Το «Mexican Moon» δεν κρύφτηκε ποτέ

• Αχ, Θεέ μου, το Mexican Moon. Το τραγούδι των Concrete Blonde. Κυκλοφόρησε στις αρχές των '90s και ήταν ένα από τα κομμάτια που σημάδεψαν τη δεκαετία. Τόσο στην κανονική όσο, πολύ περισσότερο, στην ισπανόφωνη version του.

Ευφυείς γυναίκες, εμπνευσμένες, καθόλου συμβατικές, όπως η Μιλέβα Αϊνστάιν και η Μαρί Κιουρί, αποτελούν τα είδωλα της Τζονέτ Ναπολιτάνο Το συγκρότημα, όμως, ψιλο-διαλύθηκε λίγο καιρό αργότερα και χάσαμε την ευκαιρία να το ακούσουμε στη χώρα μας. Ευτυχώς, όμως, ο Θεός της μουσικής είναι μεγάλος. Ηρθε η ώρα να ακούσουμε το Mexican Moon, απόψε, στον «Σταυρό του Νότου». Ερχεται η Johnette Napolitano, η τραγουδίστρια των Concrete Blonde. Αφορμή, η συμμετοχή της στο καινούργιο άλμπουμ των (δικών μας) Matisse -ερμηνεύει μαζί τους ένα τραγούδι στο «Rock And Roll Mafia». Θα παίξει με το συγκρότημα, αλλά θα δώσει κι ένα ακουστικό σετ με δικά της κομμάτια.

«Μας έφερε σε επαφή ο Chris Tsangerides», εξηγεί η Τζονέτ από το σπίτι της, στο Joshua Tree της Καλιφόρνιας. «Συνεργάστηκε με τους Matisse, ενώ παλιότερα ήταν παραγωγός των Concrete Blonde. Μου έστειλε το κομμάτι "Today". Μου άρεσε πολύ, ακουγόταν πολύ φρέσκο».

• Εχετε ακούσει τίποτε άλλο από ελληνική μουσική;

«Μόνο κάποια παραδοσιακά κομμάτια. Νιώθω συγκίνηση όμως που έρχομαι».

• Εχω την αίσθηση πως γυναίκες αποτελούν τα είδωλά σας...

«Σωστά. Οπως η Μιλέβα Αϊνστάιν, η πρώτη γυναίκα του Αϊνστάιν. Η Μαρί Κιουρί. Ευφυείς γυναίκες, εμπνευσμένες, καθόλου συμβατικές».

• Διάβασα πως έχετε παθιαστεί με το φλαμένκο.

«Λένε πως δεν μπορείς να παίξεις σωστά φλαμένκο, αν δεν διαθέτεις τσιγγάνικο αίμα. Κι εγώ έχω αρκετό λόγω της ρώσικης και ιταλικής καταγωγής του πατέρα μου. Το φλαμένκο με εξιτάρει πια περισσότερο από το ροκ, το οποίο, από μια ηλικία και μετά, μοιάζει επικίνδυνο. Ισως γιατί στο είδος αυτό οι νεότεροι σέβονται τους μεγαλύτερους και οι ήχοι γερνάνε μαζί με τους δημιουργούς τους. Σημειώστε πως το καλύτερο φλαμένκο είναι εκείνο της φυλακής. Στίχοι του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα χρησιμοποιούνται συχνά στα τραγούδια του. Το φλαμένκο είναι η φωνή των φτωχών σε χρήματα, αλλά πλούσιων σε πνεύμα».

• Θα τα βγάλετε σε δίσκο αυτά τα τραγούδια;

«Θα δούμε. Ζω το σήμερα. Δεν θέλω να προγραμματίζω για το μέλλον. Σκέφτομαι να ανοίξω ένα φλαμένκο κλαμπ με το όνομα Blood, ώστε να συναναστρέφομαι όλη μέρα καλλιτέχνες του είδους. Αγαπώ τον τόπο κατοικίας μου, το Joshua Tree. Θα ήμουν ευχαριστημένη αν πέρναγα το υπόλοιπο της ζωής μου ανάμεσα στην έρημο και τη Νέα Ορλεάνη. Βέβαια, προσπαθώ να κάνω κάποια live».

• Βλέπετε να έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία τόσα χρόνια τώρα;

«Διαφορετικοί παίκτες, το ίδιο παιχνίδι. Εγώ έχω αλλάξει. Είμαι πολύ μέσα στην τεχνολογία. Είναι ωραίο που μπορώ να κάνω τα φωνητικά μου στην Αμερική για ένα συγκρότημα στην Ελλάδα, που δεν έχω συναντήσει ποτέ. Επίσης, έχω περισσότερο κέφι τώρα, είμαι πιο καλή μουσικός. Ούτως ή άλλως, όμως, ποτέ δεν πήρα τη μουσική βιομηχανία στα σοβαρά. Τέχνη έκανα. Αυτό που χαίρομαι περισσότερο είναι πως γνωρίζω πια ακριβώς τι θέλω και τι μπορώ να πετύχω. Αντιθέτως, στην αρχή της καριέρας μου ήμουν εξαιρετικά ανασφαλής».

• Και το Mexican Moon;

«Πάλεψα πολύ με τον Jim Mankey, τον κιθαρίστα του γκρουπ, για το άλμπουμ αυτό. Ο παραγωγός μάς κράτησε να μην δολοφονήσουμε ο ένας τον άλλον. Το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Πάντοτε αγαπούσα το Μεξικό, τους ανθρώπους, την τέχνη. Είχα χθες το βράδυ πρόβα στο Λος Αντζελες με ένα καινούργιο συγκρότημα και είναι απίστευτο πόσο τους έχει επηρεάσει».

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009