Τζέιν Μπίρκιν: «Τα φαντάσματά μου είναι πάντα μαζί μου»

• Η ΤΖΕΪΝ ΜΠΙΡΚΙΝ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ «ΝΕΑ» ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Αντίθετα με ό,τι μπορεί να πιστεύουν πολλοί, η Τζέιν Μπίρκιν δεν νοσταλγεί τίποτε από τα 60ς και τα 70ς. Η εικόνα του εύθραυστου θηλυκού, του je t΄ aime moi... non plus, της μούσας του Σερζ Γκενσμπούρ μοιάζουν να είναι έτη φωτός πίσω, όσο και αν δεν έχουν χάσει το ελάχιστο από τη δυναμική τους στην ποπ κουλτούρα.

«Όχι, δεν νοσταλγώ τίποτε! λέει η Μπίρκιν. Μια ανήσυχη νοικοκυρά ήμουν! Τα πράγματα βελτιώθηκαν πολύ από τότε, γνώρισα ανθρώπους, ταξίδεψα στη Γαλλία, είδα μια πολιτιστική και κοινωνική επανάσταση να ανθεί στην Αγγλία. Αυτό ήταν στ΄ αλήθεια συναρπαστικό, αλλά νοσταλγία όχι. Για τα παιδικά χρόνια... oh yes!» Χρόνο για τέτοια νοσταλγικά, άλλωστε, δεν έχει. Η Μπίρκιν είναι πιο απασχολημένη από ποτέ. Φουλ δουλειά σε ταχύτητες της εποχής: Καινούργια τραγούδια και περιοδείες. Η ταινία της «Βoxes», πρώτη σκηνοθετική της δουλειά (ένα αυτοβιογραφικό φιλμ όπως παρουσιάστηκε). Οι συνεργασίες της με «έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες της Γαλλίας», τον Ζακ Ριβέτ για τρίτη φορά. «Ναι, είμαι τυχερή», λέει στο email όπου απαντά στις ερωτήσεις μας με την ευκαιρία της εμφάνισής της στη Θεσσαλονίκη, σε μια από τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Ειλικρινά, όμως, έχουμε δει τον καινούργιο Σερζ Γκενσμπούρ; «Δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν αντικειμενική στο να τον αναγνωρίσω... Ο Σερζ δεν είχε «εκτιμηθεί» σε όλη του την αξία μέχρι τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του, κανείς δεν είπε "ουάου" με το «Μelody Νelson» που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη γαλλική κουλτούρα, όχι, δεν πούλησε καν, ή για να πάρει "χρυσό δίσκο" έπρεπε να περιμένει τους ράστας και το "Αux armes etc", που έγινε πλατινένιο. Αλλά σχεδόν όλοι οι Γάλλοι καλλιτέχνες έχουν επηρεαστεί από εκείνον με τον έναν ή τον άλλο τρόπο».

Ένιωσε πολύ περήφανη, λέει, με τον Χρυσό Φοίνικα της κόρης της, Σαρλότ, στις Κάννες για τον «Αντίχριστο» του Τρίερ. Η έμπνευση συνεχίζει να έρχεται από πολλά διαφορετικά σημεία. Συγκεκριμένα; «Κοινωνικά ζητήματα, νοσοκομεία, φυλακές, σχολεία. Η Αούνγκ Σαν Σου Κι (είναι ο αγώνας που κάνει η Μπίρκιν για τη νομπελίστρια πολιτικό και αγωνίστρια της Βιρμανίας), η Παλαιστίνη, το Ισραήλ, οι άνθρωποι σε όλη την πολυπλοκότητά τους».

Στη συναυλία της τώρα φέρνει μερικά από τα κλασικά τραγούδια του Σερζ, δικές της συνθέσεις «με τσέλο, πιάνο, κιθάρα, μπάσο και καθόλου ντραμς». Διαχρονικά τραγούδια; «Σου μένουν χαραγμένα στο μυαλό, όπως το «Εleanor Rigby» των Βeatles, το «Lay Lady Lay» του Ντίλαν, το «Ηallelujah» του Λέοναρντ Κοέν».

Η Μπίρκιν είναι αδιάφορη σχεδόν για τη φήμη που την ακολουθεί. Έχει «παροπλίσει» ακόμη και την τσάντα Ηermes που φέρει το όνομά της. «Το καλαθάκι μου που κοστίζει μόλις 2 ευρώ είναι το ίδιο συμπαθητικό. Ο Ηermes ήταν πολύ καλός με αυτό που σχεδίασε και είχε επιτυχία. Έγινε για φιλανθρωπικούς σκοπούς και αυτό σημαίνει πολλά, οπότε την κρατάω με μεγάλη περηφάνια! Αλλά είναι πολύ βαριά! Έχω όλες μου τις αναμνήσεις εκεί μέσα, ατζέντες που ζυγίζουν ένα τόνο, τόσο που στο τέλος έπαθα τενοντίτιδα». Ανάμεσα σε αυτά που έχει πάντα μαζί της, είναι πράγματα που της έλεγε η μητέρα της. Όπως «αύριο είναι μια καινούργια μέρα» ή «γέλα και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου, κλάψε και θα κλάψεις μόνος σου». «Τα φαντάσματά μου είναι πάντα μαζί μου, το γλυκό χαμόγελο του πατέρα μου, ο ανιψούλης μου, ο Σερζ, η μαμά».

ΙΝFΟ

Συναυλία της Τζέιν Μπίρκιν στο 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στον Κινηματογράφο Αριστοτέλειο, τη Δευτέρα (21.00)
Εισιτήρια 25 και 15 (φοιτητικά)

Με μια ματιά

Γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1946 στην Αγγλία Ηθοποιός, τραγουδίστρια, μοντέλο Ζευγάρι καλλιτεχνικό και στη ζωή με τον Ζερζ Γκενσμπούρ 1969, η χρονιά του «Je t΄ aime... moi non plus»- ταινία και τραγούδι Συνεργασίες με ποπ/ροκ καλλιτέχνες (Μπράιαν Φέρι, Ρούφους Γουέινραϊτ κ.ά.) Μητέρα της ηθοποιού Σαρλότ Γκενσμπούρ Συνεχίζει να δραστηριοποιείται σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

• Της Μαρίας Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009