Το ροκ επιστρέφει στην πολιτική

• Δεν περιμένουμε ότι θα έρθει η μέρα της επανάστασης όπου ο λαός θα βρεθεί στην εξουσία. Το θεωρούμε ουτοπία. Ομως μπορούμε μέσα από τη μουσική να ασκήσουμε πίεση στους πολιτικούς. Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία πρέπει να νιώθουν ότι παρακολουθούμε και ελέγχουμε κάθε βήμα τους».

STREET SWEEPER SOCIAL

Ο Τζον ΜακΛιούρ, ηγέτης των Βρετανών Reverend and the Makers και δημιουργός των Mongrel, ξέρει πολύ καλά για το τι μιλάει. Από το '84 στη μουσική σκηνή της Βρετανίας, φτιάχνει συνεχώς συγκροτήματα που επιτίθενται με τους στίχους τους στην πολιτική σκηνή της χώρας του.

Αντάρτικο με νότες

Πρόσφατα κυκλοφόρησε τον νέο τους δίσκο «Α French Kiss in The Chaos» γεμάτο πολιτικά φορτισμένα τραγούδια για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στο Ιράκ, αλλά και την πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση. «Στην πλειοψηφία τους όλοι οι μουσικοί είναι έξυπνοι και ευαίσθητοι», λέει στις συνεντεύξεις του ο ΜακΛιούρ. «Γνωρίζουν πολύ καλά τα γεγονότα, καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, νιώθουν τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, απλώς δεν μιλάνε γι' αυτά. Γιατί ξέρουν ότι βγάζεις περισσότερα λεφτά και πουλάς περισσότερους δίσκους αν κρατάς το στόμα σου κλειστό».

Γι' αυτό και ο ίδιος οργανώνει το δικό του αντάρτικο. Για παράδειγμα ο δίσκος «Better Than Heavy» των Mongrel, ενός σχήματος όπου παίζει ο ίδιος μαζί με μουσικούς από τους Babyshables και τους Arctic Monkeys μαζί με άγνωστους αντεργκράουντ ράπερ, είναι μια λυσσαλέα επίθεση στους πολιτικούς της Βρετανίας. Μάλιστα ο ΜακΛιούρ αμέσως μετά την κυκλοφορία του, το πρόσφερε δωρεάν μέσα από την εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», «ώστε να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στη Μ. Βρετανία».

*Η νέα γενιά μοιάζει να ακολουθεί τα βήματά του. Και ας φοβάται ο ΜακΛιούρ, ότι «αν βάλεις την πολιτική στη βρετανική ροκ σκηνή εξασφαλίζεις μια μοναχική πορεία. Ετσι, οι Cribs με τη νέα τους δουλειά «Ignore The Ignorant» στηλιτεύουν την άνοδο των ακροδεξιών στη Βρετανία: «Οταν το φασιστικό Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο παίρνει μια έδρα στο Γιόρκσαϊρ, στην ίδια σου την πόλη», λένε, «τότε σκέφτεσαι πώς φτάσαμε ώς εδώ και αρχίζεις την αντεπίθεση».

*Οπως και οι Enter Shikari που κυκλοφόρησαν τον δίσκο τους «Common Dreads», με τραγούδια που αναφέρονται «στην απληστία του σύγχρονου καπιταλισμού, στους πολέμους και την αποικιοκρατία της νέας εποχής και, φυσικά, στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος σ' ολόκληρο τον πλανήτη».

Και έχουν και άποψη. «Αν η οικονομία της Δύσης καταρρέει, όπως μας λένε», σημειώνουν, «ας σταματήσουν να ξοδεύουν τα χρήματα σε πολέμους. Είμαστε η νεότερη γενιά, είμαστε οργισμένοι και επιθυμούμε να ενώσουμε όλους τους ανθρώπους σε μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια σε ένα πολιτικό κατεστημένο που συνεχίζει να μας αγνοεί».

Επίθεση σε εργοστάσιο όπλων

*Οι King Blues μοιάζουν πιο επιθετικοί με τον ρέγκε πανκ ήχο τους. Στο εξώφυλλο του περσινού δίσκου τους «Save the World, Get The Girl» φωτογραφίζονται με μαντίλια στο πρόσωπο σαν αγριεμένοι διαδηλωτές. Ενώ στις συνεντεύξεις τους διηγούνται ιστορίες από τις πορείες που έλαβαν μέρος.

«Πέρυσι σε μια αντιπολεμική πορεία επιτεθήκαμε σε ένα εργοστάσιο όπλων στο Μπράιτον», λένε. «Σπάσαμε τα τζαμιά και γράψαμε συνθήματα στους τοίχους. Δεν αρκούν τα τραγούδια, αν θέλεις να αλλάξεις την κατάσταση, πρέπει να βγεις στον δρόμο. Οταν σκοτώνονται άνθρωποι δεν μπορεί να αναρωτιέσαι αν είναι σωστό να προκαλείς φθορές σε κτίρια».

«Θα διαλύσουμε τον μύθο ότι αυτή η γενιά είναι κυνική και βουτηγμένη στην απάθεια», λένε οι King Blues και μαζί τους συμφωνούν κι άλλοι.

*Ανάμεσά του είναι και οι Dirty North από το Μάντσεστερ, μια νέα μπάντα με ρέγκε ρυθμούς και ραπ φωνητικά και τραγούδια σαν το «Money and Guns» για το εμπόριο όπλων. «Δεν διαμορφώνεις πολιτική συνείδηση μέσα από τις ειδήσεις της τηλεόρασης», λένε οι ίδιοι. «Αλλά ένα τραγούδι που μιλάει απλά για όσα συμβαίνουν μπορεί να σε κάνει να ενδιαφερθείς.»

«Σύμφωνα με το παλιό κλισέ, η τέχνη αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα γύρω σου», καταλήγει ο ΜακΛιουρ. «Επομένως όταν ξέρεις τι συμβαίνει, βγαίνεις στη σκηνή και το λες με τον δικό σου τρόπο. Αυτή είναι η ουσία του ροκ εν ρολ.»

*Οσο ο Μπους τζούνιορ ήταν πρόεδρος, δεκάδες γκρουπ έγραφαν τραγούδια που εναντιώνονταν στην πολιτική του. Κατά μιαν έννοια, όπως το έθεσε και ο Τρεντ Ρέζνορ των Nine Inch Nails, ο Μπους κατάφερε να κάνει «μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε μέσα στον ατομικισμό, να ενδιαφέρει για τη δημόσια ζωή». Η έλευση του Ομπάμα στόμωσε -μέχρι στιγμής, τουλάχιστον- το μαχαίρι της κριτικής της μουσικής σκηνής.

*Ετσι οι Roots, για παράδειγμα η χιπ χοπ κολεκτίβα από τη Φιλαδέλφεια, μπορεί στον περσινό δίσκο της «Rising Down» να επιτίθεντο στα δεινά που συσσώρευε η κυβέρνηση του Μπους και να στήριζαν τη λύση Ομπάμα. Φέτος, όμως, η νέα τους δουλειά «How Ι Got Over» απομακρύνεται από το ζήτημα της πολιτικής.

*Οι Roots δεν είναι οι μόνοι. Λίγο οι ύμνοι για την εκλογή του Ομπάμα, λίγο τα απόνερα της οκταετίας του Μπους και η μουσική σκηνή της Αμερικής μοιάζει να στρέφεται αλλού. Ή να συνεχίζει την επίθεση στον απερχόμενο πια πρόεδρο όπως οι βετεράνοι Green Day που στο δίσκο τους «21st Century Breakdown», που κυκλοφόρησε την άνοιξη, συνεχίζουν να απαριθμούν τις πληγές των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα.

*Ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί πανκ Rancid στο πρόσφατο «Let the Dominoes Fall» έλυσαν την εξάχρονη δισκογραφική σιωπή τους για να μιλήσουν για τον πόλεμο στο Ιράκ και την καταστροφή της Νέας Ορλεάνης.

Από τον Μπους στον Ομπάμα

Από την πλειοψηφία που ακόμα αναμασάει την φιλοσοφία του «Rock Against Bush», της συμμαχίας των μουσικών ενάντια στην κυβέρνηση Μπους, ξεφεύγουν ελάχιστοι. Οπως η κινητήρια δύναμη πίσω από τους παλιούς Rage Against The Machine, μία από τις πιο σταθερά προσανατολισμένες, στην πολιτική, μπάντες.

*Ο τραγουδιστής τους, ο Ζακ Ντε λα Ρότσα, σχημάτισε μαζί με τον ντράμερ των Mars Volta, το ντουέτο των One Day As a Lion, ένα όνομα που απευθύνεται σε μια γενιά «που δεν σκοπεύει να περιμένει τις εκλογές για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της», κατά τον ίδιο. Και πέρυσι κυκλοφόρησαν τον ομώνυμο μίνι δίσκο με τραγούδια για «όσους παλεύουν για το δικαίωμα στην τροφή, τη στέγη και την κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς να νοιάζονται αν οι ενέργειές τους αντιτίθενται στην ηθική των μικροαστών».

*Στην ίδια γραμμή κινείται και ο Τομ Μορέλο, ο κιθαρίστας των Rage που μαζί με τον Μπουτς Ρίλεϊ, ράπερ των The Coop, έφτιαξαν τους Street Sweeper Socal Club. Μια μπάντα με δυνατό φανκ ροκ και πολιτικούς στίχους, που μόλις κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της με τραγούδια κατάλληλα για «να τα τραγουδάνε οι σύγχρονοι προλετάριοι καθώς θα καταστρέφουν τη Γουόλ Στριτ».

Ο Μορέλο δεν μασάει τα λόγια του. «Η ιδέα πίσω από την μπάντα είναι μία: Οτι η μουσική μας είναι ένα όπλο. Και ότι σκοπεύουμε να γίνουμε τόσο δυνατοί, που θα κατακτήσουμε με τον ήχο μας τους δρόμους». *

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009