Chick to cheek

Το 1972 ο μπασίστας Στάνλεϊ Κλαρκ, ο ντράμερ Λένι Γουάιτ και ο πιανίστας-πολυοργανίστας Τσικ Κορία, δηλαδή τρεις δεξιοτέχνες με απεριόριστες αυτοσχεδιαστικές δυνατότητες και μπόλικη διάθεση πειραματισμού, έφτιαξαν ένα συγκρότημα.

Το βάφτισαν «Return to forever», προετοίμασαν το έδαφος για τη σταδιακή μετατροπή του ήχου τους από ακουστικό σε ηλεκτρικό και για μια πενταετία μεσουράνησαν.

Πέρυσι, κι ενώ πλέον οι τρεις τους είναι μια πραγματική ντριμ τιμ της μουσικής, αποφάσισαν να κάνουν μία ιστορική επανένωση και να την γιορτάσουν με μια παγκόσμια περιοδεία. Σε λίγες μέρες, τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου, κάνουν στάση στο «Παλλάς» -το οποίο συνεχίζει για τρίτη χρονιά τον πετυχημένο κύκλο «Jazz Masters» (πριν από τους τρεις τους στη σκηνή του «Παλλάς» θα ανέβει ο σπουδαίος βιρτουόζος του μπάντζου Μπέλα Φλεκ μαζί με τους Flecktones με τους οποίους ο Κορία ηχογράφησε το 2007 το άλμπουμ «The Enchantment»).

Νοσταλγία και ευτυχία

Στα πενήντα χρόνια της καριέρας του, ο τελευταίος πραγματοποίησε μνημειώδεις συνεργασίες, κατάφερε να αντικαταστήσει τον Χέρμπι Χάνκοκ στην μπάντα του Μάιλς Ντέιβις, αφοσιώθηκε στον πειραματισμό και κέρδισε 15 βραβεία Γκράμι και 51 (!) υποψηφιότητες. Γεννημένος το 1941 στη Μασαχουσέτη από γονείς με ιταλοϊσπανική καταγωγή, ο Κορία πρωτοέπαιξε στο πιάνο σε ηλικία 4 ετών έπειτα από προτροπή του πατέρα του, ο οποίος κέρδιζε τα προς το ζην παίζοντας τρομπέτα.

Οσο για τους άλλους δύο, ο μεν Στάνλεϊ Κλαρκ έχει διαπρέψει στο μπάσο, ο δε Λένι Γουάιτ, πέρα από τις συνεργασίες με τον Μάιλς Ντέιβις και τον Σταν Γκετζ, έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο αριστερόχειρας που παίζει με την ίδια άνεση και με το δεξί. Αναζητήσαμε τον Κορία και μας μίλησε εκ μέρους των τριών.

-Πώς νιώθετε μεταξύ σας τόσον καιρό μετά;

«Το όλο εγχείρημα έχει πολλή πλάκα. Περνάμε θαυμάσια όχι μόνο γιατί θυμόμαστε παλιές στιγμές, αλλά και γιατί βλέπουμε στα μάτια των θεατών τη λαχτάρα ν' ακούσουν. Οι συναυλίες αυτές είναι ένα μείγμα νοσταλγίας και ευτυχίας. Κατά κάποιον τρόπο νιώθουμε υπερήφανοι που είμαστε ακόμα ικανοί να ερμηνεύουμε δύσκολα κομμάτια, να αυτοσχεδιάζουμε με τον ίδιο τρόπο και να φρεσκάρουμε λίγο τις συνθέσεις μας».

- Το «Return to forever» ξεκίνησε ως πειραματισμός. Σήμερα ποια θέση θεωρείτε ότι έχει στη μουσική πραγματικότητα;

«Το να μπορείς να εμβαθύνεις στην μουσική είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ίσως το ισχυρότερο προσόν αυτής της συνύπαρξης. Πάντα μου αρέσει να προκαλώ τη δημιουργικότητα των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζομαι. Είμαστε τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και πολύ σταθερές ιδέες. Εχουμε, όμως, μια βαθιά επιθυμία και έναν κοινό στόχο: να καταθέτουμε ο καθένας μας το καλύτερό του. Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι η ανταμοιβή από τη μουσική».

- Το να ξεπερνάτε τα όρια δεν είναι στόχος;

«Δεν μου αρέσει καθόλου η έννοια των ορίων. Από παιδί οι γονείς μου μου έδωσαν μεγάλη ελευθερία και με ενθάρρυναν να κινηθώ δημιουργικά μέσα σε αυτή».

- Τον δικό σας γιο, που είναι μουσικός, τι τον συμβουλεύετε;

«Ακολουθώ το παράδειγμα των γονιών μου. Εμαθα στον Ταντέους [γιος του] ότι μόνο σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και ελευθερία μπορεί να είσαι δημιουργικός. Φαίνεται να ακολουθεί τη συμβουλή μου και είμαι περήφανος γι' αυτό».

- Και ένα σχόλιο για τη νέα γενιά της τζαζ;

«Εκτιμώ και υποστηρίζω την έμπνευση, γιατί λείπει πολύ από τον πλανήτη μας».*

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009