσότερο.
Παίζουν σε ταβέρνες, μουσικές σκηνές, κουτούκια, νυχτερινά μαγαζιά και όπου αλλού μπορεί να ζητιέται το ρεπερτόριό τους. Συμμετέχουν, επίσης, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες, μουσικές βραδιές, λαϊκά γλέντια και φεστιβάλ. Στην παρούσα του μορφή το συγκρότημα αποτελείται από τους Γιάννη Καραμάνη (κιθάρα, λαούτο, φωνή), Νίκο Μουργελά (κανονάκι, μπαγλαμά), Παρασκευή Βουτσελά (φωνή, κρουστά), Γιώργο Λάμπρου (βιολί), Σταυρούλα Σπανού (σαντούρι, ούτι) και Παναγιώτη Κωτσοβίλη (μπουζούκι). Με τον πρώτο τους αυτό δίσκο, όπως οι ίδιοι λένε, επιχειρούν να προσεγγίσουν «τις δημιουργίες μιας λαμπρής εποχής του μουσικού παρελθόντος». Αν και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ακούγοντας τις ηχογραφήσεις αυτές, το ειλικρινές ενδιαφέρον των τραγουδιστών και των οργανοπαιχτών για τη φύση και τον χαρακτήρα του υλικού με το οποίο καταπιάνονται, έχουν εν τούτοις ακόμα να περάσουν δύο σκοπέλους, που δυστυχώς δυσκολεύουν την πορεία τους: Από τη μια οφείλουν επειγόντως να βελτιώσουν τεχνικώς τα παιξίματά τους οι οργανοπαίχτες. 14 χρόνια ύπαρξης δεν σημαίνει βέβαια και 14 χρόνια δουλειάς, ήτοι μελέτης, επεξεργασίας, δοκιμών κ.λπ. που βελτιώνουν την τεχνική απόδοση. Τι να σημαίνει άραγε η σολιστική από το σαντούρι σοβαροφανής και βαρύσημος εισαγωγή (ταξίμι) στο τραγούδι «Τράβα σπάγγο»; Δεν είναι μόνο εκτός θέματος, αφού το τραγούδι είναι τσαχπίνικο και σκωπτικό, μα και τεχνικώς ανεπαρκής.
Από την άλλη (ο πιο επικίνδυνος σκόπελος) αφορά την ερμηνεία που, ως πρωτότυπη δημιουργία, απαιτεί πρόταση. Δεν αρκεί δηλαδή η αναπαράσταση (για να μην πούμε το ξεπατίκωμα) των παλαιών ηχογραφήσεων της Ρόζας, του Νταλγκά και άλλων μεγάλων του γραμμοφώνου. Χρειάζεται και η προσωπική και σημερινή κατάθεση μιας άποψης, μιας ιδέας που να αφορά και την καλλιτεχνική (πλην της μουσειακής) αξία του ιστορικού αυτού υλικού. Κι ακόμα χρειάζεται μια κριτική στάση, μιας και διαλέγουν μουσικό υλικό ετερόκλητο από άποψη καλλιτεχνικής αξίας. Χωρίς κάποια εξήγηση (θεωρητική, ερμηνευτική ή ό,τι άλλο) πώς να καταλάβει ο ακροατής γιατί ανακατεύονται τραγούδια - μνημεία της παράδοσης, με Β' κατηγορίας εμπορικές κατασκευές της εμπορικής δισκογραφίας; Πώς σερβίρονται ομού, το αριστουργηματικό καππαδοκικό «Απόψε τα Μεσάνυχτα», με το ασήμαντο «Μαργαρίτα» του Χρυσίνη;
Υπάρχουν όμως και θετικά στοιχεία, όπως είναι η φωνή της Βασιλικής Βουτσελά, που δείχνει πως έχει σπουδαίες τεχνικές και ερμηνευτικές αρετές (οι δεύτερες ακόμα μερικώς ανεκμετάλλευτες). Εδώ που τα λέμε είναι, μαζί με τις φιλικές συμμετοχές, τα καλύτερα στοιχεία του δίσκου. Φιλικά συμμετέχουν ο Παναγιώτης Λάλεζας σε δυο τραγούδια -«Κρασοπίνω» και «Παγίδα» (στο δεύτερο καλύτερος, στο πρώτο κουρασμένος)- ο Μανώλης Δημητριανάκης, ως εγγύηση αυθεντικότητας, και ο Γιάννης Λεμπέσης κάπως επιδεικτικός, με τις πολλές και περιττές «τζαλγκάντζες» (απ' τον Λάλεζα τις περιμέναμε κι απ' τον Λεμπέση μάς ήρθαν).
Η ορχήστρα, τέλος, δεν παίζει σφιχτά και δεμένα και η ηχογράφηση με το κακό balance χειροτερεύει τα πράγματα.
No comments:
Post a Comment