Τάνια Τσανακλίδου: «Πάντα αγαπούσα μέχρι το κόκαλο»

• Η Τάνια Τσανακλίδου μιλάει για τη ζωή και τον έρωτα με αφορμή το νέο της άλμπουμ, που μόλις κυκλοφόρησε, με τίτλο «Προσωπογραφία»

Εννέα ολόκληρα χρόνια είχε να κάνει καινούριο δίσκο. Από βαρεμάρα, από άποψη, επειδή δεν ήξερε αν θα βρει κομμάτια που θα της αρέσουν, επειδή «το τραγούδι είναι εραστής κι όχι μόνιμη σχέση. Το μόνο που πρέπει να κυνηγάς στη ζωή είναι τον έρωτα, όλα τα άλλα σε βρίσκουν μόνα τους», λέει η Τάνια Τσανακλίδου. Αλλωστε, επανειλημμένα έχει δηλώσει, ότι το αλατοπίπερο στη ζωή της είναι οι φίλοι, το μαγείρεμα, το Πήλιο, η μπιρίμπα.

Επίσης, έχει το θάρρος να πει ότι βαριέται με τη σοβαροφάνεια πολλών συναδέλφων του εντέχνου, ότι δεν αντέχει την αγωνία να είσαι κάθε χρόνο στο προσκήνιο, ότι την αρρωσταίνουν οι πολιτικές εξελίξεις -εξ ου και δεν ψήφισε- ότι περνά θαυμάσια στα μπουζούκια με τον Νίκο Μακρόπουλο. «Μ' αρέσει αυτός ο τύπος. Με πήγανε μια φορά στο μαγαζί που τραγουδά, με ανέβασε στη σκηνή και έμεινα εκεί κάνα δυο ώρες. Τον γουστάρω πολύ γιατί τραγουδάει και δεν κοροϊδεύει. Μου θυμίζει τον Στράτο Διονυσίου, τον οποίο εκτιμούσα πολύ. Είναι άντρας, όχι σαχλαμάρας. Δεν θα τον δεις να κάνει τζιριτζάντζουλες».

Παιδί της νύχτας

Με τίτλο «Προσωπογραφία», συνθέσεις των Γ. Χριστοδουλόπουλου, Θ. Οικονόμου, Θ. Καραμουρατίδη, Λ. Μαχαιρίτσα και στίχους των Ε. Βραχάλη, Α. Δήμου, Γ. Ευαγγελάτου, Γ. Μαύρου, Σ. Σταύρου, το νέο άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον έρωτα.

Με αφετηρία κάποιους από τους τίτλους των νέων της τραγουδιών θυμηθήκαμε ιστορίες, συνήθειες και παλιές αγάπες. Δηλαδή, αυτά για τα οποία μιλάνε τα καινούρια της τραγούδια.

* «Πάντα»: «Πάντα αγαπούσα ώς το κόκαλο. Και τους εκάστοτε συντρόφους και τη δουλειά μου. Γι' αυτό και την κάνω με αυτόν τον τρόπο. Αν ήθελα να βιοπορίζομαι από το τραγούδι, θα το έκανα βιοτεχνία- φασόν. Θα είχα τρελαθεί στα μπότοξ, θα πήγαινα στις πρεμιέρες, θα έβγαζα κάθε χρόνο άλμπουμ, θα υπέκυπτα ενδεχομένως στα μπουζούκια».

* «Νυχτώνει»: «Το αγαπώ το σκοτάδι. Από έφηβη ήμουν παιδί της νύχτας. Κοιμόμουν με την ανατολή του ηλίου κι η μάνα μου για να με ξυπνήσει με μπουγέλωνε. Τα βράδια ένιωθα δημιουργική. Ο,τι κι αν έκανα: είτε διάβαζα, είτε αργότερα μοιραζόμουν το κρεβάτι μου... Τη μέρα λούφαζα, ένιωθα ανασφαλής. Ολα αλλάξανε όταν άρχισε να νυχτώνει στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας ξεκινά μια αντίστροφη μέτρηση και καταλαβαίνεις ότι δεν σε παίρνει να αφήνεις το μισό χρόνο που σου απομένει να πηγαίνει χαμένος. Με το που σκάει ο ήλιος τώρα πια, το μάτι μου γαρίδα».

* «Μόνη μου»: «...εδώ και χρόνια. Εχω ξεχάσει το μοίρασμα. Ομως, κι η μοναξιά υπέροχη είναι. Δεν λέω, μου λείπουν οι αγκαλιές, μου λείπει να γείρω σε κάποιον. Οσο τρυκυμιώδης κι αν είναι μια σχέση, η αγκαλιά έχει πάντα τη γαλήνη της. Αλλωστε, όταν κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια του άλλου είσαι πάντα πιο όμορφη. Ενώ εγώ που με κοιτάω μόνο στον καθρέφτη, είναι σαν να βλέπω τη μάνα μου».

* «Αυτό είμαι»: «Με τρελαίνει αυτό το τραγούδι γιατί η φράση "για τόσο φτάνω" θέλει πολλή μαγκιά για να την ξεστομίσεις. Ολοι νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Δεν είναι κακό να συμφιλιώνεσαι με την μετριότητά σου. Ισα ίσα, που βγαίνεις από το σφίξιμο και την πόζα. Απελευθερώνεσαι. Το είδαμε πρόσφατα και με τις πολιτικές εξελίξεις. Ζούμε την παντοκρατορία της μετριότητας».

«Ο αποχαιρετισμός θέλει κότσια»

* «Νύχτα της φωτιάς»: «Είναι αυτές οι νύχτες που το άλλο πρωί δεν θυμάσαι τίποτα».

* «Καληνύχτα»: «Μου ήταν πάντα πολύ δυσάρεστη λέξη. Η καληνύχτα σημαίνει αποχαιρετισμό. Κι ο αποχαιρετισμός θέλει αξιοπρέπεια και κότσια. Πρέπει να είσαι γενναίος και να τους απελευθερώνεις τους ανθρώπους. Κάποτε έπεσα κι εγώ στη λούμπα και προσπάθησα να κρατήσω κάποιον με το ζόρι. Επειδή, όμως, ήταν κάθετος -να 'ναι καλά- με γλίτωσε από την προσβολή και το διασυρμό».

* «Παράδεισος». «...Ηταν η ζωή μου και κόλαση ο εαυτός μου».

* «Εξοδος». «Το άλμπουμ τελειώνει με μια παιδική φωνή όπως οι έρωτες τελειώνουν αφήνοντας πίσω τους ένα παιδί που διεκδικούν δύο άνθρωποι. Ξέρω: θα με ρωτήσεις γιατί άφησα τη μητρότητα έξω από τη ζωή μου... Ισως από εγωισμό. Δεν ήθελα ποτέ να πάψω εγώ να είμαι το παιδί. Μόνο για λίγες ώρες και κυρίως σε στιγμές μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης πέρασε από το μυαλό μου να αποκτήσω παιδιά. Αλλά μάλλον δεν έκανα γι' αυτή τη δουλειά. Θα ήμουν εξαιρετικά καταπιεστική. Αλλωστε, με εννέα ανίψια, τα παιδιά δεν μου έχουν λείψει». *

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009