Some Ηandsome Ηands: Τριάντα γυναικεία δάχτυλα σε ένα πιάνο

• Το σύνολο Some Ηandsome Ηands, αποτελούμενο από τρεις νέες πιανίστριες, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Tρεις γυναίκες στο ίδιο πιάνο ή αλλιώς... Some Ηandsome Ηands. Αυτό είναι το όνομα του πρωτότυπου συνόλου που ίδρυσαν τρεις νέες γυναίκες με σκοπό να εξερευνήσουν τα όρια αυτού «του αινιγματικού κουτιού με τις μακριές χορδές », όπως κάποτε χαρακτήρισε εύστοχα και πρωτότυπα ο συνθέτης Αλφρεντ Σνίτκε το πιάνο. Η Ουκρανή Αλίνα Πρόνινα, η «δική μας» (γεννημένη στη Θεσσαλονίκη) Ξένια Κουρκουμέλη και η Γερμανίδα Ανν Σάλιε είχαν διαγράψει η καθεμία αξιόλογη πορεία με καλές σπουδές και σημαντικές διακρίσεις προτού συστήσουν το σύνολό τους το 2004.

Με έδρα τη Γερμανία το τρίο Some Ηandsome Ηands, το οποίο θα εμφανιστεί σε λίγες ημέρες για πρώτη φορά στη χώρα μας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου «Γύρω απ΄ το πιάνο», έχει δώσει πολλές συναυλίες ανά τον κόσμο και έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις σε σχετικές διοργανώσεις. Μια από τις κορυφαίες στιγμές της κοινής τους πορείας ήταν η Πρωτοχρονιά του 2008 όταν το σύνολο εμφανίστηκε στην πόλη Shenzen της Κίνας συμπράττοντας με την τοπική Συμφωνική Ορχήστρα στην πρώτη παγκόσμια παρουσίαση δύο κοντσέρτων για έξι χέρια και ορχήστρα του συνθέτη Ντμίτρι Παβλόφ. Οι τρεις πιανίστριες συνδυάζουν την κλασική, τη σύγχρονη και την ποπ μουσική θέλοντας να προσφέρουν μια πρωτότυπη εμπειρία για το μάτι και το αφτί. Μέσα από αυτό το πρίσμα, στην αθηναϊκή συναυλία τους θα ερμηνεύσουν, μεταξύ άλλων, δύο έργα αποκλειστικά γραμμένα για το σύνολο: το «ΑΧΑ Suite» του Μάνφρεντ Σμιτς, εμπνευσμένο από τα αρχικά των μικρών ονομάτων των μελών του Some Ηandsome Ηands, και το «Rag me baby one more time» του Γιάννη Αντωνόπουλου.

Ο κύκλος συναυλιών «Γύρω απ΄ το πιάνο» διοργανώνεται εδώ και έξι χρόνια στην Αθήνα με άξονα την ίδια σταθερή ιδέα: να παρουσιάζονται αξιόλογοι καλλιτέχνες, έλληνες και ξένοι, σε ένα ρεπερτόριο ποικίλο και πρωτότυπο με κεντρικό όργανο πάντα το πιάνο. Εφέτος η διοργάνωση φιλοξενείται για πρώτη φορά στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» και όπως κάθε χρόνο κάθε συναυλία έχει ξεχωριστή θεματική, στην οποία βασίζεται η επιλογή του προγράμματος και των καλλιτεχνών. Την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει η πιανίστρια Αλεξάνδρα Νομίδου.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

• 6/11 «Πολλά χέρια στο πιάνο, πολλές φορές γύρω από το πιάνο»/ Some Ηandsome Ηands/ Ινές Πόποβιτς, Κατερίνα Ρούσσου κ.ά.

• 11/11 «Ι got rhythm»/ Σπένσερ Μάγερ, Μυρσίνη Μαργαρίτη/ Μισέλ Πορτάλ, Γιάρον Χέρμαν 13/11 «Γάλλων έργα κι ερμηνείες»/ Φ. Αλέγκρ, Σέβαν Μανουκιάν/ Κουαρτέτο εγχόρδων Ρsophos

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=363577&dt=28/10/2010#ixzz13iREV1I8

Κάουντ Μπέιζι: Η μακροβιότερη τζαζ ορχήστρα του κόσμου

• Η σουίνγκ μπάντα του θρυλικού πιανίστα Κάουντ Μπέιζι, σχηματισμένη το 1936, έρχεται για συναυλίες στην Ελλάδα

ΣΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ | Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

O Κάουντ Μπέιζι μπορεί να μην έφθασε ποτέ τα δυσθεώρητα ύψη του Ντιουκ Ελινγκτον, η ορχήστρα του όμως υπήρξε η... ζωντανή επιτομή του σουίνγκ και επηρέασε δεκάδες «αδελφές» λευκές μπάντες, όπως εκείνες του Αρτι Σο ή του Μπένι Γκούντμαν. Γεννημένος πριν από τη γέννηση της τζαζ, ο πιανίστας Κάουντ Μπέιζι, έχοντας την ικανότητα να επιλέγει τους πλέον κατάλληλους μουσικούς, ώθησε την τζαζ και ιδίως το σουίνγκ - το οποίο υπηρέτησε όσο κανένας άλλος- σε νέες κατευθύνσεις.

Αν δεν είχε φύγει από τη ζωή εδώ, σήμερα ο Κάουντ Μπέιζι θα υπερηφανευόταν για τη δημιουργία της μακροβιότερης τζαζ μπάντας στην ιστορία αυτού του μουσικού είδους, καθώς η ορχήστρα του όχι μόνο δεν έπαψε να υπάρχει μετά τον θάνατό του το 1984, αλλά ανανέωσε το ενδιαφέρον του κοινού για το είδος, δίνοντας ατέλειωτες συναυλίες και εντάσσοντας κατά καιρούς στο δυναμικό της πολύ σπουδαία ονόματα.

Ευρισκόμενος στο 1927 στο Κάνσας Σίτι με αφορμή μια σειρά εμφανίσεων ως μέλος του συγκροτήματος Βlue Devils, ο Κάουντ Μπέιζι πολύ γρήγορα έγινε μέλος της... αντίπαλης μπάντας, εκείνης του Μπένι Μότεν. Ετσι, τη μαγιά για την πρώτη μορφή της Count Βasie Οrchestra (1936), η οποία αριθμούσε εννέα μέλη, απετέλεσαν εξαιρετικοί μουσικοί από το σχήμα του Μότεν, όπως ο τρομπετίστας Οραν Πέιτζ και ο μάστερ του άλτο σαξοφώνου Λέστερ Γιανγκ.

Η πρώτη ηχογράφηση της ορχήστρας πραγματοποιήθηκε το 1937. Υπεύθυνος για το συμβόλαιο με την εταιρεία Decca ήταν ο σπουδαίος μουσικοκριτικός και παραγωγός Τζον Χάμοντ. Αυτός της άνοιξε τον δρόμο για εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη προσθέτοντας τέσσερα ακόμη μέλη στο σχήμα. Τα δημοσιεύματα της εποχής με αφορμή τις εμφανίσεις στο θρυλικό Roseland Βallroom έκαναν λόγο για μια σουίνγκ μπάντα«φωτιά», με το χάρισμα να ενώνει τα διαφορετικά ακούσματα της Ανατολικής και της Δυτικής Ακτής, αλλά και να αναδεικνύει τις διαφορές τους- ιδίως απέναντι στις πολύπλοκες ενορχηστρώσεις του Ντιουκ Ελινγκτον. Κομμάτια όπως τα «Οne Ο΄ Clock Jump», «Jumpin΄ Αt Τhe Woodside» και «Roseland Shuffle» χάρισαν, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, τεράστια φήμη στην Count Βasie Οrchestra- όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η έναρξη του Β΄ Παγκoσμίου Πολέμου βρήκε την μπάντα με απώλειες, καθώς μουσικοί-«κλειδιά» όπως ο ντράμερ Τζο Τζόουνς και ο σαξοφωνίστας Λέστερ Γιανγκ έφυγαν, δίνοντας τη θέση τους σε ταλαντούχους μουσικούς, όπως ο Μπάντι Ριτς και ο Πολ Γκονσάλβες. Ο μουσικολόγος Γκάνθερ Σούλερ έχει ισχυριστεί ότι με την έξοδο του Τζόουνς η Count Βasie Οrchestra έχασε τον φίνο και χαλαρό ήχο που τη χαρακτήριζε, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ο λουσάτος ήχος που απέκτησε ήταν απαραίτητος για να βαδίσει στη νέα εποχή.

Ο περιορισμός των ηχογραφήσεων από το 1942 ως το 1944 είχε αποτέλεσμα το σχήμα να αντιμετωπίσει οικονομικές δυσκολίες. Τελικώς ο Κάουντ Μπέιζι αναγκάστηκε να αναστείλει τις δραστηριότητές του από το 1950 ως το 1952. Η συνέχεια όμως υπήρξε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, αφού στην ανανεωμένη μπάντα, η οποία περιόδευε τακτικά σε ολόκληρη την Αμερική αλλά και στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, συμμετείχαν πλέον και μεγάλα αστέρια του τραγουδιού, όπως ο Τζο Γουίλιαμς, ο Φρανκ Σινάτρα και η Ελα Φιτζέραλντ. Τα άλμπουμ-ορόσημα για τον ήχο του Μπέιζι και της ορχήστρας του όπως αυτός εξελίχθηκε στο πέρασμα του χρόνου είναι τα «Αpril Ιn Ρaris» και «Βasie plays Ηefti» καθώς και τα «Sinatra- Βasie: Αn Ηistoric Μusical First» και «Εlla and Βasie!» που ακολούθησαν. Ο θάνατός του το 1984 κλυδώνισε, όπως ήταν αναμενόμενο, τη δυναμική της μπάντας, σύντομα όμως αυτή κέρδισε εκ νέου τον σεβασμό των φίλων του Μπέιζι εμπλουτιζόμενη με μουσικούς όπως ο Κλάρενς Μπανκς , ο Τζον Γουίλιαμς αλλά και η εξαιρετική τραγουδίστρια Κάρμεν Μπράντφορντ.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ 

Η Count Βasie Οrchestra εμφανίζεται την Κυριακή 31 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και την Τρίτη 2 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης). 

Θεσσαλονίκη: Ωρα έναρξης 21.00. Τιμές εισιτηρίων 60, 50, 40, 30, 25 (φοιτητικό) ευρώ. Προπώληση στα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής, πληροφορίες τηλ. 2310 895.938, 2310 895.939. 

Αθήνα: Τιμές εισιτηρίων 80, 60, 50, 35, 25 (φοιτητικό) ευρώ. Προπώληση στα ταμεία του Μεγάρου και Ομήρου 8, Δευτέρα- Παρασκευή 10.00-16.00, τηλ. 210 7282.333, www.megaron.gr.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=363576&dt=28/10/2010#ixzz13iPoPWtQ

Στις 20 Ιουλίου έρχονται οι Bon Jovi στην Αθήνα

Στο πλαίσιο της περιοδείας του το συγκρότημα θα επισκεφθεί 24 ευρωπαϊκές πόλεις   

---

Στην Αθήνα έρχονται το καλοκαίρι του 2011 οι Bon Jovi. Το συγκρότημα θα εμφανιστεί στις 20 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ. Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινάει στις 11 Νοεμβρίου.

Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται από 50 έως 350 ευρώ.

Συγκεκριμένα οι τιμές διαμορφώνονται ως εξής:

• 50, 70, 80, 95 και 250 ευρώ για θέσεις καθήμενων ανάλογα με τη ζώνη
• 65 ευρώ στην Αρένα, ενώ τα εισιτήρια όρθιων σε ειδικές ζώνες κοντά στη σκηνή κοστίζουν 150 ή 350 ευρώ.

Για πληροφορίες και κρατήσεις εισιτηρίων μπορείτε να τηλεφωνήσετε στο 211 1036.911 ή να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.eleventickets.gr.

Πρόκειται για την πρώτη live εμφάνιση των Bon Jovi στην Αθήνα.

Οι Bon Jovi θα εμφανιστούν στις 8 Ιουνίου για μία συναυλία στο πλαίσιο του «The Circle Tour» στο στάδιο «Maksimir» του Ζάγκρεμπ, από όπου θα ξεκινήσει η περιοδεία τους που περιλαμβάνει 24 πόλεις.

Ανάμεσα στις πόλεις όπου θα εμφανιστούν είναι οι εξής: Δρέσδη, Μόναχο, Όσλο, Ελσίνκι, Μάντσεστερ, Λονδίνο, Κωνσταντινούπολη, Βουκουρέστι, Ζυρίχη, Βιέννη, Βαρκελώνη.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Scorpions: Σήμερα το βράδυ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας

Από την εμφάνιση του συγκροτήματος στη Βολιβία, τον Σεπτέμβριο

Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας καταφθάνουν απόψε οι Scorpions. Η συναυλία, που θα είναι και η τελευταία εμφάνιση του συγκροτήματος στη χώρα μας, επρόκειτο να δοθεί στις 6 Οκτωβρίου, αλλά αναβλήθηκε λόγω προβλημάτων υγείας του τραγουδιστή Κλάους Μάινε. Τα εισιτήρια που είχαν προπωληθεί για τις 6 Οκτωβρίου ισχύουν κανονικά για τη σημερινή συναυλία. Οι θρυλικοί «Σκορπιοί» έρχονται στην Αθήνα στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους «Get your Sting and Blackout». Η περιοδεία, η τελευταία που θα κάνουν οι Scorpions, ανακοινώθηκε στις αρχές του χρόνου και στις 7 Μαΐου ξεκίνησε από τη Γερμανία. Στις συναυλίες τους παρουσιάζουν μερικά από τα πιο δημοφιλή τραγούδια τους. Την ολοκλήρωση της περιοδείας θα διαδεχθεί το 2011 η κυκλοφορία DVD με στιγμιότυπα από αυτήν. «Μετά 40 χρόνια διαδρομής στο τρελό τρένο του ροκ εν ρολ, αποφασίσαμε να σταματήσουμε. Είναι καλό να βάζεις τέλος όταν είσαι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ήταν κάτι που ίσως έπρεπε να γίνει δέκα χρόνια πριν» τόνισε ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Κλάους Μάινε, στο πλαίσιο σχετικής συνέντευξης Τύπου στις αρχές του χρόνου. Αποκάλυψε δε, ότι η ιδέα της διάλυσης των Scorpions προέκυψε μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου τους άλμπουμ «Sting in the tail».

«Τότε αναρωτηθήκαμε πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε μία τόσο δυναμική δουλειά. Η απόφαση πάρθηκε από όλους μαζί, δεν υπήρξαν ούτε τσακωμοί, ούτε διαφωνίες. Έχουμε ενέργεια και θέλουμε να τη διατηρήσουμε ώς την τελευταία συναυλία μας. Το χρωστάμε, άλλωστε, στους θαυμαστές μας» είπε.

Στην Ελλάδα, το Scorpions Best παραμένει το πρώτο σε πωλήσεις άλμπουμ και το κοινό που παρακολούθησε τις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια ξεπερνά τις 200.000. Την συναυλία θα ανοίξουν οι Firewind.

• Τιμές εισιτηρίων: Αρένα 38 ευρώ, κερκίδες 43 ευρώ, VIP καθίσματα 60 ευρώ, Golden Arena 55 ευρώ.

Προπώληση στα: Ticket House, Public, Village Cinemas και ηλεκτρονικά στo www.ticketarena.gr.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 210 9472050

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=363388&dt=27/10/2010#ixzz13ZU9HfXC

Τραγούδησε το «αχ» του ποιητή Σκαρίμπα

Μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα περιλαμβάνει ο νέος δίσκος του Διονύση Τσακνή, που κυκλοφορεί μαζί με το βιβλίο «Γιάννης Σκαρίμπας: Απαντες στίχοι 1936 - 1970»

Γιάννης Σκαρίμπας

Πνευματική αξία παντοτινή, ο ριζοσπάστης διανοητής και λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας, μας κληρονόμησε ένα πλούσιο και πολύμορφο έργο, που τον κατατάσσει στην πρωτοπορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, μας δώρισε και μία ποίηση ανατρεπτική και ξεχωριστή, η οποία όμως έμεινε στη σκιά της σπουδαίας πεζογραφίας του. Ενα μεγάλο μέρος της ποίησης του πολυδιάστατου Χαλκιδαίου περιλαμβάνεται στην έκδοση «Γιάννης Σκαρίμπας: Απαντες στίχοι 1936 - 1970» («Νεφέλη»), που συνοδεύεται από το νέο CD του Διονύση Τσακνή με τίτλο «Εαυτούληδες», με 12 τραγούδια - μελοποιημένα ποιήματα από την ομώνυμη συλλογή του Γ. Σκαρίμπα. 

Μια έκδοση - ευτυχής «συνάντηση» του ποιητικού λόγου του ασυμβίβαστου, οξυδερκούς στοχαστή με τη μουσική έμπνευση του «Σκαριμπικού» συνθέτη - που παρουσιάστηκε προχτές το βράδυ, στο κατάμεστο «Φλοράλ». Στην παρουσίαση παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, η θετή κόρη του Γ. Σκαρίμπα, Τασία Σελέκου, και ο Νίκος Σοφιανός, υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ιδιαίτερα χαρούμενος, που το βιβλίο παντρεύεται με τη μουσική του και το CD του θα συνοδεύει τον αγαπημένο του λογοτέχνη, ο Διονύσης Τσακνής ανέφερε πως με την έκδοση «δίνεται η ευκαιρία να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό της αριστεράς», τονίζοντας παράλληλα πως «ο Σκαρίμπας πολεμήθηκε αβυσσαλέα από το κατεστημένο της εποχής του». Ο ίδιος επί χρόνια γύρευε να βρει τα ποιήματά του και καθώς δεν εκδίδονταν είχε «απειλήσει» πως θα τα εξέδιδε ο ίδιος. Μέχρι που έμαθε για την απόφαση των εκδόσεων «Νεφέλη» να προχωρήσουν στην έκδοση των απάντων του... Ο ίδιος ήδη προσπαθούσε να «ξεκλειδώσει» τον ποιητή Σκαρίμπα και ν' ανακαλύψει, «μέσα στην έτσι κι αλλιώς άριστη μετρική του, τον τρόπο που δεν θα πρόδιδε τα υπερρεαλιστικά του νοήματα». Κι όταν το κατάφερε ...έντεκα ποιήματα μελοποιήθηκαν σε έντεκα μέρες. Το δωδέκατο («Ουλαλούμ») το είχε μελοποιήσει παλιότερα, στο δίσκο του «Τι γυρεύεις στον ύπνο μου πατέρα».

«Παίρνει από το χέρι τη μούσα της ποίησης για να σεργιανίσει τους θησαυρούς του Σκαρίμπα», είπε αναφερόμενη στο δίσκο του Δ. Τσακνή η Κατερίνα Κωστίου, επιμελήτρια του βιβλίου, στο οποίο περιλαμβάνονται ογδόντα πέντε ποιήματα του Γ. Σκαρίμπα, δημοσιευμένα στις τρεις ποιητικές συλλογές του «Ουλαλούμ», «Εαυτούληδες» και «Βοϊδάγγελοι». Για τον Γ. Σκαρίμπα και τη «συνάντηση» της ποίησής του με τη μουσική του Δ. Τσακνή μίλησαν ο ποιητής Γιάννης Κοντός και ο συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης: «Εξαίρετες μελωδίες, συνθέσεις που μένουν... είναι αυτό που χρειάζεται ο Σκαρίμπας» (Γ. Κοντός). «Ο Τσακνής ακολουθεί τη μουσική της ποίησης του Σκαρίμπα - έγνοια του είναι να τη φέρει κοντά μας... Φέρνει στο φως το θησαυρό του... Τραγούδησε από ψυχής το "αχ" του ποιητή» (Γ. Μανιώτης). [Ριζοσπάστης, Τετάρτη 27 Οχτώβρη 2010]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

23/10/2010

 -- ΑΤΙΤΛΟ

22/5/2007

 -- Από καρδιάς «συνομιλία»

20/5/2007

 -- Δισκογραφικές συναντήσεις

4/4/2002

 -- Μουσικό «Ουλαλούμ»

15/7/2001

 -- Δημιουργική προσπάθεια

Χουάν Ατκινς, ο dj που έγινε ο «νονός της τέκνο»

• Της Σελανας Bροντη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 26 Oκτωβρίου 2010

Αρχές δεκαετίας του ’80, στο Ντιτρόιτ, ένας απόφοιτος λυκείου πειραματιζόταν με ένα Korg MS10, ένα από τα πρώτα συνθεσάιζερ του εμπορίου. Ο νεαρός λεγόταν Χουάν Ατκινς, και μαζί με δύο φίλους του, τον Κέβιν Σόντερσον και τον Ντέρικ Μέι, ανήκε σε μια νέα γενιά dj-παραγωγών, που καινοτόμησαν τόσο στα πικάπ όσο και στο στούντιο. Στους τρεις τους οφείλουμε ένα είδος χορευτικής μουσικής, το τέκνο.

«Το 1988 η Virgin κυκλοφόρησε μια συλλογή με τίτλο “Τέκνο! Ο νέος χορευτικός ήχος του Ντιτρόιτ”. H δισκογραφική εμπνεύστηκε τον τίτλο από ένα κομμάτι μου στο άλμπουμ, το “Techno Music”. Κάπως έτσι καθιερώθηκε ο όρος», είπε ο Χουάν Ατκινς στο εργαστήρι της Red Bull Music Academy, το περασμένο Σάββατο, στο Yoga Bala. Το προηγούμενο βράδυ, ο Αμερικανός έπαιξε στον ίδιο χώρο ένα ντι τζέι σετ με τέκνο μουσική. Εχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από την παρθενική του εμφάνιση στην Αθήνα το 1991, στο κλαμπ Τέσσερα, στην Πειραιώς.

Το σεμινάριο, που είχε τη μορφή ερωταπαντήσεων, παρακολούθησαν περίπου 15 αγόρια ηλικίας 18 - 25 ετών. «Οταν ζει κανείς σε μια άχαρη και σκληρή πόλη σαν το Ντιτρόιτ, αναγκάζεται να δημιουργεί μουσική για να δίνει ρυθμό στη ζωή του». Εκεί «άνοιξε» ο Μπέρι Γκόρντι το 1960 τη Motown και εκεί γεννήθηκε η φανκ ροκ του Τζορτζ Κλίντον με τους Parliament-Funkadelic.

«Οι γονείς μου ήταν φαν της Motown. Εγώ άκουγα Gary Numan, B-52s και ιταλική ντίσκο», σχολίασε ο Χουάν Ατκινς, που πλησιάζει τα 50, αλλά δείχνει νεότερος. Μας μίλησε για την ηλεκτρική κιθάρα που του δώρισε ο πατέρας του στα 10α γενέθλιά του, για τον μέντορά του Electrifyin’ Mojo, «έναν ασυμβίβαστο ραδιοφωνικό παραγωγό που έπαιζε από Kraftwerk μέχρι Χέντριξ και ρέγκε», για τη συναισθηματική αξία των συνθεσάιζερ, για το αγαπημένο του κομμάτι «Clear», το οποίο μας έβαλε να το ακούσουμε.

Σήμερα θα το χαρακτηρίζαμε ελέκτρο με φανκ στοιχεία. Το 1985 έφτιαξε τη δισκογραφική Metroplex. Μαζί με τον Ντέρικ Μέι και τον Κέβιν Σόντερσον φόρτωναν κάθε εβδομάδα ένα φορτηγό με χιλιάδες δίσκους και οδηγούσαν ώς το Σικάγο για να τους πουλήσουν. Δεν άργησε να έρθει η επιτυχία και τα πρώτα ταξίδια στην Ευρώπη. «Ποτέ δεν περίμενα ότι τόσο πολλά λευκά παιδιά θα άκουγαν τη μουσική μας».

Η αισθαντική φωνή του Νέου Κύματος

• Γιωτα Συκκα, Η Καθημερινή, Tρίτη, 26 Oκτωβρίου 2010

ΑΠΩΛΕΙΑ. Συχνά όταν ένας καλλιτέχνης φεύγει από τη ζωή, αναγνωρίζουμε την αξία του, το πόσο αγαπήθηκε από το κοινό, τον ρόλο που έπαιξε στην τέχνη του. Στην περίπτωση της Καίτης Χωματά, που τελικά έχασε τη μάχη για τη ζωή προχθές τα ξημερώματα, την ημέρα των γενεθλίων της (στα 64 χρόνια της), η αναγνώριση ότι επρόκειτο για μια εξαιρετική φωνή του Νέου Κύματος, είναι μία μόνο πλευρά που χαρακτήρισε την αγαπημένη ερμηνεύτρια.

Το κυριότερο –παράδειγμα σε πολλούς– ήταν η δύναμη και το πείσμα αυτής της γυναίκας να κρατηθεί με πάθος στη ζωή. Επί 32 ολόκληρα χρόνια, από πολύ νέα, πάλευε με τον καρκίνο σιωπηρά, με αξιοπρέπεια, χωρίς να περιφέρει το πρόβλημά της, το οποίο δεν της επέτρεψε να εξελιχτεί στη δισκογραφία και σε ένα ρεπερτόριο που είχε τη δυνατότητα να υποστηρίξει η αισθαντική φωνή της.

Η Καίτη Χωματά ήταν ένα ακόμη ταλέντο που πρόβαλε από τη σκηνή του Γιώργου Οικονομίδη, στα 18 της χρόνια. Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Νάξο, και μεγάλωσε στη Πλάκα. Με σπουδές κλασικού μπαλέτου και με μια βελούδινη καθαρή φωνή για εφόδιο, ξεκίνησε την καριέρα της εξ αιτίας του Γιώργου Παπαστεφάνου. Αυτός την πρωτοάκουσε στο Ζάππειο, τη σύστησε στον Αλέκο Πατσιφά και εν συνεχεία στον Γιάννη Σπανό, νεοφερμένο μόλις από το Παρίσι.

Ηταν η εποχή που η γαλλική πρωτεύουσα ζούσε τη νέα γενιά σκηνοθετών (Nouvelle Vague) και οι φοιτητές της εκφράζονταν στις μπουάτ. Είναι λίγο-πολύ η ίδια εποχή που η πρώτη μεταπολεμική γενιά στην Ελλάδα ζητάει τη δική της ανάσα στο τραγούδι.

Τότε αποκτήσαμε το δικό μας Νέο Κύμα, με επιτυχίες όπως το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» του Γ. Παπαστεφάνου. Η εμφάνισή της το 1966 στην «Παράγκα», από τις δημοφιλέστερες μπουάτ της εποχής, συνδέθηκε με την άνοδό της.

Τα επόμενα χρόνια συνέχισε με τον Μιχάλη Βιολάρη και επιτυχίες όπως: «Ασπρα καράβια», «Βάρκα χωρίς πανιά», «Μαυρομαλλούσα κοπελιά» κ.ά.

Συνολικά ηχογράφησε 18 δίσκους (τελευταίο άλμπουμ το 1988). Η ασθένειά της δεν της επέτρεψε να συνεχίσει, αφού συχνά ανέβαλε υποχρεώσεις, ωστόσο έδινε το «παρών» της σε συναυλίες όποτε μπορούσε. Πέρυσι τραγούδησε στο Γκάζι με άλλους συναδέλφους της του Νέου Κύματος, ενώ δεν πρόλαβε να λάβει μέρος μαζί τους στην παράσταση στο Badminton. Αφορμή στάθηκε ένα ατύχημα που την ταλαιπώρησε ώς το τέλος.

Ολα αυτά τα χρόνια κοντά της ήταν ο δεύτερος σύζυγός της, ο Γιάννης Λιανός (ένας από τους πιστούς θαυμαστές της), ο οποίος της στάθηκε σε κάθε δυσκολία επί 28 χρόνια. Μαζί της και οι κόρες της από τον γάμο της με τον Βασίλη Μαυρομμάτη. Η κηδεία της Κ. Χωματά θα γίνει σήμερα στις 16.30 στο νεκροταφείο της Ηλιούπολης.

Δημήτρης Λάμπος: «Η σημαντικότερη επιρροή μου είναι οι συνθήκες της ζωής μας...»

• Ματζάνας Σ., Η ΑΥΓΗ: 23/10/2010

Είναι μία από τις ελάχιστες φορές που θα δηλώσουμε χωρίς περιστροφές ότι αιτία της σημερινής συνέντευξης δεν είναι η μόνιμη προσπάθεια μας να παρουσιάζουμε μέσα από τον περιορισμένο χώρο αυτού του εβδομαδιαίου δισέλιδου όσο το δυνατόν περισσότερες από τις αξιόλογες δουλειές και προσπάθειες στον χώρο της σημερινής ελληνικής μουσικής αλλά ένας και μοναδικός και απόλυτα προσωπικός λόγος:

Αυτή η τελευταία επίθεση του καπιταλισμού απέναντι στην ανθρωπότητα μέσω της τεχνητής κρίσης που έχει ως κύριο στόχο την υπερσυσώρρευση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια δεν αφήνει περιθώρια για υπεκφυγές σε κανέναν και νομίζω ότι αν αυτή τη φορά δεν υποκύψουμε και δεν παρασυρθούμε και «φοβηθούμε την αγέλη» ίσως και να σημάνει το κύκνειο άσμα της.

Το ότι όχι απλά θεωρούμε τον πρώτο δίσκο του Δημήτρη Λάμπου «Μη Σε Φοβίσει Η Αγέλη» ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όχι μόνον του 2010 μα και των τελευταίων ετών αλλά και πιστεύουμε ακράδαντα ότι με αυτόν μας αποκαλύπτεται ένας δημιουργός που δεν «υπόσχεται» - όπως είθισται να λέμε σε ανάλογες περιπτώσεις...- αλλά είναι δεδομένο ότι στο μέλλον έχει να πει πολλά περισσότερα από τα ήδη πολλά που μας είπε όταν μας συστήθηκε και γι’ αυτό και θα μας απασχολήσει εξίσου πολύ, με την πλέον θετική έννοια της λέξης φυσικά.

Στο album αυτό ο πολύ νεαρός ακόμα τραγουδοποιός (ο οποίος γεννήθηκε στο Βερολίνο, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και σπούδασε διεθνή οικονομία στο Λονδίνο όπου και ασχολήθηκε ενεργά με τη μουσική για πρώτη φορά) όχι μόνο παρουσιάζει μια ήδη ολοκληρωμένη άποψη για μιαν αποτελεσματική «μεταφορά» στα καθ’ ημάς δεδομένα και ιδιαίτερα στις δύσκολες απαιτήσεις της ελληνικής γλώσσας του αγγλοσαξονικού folk rock και rock ήχου αλλά και τη συνδυάζει με στίχους μεστούς, καταλυτικά επίκαιρους και προπαντός ουσιώδεις σε μια σειρά από τραγούδια που είναι τόσο καλά όσο και απολαυστικά στην ακρόαση. Την ερμηνεία τους αναλαμβάνουν και αρκετοί - και εκλεκτοί - άλλοι πλην του ιδίου, τον δίσκο αληθινά στολίζουν με τις φωνές τους οι Στάθης Δρογώσης, Μανώλης Φάμελλος, Δημήτρης Παναγόπουλος, Βαγγέλης Μαρκαντώνης και η νεαρή Αμερικανίδα τραγουδοποιός Jessica Kilroy.

Η τελευταία μα όχι και έσχατη ευχάριστη έκπληξη μας ήταν όταν στη συζήτηση μας μαζί του βρεθήκαμε μπροστά σε έναν νέο άνθρωπο που πραγματικά είναι αντάξιος του έργου του - κάτι που κάθε άλλο είναι πάντα δεδομένο, αξίζει να το υπογραμμίσουμε…-, σεμνό και πλούσιο σε ήθος αλλά και σε προβληματισμούς και ανησυχίες επί πάρα πολλών σημαντικών θεμάτων και, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς από τον κυριολεκτικά χειμαρρώδη λόγο του, με ζέουσα διάθεση να μοιραστεί πάρα πολλές, όσες περισσότερες από αυτές τις σκέψεις και τις αγωνίες του μπορεί, με τους άλλους μετασχηματίζοντας τις σε όμορφα μα και απόλυτα αληθινά νοήματα και εικόνες μέσα από τη δουλειά του. Πολύ απλά λοιπόν αυτή τη φορά χαιρετίζουμε όχι απλά την άφιξη μιας σημαντικής νέας παρουσίας στο σύγχρονο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι αλλά και κάποιον που σίγουρα «ήρθε για να μείνει» και πιθανότατα για πάρα πολύ καιρό...

* Το πρώτο σου βιβλίο εκδόθηκε πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος σου δίσκος, να συμπεράνω λοιπόν ότι η συγγραφή, η λογοτεχνία, σε ενδιαφέρει τουλάχιστον όσο και η τραγουδοποιία;

Περισσότερο όμως ακόμα με ενδιαφέρει το γεγονός ότι αποκόμισα την εντύπωση πως επενδύεις περισσότερα στους στίχους σου και έχουν περισσότερο «ειδικό βάρος» μέσα στα τραγούδια σου από όσο ισχύει αυτό για την πλειοψηφία των Ελλήνων τραγουδοποιών, με άλλα λόγια προσπαθείς να πεις με αυτούς πιο πολλά από όσα συνήθως λέγονται σε ένα τραγούδι. Είναι σωστή αυτή η διαπίστωση μου ή όχι;

Ξεκίνησα σε μικρή ηλικία γράφοντας πρώτα ποίηση και τραγούδια και στη συνέχεια και πεζά. Το πρώτο μου δημιούργημα άλλωστε ήταν το λογοτεχνικό περιοδικό «O Καθρέφτης» που εξέδιδα μαζί με φίλους στην Αγγλία. Για εμένα είναι το ίδιο σημαντικά και τα δύο, τόσον η λογοτεχνία όσο και η τραγουδοποιία. Μπορεί να αλλάζει η μορφή τέχνης αλλά η ουσία όσων θέλω να εκφράσω παραμένει η ίδια. Τις ίδιες ανησυχίες και θέσεις που μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο μου «Η Ιστορία Ενός Μισανθρώπου» θα βρει νομίζω και στα τραγούδια. Η διαφοροποίηση βέβαια στη μορφή έκφρασης φέρνει και διαφορετικές ευκαιρίες αλλά και περιορισμούς. Στο βιβλίο μου, αν και ποίημα, είχα τη δυνατότητα να εκφραστώ πιο αναλυτικά, κάτι που δεν συμβαίνει στο τραγούδι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσπαθώ πράγματι οι στίχοι των τραγουδιών μου να περιέχουν όσο πιο αναλυτικά και με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια αυτό που θέλω να εκφράσω

Από την άλλη μεριά στο τραγούδι η μουσική κουβαλά τα δικά της νοήματα και μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στο να αποτυπωθεί το νόημα σε ένα στίχο που αν τον διαβάσει κανείς ξέχωρα από τη μουσική ίσως δεν θα έχει την ίδια δυναμική. Γι’ αυτό και η στιχουργική προσέγγισή μου σε ένα τραγούδι είναι τελείως διαφορετική από ότι σε ένα ποίημα. Όσον αφορά το ειδικό βάρος το οποίο ανέφερες θεωρώ ότι τα τραγούδια, όπως και η τέχνη γενικότερα, οφείλει να εκφράζει τον καιρό της και κυρίως την αλήθεια. Αν πρόκειται να εκθέσεις στον κόσμο ένα έργο σου, ένα δίσκο ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει νομίζω να έχει ουσιαστικά πράγματα να πει διαφορετικά δεν έχει νόημα για κανέναν πέρα από εσένα. Θα το θεωρούσα υποκρισία από μέρους μου αν μέσα σε αυτό το αποπνικτικό σκηνικό στο οποίο μας έχουν αναγκάσει να ζούμε εγώ εμφανιζόμουν με μερικά τραγούδια που θα αναλώνονταν σε τετριμμένα σχήματα και δεν θα άγγιζαν τα πραγματικά προβλήματα των καιρών.

* Τί θα έλεγες αλήθεια συγκρίνοντας τη μουσική πραγματικότητα, το καθημερινό μουσικό γίγνεσθαι στην Αγγλία και εδώ;

Παντού υπάρχει φτηνή, εύκολη μουσική που προβάλλεται μαζικά και καταναλώνεται ως προϊόν αν και νομίζω με όλο και μικρότερη αποδοχή από τον κόσμο πλέον, ειδικά τώρα που όλοι οι λαοί αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και βρίσκονται σε σταυροδρόμι. Και, από την άλλη μεριά, παντού υπάρχουν ειλικρινείς, ταλαντούχοι καλλιτέχνες που προσπαθούν αν μη τι άλλο να καταθέσουν το έργο τους, με στόχο να εκφράσουν όσα είναι πράγματι σημαντικά, να μας κάνουν να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και τελικά να ονειρευτούμε έναν καλύτερο κόσμο σε αντίθεση με τη «διασκέδαση», δηλαδή με το σκόρπισμα, τη φυγή από την πραγματικότητα και τη λήθη, που έχει ως στόχο η μουσική που προβάλλει το star system. Η διαφορά ίσως της Ελλάδας με την Αγγλία είναι ότι εκεί υπάρχουν αφενός περισσότερες ευκαιρίες να ακούσεις σημαντικούς καλλιτέχνες γιατί είναι και μεγαλύτερος ο όγκος της δημιουργίας και αφετέρου οι ρόλοι είναι πιο ξεκάθαροι και κατά κάποιο τρόπο μοιρασμένοι, ξέρεις που θα ακούσεις καλή μουσική, ποιοι κάνουν τραγούδια για τον άνθρωπο και ποιοι κάνουν τραγούδια για το χρήμα, ενώ εδώ στην Ελλάδα έχουμε πολλά παραδείγματα τραγουδοποιών που παρουσιάζονται ως δήθεν ποιοτικοί ή και εναλλακτικοί ενώ στην ουσία δε μιλάνε κι αυτοί παρά για κάποια «χαμένη τους αγάπη» με περιτύλιγμα και προφίλ «ποιότητας»…

* Προφανώς τα χρόνια που έμεινες στην Αγγλία σε έκαναν να επηρεαστείς πολύ από τη διεθνή μουσική σκηνή, κατά τη γνώμη σου λιγότερο, το ίδιο ή περισσότερο από την ελληνική μουσική; Και με την ευκαιρία, πες μου μερικές από αυτές τις οποίες θεωρείς τις κυριότερες επιρροές σου, τόσο από την Ελλάδα όσο και εκτός αυτής.

Νομίζω ότι φαίνεται και στα τραγούδια μου ότι έχω επηρεαστεί περισσότερο από τη διεθνή μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κουβαλάω πάντα μέσα μου και τους Έλληνες δημιουργούς που αγάπησα, από τον Χατζιδάκι και τον Μαρκόπουλο μέχρι τον Σιδηρόπουλο και τον Άσιμο αλλά και νεότερους, όπως τον Αγγελάκα και τον Μάλαμα. Έχω ακούσει και συνεχίζω να ακούω πολλές διαφορετικές μουσικές από όλο τον κόσμο αλλά πλέον έχω κατασταλάξει σε κάποια είδη τα οποία με ενδιαφέρουν περισσότερο και στα οποία νιώθω και πιο άνετα όταν γράφω τραγούδια ο ίδιος. Φυσικά rock μα και blues και jazz αλλά κυρίως folk rock, εκεί βρίσκεται ο ήχος μου. Γι’ αυτό και ξεκίνησα μια εκπομπή γύρω από τη folk rock σκηνή από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα στο διαδικτυακό ραδιοσταθμό indiegroundradio.com η οποία μεταδίδεται Κυριακή πρωί. Είναι ένα είδος που δεν έχει ακουστεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα αλλά φαίνεται να το αποφεύγουν και στο εξωτερικό, ίσως λόγω της έντονης πολιτικοποίησης που είχαν πάντοτε οι folk τραγουδοποιοί.

Οι μεγαλύτερες επιρροές μου είναι κυρίως από τις δεκαετίες που άκμασε αυτή η σκηνή, John Martyn, Dino Valente, Phil Ochs, Pentangle και φυσικά ο Nick Drake στη μνήμη του οποίου αφιέρωσα και το κεντρικό τραγούδι του δίσκου μου, το «Αγέλη». Με επηρεάζουν όμως και νέοι τραγουδοποιοί, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Προσπαθώ να μη «χάνω» ότι καλό βγαίνει και σήμερα και κάποιοι είναι πραγματικά εξαιρετικοί και ειλικρινείς τραγουδοποιοί. Ενδεικτικά να αναφέρω τον Jose Gonzalez και τον David Gray και από την Ελλάδα τους Κόρε. Ύδρο. και τον Νίκο Χαλβατζή. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί όμως αλλά δεν προβάλλονται. Πέραν βέβαια από τις μουσικές επιρροές η σημαντικότερη επιρροή για όσα γράφω παραμένει ο κόσμος μας, οι συνθήκες της ζωής μας.

* Πώς γνώρισες τον Στάθη Δρογώση, πώς προέκυψε το να αναλάβει την ενορχήστρωση του δίσκου και κατά πόσο και με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι συνεισέφερε στο τελικό αποτέλεσμα;

Γνωριστήκαμε μέσω του Μανώλη Φάμελλου, άκουσε τα τραγούδια μου σε πρωτόλεια μορφή και κατάλαβε τι θέλω να κάνω ήδη από την πρώτη ακρόαση. Είναι ένας σπουδαίος μουσικός και κατάφερε να προσθέσει τις ιδέες του χωρίς να αλλοιώσει τη φύση των τραγουδιών μου. Σεβάστηκε δηλαδή την ιδιαιτερότητά τους γι’ αυτό και πολλά από τα τραγούδια παρέμειναν σε ακουστικές εκτελέσεις, δεν υπήρχε λόγος να τα φορτώσουμε. Από εκεί και πέρα σίγουρα ο δίσκος δε θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον Στάθη, όχι μόνο λόγω της εμπειρίας, του ταλέντου και της αισθητικής του, ούτε μόνο για το πιάνο και την καταπληκτική του ερμηνεία στο «Ονειρολόγιο» που ερμηνεύουμε ντουέτο αλλά και γιατί ταιριάζουμε σε μεγάλο βαθμό στις αντιλήψεις μας, είναι ένας άνθρωπος της γενιάς μου με τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους προβληματισμούς.

* Περιέγραψε με δυο λόγια πώς και γιατί προέκυψαν και οι, ουκ ολίγες, υπόλοιπες συμμετοχές.

Όλες όσοι συμμετείχαν είναι ουσιαστικά και φίλοι μου, άνθρωποι που με στήριξαν στη δημιουργία αυτού του δίσκου. Ο Μανώλης Φάμελλος με βοήθησε από την αρχή και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γιατί χωρίς εκείνον ο δίσκος πιθανά δεν θα είχε κυκλοφορήσει ακόμα. Είπαμε μαζί ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι, το «Ατύχημα» και ο Μανώλης κατάφερε να αποτυπώσει εξαιρετικά το μαύρο χιούμορ των στίχων. Με τον Δημήτρη Παναγόπουλο είμαστε χρόνια φίλοι, είναι σαφέστατα ο πιο σπουδαίος folk τραγουδοποιός που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα και με έχει επηρεάσει πολύ. Με τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη γνωριστήκαμε λίγο πριν ξεκινήσω τις ηχογραφήσεις, άκουγα χρόνια και εκτιμούσα τους δίσκους που είχε κάνει με τους Ανοιχτή Θάλασσα, ήταν απ’ τις καλύτερες μπάντες της Ελλάδας. Τον εκτιμώ ιδιαίτερα σαν τραγουδοποιό και θεωρώ ότι είναι από τις πιο σπουδαίες φωνές που έχουμε στη ροκ σκηνή.

Με την Jessica Kilroy γνωριστήκαμε μέσα από το Διαδίκτυο, ακούγοντας ο ένας τραγούδια του άλλου στο myspace. Είχαμε γίνει φίλοι, έστω και «δια αλληλογραφίας» και όταν ήρθε η ώρα που χρειαστήκαμε γυναικεία φωνητικά για ένα τραγούδι δέχτηκε να μας χαρίσει την υπέροχη φωνή της. Ήρθε και στην Ελλάδα την άνοιξη στο πλαίσιο της πρώτης της ευρωπαϊκής περιοδείας και κάναμε δυο συναυλίες στην Αθήνα, πιθανά θα έρθει και την επόμενη χρονιά και σκεφτόμαστε να κάνουμε και έναν ολόκληρο δίσκο μαζί, με αγγλικό στίχο και στην Αμερική πλέον. Με τη Stephanie Voisin ήμασταν επίσης φίλοι εδώ και αρκετά χρόνια, έζησε στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και γύρισε πρόσφατα στο Παρίσι. Οι Love Choir τέλος, ο Lio, η Natalie, ο Tommy και ο Aderito δημιούργησαν μια από τις πιο όμορφες στιγμές των ηχογραφήσεων, είναι παιδιά μεταναστών από αφρικανικές χώρες που ζουν στην Ελλάδα, τραγουδούν gospel και είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι παρά τη μικρή ηλικία τους.

* Τραγουδάς «γιατί πρέπει», με την έννοια ότι τα τραγούδια είναι εξ ολοκλήρου δικές σου δημιουργίες και δεν βρίσκεις κανένα που να μπορεί να το κάνει καλύτερα ή η ερμηνεία σε ενδιαφέρει εξίσου και σημαίνει το ίδιο πολλά για εσένα όσο και η δημιουργία;

Ξεκίνησα κυρίως σαν τραγουδιστής σε ροκ συγκροτήματα στην Αγγλία και άργησα πολύ μέχρι να νιώσω έτοιμος να παρουσιάσω τα δικά μου τραγούδια οπότε σίγουρα με ενδιαφέρει και η πτυχή της ερμηνείας. Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι και για όλες τις συμμετοχές που είχα στον δίσκο, μου αρέσει που ακούγονται διαφορετικές φωνές και θα το επιδιώξω και στην επόμενη δισκογραφική μου απόπειρα. Θα με ενδιέφερε επίσης να ερμηνεύσω και εγώ τραγούδια άλλων φτάνει βέβαια να έχουμε μια συνάφεια ως δημιουργοί, στο τι θέλουμε να πούμε.

* Θεωρείς την «αγέλη» απλά ενοχλητική ή και επικίνδυνη; Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από αυτήν;

Η αγέλη των «λύκων» που μας τρομοκρατούν, μας εξουσιάζουν και μας στερούν το δικαίωμα όχι μόνο στην ελευθερία και την ευτυχία αλλά ακόμα και σε αυτήν την ίδια την επιβίωση είναι σαφώς επικίνδυνη και όσους τρόπους και να βρει κανείς να «ξεφύγει», περιστασιακά και για λίγο, από αυτήν στο τέλος η σύγκρουση μαζί της θα είναι αναπόφευκτη, σε συλλογικό πια επίπεδο. Αυτό νομίζω σήμερα αρχίζει να γίνεται εμφανές σε όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας. Αυτή η τελευταία επίθεση του καπιταλισμού απέναντι στην ανθρωπότητα μέσω της τεχνητής κρίσης που έχει ως κύριο στόχο την υπερσυσώρρευση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια δεν αφήνει περιθώρια για υπεκφυγές σε κανέναν και νομίζω ότι αν αυτή τη φορά δεν υποκύψουμε και δεν παρασυρθούμε και «φοβηθούμε την αγέλη» ίσως και να σημάνει το κύκνειο άσμα της.

* Και τι πρόκειται να ακολουθήσει αυτό το ξεκίνημα, άμεσα αλλά και λίγο πιο μακροπρόθεσμα;

Ελπίζω σύντομα να εκδοθεί το δεύτερο βιβλίο μου που ήδη είναι έτοιμο, μια συλλογή κοινωνικοπολιτικών διηγημάτων με τίτλο «Ακίνητη Πόλη». Στη συνέχεια θέλω να τελειώσω και ένα θεατρικό μονόλογο που γράφω. Όσον αφορά τη μουσική έχω στα σκαριά ένα νέο κύκλο τραγουδιών και ελπίζω να μπορέσω από τον επόμενο χρόνο να ξεκινήσω τις ηχογραφήσεις. Προς το παρόν πάντως θέλω να παίξω τα τραγούδια αυτού οπότε θα τα πούμε και «ζωντανά»...

• Σίγουρα και με άλλους τρόπους και αρκετές φορές στο μέλλον, για την περίπτωση του Δ. Λ. τουλάχιστον προσωπικά δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία...

Τελευταίο "αντίο" σήμερα στην Καίτη Χωματά

Η Καίτη Χωματά σε φωτογραφία του 2008

Σήμερα το απόγευμα, στις 4 μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγ. Μαρίνας και κατόπιν στο Νεκροταφείο Ηλιούπολης θα πουν το τελευταίο "αντίο" στην Καίτη Χωματά, που πέθανε την Κυριακή, στα 64 της χρόνια, νικημένη από τον καρκίνο, φίλοι και θαυμαστές, από την εποχή του «Νέου Κύματος», αλλά και νεότεροι.

Η Καίτη Χωματά συνέδεσε το όνομα της με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του «Νέου Κύματος», που στη φωνή της βρήκε μία από τις ιδανικότερες ερμηνεύτριές του («Θα διώξω τα σύννεφα», «Μια αγάπη για το καλοκαίρι»,  «Κι αν σ' αγαπώ δεν σ' ορίζω», «Το Χριστινάκι» ήταν κάποιες από αυτές), ιδιαίτερα ο Γιάννης Σπανός, ο συνθέτης με τον οποίο συνεργάστηκε τα περισσότερα χρόνια.

Η Καίτη Χωματά γεννήθηκε στην Πλάκα, σπούδασε κλασικό μπαλέτο και σε πολύ μικρή ηλικία υπήρξε ένα από τα "ταλέντα" που ανακάλυψε ο Γιάννης Οικονομίδης. Την χειμερινή σεζόν 2009-2010 τραγούδησε σε μουσική σκηνή στο Γκάζι μαζί με άλλους συντελεστές του «Νέου Κύματος», όπως την Πόπη Αστεριάδη, τον Μιχάλη Βιολάρη και τον Κώστα Καράλη.

Για τον θάνατο της Καίτης Χωματά συλλυπητήριο μήνυμα εξέδωσε το υπουργείο Πολιτισμού, όπου τονίζεται ότι: "Η διαδρομή της υπήρξε δημιουργική, σεμνή και συνεπής, όπως και ή ίδια ως χαρακτήρας και ως ερμηνεύτρια. Η φωνή της μέσα από τα τραγούδια θα μείνει ζωντανή ώστε να θυμίζει το ήθος της, τόσο το προσωπικό όσο και το καλλιτεχνικό».

«Εφυγε» ένας σταρ της ρέγκε

Στη σκηνή της ρέγκε µουσικής, το αστέρι του Γκρέγκορι Αϊζακς θα λάµπει για πάντα. Αυτό λένε όσοι τον γνώριζαν και έχουν αγαπήσει τα τραγούδια του. Χτες το πρωί, ο τζαµαϊκανός τραγουδιστής έχασε τη µάχη µε τον καρκίνο σε ηλικία 59 ετών. Ο Γκρέγκορι Αϊζακς αφήνει πίσω του την ιστορία που έγραψε µε σπουδαίες ερµηνείες και µουσικές, και τραγούδια όπως το «Νight Νurse» µε το οµώνυµο άλµπουµ του, µε κλασικά και αγαπηµένα διαχρονικά κοµµάτια, ή ακόµη και ωραίες διασκευές. Οπως αυτή που έκαναν οι Sly & Robbie µε τους Simply Red το 1997. «Ηταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, αλλά και ένας αληθινός σταρ και από τους πιο κοµψούς στον κόσµο», είπε ο Σαγκς των Μadness, όντας ο ίδιος ένας από τους πιστούς θαυµαστές του. [Μ.Μ., Τα Νέα: Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010]

Η Καίτη Χωματά και τα 500.000 «χτυπήματα»

• Ιδιαίτερα αγαπητή στους χρήστες του YouTube ήταν η τραγουδίστρια του Νέου Κύματος

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΝΤΣΑΣ | Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Δεν είναι εποχές για τρυφερά τραγούδια. Ούτε οι μπουάτ υπάρχουν πια ούτε, πολύ περισσότερο, ο κόσμος διψάει για λιτά, μουσικοθεατρικά προγράμματα, στηριγμένα σε μια κιθάρα και μια φωνή.

Την περασμένη Κυριακή ο θάνατος της Καίτης Χωματά, της αισθαντικής τραγουδίστριας του Νέου Κύματος, μπορεί να συγκίνησε τους μεγαλύτερους, εκείνους που μεγάλωσαν με τα τραγούδια της στα χρόνια της δεκαετίας του ΄60 και στις αρχές της επόμενης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Χωματά ήταν παντελώς άγνωστη στις νεότερες γενιές- τουλάχιστον στα παιδιά που χειρίζονται το Ιντερνετ και τις εφαρμογές του.

Παρ΄ ότι το Νέο Κύμα είναι ένα κεφάλαιο του ελληνικού τραγουδιού προ πολλού κλεισμένο, εν τούτοις η Καίτη Χωματά με τα τραγούδια της μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε από το... YouTube.

Για παράδειγμα, η κλασική επιτυχία της «Θα διώξω τα σύννεφα» μετρά γύρω στα 160.000 «χτυπήματα». Και οι διαδικτυακές προβολές δεν σταματούν εδώ. «Το Χριστινάκι» έχει 22.000, η «Μαυρομαλλούσσα κοπελιά» 70.000, ενώ το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» έχει ξεπεράσει τις 260.000 «προβολές»- συνολικά δηλαδή περισσότερες από 500.000.

Η Καίτη Χωματά ήταν επίσης «παρούσα» στο Facebook μέσω σελίδων που είχαν δημιουργήσει φίλοι της. Και όλα αυτά τη στιγμή που η ίδια είχε αποτραβηχτεί για πολλά χρόνια από τα φώτα της δημοσιότητας, απουσία την οποία έσπασε μόλις πέρυσι με μια σειρά εμφανίσεων σε μουσική σκηνή στο Γκάζι μαζί με άλλους παλαίμαχους εκπροσώπους του Νέου Κύματος.

Η Καίτη Χωματά γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1946 και πέθανε ανήμερα των γενεθλίων της, 64 χρόνια μετά, ενώ περίπου τα τελευταία 30 χρόνια έπασχε από καρκίνο. Με το τραγούδι ασχολήθηκε τυχαία και από μικρή ηλικία- την ανακάλυψε ο Γιώργος Οικονομίδης στα ταλέντα του- ενώ στα πρώτα της βήματα συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γιάννη Σπανό, τον σημαντικότερο εκφραστή του Νέου Κύματος.

Είχε τραγουδήσει περισσότερα από 200 τραγούδια και είχε συμμετάσχει σε 18 δίσκους. Είχε ερμηνεύσει επιτυχίες των Χρήστου Λεοντή, Νίκου Μαμαγκάκη, Γιώργου Κριμιζάκη, ενώ στις μπουάτ όπου εμφανιζόταν ερμήνευε και τραγούδια των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου. Τελευταία της εμφάνιση, το περασμένο καλοκαίρι, μαζί με τον Μιχάλη Βιολάρη στο Αττικό Αλσος.

Η νεκρώσιμος ακολουθία ψάλλεται σήμερα στις 16.00 στον Ιερό Ναό Αγ. Μαρίνας Ηλιούπολης και θα ταφεί στο Νεκροταφείο Ηλιούπολης.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=363015&dt=26/10/2010#ixzz13RtxTyfO

«Είμαι ακόμα επαναστάτης»

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Επτά, Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ο Αλ ντι Μέολα στην ακουστική κιθάρα, ο Τζον Μακ Λάφλιν στην ηλεκτρική και ο Πάκο ντε Λουσία στη φλαμένκο. Εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό, πριν από χρόνια, είχαμε την τύχη να δούμε λάιβ τρεις από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες. Αυτή τη φορά τον Ντι Μέολα θα τον υποδεχτούμε μόνο του, στο «Γκαζάρτε», την Παρασκευή και το Σάββατο (εισιτήρια από 20 έως 50 ευρώ).

Τη συναυλία ανοίγουν η Ελένη Πέτα και ο Παναγιώτης Μάργαρης. Τακτικός μας επισκέπτης, διατηρεί στενούς δεσμούς με την Ελλάδα. «Μία ολόκληρη ζωή είμαι εκτεθειμένος στην ελληνική μουσική» λέει στο «7». «Αγαπάω κάθε τι που έχει σχέση με την κουλτούρα της χώρα σας. Φυσικά, η συνεργασία μου με τον Γιώργο Νταλάρα με βοήθησε ακόμα περισσότερο στη διερεύνηση της ελληνικής μουσικής».

Ξεκίνησε ως καθαρόαιμος κιθαρίστας της τζαζ. Γρήγορα όμως διεύρυνε το πεδίο των μουσικών του αναζητήσεων στη σάλσα, τα τάνγκο και τη βραζιλιάνικη μουσική. «Οι επιρροές μου, όπως τα τάνγκο του Πιατσόλα και οι συνθέσεις του Ραλφ Τάουνερ στις οποίες η κλασική συναντά την τζαζ, έχουν αναπτύξει περισσότερο τις ικανότητές μου επεκτείνοντας το συνθετικό μου πεδίο» τονίζει. Το cd που κυκλοφόρησε με τις διασκευές σε συνθέσεις του Πιατσόλα αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της 30χρονης καριέρας του, που μετράει 28 άλμπουμ και πωλήσεις έξι εκατομμυρίων αντιτύπων. Αποτελεί πρόκληση γι' αυτόν σήμερα να φτιάχνει καινούρια μουσική; «Είναι πάντως πολύ πιο δύσκολο έπειτα από τόσα έργα να καταφέρεις να μην επαναλάβεις τον εαυτό σου και να εμφανίζεσαι με κάτι καινούριο και πραγματικά φρέσκο».

Από το Νιου Τζέρσεϊ έλκει την καταγωγή, διαθέτει όμως και ιταλικές ρίζες. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως κιθαρίστα και όχι τόσο ως συνθέτη. «Οι άνθρωποι συνηθίζουν πάντα να θυμούνται την ιδιότητα εκείνη με την οποία έγινε κάποιος δημοφιλής. Κι ας έχεις και πολλές άλλες παράλληλες ασχολίες», επισημαίνει.

-Είναι διαφορετική η μουσική σήμερα απ' ό,τι στην αρχή της καριέρας σας;

«Για πολύ καιρό η μουσική δοκιμαζόταν στο δρόμο και στα live, οπότε εμφανιζόταν και πιο δυνατή. Τα περισσότερα κομμάτια τα παίζαμε ζωντανά στο στούντιο και απλώς, στη συνέχεια, προσθέταμε τις φωνές και τα επιπλέον όργανα».
Σημασία στη λεπτομέρεια

-Συνήθως δουλεύετε με διαφορετικούς κάθε φορά μουσικούς. Ποια η διαφορά μιας τέτοιας συνεργασίας με μια μόνιμη μπάντα;

«Με τους περιστασιακούς μουσικούς δεν έχεις τη δυνατότητα να έρθεις πιο κοντά. Το θετικό είναι ότι πολλές φορές συμβαίνει κάτι μαγικό με τους session καλλιτέχνες. Ισως και λόγω της βαθιάς γνώσης της τεχνικής που έχουν να προκύπτει σπουδαίος ήχος. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όταν είσαι μόνιμα σε ένα συγκρότημα. Εκεί εστιάζεις ακόμα και στις λεπτομέρειες».

-Τι κάνετε τώρα;

«Μόλις τελείωσα το καινούριο μου cd, "Pursuit of Radical Rhapsody", με συμμετοχές από Τσάρλι Χέιντεν, Γκοντζάλο Ρουμπαλκάμπα, Πίτερ Ερσκίν και Μπάρι Μάιλς».

-Οταν κυκλοφορήσατε το «Kiss My Axe» (1991), είχατε δηλώσει πως «η μουσική βιομηχανία συνωμοτεί για να με κρατήσει σιωπηλό».

«Ημουν λίγο επαναστάτης τότε... Ακόμα είμαι, δηλαδή». *

Will we survive?

• Ο εθνικός ύμνος του Διονυσίου Σολωμού σε ρεμίξ; Και με μουσική από το «Ι will survive» της Γκλόρια Γκέινορ; Υπεύθυνοι για την αιρετική διασκευή οι Burger Project, το πιο ανατρεπτικό νέο ελληνικό γκρουπ.

«Για να ακριβολογούμε, αποτελεί παραγγελία έργου» λένε στο «7». «Ο Σωτήρης Γκορίτσας μάς ζήτησε να κάνουμε το τραγούδι για τους τίτλους του τέλους της νέας ταινίας του "Από τα κόκαλα βγαλμένη"». Δεν φοβούνται μήπως προκαλέσουν; «Ναι, το φοβόμαστε» απαντούν και μοιάζουν περισσότερο σαν... να το ελπίζουν.

Κι έχουν κι άλλους τρόπους για να το πετύχουν: εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι και παίζουν στις συναυλίες τους από Μάρκο Βαμβακάρη μέχρι Αλις Κούπερ και δημοτικά. «Ουσιαστικά οι Burger Project αποτελούν μία κομούνα με σκοπό τη διάδοση και μεταλαμπάδευση της επανάστασης», λένε. «Η επανάσταση έχει αποτύχει βέβαια, αρκεί μόνο μια σπίθα για να γίνουμε παρανάλωμα του πυρός. Σε αυτό το κοινωνικό θρίλερ έχουμε αναλάβει το ρόλο της σπίθας». Μήπως τελικά η πρόκληση αποτελεί την εύκολη λύση; «Σίγουρα. Ημασταν πάντα όμως υπέρ των απλών και εύκολων λύσεων γενικότερα».

-Ποια τα συναισθήματά σας για την 28η Οκτωβρίου;

«Αν θυμόμαστε καλά, ήταν τότε που είπαμε "όχι" στον Μουσολίνι. Ιστορική στιγμή, αν λάβουμε υπόψη ότι από το 1940 μέχρι σήμερα λέμε συνεχώς "ναι". Μια γιορτή που συμβολίζει την υπαρξιακή μας διπολικότητα. Αποτελεί επίσης μια υπενθύμιση σε όλους τους εθνικά υπερήφανους συμπατριώτες μας ότι υπάρχει και η 25η Μαρτίου, η πραγματική ημέρα έναρξης του κακού. Καθ' ότι, απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβεις εθνικό δάνειο είναι η σύσταση ανεξάρτητου κράτους».

Οι Burger Project ξεκίνησαν από το μπαρ «Guru» στην πλατεία Θεάτρου. Επαιζαν κάθε Κυριακή και γρήγορα όλοι μιλούσαν για το φαν που δημιουργούσε το συγκρότημα. Το πρώτο τους άλμπουμ είναι το «We Live In Athens». Παρουσιάζουν μόνο διασκευές γνωστών τραγουδιών με χιουμοριστικό τρόπο.

-Τι προσφέρει το χιούμορ σε μια διασκευή;

«Δεν τα παίρνουμε όλα και τόσο σοβαρά. Το παράδοξο είναι ότι το κοινό μάς παίρνει πολύ στα σοβαρά και αυτό μας έχει προβληματίσει. Ισως μέσω του προσωπικού μας διασυρμού να διεγείρουμε το αίσθημα της συμπάθειας».

-Γιατί ντύνεστε έτσι περίεργα;

«Προσφέρουμε στον τύπο άπλετο χώρο για κους κους, σφυρηλατούμε την κοινή γνώμη με καλοκρυμμένα σύμβολα. Μοναδικός μας στόχος, η όξυνση της επαναστατικής διάθεσης της κοινωνίας. Η αντάρτικη κατάληψη της Βουλής είναι στην πραγματικότητα αυτό που διακαώς προσδοκούμε».

-Σχολιάστε με μία φράση τα παρακάτω:

ΔΝΤ: «Είναι τα αρχικά ενός τραγουδιού του Κωστή Μαραβέγια, "Δεν Νιώθω Τίποτα"».

Γιώργος Παπανδρέου: «Ποδήλατο, κανό, πιλάτες. Είμαστε σε καλό δρόμο. Για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου και να φροντίζεις το σώμα σου».

Λάκης Λαζόπουλος: «Λα Λα όπως Λε Πα».

Ανεργία: «Αποτελεί το ζητούμενο, απλά είναι άδικο να αποτελεί προνόμιο μερικών».

• Δ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Επτά, Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Πέθανε η Καίτη Χωματά

Την τελευταία της πνοή άφησε στα 64 της χρόνια η Καίτη Χωματά, μια από τις πιο αγαπημένες τραγουδίστριες του Νέου Κύματος. Έδινε μάχη με τον καρκίνο για χρόνια και λίγο καιρό πριν είχε τραυματιστεί σε τροχαίο και νοσηλευόταν στο ΝΙΜΙΤΣ. Από τα πιο γνωστά κομμάτια που είχε ερμηνεύσει το "Άσπρα καράβια τα όνειρα μας" σε ντουέτο με τον Μ. Βιολάρη καθώς και το "Μια αγάπη για το καλοκαίρι".

Η Τέχνη πρέπει να παίρνει θέση...

Ο Θανάσης Χουλιαράς και ο Φάνης Μαργαρώνης, μέλη της «KollektivΑ» μιλούν, με αφορμή τη νέα δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος, σε επιμέλεια του Μάνου Ξυδούς

Μας πρωτοσυστήθηκαν ως «Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό», απαντώντας με δημιουργική διάθεση στον κυνισμό ενός αδηφάγου, απάνθρωπου συστήματος και στην ανάγκη τους να εκφραστούν μέσα από τη μουσική. Σήμερα, με μεγαλύτερη εμπειρία και με άλλη πλέον ονομασία, καθώς με παρότρυνση του Μάνου Ξυδούς μετονομάστηκαν σε «KollektivA», αλλά με το ίδιο μεράκι, δημιουργικότητα και αγάπη για το τραγούδι, καταθέτουν το νέο ομότιλο δίσκο τους «KollektivA» (κυκλοφορεί από τη «Lyra»), μια δουλειά με δεκατρία καινούργια τραγούδια, σε μουσική του συγκροτήματος και σε στίχους του Φάνη Μαργαρώνη. Η ανήσυχη και ταλαντούχα αυτή κολεκτίβα, μέσα από το νέο της άλμπουμ μουσικά συναντιέται στο ποπ σταυροδρόμι του σύγχρονου κιθαριστικού ήχου, του προγκρέσιβ ροκ και του ελληνικού τραγουδιού, φιλοδοξώντας να ανανεώσει τη μέχρι σήμερα αντίληψη για το ελληνικό ροκ. Ταυτόχρονα, ο δίσκος είναι μια πύρινη γλώσσα, που βγάζει μια ομάδα νέων, η οποία ασφυκτιά από τους τοίχους της πόλης αλλά ταυτόχρονα τούς γεμίζει ζωγραφιές και συνθήματα.. 

Με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ, οι «KollektivΑ» συνεχίζουν τις συναυλίες τους στο «Ρυθμός Stage» (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη, 210.9750.060), συντροφιά με αγαπημένους φίλους τους καλλιτέχνες. Μαζί τους, στις 28/10 οι «Magic De Spell», 4/11 ο Αλκης Κωνσταντόπουλος και 11/11 o Κόμης Χ και οι «Αλχημιστές».

Για το νέο άλμπουμ μιλούν δύο μέλη του συγκροτήματος, ο Θανάσης Χουλιαράς και ο Φάνης Μαργαρώνης.

«Περιπλάνηση» στο σύγχρονο αστικό τοπίο

-- Είναι η τρίτη δισκογραφική σας προσπάθεια. Τι θα ακούσει κάποιος σε αυτήν τη δισκογραφική δουλειά;

-- Είναι ταυτόχρονα η τρίτη - ως «Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό» κυκλοφορήσαμε δύο άλμπουμ - αλλά και η πρώτη μας δουλειά ως «KollektivA», που είναι η εξέλιξη του ΦΕΜΔ. Παράλληλα, θεωρούμε το άλμπουμ «KollektivA» και ως ντεμπούτο, καθώς πέρα από την αλλαγή του ονόματος είμαστε σε μια καινούρια, δημιουργική φάση στην πορεία μας, με δύο νέα μέλη που ολοκληρώνουν τη χημεία του σχήματος και φυσικά πιο έμπειροι από την προηγούμενη καλλιτεχνική μας δραστηριότητα και ως μονάδες και ως σύνολο.

Το άλμπουμ «KollektivA» περιλαμβάνει 13 τραγούδια που μπλέκουν διάφορα στυλ και είδη, όχι με μια επιτηδευμένη πρόθεση για κάτι τέτοιο, αλλά ως αποτέλεσμα των ακουσμάτων, των επιρροών ή ακόμα και των εμμονών που κουβαλούν όλα τα μέλη του σχήματος. Το αποτέλεσμα είναι μια μίξη του σύγχρονου κιθαριστικού ήχου, του προοδευτικού ροκ και του ελληνικού τραγουδιού μέσα σε ένα ευρύ φάσμα μουσικών και ερμηνευτικών προσεγγίσεων. Αξίζει να αναφέρουμε τη συμμετοχή στο άλμπουμ της Πέννυς Ραμαντάνη («Οναρ»), του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου που έπαιξε βιολί σε ένα τραγούδι, του Totem από τη σκηνή του Low Bap και φυσικά του αξέχαστου Μάνου Ξυδούς. Η στιχουργική περιπλάνηση στο δίσκο (σ.σ. σε στίχους Φάνη Μαργαρώνη) μοιάζει με μια περιπλάνηση στο σύγχρονο αστικό τοπίο όπου θα συναντήσεις υποψιασμένες φάτσες περαστικών, παρέες πιτσιρικάδων που χαμογελούν συνωμοτικά, μικρά σκοτεινά στενά δίπλα σε φωτεινές λεωφόρους, μετανάστες που σου απλώνουν το χέρι, ανθρώπινες σχέσεις που παλεύουν να κρατηθούν ζωντανές, εκδηλώσεις οργής, αγανάχτηση για κάθε τι που σε πνίγει, ελπίδα, λεπτές ισορροπίες, την ποίηση του δρόμου, βαμμένους τοίχους με μια ιδέα που εξαπλώνεται... Τον καιρό της κρίσης είναι ακόμα πιο επιτακτικό η τέχνη να πάρει θέση και αυτό θέλαμε να διαπνέει όλη την αισθητική του άλμπουμ.

Η συνεισφορά του Μάνου Ξυδούς 

-- Ποιο είναι το διαφορετικό στοιχείο σε αυτήν την δουλειά; Ποια είναι τα στοιχεία που πρόσθεσε η επιμέλεια του Μάνου Ξυδούς;

-- Μέσα από την εμπειρία μας όλο το προηγούμενο διάστημα γίναμε πιο ικανοί να συμπυκνώνουμε τις ιδέες μας και να φιλτράρουμε καλύτερα τις επιρροές μας μέσα στα τραγούδια και τη μουσική μας. Υπάρχουν τραγούδια μέσα στο άλμπουμ που δουλεύαμε συνθετικά για πολύν καιρό και άλλα που προέκυψαν μέσα σε λίγες μέρες, αλλά συνολικά θέλαμε να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι σε όλη την πορεία υλοποίησης του δίσκου.

Η συνεισφορά του Μάνου σε πολλά σημεία υπήρξε καθοριστική. Καταρχήν, ο Μάνος πρότεινε να αλλάξουμε το όνομά μας σε «Kollektiva», κάτι που εξαρχής μας φάνηκε πολύ καλή ιδέα αφού, πάντα κατανοούσαμε το σχήμα ως μια κολεκτίβα μουσικών. Επίσης, συμμετέχει και ο ίδιος στο άλμπουμ κάνοντας μια εντυπωσιακή ροκ αγκιτάτσια στη διασκευή που έχουμε κάνει στο κλασικό αμερικάνικο εργατικό τραγούδι «Which Side Are You On?». Η κυριότερη όμως συνεισφορά του ήταν αυτά τα σκανδαλωδώς εύστοχα και λακωνικά σχόλια - συμβουλές του πάνω στα τραγούδια, χωρίς τα οποία ο δίσκος θα ηχούσε σίγουρα διαφορετικά. Γενικά, θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς που είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε με έναν καλλιτέχνη και άνθρωπο σαν τον Μάνο Ξυδούς.

-- Ως προς τη μουσική τι διαφορετικό υπάρχει σε αυτόν τον δίσκο;

-- Καταρχήν, όλη αυτή η μίξη μουσικών ειδών και στυλ σίγουρα είναι κάτι που δε συμβαίνει συχνά στο ελληνικό τραγούδι. Χρησιμοποιήσαμε μουσικές φόρμες που δεν έχουμε συνηθίσει να τις ακούμε με ελληνικό στίχο. Ηχογραφήσαμε το δίσκο στο δικό μας στούντιο και έτσι είχαμε την ευχέρεια να πειραματιστούμε σε πολλά επίπεδα, π.χ. στις ενορχηστρώσεις χρησιμοποιήσαμε πολλά και ετερόκλητα μουσικά όργανα όπως βιολί, νταούλι, ακορντεόν, σαξόφωνο, theremin, 7χορδη κιθάρα (πρώτη η «KollektivA» τη συστήνει στο κοινό του ελληνικού τραγουδιού), talkbox, ακόμα και κουτιά καφέ!

Συνδυάζοντας πολλές μορφές τέχνης 

-- Είστε μια μουσική κολεκτίβα, που επιλέγετε να ασχολείστε και να συνδυάζετε όλες τις μορφές τέχνης, αλλά και το ραδιόφωνο...

-- Από πολύ νωρίς στην πορεία μας, αρχίσαμε να φλερτάρουμε με την ιδέα ενός συνδυασμού πολλών μορφών τέχνης κυρίως στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Ετσι οδηγηθήκαμε στην πραγματοποίηση θεματικών συναυλιών, ολοκληρωμένων μουσικοθεατρικών παραστάσεων ή και μιούζικαλ, σε συνεργασία με σκηνοθέτες, θεατρικές ομάδες κ.ά. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τους εδώ και καιρό μόνιμους συνεργάτες μας, την πρωτοποριακή ομάδα «Eyellusion», που επιμελείται την οπτικοποίηση των ζωντανών μας εμφανίσεων με video art, 3d Animation και live show. Αιτία γι' αυτό το «μπλέξιμο» αποτέλεσε ότι όλοι μας παρακολουθούμε στενά και άλλες μορφές τέχνης που επηρεάζουν σημαντικά το αισθητικό μας κριτήριο, αλλά κυρίως το γεγονός ότι αναζητούμε συνεχώς νέους και πιο ολοκληρωμένους τρόπους, για να παρουσιάσουμε την καλλιτεχνική μας δημιουργία. Οσον αφορά στην ενασχόλησή μας με το ραδιόφωνο αυτή ξεκίνησε με τη σκέψη να μπορούμε να υποστηρίξουμε μουσικές και καλλιτέχνες που αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, καθώς και να έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε πιο άμεση επαφή με καλλιτέχνες, κυρίως της γενιάς μας, ρίχνοντας έτσι τους σπόρους για κοινές καλλιτεχνικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες.

-- Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;

-- Εχοντας κυκλοφορήσει το άλμπουμ, θα επιδιώξουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες το επόμενο διάστημα. Θεωρούμε τις ζωντανές μας εμφανίσεις ως ένα από τα δυνατά μας χαρτιά και διασκεδάζουμε αφάνταστα πάνω στο σανίδι. Ξεκινήσαμε τις φετινές μας εμφανίσεις στη μουσική σκηνή «Ρυθμός Stage», για τέσσερις Πέμπτες (21 και 28/10, 4 και 11/11) παρέα με εξαίρετους φίλους μας καλλιτέχνες που θα έχουμε ως καλεσμένους. Είναι οι «Οναρ», οι «Magic De Spell», ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και ο Κόμης Χ και οι «Αλχημιστές», αντίστοιχα κάθε Πέμπτη. Παράλληλα, η ομάδα «Eyellusion» επιμελείται το οπτικό σκέλος των εμφανίσεων πάνω σε ένα concept που έχουμε επεξεργαστεί με θεματικό τίτλο «Μια ιδέα που εξαπλώνεται...».

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 24 Οχτώβρη 2010

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

17/10/2010

 -- «KollektivΑ» στη σκηνή με φίλους

25/7/2010

 -- Συνεχίζει να μας «ταξιδεύει»...

7/4/2010

 -- Μουσικοθεατρική παράσταση με τους «KollektivA»

12/4/2009

 -- Μουσική «Αόρατη Κλωστή»

9/4/2009

 -- Συναυλιακή εμφάνιση

«Δεν μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ Ελληνα»

Με αφορμή την επέτειο της γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι θυμόμαστε προφητικές τοποθετήσεις του

• Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, Σάββατο, 23 Oκτωβρίου 2010

Συχνά αναρωτιόμαστε, ειδικά στις δύσκολες περιπτώσεις, πολιτικές και κοινωνικές, όταν βάλλεται το ηθικό μας, αν ζούσε σήμερα ο Μάνος Χατζιδάκις τι θα έλεγε; Με εκείνον τον καίριο, αποκαλυπτικό και αληθινά παρεμβατικό λόγο του, που έδινε πάντα και μια δεύτερη όψη στα πράγματα που μας αφορούσαν.

Ογδόντα πέντε χρόνια από τη γέννησή του συμπληρώνονται σήμερα (23/10/1925), ο Μ. Χατζιδάκις μπορεί να μη ζει ανάμεσά μας, αλλά διαβάζοντας κανείς τις παλιές τοποθετήσεις του, σε κείμενα και συνεντεύξεις του, διαπιστώνει πόσο προφητικός στάθηκε. Πολλά απ' όσα είπε είναι σαν να καυτηριάζουν όσα ζούμε καθημερινά.

• Για τη σχέση κράτους και πολίτη. (Προβληματική και σήμερα)

Να ξαναβρεί η δημοκρατία την αληθινή της έννοια, πρέπει το κράτος να εγκαταλείψει την αυταρχικότητά του, ο πολίτης να αποκτήσει συνείδηση των δικαιωμάτων του. (...) Ο πολίτης να επιβάλλει στις διεκπεραιωτικές αρχές τον απόλυτο σεβασμό της προσωπικότητάς του (...) Να θεωρηθεί ιερή η έννοια και η παρουσία της νεότητας (...) Οι ιδεολογίες και τα κόμματα απέδειξαν πως δεν είναι πλέον ειλικρινείς φορείς Δημοκρατίας, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις. Γι' αυτό να εγκαταλείψουν την επιμονή τους να υποτάσσουν τον πολίτη.

• Ελληνικό κράτος και πολιτισμός:

«Το ελληνικό κράτος δέχεται μόνον ό,τι το υπηρετεί και το κολακεύει. Υπήρξε πάντοτε αντιπνευματικό και εξακολουθεί να είναι».

«Δεν έχουμε πολιτισμό και η απόδειξη είναι ότι έχουμε υπουργείο Πολιτισμού».

• Περί ελληνικότητας:

«Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως Ελληνες, αλλά ως ελληνολάτρεις».

«Πάντα μ' απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Ελεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί;

Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφ' όσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί».

«Δε μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Ελληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Ελληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική».

«Νιώθω Ελληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος. Κι Ευρωπαίος, αν αυτό συμπεριλαμβάνει την ελληνικότητά μου».

• Για τον δικομματισμό (επίκαιρο λόγω των επικείμενων εκλογών):

«Προτιμώ χίλιες φορές τις ανίσχυρες κυβερνήσεις από τις ισχυρές. Η Ιταλία, χάρη στις ανίσχυρες κυβερνήσεις της, μεταπολεμικά, χαμογελούσε συνεχώς και αναπτυσσότανε. Σε αντίθεση με μας, που μετά τον πόλεμο, αν και «νικητές», δακρύσαμε πολλές φορές, κάτω από «σιδηρές πυγμές» κυβερνήσεων και... μείναμε υποανάπτυκτοι. (...)

• Για το κατά καιρούς ακροδεξιό φλερτ της Ν.Δ.:

«Και ΚΥΠ και Ασφάλειες και χαφιέδες και άπειρα ψέματα. Μόνο που εμείς τα χρωματίζαμε με γαλάζια εθνικοφροσύνη και γαλανόλευκη πατριδοκαπηλία, ενώ αυτοί με πράσινο λαϊκίζοντα σοσιαλισμό. Εμείς για το έθνος. Αυτοί για το «λαό». Ποια η διαφορά; (...) Στερούμεθα ιδεολογίας. Στερούμεθα στόχων. Στερούμεθα περιεχομένου. Και προπαντός στερούμεθα σύγχρονης σκέψης. (...) Η περίφημη Γαλάζια Γενιά είναι μια νεολαία αναψυκτηρίου. (...)

• Οι Γάλλοι νέοι του '68 (σήμερα βγήκαν πάλι στους δρόμους):

«Οι Γάλλοι νέοι / Που επαναστατούν / Στους δρόμους / Στα δημόσια πάρκα / Και στις ιστορικές πλατείες / Δεν κάμουν Ιστορία

Τραγουδούν / Καθώς παλιά οι Προχριστιανοί / Την γέννηση ενός κόσμου που θα 'ρθεί / Για να ξεπλύνει τούτη τη γη / Από χιλιάδων χρόνων / Σκόνη / Μίσος / Και Μωρία.

Οι Γάλλοι νέοι / Δεν επαναστατούν / Εγκαινιάζουνε απλώς / Μιαν εντελώς / Καινούργια / Ιστορία».

• Για τη δολοφονία του παιδιού στα Εξάρχεια (σαν να γράφτηκε για τον Γρηγορόπουλο):

«Ενας αστυνομικός, ο Αθανάσιος Μελίστας, σκότωσε πυροβολώντας τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά. Κατασκευάζεται ήδη σενάριο με βάση το κατά πόσον ο νεαρός δεκαπεντάχρονος ήταν ή δεν ήταν «επικίνδυνος» αναρχικός. Ωστε η κτηνωδία τού αστυνομικού να γίνει... νόμιμη άμυνα.

Με την «έναρξη τού σοσιαλισμού» στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και που αφορά την έννοια νέος. Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός!».

• Για την Αθήνα:

«Πόσο πολύ άλλαξε για μένα η Αθήνα. Κινδυνεύει να γίνει η πιο ξένη πόλη του κόσμου... (...) Μέσα μου γνωρίζω πως δεν χρειάζεται να επιστρέψω - ούτε αυτή χρειάζεται εμένα ούτε εγώ αυτήν.

Β.Β. King: Ο βασιλιάς του μπλουζ

• Από τον Γιάννη Πετρίδη, Βιβλιοθήκη, Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ο Β.Β. King είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης των μπλουζ που κατάφερε να προσεγγίσει όλους τους μουσικόφιλους, ανεξαρτήτως αν είναι φίλοι των μπλουζ ή παρακολουθούν κάποιο άλλο μουσικό είδος. Οχι τυχαία, οι ρίζες για όλους τους μεγάλους κιθαρίστες της ροκ φτάνουν στον μαύρο καλλιτέχνη, που γεννήθηκε στην Ιντιανόλα, στο Μισισίπι πριν από 85 χρόνια, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1925, και το πραγματικό του όνομα είναι Riley Β. King.

Η περιοχή όπου γεννήθηκε είναι διάσημη για τη δημιουργία του κάντρι μπλουζ από καλλιτέχνες που μεγάλωσαν εκεί. Μεγάλωσε δίπλα στη γιαγιά του, όπου τον είχε στείλει η μητέρα του όταν εγκατέλειψε τον πατέρα του. Ο King ήταν τότε μόλις τεσσάρων ετών. Η μητέρα του πέθανε όταν αυτός ήταν 9 ετών. Στα 15 του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα με 8 δολάρια και ένας θείος του ήταν αυτός που του έκανε τα πρώτα του μαθήματα, οδηγώντας σύντομα στο πρώτο του συγκρότημα, που ήταν ένα κουαρτέτο της μουσικής γκόσπελ.

Στην ηλικία των 20 ετών κι ενώ πρόσφατα είχε παντρευτεί, άφησε τη γυναίκα του στην Ιντιανόλα και πήγε να δοκιμάσει την τύχη του ως μουσικού στο Μέμφις, όπου φιλοξενήθηκε στο σπίτι του μακρινού του εξαδέλφου Bukka White, που και αυτός έγινε γνωστός στον χώρο του μπλουζ.

Εκεί έμεινε μερικούς μήνες, αλλά αποφάσισε να επιστρέψει στη γυναίκα του και να μείνουν για τα επόμενα δύο χρόνια στην Ιντιανόλα. Ο King βέβαια δεν ήταν ο πρώτος κιθαρίστας που χρησιμοποίησε την ηλεκτρική κιθάρα, πριν από αυτόν υπήρχαν σημαντικοί κιθαρίστες, όπως οι Charlie Christian και Τ-Bone Walker, που μαζί με τον Django Reinhardt ήταν αυτοί που τον επηρέασαν, αλλά ο Β.Β. King ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του Μισισίπι στον τρόπο παιξίματος που χρησιμοποίησαν μετά από αυτόν οι Buddy Guy, Albert King, Otis Rush, Freddie King και αμέτρητοι κιθαρίστες από τον χώρο του ροκ.

Η κιθάρα που χρησιμοποιεί όλα αυτά τα χρόνια είναι μάρκας Gibson και την έχει ονομάσει Lucille. Ο King, για να ζήσει, σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά της γενιάς του που πήγαιναν σχολείο, όταν ήταν μικρός μάζευε βαμβάκι εισπράττοντας ελάχιστα χρήματα και τα βράδια τραγουδούσε ερασιτεχνικά στους δρόμους της Ιντιανόλα, πριν πάει στο Μέμφις το 1949 για να αρχίσει την επαγγελματική του καριέρα.

Στις αρχές του '50 μάλιστα δούλευε ως dj σε ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε μουσική των μαύρων, χρησιμοποιώντας το όνομα Beale Street Blues Boy, το οποίο αργότερα συντόμευσε σε Β.Β.

Στον σταθμό τον είχε συστήσει ο Sonny Boy Williamson, στο σόου του οποίου έκανε την πρώτη του εμφάνιση.

Μαζί του εκείνη την εποχή έπαιζαν μουσική οι Bobby «Blue» Bland και Johnny Ace, οι οποίοι έκαναν αργότερα μουσική καριέρα, αλλά ο Ace είχε άσχημο τέλος παίζοντας ρωσική ρουλέτα το 1954, στα παρασκήνια ενός συναυλιακού χώρου, στο Χιούστον.

Η πρώτη επιτυχία του ήταν ένα τραγούδι που είχε ακούσει να το ερμηνεύει ένα από τα είδωλά του, ο Lowell Fulson, το Three Ο'Clock Blues, το 1951, που του άνοιξε τον δρόμο για εμφανίσεις σε συναυλιακούς χώρους, όπως το Apollo στη Νέα Υόρκη.

Εκτός από τον Fulson, ο King αναφέρει ως επιρροές του ονόματα από τον χώρο του μπλουζ, όπως οι Elmore James, Johnny Moore, Τ-Bone Walker, αλλά και από την τζαζ, Duke Ellington, Count Basie, Jimmy Rushing και ο τυφλός τραγουδιστής Al Hiibbler.

Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '50 ηχογράφησε δεκάδες τραγούδια, πολλά από τα οποία ποτέ δεν κυκλοφόρησαν σε δίσκο, γιατί παρά τη σχετική επιτυχία που γνώρισαν μερικά από τα τραγούδια που κυκλοφόρησε σε δίσκο, ο Β.Β. King δεν είχε καταφέρει αρχικά να έχει απήχηση στους λευκούς, όπως άλλοι μαύροι μουσικοί της εποχής π.χ. οι: John Lee Hooker, Howlin' Wolf, Muddy Waters, Little Walter. Ετσι οι εμφανίσεις του ήταν περιορισμένες και έπαιζε μεμονωμένες βραδιές σε κάποιους χώρους, χωρίς να υπάρχει συνέχεια. Τη χρονιά του 1956 έπαιξε σε 342 διαφορετικά μέρη, σε ισάριθμες βραδιές.

Ενα άλλο χαρακτηριστικό των εμφανίσεών του είναι το γεγονός ότι έχει παίξει σε 100 διαφορετικές φυλακές της Αμερικής, αριθμός απλησίαστος για άλλον καλλιτέχνη.

Τα τραγούδια που έπαιζε ο King δεν μπορούσαν να βρουν ανταπόκριση στο κοινό μαύρων καλλιτεχνών που έπαιζαν ροκ, όπως οι Chuck Berry και Little Richard, από την άλλη, οι μαύροι φίλοι της μουσικής θεωρούσαν το είδος του μπλουζ που έπαιζε ο κιθαρίστας αρκετά εμπορικό σε σύγκριση με αυτά που έπαιζαν ονόματα όπως οι Big Bill Broonzy και Mississippi John Hurt.

Οι πωλήσεις τραγουδιών του, όπως τα Everyday Ι Have The Blues, Did You Ever Love Α Woman, Five Long Years και You Upset Me Baby, έφερναν κέρδη στην εταιρεία του, αλλά ο ίδιος ο King έπαιρνε ελάχιστα χρήματα σαν δικαιώματα και η όλη κατάσταση μπορούσε να περιγραφεί μέσα από ένα τραγούδι του, οι στίχοι του οποίου λένε: Είμαι καλός άνθρωπος, παρότι είμαι φτωχός.

Η μουσική του King βρήκε την ανταπόκριση που της άξιζε αρχικά από τους νεαρούς βρετανούς μουσικούς που έψαχναν το αμερικανικό μπλουζ στις αρχές της δεκαετίας του '60· κιθαρίστες όπως οι Eric Clapton και Larry Coryell εντυπωσιάστηκαν από την τεχνική του.

Ανάλογη αντιμετώπιση είχε στη συνέχεια και στην Αμερική, όπου ο Mike Bloomfield δήλωσε φανατικός φίλος του και αντέγραψε τον τρόπο ερμηνείας του.
Η άνθηση του βρετανικού μπλουζ στη δεκαετία του '60 έκανε πιο γνωστή τη μουσική του King, ο οποίος άρχισε να εμφανίζεται σε γνωστά φεστιβάλ και μεγάλες συναυλιακές αίθουσες.

Το 1969 μάλιστα έκανε περιοδεία σε αρκετές πόλεις της Αμερικής μαζί με τους Rolling Stones, γεγονός που τον έκανε ακόμα πιο γνωστό σε όλη την Αμερική.

Το 1970 κυκλοφορεί η μεγάλη του επιτυχία The Thrill Is Gone από το άλμπουμ Completely Well, που του χάρισε το βραβείο Γκράμι -συνολικά έχει κερδίσει 15- και είχε μία ακόμα μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι Το Know You Is Το Love You και το περιοδικό «Guitar Player» τον ονομάζει κιθαρίστα της χρονιάς.

Στη δεκαετία του '80 κερδίζει νέο κοινό χάρη στη συνεργασία του με το συγκρότημα των U2 στο τραγούδι When Loves Come Το Town, από το άλμπουμ Rattle And Hum.

Το 2000 ηχογραφεί με τον Eric Clapton το άλμπουμ Riding With The King και το 2006 κάνει τις τελευταίες του αποχαιρετιστήριες, όπως τις ονομάζει, εμφανίσεις του στην Ευρώπη, με τη συνοδεία του Gary Moore. Το 2009, σε ηλικία 84 ετών, θα κάνει ακόμα μία εμφάνιση στο Λονδίνο μαζί με τον John Mayall.

Δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά ο αγαπημένος του τραγουδιστής είναι ο Frank Sinatra, για τον οποίο τρελαίνεται, όπως δήλωσε στην αυτοβιογραφία του, και κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, ακούει το άλμπουμ του In The Wee Small Hours

Ο Sinatra ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο για εμφανίσεις του Β.Β. King στα κλαμπ του Λας Βέγκας, στη δεκαετία του '60.

**Την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, στις 20.00, στο PassPort, Καραΐσκου 119, πλατεία Κοραή, Πειραιάς, ο Γιάννης Πετρίδης και ο Κώστας Ζουγρής μιλούν για τα βιβλία τους στις εκδόσεις Ανατολικός. Προβολή της ταινίας τής Νικόλ Αλεξανδροπούλου «Once in a Lifitime», αφιερωμένη στον Γιάννη Πετρίδη. Συνομιλία με το κοινό. Μουσικές επιλογές, στο πλατό, που ακούει ο Γ.Π.

Τραγούδια με χρόνια στην πλάτη τους...

• Από τον Κώστα Ζουγρή, Βιβλιοθήκη, Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Η διακυβέρνηση της χώρας μας μετά τη Μεταπολίτευση σίγουρα στο μέλλον θα αποτελέσει αντικείμενο ψυχανάλυσης, για διάφορους λόγους. Οσοι κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία, χρησιμοποίησαν τα ίδια χιλιοειπωμένα τεχνάσματα, και τα κατάφεραν.

Δεν είμαι βέβαια ο κατάλληλος για να αναλύσω το πώς και γιατί, άλλωστε αυτό δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο, οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη μας είναι επιρρεπείς στο να πέφτουν θύματα των, συχνά ψευδών, υποσχέσεων των πολιτικών, οι οποίοι προσδοκούν να κατακτήσουν την εξουσία μέσω της νόμιμης εκλογικής διαδικασίας.

Φέτος όμως, στη χρόνια αδιαφορία της κρατικής μέριμνας για το δημογραφικό μας πρόβλημα και την πάγια τιμωρία όσων ακόμα τολμούν να κάνουν παιδιά, ήλθε να προστεθεί ο διωγμός των ηλικιωμένων, με μείωση των αποδοχών τών ήδη συνταξιούχων και επιμήκυνση της ηλικίας για να βγει κάποιος στη σύνταξη, γεγονός που μοιραία θα οδηγήσει πολλούς από τους νεαρούς ...των 60-85 ετών σε απόγνωση. Δεν αναφέρομαι σε μεγαλύτερες ηλικίες, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί ίσως υπάρχουν μόνο στα χαρτιά των συνταξιοδοτικών οργανισμών.

Ο διωγμός των ηλικιωμένων, που σε πολλές περιπτώσεις εργάστηκαν 40-50 χρόνια για να κατακτήσουν αυτό που τους στερεί η σημερινή κυβέρνηση, δηλαδή την ανταπόδοση των εισφορών που κατέβαλαν επί σειρά ετών, μέσω της σύνταξης, πέραν του ότι δεν είναι ηθικός, και ίσως και παράνομος, έγινε απλώς για να μην μπορούν διάφοροι να συνταξιοδοτούνται στα 40-50 τους χρόνια και παλαιότερα, σε διάφορους οργανισμούς, οι γυναίκες στα 35.

Είναι αυτονόητο ότι αυτοί που συμφώνησαν να παρθούν αυτά τα μέτρα, δεν περιμένουν να ζήσουν από τη σύνταξή τους. Για τους περισσότερους άλλωστε έχουν προνοήσει οι γονείς τους, οι θείοι τους, οι παππούδες τους και στη χειρότερη περίπτωση, οι παλαιοί συνάδελφοί τους, που ψήφισαν για τον δικό τους τρόπο συνταξιοδότησης.

Το μόνο θετικό είναι το ότι τα τραγούδια που έγραψαν διάφοροι συνθέτες, δεν χρειάστηκε να πάρουν άδεια από το ΔΝΤ και έτσι δισκογραφήθηκαν γραμμένα από συνθέτες που δεν έβλεπαν τους ηλικιωμένους σαν τον αδύναμο κρίκο.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο άλμπουμ του 2000 Βραχνός Προφήτης, σαν σύγχρονος προφήτης τραγουδούσε: Καλή γριά μου, γίνε, γίνε κοριτσάκι και στα αγριολίβαδα τρέξε να κρυφτείς.

Ηλιος πυρπολητής κι ανάλαφρο αεράκι μαζί σου παίζουν το παιχνίδι της ζωής.

Αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν, λένε αναστενάζοντας στον τόπο μου οι γριές.

Αρκετά νωρίτερα, το 1986, στην επιτυχία του Για το καλό μου, ο Γιάννης Μηλιώκας ήταν ακόμα πιο σαφής:

Είδα να κόβουν την μπουκιά για την μπουκιά μου, ρούχα να φτιάχνουν απ' τα ρούχα τα παλιά μου, για το καλό μου.

Είδα τη μάνα μου να κλαίει απελπισμένα, είδα το γέρο μου να φεύγει για τα ξένα, για το καλό μου.

Από τους πιο γνωστούς γέρους στο ελληνικό τραγούδι Ο γερο-νέγρο Τζιμ του Μάνου Λοΐζου, σε στίχους του Γιάννη Νεγροπόντη, από τα Νέγρικα του 1975, με ερμηνεύτρια τη Μαρία Φαραντούρη:

Ο γερο-νέγρο Τζιμ σ' ολόκληρο το Χάρλεμ, ε... γερο-νέγρο Τζιμ, κορνέτα δεύτερη δεν είχε σαν εσένα.

Το τραγούδι Δύο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί γράφτηκε το 1972 από τον Απόστολο Καλδάρα, σε στίχους του Πυθαγόρα, και χάρισε μία μεγάλη επιτυχία στη Χαρούλα Αλεξίου:

Δυο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί μπήκαν στο στέκι του Μπαλή και δεν αφήσανε γυαλί στο ράφι.

Για τη ζημιά στο μαγαζί δώσαν στον γέρο τον Μπαλή έναν τουρβά ασήμι και χρυσάφι.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, το 1971, τραγουδούσε για τον Γερο-Μαθιό, ως μέλος του ντουέτου Δάμων και Φιντίας, μαζί με τον Παντελή Δελληγιαννίδη: Ξαπλώνει η νυχτιά μες στ' άγρια βουνά κι ο γερο-Μαθιός καπνίζει σκυφτός.

Κοιτάει γελαστός το λίγο του βιος κι αράζει απαλά σιμά στη φωτιά.
Με πλούσια μαλλιά και γένια μακριά ο γερο-Μαθιός μοιάζει άγιος σωστός.
Ψηλά στα βουνά πάν' χρόνια πολλά που ζει μοναχός αυτός κι ο Θεός.

Το 1918 έγραψε ο Αττίκ Τα καημένα τα νιάτα. Τότε, ο γέρος χαμογελούσε, έστω και μελαγχολικά, σήμερα, το χαμόγελο είναι σπάνιο στις μεγάλες ηλικίες.

Το 2000 ο Θάνος Ανεστόπουλος έγραφε για τα Διάφανα Κρίνα ένα ακόμα τραγούδι με ποιητικές προεκτάσεις, Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη ο τίτλος του και στον στίχο αναφέρει:

Ενας γέρος που μένει, μοναχός να προσμένει.
Σ' έναν θάνατο αργό, να φανεί δυνατός.

Ενας, ένας που φεύγει, τι 'ναι αυτό που απομένει;
Ενας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός.

Ο Πυθαγόρας έγραψε στίχους για το Ετσι είν' η ζωή παππούλη, του Γιώργου Κατσαρού, με ερμηνευτή τον Γιάννη Καλατζή:

Ενας γέρος περπατάει πικραμένος και βαρύς και στον ώμο του κρατάει το φορτίο της ζωής.
Κάθε πόνος και φασούλι και γεμίζει το σακούλι και το φορτωνόμαστ' ούλοι, οι αφέντες και οι δούλοι, έτσι είν' η ζωή, παππούλη.

Στην ελληνική ποπ της δεκαετίας του '70 ξεχώρισαν Τα παραμύθια της γιαγιάς (1972) από τους Νοστράδαμος και το Η γιαγιά (1970) του Γιώργου Ρωμανού. Στην ίδια περίοδο, οι Poll τραγουδούσαν για το χάσμα των γενεών στον Γέρο.

Αυτοί που εμπνεύστηκαν τα νέα όρια ηλικίας στις συντάξεις, προφανώς θα είναι οπαδοί του Ζαμπέτα και θα ξεχωρίζουν τον Πενηντάρη:

Οταν έφτανες πενήντα την παλιά την εποχή σε φωνάζαν όλοι γέρο, άντε και καλή ψυχή. Τώρα όμως στα πενήντα είσαι άπιαστο πουλί, έχεις πείρα στην αγάπη, έχεις τέχνη στο φιλί.
Ο πενηντάρης, ο πενηντάρης είναι ένας νέος της εποχής κυκλοφοράει σαν εικοσάρης, κι είναι ωραίος σαν εραστής.

45 χρόνια πριν, ο Roger Daltrey με το συγκρότημα των Who τραγουδούσε το My Generation του Pete Townshend εκφράζοντας την ελπίδα να πεθάνει πριν γεράσει. Δύο χρόνια αργότερα, το 1967, στο άλμπουμ των Beatles Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band ο Paul McCartney εξέφραζε τον προβληματισμό του αν θα τον ήθελε η αγαπημένη του όταν θα έφτανε τα 64.

Αντιθέτως, ο Frank Sinatra από πολύ νωρίς είχε συμφιλιωθεί με τα γεράματα, σύμφωνα με τραγούδια όπως τα September Of My Years, It Was Α Very Good Year, How Old Am Ι?, Last Night When We Were Young και September Song, όλα από το άλμπουμ τού 1965, χρονιά που ο Frank γινόταν 50 ετών, September Of My Years.

Το συγκλονιστικό τραγούδι των Παλιών εραστών (La Chanson Des Vieux Amants) του Jacques Brel είναι από τα σημαντικότερα τραγούδια τού μεγάλου βέλγου ποιητή και συνθέτη.

Ο Neil Young από νωρίς έκανε συστάσεις σε μικρούς και μεγάλους μέσα από τραγούδια του, όπως το Old Man.

Αλλα τραγούδια σχετικά με το θέμα: Old And Wise-Alan Parsons Project, Help The Aged-Pulp, Touch Of Grey-Grateful Dead και βέβαια το Τοο Old Το Rock Ν Roll, Τοο Young Το Die των Jethro Tull, που έγινε και στα ελληνικά με τον Διονύση Σαββόπουλο, με τίτλο Γέρος για ροκ, νέος για θάνατο.

Ελάχιστοι είναι οι καλλιτέχνες που τραγούδησαν ότι θέλουν να μεγαλώσουν, από τις λίγες εξαιρέσεις, οι Beach Boys με τα When Ι Grow Up (Το Be Α Man) και Wouldn't Be Nice.

Ο Tom Waits, από την άλλη πλευρά, είναι ξεκάθαρος, Ι Don't Wanna Grow Up· λογικό βέβαια για όποιον ζει στην Ελλάδα, όπου οι ηλικιωμένοι είναι σχεδόν καταδικασμένοι.