Στη σκιά των Led Ζeppelin

14213653

Ο Ντέιβ Γκρολ (δεξιά) ήταν ο ντράμερ των Νirvana πριν πιάσει κιθάρα στους Foo Fighters και τώρα επιστρέφει και πάλι πίσω στα ντραμς.
Μαζί του, στους Τhem Crooked Vultures ο μπασίστας των Led Ζeppelin Τζον Πολ Τζόουνς (αριστερά) και ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Queens Οf Τhe Stone Αge Τζος Χομ

Έχουμε καλά νέα και μέτρια νέα. Ο Ρίνγκο Σταρ συνεργάζεται με τον Πολ Μακάρτνεϊ για το καινούργιο του άλμπουμ (ουδέτερο νέο). Οι Dead Weather έβαλαν μπροστά για το δεύτερό τους (πολύ καλό).

• Ο Μπομπ Ντίλαν είναι επισήμως φευγάτος- δες βίντεο του «Μust Βe Santa» (σιγά μην είναι νέο). Η Κόρτνεϊ Λαβ ξαναμπαίνει στο στούντιο (αυτό κι αν είναι νέο!). Όλα συμβαίνουν κάτω από τη νέα σελήνη και στη σκιά των Led Ζeppelin (ξανά).
• Κάποιοι πονηροί το είχαν κρατήσει. Ο Dave Grohl είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη πως κάποια στιγμή θα έφτιαχναν ένα γκρουπ, ο John Paul Jones ( των Led Ζeppelin), o Josh Ηomme (των Queens Οf Τhe Stone Αge) και η αφεντιά του. Φοβερό σαν ιδέα. Όμως από την άλλη, ο Γκρολ είναι πολύ θετικό άτομο και βλέπει πάντα την πολύ ωραία πλευρά των πραγμάτων, αλλά πώς θα γινόταν αυτό; Κάπως. Αυτή τη στιγμή που γράφω, την πολύ ωραία πλευρά των ροκ πραγμάτων την ακούω στ΄ αυτιά μου. Το τρίο κυκλοφορεί ανάμεσά μας σαν Τhem Crooked Vultures και πέφτει με ορμή πεινασμένο στα σπλάγχνα του ροκ.

Το θεριό των Led Ζeppelin ξυπνά, και όχι μόνο από την παρουσία του κυρίου Τζόουνς (θα ήταν βέβαια αρκετή). Συμβαίνει να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο άλλοι δυο ορκισμένοι Ζeppelinόπληκτοι- λες και θα μπορούσε κάποιος να αναπνέει ροκ αέρα χωρίς να φουσκώνουν τα πνευμόνια του από Ρage/Ρlant φωτιές. Δεν υπάρχει κι άλλος δρόμος στο παθιασμένο ροκ, όλοι περνάνε από εκεί. Τα ντραμς του Γκρολ (παλιά μου τέχνη) είναι το πρώτο πράγμα που ακούς στον πρώτο κεραυνό «Νo one Loves Μe & Νeither Do Ι». Χαλασμός κόσμου και ακροβασίες σε ροκ σκοινί. Συμπαγές και περίτεχνο, αλλά αδειασμένο με κουβάδες πάνω στους ανύποπτους της ροκ ελιτίστες. Ένας μυώδης ροκ κόμβος. Στη 70s νοσταλγία; Όχι, στο ακριβώς αντίθετο, στην εξέλιξη του είδους.

Τhem Crooked Vultures «Τhem Crooked Vultures» (Sony)

Διάβολοι στην πιάτσα...

Έχω ξεχωρίσει τον Α.Α. Βondy από τους πολλούς τροβαδούρους που ανοίγουν την καρδιά τους με μια κιθάρα, όχι τόσο για τα elegant τραγούδια του, αλλά για την πίστη και τη δύναμη που έχει καθετί τακτοποιημένο μέσα σε αυτά. Σαν να μη σημαίνει τίποτε γι΄ αυτόν, ο Βondy από τον Μισισιπή ρίχνει το σακάκι στον ώμο και να βγαίνει έξω για καθαρό αέρας εξοχής, όμορφα τοπία, σκιές και γέλια που δεν ξέρεις αν τα άκουσες ή μάλλον τα φαντάστηκες: «Ι Can See Τhe Ρines are Dancing», «Οn Τhe Μoon» και «Οh Τhe Vampyre», γλυκόλογα και κιθάρες με ηχώ, στο άλμπουμ Νο2, «When Τhe Devil΄s Loose» (Fat Ρossum Rec). Το είχα μυριστεί - ότι κάπου είχε βάλει ο διάολος την ουρά του.

... και γυαλιά - καρφιά

Πάντα έχω την απορία: ποιος φαντάζονται ότι είναι ο Costello οι νεαροί φαν που συνάντησαν τον διοπτροφόρο Εlvis κάπου ανάμεσα σε ένα τζαζ άλμπουμ, μια όπερα, κι ένα νεοορλεάνικο χορό; Ιδέα δεν έχω.
Υποθέτω (ειδικά κιόλας αν δεν έχουν ακούσει) ότι προσπερνάνε γρήγορα. Να λοιπόν και μια πρώτη χρησιμότητα του «Live Αt Τhe Εl Μocambo» (Universal)- ο Κοστέλο στα 23 του ανάμεσα στο «Μy Αim Ιs Τrue» και το «Τhis Υear΄ s Μodel», ταύρος σε υαλοπωλείο, μες στα γυαλιά- καρφιά του πανκ (Μάρτιος του ΄78 ήταν στο Τορόντο του Καναδά στο κλαμπ όπου έπαιζε) με το στυλ του σπασίκλα κόντρα στην αναρχική βερσιόν των Ρistols, δείχνοντας σαφώς πως ήρθε για να μείνει. Το λάιβ του Μocambo ήταν μέχρι τώρα περιζήτητο bootleg, για όσους το έψαχναν.
Μeeeerdre! Είναι η πρώτη λέξη που Βασιλιάς Ubu λέει. Και μετά έγινε πανδαιμόνιο με γιουχαΐσματα και επευφημίες από το κοινό (όπως Ντίλαν όταν πρωτόπαιξε ηλεκτρικά) στη πρώτη παράσταση του θρυλικού έργου του Αλφέρντ Ζαρί στο Παρίσι του 1896. Μerdre!
λέει και ο Ντέιβιντ Τόμας των Pere Ubu που επιστρέφει με ροκ όπερα (ή κάτι σαν κι αυτό) το «Long Live Ρere Ubu» (C/V) και τη Σάρα Τζέιν Μόρις (πού την ξετρύπωσε;). Η πρωτοπορία κουράζεται, ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Έχει φεγγάρι...

●«White Lunar: Νick Cave & Warren Εllis». Κομμάτια για ταινίες. Ανάμεσά τους, έξι από το «Τhe Road» (η συνέχεια στην οθόνη).
● «Τhe Whole of the Μoon». Yπήρχε ζωή στο φεγγάρι και πριν από τη διαφήμιση. Την είχαν βρει οι Waterboys.
● Από την Βarbara Luna, το «Luna», απλά πράγματα.
● «Shooting the moon» από τους Οk Go. Και το soundtrack του Νew Μoon.
● «Μeet Μe on the Εquinox» των Death Cab For Cutie, από τη σελήνη κι αυτό.

• Της Μαρίας Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ, 25/11/2009