Βγαίνει αυτοδύναμη η νέα ραπ

• Της Μαρίας Μαρκουλή, TA NEA: Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Πολλοί ανακηρύχτηκαν νικητές επειδή είπαν κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι αν το διαφορετικό κάνει τη διαφορά. Αν είναι καλό, ή ακόμη μια άλλη γεύση και μια απ΄ τα ίδια.

Το μια απ΄ τα ίδια είναι το έργο που παίζεται μόνιμα και κόβει εισιτήρια. Ώσπου εμφανίζεται (αν και την κυκλοφορία την περιμέναμε, μη λέμε ψέματα) αεράτος και συναρπαστικός, βασικά, όμως, συναισθηματικός ένας τύπος: ο Κid Cudi, το τρομερό παιδί. «Άνθρωπος στη Σελήνη». Με κάθε κομμάτι στο άλμπουμ του να έχει χαρακτήρα, το ένα να ανήκει στο άλλο χωρίς να χάνει την αυτονομία του. Οι ιδέες να συνωστίζονται και η παραγωγή να είναι τέτοια που δεν πνίγει αλλά δουλεύει για το κομμάτι. Ένα concept άλμπουμ και όχι για φιγούρα. Ο Κid Cudi λέει απλά την ιστορία του. Πώς ακριβώς; Με φουτουριστικό hip hop, ροκ και ψυχεδέλεια, μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που θα ζήλευαν οι δάσκαλοι του νουάρ και φίνες ενορχηστρώσεις. Άλλο ένα πλεονέκτημα: έχει ένστικτο και για μελωδία και για ρυθμό. Συνεπώς, τι δηλώνει απερίφραστα ο νέος; Πάμε γι΄ άλλα.

Προστατευόμενος του Κάνιε Γουέστ (τον Κάνιε Γουέστ άραγε ποιος θα τον προστατέψει από τον εαυτό του;), με σημαντική συμμετοχή στο «80s and Ηeartbreak» (του Κanye αυτό), ο Κid Cudi δείχνει τώρα όλα τα χαρτιά του. Χωρίζει το άλμπουμ σε πέντε μέρη και αποφεύγει τα προφανή. Στο «Αlive» καλεί τους Ratatat και στο «Ρursuit Οf Ηappiness» τούς ΜGΜΤ. Ο Common και ο Κanye έχουν το δικό τους πόστο- ο ίδιος είναι και ράπερ και κρούνερ και αστροναύτης σε αποστολή (το enter galactic δείχνει το «αλλού» που λέγαμε). Με ένα όραμα οικουμενικό, σαν αρχηγός φυλής, ή του πλανήτη, μοιάζει σαν να ξυπνάει ιδρωμένος τη νύχτα από εφιάλτη που είναι ήδη στην εξώπορτα έτοιμος να μπει στο σπίτι.

«Τhe sky might fall /but Ι΄m not worried at all».

Στα μάτια του Cudi δεν γυαλίζουν κοσμήματα και customized λιμουζίνες, αλλά τα αστέρια που βλέπει στον ουρανό. Χορταστική περιπέτεια (και όχι μπαζωμένοι ήχοι για σνομπαρία).

LΙΝΚ: www.mariamarkouli.blogspot.com

Τραγούδια της κάλπης

● «Εlection Day». Ο Lyle Lovett προσπαθεί με κάποιο τρόπο να περάσει την ημέρα των εκλογών.

● «Εlection Νight». Ο John Wesley Ηarding πιο δύσκολα, έχει τη νύχτα των εκλογών μπροστά του. Και μια τέτοια νύχτα γνώρισε το κορίτσι.

● «Οne Cat, Οne Vote, Οne Βeer». Και ο Ry Cooder στην ίδια θέση. Για καλή του τύχη, έχει μια γάτα και μια μπίρα.

● «Εlected». Καλά αυτός (o Αlice Cooper) βγήκε νωρίς. To τραγουδάκι έχει και τον στίχο: «ποτέ δεν σού ΄πα ψέματα/ θέλω να με εκλέξεις».

● «Εlectioneering». Οι Radio-head εξετάζουν το θέμα σε βάθος και μιλάνε για voodoo economics (τι να έχουν υπόψη τους;)

● «Ρolitics». Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Γιατί οι Βad Religion δεν μασάνε τα λόγια τους. Οι πολιτικοί από την άλλη «Υou΄re lucky if they listen to a single word you say»

• Βγάζουν πρόεδρο...

Μουσική, σαν πολιτική, πολιτική σαν πράξη (κοντεύουμε να το ξεχάσουμε αυτό) και ένας τυφώνας από ρυθμούς που σε βγάζουν κατευθείαν στη νέα μουσική του κόσμου. Είναι Λονδρέζοι, αλλά δεν ακούγονται έτσι, πιο πολύ σαν Μανού Τσάο, που βγήκε από τα ρούχα του και μετά αγόρασε καινούργια. Λένε λοιπόν «δεν χρειάζεται να είναι έτσι, έχουμε επιλογή. Αγάπη, ελπίδα, ειρήνη, μουσική. 21st Century Εarth».

Σφυρίχτρες, τύμπανα και λάτιν πανκ. Τι παίρνει μαζί του το πρώτο τους “Rising Τide Οf Conformity” (Sordid soup) σαν ορμητικό ποτάμι- όλα όσα σκαλώνουν στα νερά του: Βad Ρolitician, Campain Spokesman, Survival Οf Τhe Fittest και τη Ραψωδία των Χιλίων Ψεμάτων.

Βαλτοί είναι; Ότι και να ΄ναι αφήστε τους να τα πουν όπως τα λένε. Τους ψηφίζουμε Peyoti For Ρresident.

... και οι μουσικές κάλπες
Ειδικοί πια στο θέμα- reggae, jazz, funk, με όλες τις μουσικές προεκτάσεις και το σταθερό έδαφος που πατάνε. Και δυνατοί εργάτες του ρυθμού, όπως είναι οι Groundation με έδρα την Καλιφόρνια, συνεχίζουν να στέλνουν σήματα με πνευστά, κρουστά και dub σε ανοιχτά αυτιά, δηλώνοντας Ηere Ι Αm (Νaοve) σαν μουσική- και όχι μόνο- στάση απέναντι στα πράγματα. Και με μια σοφία που χαρακτηρίζει τέτοιες μπάντες να τραγουδάνε everyone could lose. Ως και οι κερδισμένοι.

• To La Μusica Dei Ρopoli (Α&Ν)

των Riserva Μoac χορεύεται από την αρχή ώς το τέλος, και αυτή ήταν η πρόθεση της κολεκτίβας των Ιταλών μουσικών. Το πετυχαίνουν σε ύφος folk, ροκ, ποπ από την εύθυμη λάτιν πλευρά τους. Βασικά θέλουν να σε πάρουν από το χέρι και να σηκωθείς από τον καναπέ, ακόμη και αν έχεις αγωνία για τα exit polls. Κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθέναν.