Ο Αλ ντι Μέολα στην ακουστική κιθάρα, ο Τζον Μακ Λάφλιν στην ηλεκτρική και ο Πάκο ντε Λουσία στη φλαμένκο. Εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό, πριν από χρόνια, είχαμε την τύχη να δούμε λάιβ τρεις από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες. Αυτή τη φορά τον Ντι Μέολα θα τον υποδεχτούμε μόνο του, στο «Γκαζάρτε», την Παρασκευή και το Σάββατο (εισιτήρια από 20 έως 50 ευρώ).
Τη συναυλία ανοίγουν η Ελένη Πέτα και ο Παναγιώτης Μάργαρης. Τακτικός μας επισκέπτης, διατηρεί στενούς δεσμούς με την Ελλάδα. «Μία ολόκληρη ζωή είμαι εκτεθειμένος στην ελληνική μουσική» λέει στο «7». «Αγαπάω κάθε τι που έχει σχέση με την κουλτούρα της χώρα σας. Φυσικά, η συνεργασία μου με τον Γιώργο Νταλάρα με βοήθησε ακόμα περισσότερο στη διερεύνηση της ελληνικής μουσικής».
Ξεκίνησε ως καθαρόαιμος κιθαρίστας της τζαζ. Γρήγορα όμως διεύρυνε το πεδίο των μουσικών του αναζητήσεων στη σάλσα, τα τάνγκο και τη βραζιλιάνικη μουσική. «Οι επιρροές μου, όπως τα τάνγκο του Πιατσόλα και οι συνθέσεις του Ραλφ Τάουνερ στις οποίες η κλασική συναντά την τζαζ, έχουν αναπτύξει περισσότερο τις ικανότητές μου επεκτείνοντας το συνθετικό μου πεδίο» τονίζει. Το cd που κυκλοφόρησε με τις διασκευές σε συνθέσεις του Πιατσόλα αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της 30χρονης καριέρας του, που μετράει 28 άλμπουμ και πωλήσεις έξι εκατομμυρίων αντιτύπων. Αποτελεί πρόκληση γι' αυτόν σήμερα να φτιάχνει καινούρια μουσική; «Είναι πάντως πολύ πιο δύσκολο έπειτα από τόσα έργα να καταφέρεις να μην επαναλάβεις τον εαυτό σου και να εμφανίζεσαι με κάτι καινούριο και πραγματικά φρέσκο».
Από το Νιου Τζέρσεϊ έλκει την καταγωγή, διαθέτει όμως και ιταλικές ρίζες. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως κιθαρίστα και όχι τόσο ως συνθέτη. «Οι άνθρωποι συνηθίζουν πάντα να θυμούνται την ιδιότητα εκείνη με την οποία έγινε κάποιος δημοφιλής. Κι ας έχεις και πολλές άλλες παράλληλες ασχολίες», επισημαίνει.
-Είναι διαφορετική η μουσική σήμερα απ' ό,τι στην αρχή της καριέρας σας;
«Για πολύ καιρό η μουσική δοκιμαζόταν στο δρόμο και στα live, οπότε εμφανιζόταν και πιο δυνατή. Τα περισσότερα κομμάτια τα παίζαμε ζωντανά στο στούντιο και απλώς, στη συνέχεια, προσθέταμε τις φωνές και τα επιπλέον όργανα».
Σημασία στη λεπτομέρεια
-Συνήθως δουλεύετε με διαφορετικούς κάθε φορά μουσικούς. Ποια η διαφορά μιας τέτοιας συνεργασίας με μια μόνιμη μπάντα;
«Με τους περιστασιακούς μουσικούς δεν έχεις τη δυνατότητα να έρθεις πιο κοντά. Το θετικό είναι ότι πολλές φορές συμβαίνει κάτι μαγικό με τους session καλλιτέχνες. Ισως και λόγω της βαθιάς γνώσης της τεχνικής που έχουν να προκύπτει σπουδαίος ήχος. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όταν είσαι μόνιμα σε ένα συγκρότημα. Εκεί εστιάζεις ακόμα και στις λεπτομέρειες».
-Τι κάνετε τώρα;
«Μόλις τελείωσα το καινούριο μου cd, "Pursuit of Radical Rhapsody", με συμμετοχές από Τσάρλι Χέιντεν, Γκοντζάλο Ρουμπαλκάμπα, Πίτερ Ερσκίν και Μπάρι Μάιλς».
-Οταν κυκλοφορήσατε το «Kiss My Axe» (1991), είχατε δηλώσει πως «η μουσική βιομηχανία συνωμοτεί για να με κρατήσει σιωπηλό».«Ημουν λίγο επαναστάτης τότε... Ακόμα είμαι, δηλαδή». *
No comments:
Post a Comment