Ο Τσικ Κορία μπορεί να ακούει Μότσαρτ και να γοητεύεται από τη λάτιν, η μεγάλη του αγάπη όμως παραμένει η τζαζ. Θα το αποδείξει και στη συναυλία του στην Αθήνα
Το πρώτο του δισκογραφικό βήμα ο Κορία το έκανε το 1966 με το «Tones for Joan's Bones». Στη δεκαετία του 1970 έπαιζε με το συγκρότημα «Return Το Forever» ενώ, αργότερα, σχημάτισε τους «Electric Band» που διαλύθηκαν τα πρώτα χρόνια του 1990. Αργότερα επανασυνδέθηκαν και με τη μορφή αυτή τους είδαμε το καλοκαίρι του 2003 στον Λυκαβηττό.
Οσο για συνεργασίες, η λίστα μοιάζει ατελείωτη: Ντόναλντ Μπερντ, Ντίζι Γκιλέσπι, Σάρα Βον, Σταν Γκετζ, Στάνλεϊ Κλαρκ κ.ά.
Διαβάστε τι μας είπε στο «7» λίγες μόνο ημέρες πριν έρθει στην Αθήνα:
Εγώ με την αξία μου
«Δυστυχώς, στις σύγχρονες κοινωνίες μας δεν θεωρείται πολιτικά ορθό να λες καλά λόγια για τον εαυτό σου. Αν και σκέφτομαι ότι τού οφείλουμε μία τέτοιου είδους επιβράβευση, όπως άλλωστε κάνουμε και με τους άλλους. Οταν ο Σαλβατόρ Νταλί έδειχνε απέραντο θαυμασμό για τα έργα του εξαίροντας την αξία του ως καλλιτέχνη, τον θεωρούσαν παράφρονα. Είναι κάτι που πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Η αλήθεια είναι, εν τούτοις, ότι όντως έχω πετύχει κάποια θετικά πράγματα, κάτι που με κάνει να θέλω να εντείνω τις προσπάθειές μου ώστε να καταφέρω ακόμα περισσότερα. Και πιο ποιοτικά αν γίνεται. Ετσι δεν συμβαίνει άλλωστε και με όλους τους ανθρώπους; Από τις επιτυχίες τους δεν είναι που λαμβάνουν ώθηση για να κάνουν περισσότερα;»
Στη σκηνή, σαν τζαζ συγκρότημα
«Είχα δηλώσει παλιότερα πως η ζωντανή επαφή λείπει από την κοινωνία μας. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που ξοδεύω τόσο χρόνο σε περιοδείες. Ετσι κι αλλιώς όμως απολαμβάνω τις συναυλίες. Η γοητευτική αλληλεπίδραση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού αποτελεί τον κινητήριο μοχλό στη δουλειά μου. Οταν λείπει αυτή η επικοινωνία, η μουσική παύει να ακούγεται με τον ίδιο τρόπο».
Πιστεύω εις μια σαϊεντολογία
«Το χάρισμα που έχω να φτιάχνω μουσική, η έμπνευσή μου, οφείλεται στις σπουδές μου αλλά και στην ενασχόλησή μου με τη σαϊεντεολογία. Αυτή είναι που με βοήθησε να παραμείνω δημιουργικός και σύγχρονος μέχρι και σήμερα».
Με τρομπέτα κι ομελέτα
«Μεγάλωσα σ' ένα οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο με μουσική. Ο πατέρας μου έπαιζε τρομπέτα και είχε δική του ορχήστρα. Αυτός ήταν ο δάσκαλός μου και στην ηλικία των τεσσάρων άρχισα να παίζω πιάνο. Υπήρχε μία πολύ ζεστή ατμόσφαιρα στο σπίτι. Μετά τις συναυλίες, γύριζε ο πατέρας μου και η μάνα μου Αννα μάς έφτιαχνε να φάμε πατάτες και αυγά - μία συγκεκριμένη ισπανική αλλά σε ιταλικό στυλ ομελέτα. Ερχονταν και οι άλλοι μουσικοί της μπάντας του και ξεδίπλωναν τις εντυπώσεις τους από τη βραδιά».
Ολα είναι δρόμος
«Οι νέοι καλλιτέχνες διστάζουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα. Φταίνε και οι κριτικοί όπως και οι υπεύθυνοι των δισκογραφικών εταιρειών που τους πιέζουν να αλλάξουν τη μουσική τους φιλοσοφία. Μια από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου, ήταν να ακολουθώ το δρόμο που ο ίδιος χάραζα. Πάντοτε κρατούσα τη δική μου άποψη για το τι θα έκανα και τι θα παρουσίαζα χωρίς να επηρεάζομαι από τους έξω».
Τι τα θέλεις τα λεφτά
«Η μεγάλη επιτυχία κάνει καλό μόνο όταν ο καλλιτέχνης κρατάει την ακεραιότητά του και την ηθική του. Δεν πρέπει βέβαια να επαναπαύεται στις δάφνες του. Η επιτυχία δεν είναι το παν. Το πιο σημαντικό είναι όταν προσπαθεί να διευρύνει τους ορίζοντές του ώστε να πετύχει ακόμα περισσότερα ανεξαρτήτως πόση ανταπόκριση θα έχει».
Ο Γουίντον κι εγώ
«Δεν ξέρω αν ο Γουίντον Μαρσάλις διαθέτει όντως μία δογματική οπτική στα θέματα που αφορούν την τζαζ, πιστεύω όμως ότι η ελευθερία τού να σκέφτεσαι και να δημιουργείς με όποιο τρόπο νομίζεις εσύ, είναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν».
Αυτό το μάμπο...
«Γοητεύομαι από τον ήχο της λάτιν. Ημουν τυχερός γιατί δούλεψα με την λάτιν τζαζ μπάντα του Φιλ Μπαρμπόζα όταν ήμουν στο Γυμνάσιο. Ο Μπιλ Φιτς που έπαιζε κόνγκα με έβαλε στον κόσμο της αφροκουβανέζικης μουσικής. Φανταστικοί ρυθμοί που έκαναν τους ανθρώπους να χορεύουν ενθουσιασμένοι στις πίστες. Ηταν κάτι πολύ φρέσκο που έφερε έναν άνεμο αναζωογόνησης στο κλασικό και σοβαρό στιλ της τζαζ».
Τι θα παίξουμε
«Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ολη μου η ζωή είναι γεμάτη μουσική, αλλά σε ένα επίπεδο, πιο προσωπικό. Ακούω τα πάντα. Από Μπιτλς έως Μότσαρτ. Χαίρομαι να δοκιμάζω. Με τον Τζον ΜακΛάφλιν παίζω μαζί γιατί ποτέ δεν είμαι βέβαιος ποιο ηχητικό αποτέλεσμα θα προκύψει. Στηριχθήκαμε στα στάνταρντ της τζαζ, αλλά γνωρίζουμε πως λόγω της δεξιοτεχνίας των συνεργατών μας όλα μπορούν να συμβούν. Θα παίξουμε και παλιότερα κομμάτια μας και συνθέσεις που δεν έχετε ακούσει ποτέ».
Οταν δεν παίζουμε
«Οταν δεν είμαι σε περιοδεία, κολυμπάω, πηγαίνω κινηματογράφο με τη γυναίκα μου, περπατάω τα απογεύματα στη θάλασσα και συνεχίζω τη μελέτη μου στη σαϊεντολογία. Λατρεύω το σχέδιο και τη ζωγραφική, αλλά καθημερινά ξοδεύω πολύ χρόνο στο στούντιο για πρακτική εξάσκηση όσο και ευχαρίστηση».
Πού θα πάμε
«Μόλις ολοκλήρωσα την καλοκαιρινή μας περιοδεία με τους Return Το Forever καθώς και την κυκλοφορίας της ανθολογίας μας. Κάναμε κι ένα βίντεο από τη συναυλία μας στο Μοντρέ που θα κυκλοφορήσει στο τέλος της χρονιάς. Ετοιμάζω μία κυκλοφορία με τον Τζον ΜακΛάφλιν και τη Five Peace Band. Το 2009 θα μας βρει σε περιοδεία σε Ασία, Αυστραλία, Ζηλανδία και Ηνωμένες Πολιτείες».
Φιλοδοξίες
«Νιώθω ευτυχής για όσα έζησα έως τώρα. Αλλα ακόμα και σήμερα προσπαθώ να δημιουργήσω το πιο σημαντικό έργο μου. Κι αυτό συμβαίνει από τότε που οι γονείς μου έδωσαν την ελευθερία να δημιουργώ χωρίς όρια. Πόσω μάλλον στη συνέχεια, όταν και είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς».
No comments:
Post a Comment