- Η καταξιωμένη σοπράνο μιλά με αφορμή τη συναυλία της στο Concertqebouw του Αμστερνταμ
 |
-- Τι το ξεχωριστό έχει για σας η συναυλία στο Αμστερνταμ;
--
Το πολύ ξεχωριστό είναι ότι για μένα είναι ένας από τους ιερότερους
χώρους στη μουσική. Στην κλασική μουσική το Concertqebouw έχει μια
τεράστια παράδοση. Το δεύτερο είναι ότι θα παρουσιάσω αυτό το ρεσιτάλ,
έχοντας ως κορμό τον Ζακ Μπρελ και τραγουδώντας από Πουτσίνι έως
Βιβάλντι. Είναι μια τεράστια πρόκληση μέσα από αυτό το πρόγραμμα να
συνδυάσεις όλα αυτά τα είδη μουσικής και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ.
-- Σας διακρίνει μια κάθε άλλο παρά στερεότυπη στάση απέναντι στο λυρικό τραγούδι. Από πού πηγάζει αυτή η στάση;
--
Πηγάζει από το γεγονός ότι πιστεύω πως, πρώτον, όλα τα είδη της
μουσικής, εφόσον αγγίζουν την καρδιά, μπορούν να τραγουδηθούν και,
δεύτερον, ότι είναι υποχρέωση κάθε καλλιτέχνη να τραγουδάει τραγούδια
της πατρίδας του και να μην είμαστε κομπλεξαρισμένοι επειδή είμαστε
λυρικοί καλλιτέχνες, ντε και καλά, να τραγουδάμε μόνο κλασικούς
συνθέτες. Γιατί και οι μεγάλοι Ελληνες συνθέτες έχουν ένα χαρακτήρα
κλασικό θα έλεγα, μια και τα τραγούδια τους συνεχίζουν να τραγουδιούνται
εδώ και σαράντα - πενήντα χρόνια και έχουν γίνει κτήμα του λαού μας.
Πώς μπορεί κάτι να συγκινεί το λαό μας κι εμάς να μη μας αγγίζει; Το
τελευταίο είναι ότι εγώ θέλω να δοκιμάζω συνέχεια καινούρια πράγματα και
να δοκιμάζομαι σε καινούρια πράγματα. Να παίρνω ρίσκο, γιατί βαριέμαι
εύκολα.
 |
--
Υπάρχει μια σχετική άνθιση θα έλεγα. Ομως, αυτό που λείπει είναι η
παιδεία. Αν δεν μπει στα σχολεία η μουσική σωστά, από την προνηπιακή και
νηπιακή ηλικία, πάντα θα κουτσαίνουμε. Πρέπει να μπει η μουσική στα
σχολεία - τελείωσε. Εγώ ζω στο Βερολίνο και βλέπω ορχήστρες και μικρά
παιδιά που παίζουν μουσική από το δημοτικό. Εγινα καθηγήτρια στο
Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών, στο Τμήμα φωνητικής. Βλέπω ότι τη μουσική την
κουβαλάνε στο αίμα τους. Πόσο μάλλον που εμείς είμαστε ένας τόσο
μουσικός λαός.
-- Ομως, στη χώρα μας η μουσική παιδεία είναι
παραδομένη σε χέρια ιδιωτών, η πλειονότητα των οποίων δεν κάνει καλή
δουλειά ενώ οι οικογένειες αναγκάζονται να πληρώνουν αδρά...
-- Ακριβώς έτσι είναι.
-- Είναι φανερό πως δεν μπορεί να υπάρξει πολιτιστική ανάπτυξη ενός τόπου χωρίς κρατική μέριμνα και παιδεία...
--
Θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι «θετικοί τρελοί», όπως η περίπτωση του
Αμπρέου που έκανε το «El Sistema», το οποίο είναι για μένα ένα τεράστιο
παράδειγμα ανθρώπων με όραμα. Ομως, σε όσους έχουν όραμα - κι εγώ σ'
αυτούς ανήκω και θέλω να συνεχίσω να βοηθάω - τους κόβουν τα χέρια και
τα πόδια. Είμαι πολύ απογοητευμένη, γιατί το κράτος δε θέλει ή εκεί που
θέλει γίνεται πολύ επιλεκτικό.
 |
-- Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Ζήτησα ένα ραντεβού από τον κύριο Γερουλάνο, ο οποίος δεν απάντησε ποτέ -
σαν να είμαι ένα τίποτα. Υπάρχει ένα διεθνές σχέδιο για το πού και πώς
πρέπει να πάει η Ελλάδα. Λέτε για τη μουσική... Εδώ βλέπουμε ότι
καταργείται ακόμα και η ελληνική γλώσσα, καλά καλά τα παιδιά δε
μαθαίνουν ελληνικά στο σχολείο. Οταν δεν υπάρχει μουσική, όταν η γλώσσα
έχει «μουγγέψει» που σημαίνει ότι μιλάμε πατώματα πιο κάτω από ό,τι
είμαστε, όταν δεν υπάρχει καμία πνευματική ανάταση, τότε, ναι, υπάρχει
σχέδιο. Και στην οικονομία, πρώτα απ' όλα τι θα κόψουν; Αυτό που τους
είναι εύκολο να κόψουν: Τον πολιτισμό. Πού είναι το όραμα αυτής της
κυβέρνησης ή της προηγούμενης κυβέρνησης; Εγώ τραγουδάω τόσα χρόνια στο
εξωτερικό και στη Λυρική Σκηνή τραγούδησα μόλις δύο φορές στη ζωή μου.
Οχι γιατί ήμουνα επίσημα καλεσμένη αλλά γιατί τη μία γιατί αντικατέστησα
μία συνάδελφό μου και την άλλη γιατί άλλη συνάδελφος δεν είχε μάθει τα
λόγια. Ζήτησα να διδάξω σ' ένα πανεπιστήμιο - δε με δέχτηκε κανείς
πουθενά. Και μόλις υπέβαλα τα χαρτιά μου στο Βερολίνο, έγινα αμέσως
καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών. Εδώ, δεν τους ενδιαφέρει ο
πολιτισμός.
Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 17 Οχτώβρη 2010
No comments:
Post a Comment