- ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ
Χιλιάδες θυμήθηκαν και τραγούδησαν στο Ολυμπιακό Στάδιο τα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στον οποίο ο Δήμος Αθηναίων απένειμε χτες το μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών
H οδός Αριστοτέλους είναι ο δρόμος στον οποίο μεγάλωσε. Η οδός Φωκαίας, η Χέυδεν, η Δεριγνύ, η Πλατεία Κυριακού είναι οι χώροι όπου έπαιξε, ερωτεύθηκε, τραγούδησε και εξακολουθεί να τραγουδάει. Η καρδιά της Αθήνας (που αυτή την εποχή υποφέρει πιο πολύ από κάθε άλλη περιοχή) ήταν για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο η καρδιά της έμπνευσής του, ενώ σήμερα είναι η πηγή ενός μεγάλου παραπόνου- ενός παραπόνου που μοιραζόμαστε όλοι: να σταματήσει κάποια στιγμή αυτή η διακλάδωση των υπουργείων, των υπηρεσιών, των νόμων, των «υπευθύνων» που είναι η αιτία να γίνεται αφόρητα δυσκίνητο το κράτος.
«Πάει να κάνει ένα έργο ο Δήμος και μπερδεύεται το ΥΠΕΧΩΔΕ, το υπουργείο Εργασίας, το υπουργείο Γεωργίας και ούτω καθεξής» σημείωσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ακόμη και σε μια τελετή απονομήςτην τελετή απονομής του μεταλλίου του Δήμου Αθηναίων που έγινε χθες στο Δημαρχιακό Μέγαρο, λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη συναυλία στο ΟΑΚΑ- ο τιμώμενος Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε την ανάγκη να πει τα πράγματα με το όνομά τους για την πόλη του, την πόλη μας.
«Πιστεύουμε ότι οι δήμαρχοι είναι παντοδύναμοι- είναι. Όμως, από πάρα πολλές μεριές είναι και ευάλωτοι. Αυτό το έχω διαπιστώσει προσωπικά, από την επαγγελματική μου ζωή. Όπου πήγαινα και έβλεπα ένα αλσύλλιο, το οποίο ήταν έτοιμο να καταρρεύσει- γιατί τα δέντρα έχουν καεί επειδή κανένας δεν τα προσέχει-, έψαχνα να βρω τον υπεύθυνο. Και μου έλεγε κάποιος πως υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος. Πήγαινα στον δήμαρχο, μου έλεγε υπεύθυνος είναι το υπουργείο Γεωργίας. Πήγαινα στο Γεωργίας, μου έλεγε είναι το ΥΠΕΧΩΔΕ. Και όλοι είχαν δίκιο.
Εάν καταφέρουμε να γλιτώσουμε από αυτήν τη διακλάδωση των υπηρεσιών, των νόμων, των διαφόρων με τις μαγκιές και τις επωμίδες που βρίσκονται στη ζωή μας, θα αλλάξει η Ελλάδα, θα αλλάξουν τα πάντα. Και η Αθήνα, της οποίας ο Δήμος είναι δέκα υπουργεία μαζί, θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα στον δημότη. Διότι αν αποφασίσει να κάνει κάπου μία δενδροφύτευση ας πούμε κι ένας από εμάς αφήσει το αυτοκίνητό του εκεί, τότε δεν θα μπορέσει να γίνει».
Συνέντευξη του Λ. Παπαδόπουλου στην Έλενα Ακρίτα
Όχι ότι δεν έκανε και την αυτοκριτική του: «Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι είμαστε όλοι μας, και πρώτος εγώ, ελεεινά κακομαθημένοι. Σε όλη μας τη ζωή τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Ποτέ δεν κάνουμε κάτι σαν χρέος μας. Εγώ προσπαθώ να κάνω το χρέος μου. Δεν το κάνω πάντα, αλλά αυτό προσπαθώ και θα το κάνω».
Η απονομή του μεταλλίου στον Λευτέρη Παπαδόπουλο έγινε στην Αίθουσα Τελετών του Δημαρχιακού Μεγάρου της Πλατείας Κοτζιά, παρουσία της οικογένειάς του, φίλων και θαυμαστών του.
«Τι είναι αυτό που κάνει τον Λευτέρη Παπαδόπουλο τόσο αγαπητό, τόσο ιδιαίτερο;» αναρωτήθηκε στην προσφώνησή του ο δήμαρχος της Αθήνας, Ν. Κακλαμάνης. «Είναι η ικανότητά του να σαγηνεύει. Το χάρισμα να νιώθει αυτό που κάνει. Η κατάκτησή του να είναι αληθινός».
Μεταξύ των παρευρισκομένων, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεόδωρος Μπεχράκης, ο πρόεδρος των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Γιώργος Κατσαρός (που παρενέβη με την τρομπέτα του παίζοντας την «Οδό Αριστοτέλους»), οι βουλευτές Γιώργος Λιάνης και Μιλένα Αποστολάκη, ο Αδαμάντιος Πεπελάσης κ.ά.
Η εκδήλωση έκλεισε με το Κουαρτέτο Εγχόρδων και τη Μεικτή Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Μπερή.
H οδός Αριστοτέλους είναι ο δρόμος στον οποίο μεγάλωσε. Η οδός Φωκαίας, η Χέυδεν, η Δεριγνύ, η Πλατεία Κυριακού είναι οι χώροι όπου έπαιξε, ερωτεύθηκε, τραγούδησε και εξακολουθεί να τραγουδάει. Η καρδιά της Αθήνας (που αυτή την εποχή υποφέρει πιο πολύ από κάθε άλλη περιοχή) ήταν για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο η καρδιά της έμπνευσής του, ενώ σήμερα είναι η πηγή ενός μεγάλου παραπόνου- ενός παραπόνου που μοιραζόμαστε όλοι: να σταματήσει κάποια στιγμή αυτή η διακλάδωση των υπουργείων, των υπηρεσιών, των νόμων, των «υπευθύνων» που είναι η αιτία να γίνεται αφόρητα δυσκίνητο το κράτος.
«Πάει να κάνει ένα έργο ο Δήμος και μπερδεύεται το ΥΠΕΧΩΔΕ, το υπουργείο Εργασίας, το υπουργείο Γεωργίας και ούτω καθεξής» σημείωσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ακόμη και σε μια τελετή απονομήςτην τελετή απονομής του μεταλλίου του Δήμου Αθηναίων που έγινε χθες στο Δημαρχιακό Μέγαρο, λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη συναυλία στο ΟΑΚΑ- ο τιμώμενος Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε την ανάγκη να πει τα πράγματα με το όνομά τους για την πόλη του, την πόλη μας.
«Πιστεύουμε ότι οι δήμαρχοι είναι παντοδύναμοι- είναι. Όμως, από πάρα πολλές μεριές είναι και ευάλωτοι. Αυτό το έχω διαπιστώσει προσωπικά, από την επαγγελματική μου ζωή. Όπου πήγαινα και έβλεπα ένα αλσύλλιο, το οποίο ήταν έτοιμο να καταρρεύσει- γιατί τα δέντρα έχουν καεί επειδή κανένας δεν τα προσέχει-, έψαχνα να βρω τον υπεύθυνο. Και μου έλεγε κάποιος πως υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος. Πήγαινα στον δήμαρχο, μου έλεγε υπεύθυνος είναι το υπουργείο Γεωργίας. Πήγαινα στο Γεωργίας, μου έλεγε είναι το ΥΠΕΧΩΔΕ. Και όλοι είχαν δίκιο.
Εάν καταφέρουμε να γλιτώσουμε από αυτήν τη διακλάδωση των υπηρεσιών, των νόμων, των διαφόρων με τις μαγκιές και τις επωμίδες που βρίσκονται στη ζωή μας, θα αλλάξει η Ελλάδα, θα αλλάξουν τα πάντα. Και η Αθήνα, της οποίας ο Δήμος είναι δέκα υπουργεία μαζί, θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα στον δημότη. Διότι αν αποφασίσει να κάνει κάπου μία δενδροφύτευση ας πούμε κι ένας από εμάς αφήσει το αυτοκίνητό του εκεί, τότε δεν θα μπορέσει να γίνει».
Συνέντευξη του Λ. Παπαδόπουλου στην Έλενα Ακρίτα
Όχι ότι δεν έκανε και την αυτοκριτική του: «Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι είμαστε όλοι μας, και πρώτος εγώ, ελεεινά κακομαθημένοι. Σε όλη μας τη ζωή τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Ποτέ δεν κάνουμε κάτι σαν χρέος μας. Εγώ προσπαθώ να κάνω το χρέος μου. Δεν το κάνω πάντα, αλλά αυτό προσπαθώ και θα το κάνω».
Η απονομή του μεταλλίου στον Λευτέρη Παπαδόπουλο έγινε στην Αίθουσα Τελετών του Δημαρχιακού Μεγάρου της Πλατείας Κοτζιά, παρουσία της οικογένειάς του, φίλων και θαυμαστών του.
«Τι είναι αυτό που κάνει τον Λευτέρη Παπαδόπουλο τόσο αγαπητό, τόσο ιδιαίτερο;» αναρωτήθηκε στην προσφώνησή του ο δήμαρχος της Αθήνας, Ν. Κακλαμάνης. «Είναι η ικανότητά του να σαγηνεύει. Το χάρισμα να νιώθει αυτό που κάνει. Η κατάκτησή του να είναι αληθινός».
Μεταξύ των παρευρισκομένων, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεόδωρος Μπεχράκης, ο πρόεδρος των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Γιώργος Κατσαρός (που παρενέβη με την τρομπέτα του παίζοντας την «Οδό Αριστοτέλους»), οι βουλευτές Γιώργος Λιάνης και Μιλένα Αποστολάκη, ο Αδαμάντιος Πεπελάσης κ.ά.
Η εκδήλωση έκλεισε με το Κουαρτέτο Εγχόρδων και τη Μεικτή Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Μπερή.
"Οδός Αριστοτέλους"
"Που να βρω ένα ζεϊμπέκικο"
"Έχω έναν καφενέ"
"Όλες του κόσμου οι Κυριακές"
"Βαποράκι του Μπουρνόβα"
"Όλα δικά σου μάτια μου"
"Το άγαλμα"
"Το παλιό ρολόι"
"Τζαμάικα"
"Το μερτικό μου απ’ τη χαρά"
"Σεβάχ ο θαλασσινός"
Τα τραγούδια νίκησαν τη βροχή
Μεταξύ βροχής και τραγουδιού νίκησε το τραγούδι. Όχι οποιοδήποτε τραγούδι- εννοείται. Το τραγούδι-soundtrack της ζωής μας- όσων τουλάχιστον έχουν μνήμες από τα χρόνια του ΄70 κι έπειτα- έχει μυρωδιές από γειτονιές της Αθήνας, έρωτες εφηβικούς, γαλάζια καλοκαιρινά χρώματα, μνήμες από απόβραδα με ασετυλίνη. Όλοι αγαπάμε τα τραγούδια μας- και τα τραγούδια αυτά (περίπου 1.200) τα έγραψε ο ποιητής του ελληνικού τραγουδιού Λευτέρης Παπαδόπουλος. Πώς θα μπορούσε να ανοίξει μια συναυλία-αφιέρωμα στα 50 χρόνια της μάχιμης πορείας του; Τίποτα καλύτερο από τις παιδικές φωνές. Παιδιά από τις χορωδίες του Δήμου Αθηναίων, από περιοχές δήμων που επλήγησαν από τις φωτιές και από ωδεία της Φλώρινας, με τις πρώτες ψιχάλες της βροχής να πέφτουν πάνω στις ανοιχτές ομπρέλες, τραγούδησαν «Τζαμάικα», «Δελφίνι, δελφινάκι», «Γέλαγε η Μαρία» και ζέσταναν τις κερκίδες, όπου ο κόσμος είχε φορέσει τα μπουφάν του. Άστατος ο χθεσινός καιρός, αλλά εξαιρετικά θερμή η ατμόσφαιρα. Περίπου 60.000 άνθρωποι υποδέχθηκαν στη συνέχεια τη Χαρούλα Αλεξίου και την Ευανθία Ρεμπούτσικα, που άνοιξαν επισήμως τη συναυλία με το καινούργιο τραγούδι «Δεν έχει τούτη η νύχτα τέλος», που έγραψε η Ευανθία με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Στη συνέχεια η Χαρούλα έμεινε μόνη της στη σκηνή ερμηνεύοντας τα «Όλες του κόσμου οι Κυριακές», «Ανεστάκι», «Τι γλυκό να σ΄ αγαπούν». Και όταν κάλεσε τον Γιάννη Σπανό στο πιάνο, όλο το στάδιο γέμισε με τους συγκινητικούς στίχους της «Αριστοτέλους». Ήταν μια μεγάλη συναυλία. Με όλο το ελληνικό τραγούδι επί σκηνής. Μαχαιρίτσας, Ασλανίδου, Μητροπάνος, Αρβανιτάκη, Νταλάρας, Σαββόπουλος, Τσανακλίδου, Πάριος, Χατζηγιάννης, Τερζής, Ρέμος, Γλυκερία, Μητσιάς. Στη σκηνή επίσης είδαμε τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Στέφανο Κορκολή, τον Γιώργο Χατζηνάσιο και τον Μίμη Πλέσσα. Ανάμεσα στα τραγούδια, οπτικοποιημένα αποσπάσματα από τη ζωή του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά και σημαδιακές στιγμές από την ιστορία του τραγουδιού, όπως εκείνη με τον Μάνο Λοΐζο να τραγουδάει το «Αχ, χελιδόνι μου». Προς το τέλος της συναυλίας, ο Μίκης Θεοδωράκης με βιντεοσκοπημένο μήνυμα του είπε για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ότι «κατάφερε με τον ανθρώπινο, πηγαίο στίχο του, να φέρει την ελληνική ποίηση στα μέτρα των απλών ανθρώπων. Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατόρθωμα απ΄ αυτό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση».
Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
No comments:
Post a Comment