Στο «σπαγκέτι» τοπίο του Σέρτζιο Λεόνε και του Ενιο Μορικόνε

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ. Για να δεις την Spaghetti Western Orchestra δεν χρειάζεται να ξέρεις τα γουέστερν του Λεόνε, δεν χρειάζεται να μπορείς να ονομάσεις τα soundtrack του Μορικόνε που τα συνόδευαν. Δεν χρειάζεται, γιατί κατοικούν ήδη στο μυαλό σου, έχοντας τρυπώσει εκεί με τρόπους που ενδέχεται να έχεις ξεχάσει. Σε αυτό άλλωστε ποντάρει και η πεντάδα της Ορχήστρας των Σπαγκέτι Γουέστερν και ο σκηνοθέτης της Ντένις Μπλάις, ένας λαλίστατος Καναδός, αφήνοντας στον θεατή μια εικόνα φίνας ομορφιάς, γαλήνης και ταυτόχρονα απόγνωσης.

Λίγο πριν από το τέλος, σαν μέσα σε όνειρο, ένας ερμηνευτής, γλιστρώντας ανάλαφρα, παίζει με μπλε και πράσινα μπαλόνια, τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει, διαλύοντας έτσι τα δικά του όνειρα.

Εμπειρη και ευέλικτη, η Στελλάτου, συνιδρύτρια της Ομάδας Εδάφους «Ψηλολέλεκας», που ζει το εγχείρημα με όλο τον ενθουσιασμό που είχε μέσα του, όταν είδε τον Καλό, τον Κακό και τον Ασχημο σε ηλικία 6 ετών. «Αυτό που θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο, είναι η δυνατότητα να φτιάξει τη δική του ταινία στο μυαλό του, με βάση τις δικές του εμπειρίες και μνήμες από τα γουέστερν του Λεόνε και τις μουσικές του Μορικόνε. Εμείς είμαστε ο Ενιο, εσείς γίνεστε ο Σέρτζιο». Ολο αυτό θα ήταν λιγάκι γραφικά ανώριμο και ουτοπικό αν δεν λειτουργούσε τόσο απρόσμενα καλά. Το αντιλαμβάνεσαι όταν ξαφνικά κοιτάξεις γύρω σου τις καρέκλες του θεάτρου Μπάντμιντον και δεις τον 50άρη και τον 60άρη να συμμετέχουν στην παράσταση με την ίδια ενέργεια με την οποία συμμετέχει ο 10χρονος. Ισως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η παράσταση της εν λόγω ορχήστρας δεν είναι μόνο ένα αναμάσημα της μουσικής του Μορικόνε. «Νομίζω ότι αυτό που κάνουμε είναι αρκετά τολμηρό. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν προσφέρουμε “ξερά” ένα σύνολο μουσικών θεμάτων. Προσπαθούμε να “αναστήσουμε” αυτήν την αίσθηση των συγκεκριμένων ταινιών. Αυτό που έκαναν τόσο πετυχημένα ο Λεόνε και ο Μορικόνε είναι ότι σε άφηναν να ανασάνεις μέσα στο τοπίο που έφτιαχναν, να βρεις τα δικά σου πατήματα, δεν σε πήγαιναν με το ζόρι προς στην κατεύθυνση που ήθελαν. Σκόπιμα λοιπόν κι εμείς ακολουθούμε ένα σχετικά αργό ρυθμό, έτσι ώστε ο θεατής να συντονιστεί όχι μόνο με τη μουσική, αλλά και με το ευρύτερο ηχοτοπίο. Τις σκόρπιες ατάκες από τις ταινίες, τους θορύβους από τα ποτήρια, τον ήχο του νερού που στάζει, το κροτάλισμα των εξάσφαιρων, τις μπότες που πατάνε το χαλίκι και το χώμα».

• Ασυνήθιστα μέσα

Το γεγονός βέβαια ότι πολλά από τα παραπάνω γίνονται μέσω της χρήσης των πιο ασυνήθιστων μέσων απλά προσθέτει στο εντυπωσιακό και στο -πολύ συχνά- κωμικό στοιχείο της παράστασης. Αν σκεφτόσασταν ότι τα κορνφλέικς, τα πλαστικά γάντια κουζίνας και τα μπουκάλια μπίρας σαν και αυτά που βλέπεις να σου χαμογελάνε από τα ψυγεία του συνοικιακού σου περιπτέρου δεν έχουν θέση στον σκονισμένο κόσμο των σπαγκέτι γουέστερν, ξανασκεφτείτε το... και σύντομα. Οι έξι -όχι και τόσο μοναχικοί - πιστολέρο της Spaghetti Western Orchestra αναχωρούν το Σάββατο για άλλα σαλούν...

Η Spaghetti Western Orchestra ολοκληρώνει τις παραστάσεις της στο θέατρο Badminton στις 25 Σεπτεμβρίου.

• Μακης Παπασημακοπουλος, ΗΥ Καθημερινή, 23/09/2009