Το «Kind Of Blue» είναι όμορφο και μελαγχολικό

«Αν νιώθω νοσταλγία στη σκηνή; Οχι, καθόλου. Το απολαμβάνω να παίζω ζωντανά το «Kind Of Blue», γιατί όλοι αυτοί οι μουσικοί που έχω συγκεντρώσει μεγάλωσαν με αυτόν τον δίσκο. Είμαι ο μοναδικός από την παλιά μπάντα του Μάιλς. Αλλά έχω μαζί μου τον Γουάλας Ρόνεϊ, τον τρομπετίστα, που είναι «παιδί» του Μάιλς. Το νιώθεις όταν παίζει. Εχω τον Λάρι Γούλις στο πιάνο, τον Μπάστερ Γουίλιαμς στο μπάσο να κρατάει μαζί μου τον ρυθμό. Και τους δύο σαξοφωνίστες, τον Βίνσεντ Χέρινγκ και τον Τζέιβον Τζάκσον».

«Οταν ηχογραφούσαμε τον δίσκο δεν φανταζόμασταν ότι θα άρεσε τόσο πολύ» λέει σήμερα ο Τζίμι Κομπ

Με όλους αυτούς τους μουσικούς, ο ντράμερ Τζίμι Κομπ έρχεται να παρουσιάσει ζωντανά το αριστούργημα του Μάιλς Ντέιβις, «Kind Of Blue», πενήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. «Η γυναίκα μου βρήκε το όνομα "So What Band"», μας λέει ο ογδοντάχρονος Κομπ από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Της αρέσει πολύ το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Ολοι λένε ότι είναι ένας σημαντικός δίσκος για τη σύγχρονη μουσική. Για μένα είναι ένας όμορφος δίσκος, που κρύβει μέσα του μια ακαθόριστη μελαγχολία».

Ο Κομπ έγινε μέλος της θρυλικής ορχήστρας όταν τυχαία ο ντράμερ τού Μάιλς έλειπε από τις ηχογραφήσεις ενός άλλου ιστορικού δίσκου, του «Porgy And Bess».

Λόγω καθυστέρησης

«Ηταν το 1958, ντράμερ του ήταν ο Φίλι Τζο Τζόουνς, αλλά καθυστερούσε τόσο πολύ να πάει στο στούντιο που ο δίσκος δεν τελείωνε», θυμάται ο Κομπ. «Οπότε, ο σαξοφωνίστας Τζούλιαν "Κάνομπολ" Αντερλεϊ, που ήταν φίλος μου, με κάλεσε και έπαιξα ντραμς. Τον Μάιλς τον είχα συναντήσει παλιότερα στη Νέα Υόρκη, όταν έπαιζα με την Νταϊάνα Ουάσιγκτον. Ηταν ο μόνος που έπαιζε μπι μποπ στα θέατρα της πόλης. Ηταν μαζί με τον Τσάρλι Πάρκερ. Ηξερα τον πιανίστα τους και είχα παίξει μαζί τους. Τότε είχε αρχίσει να γίνεται διάσημος. Δύο μήνες αφότου ολοκληρώσαμε τον δίσκο, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: "Ελα να παίξεις μαζί μου. Και αν θες τη δουλειά, έλα τώρα γιατί παίζουμε απόψε". Ημουν στη Νέα Υόρκη και αυτοί ήταν στη Βοστόνη, τετρακόσια μίλια μακριά. Είχα τρεις ώρες καιρό. Πήρα το αεροπλάνο με όλα τα ντραμς και έφτασα στο κλαμπ και άρχισα να τα στήνω, ενώ παίζανε το "Round Midnight". Μόλις έγινε η παύση μετά τα σόλο, ξεκίνησα να παίζω. Ετσι γίναμε φίλοι με τον Μάιλς».

Για το «Kind Of Blue» δεν έχει να πει και πολλά. «Το ηχογραφήσαμε μισό αιώνα πριν», εξηγεί. «Θυμάμαι ότι ο Μάιλς ερχόταν στο στούντιο με τη μουσική του και θυμάμαι ότι ήταν πολύ σύντομες συγχορδίες, που άλλαζαν συνεχώς. Ηταν "δύσκολος" δίσκος. Από τότε μου φάνηκε περίεργο που άρεσε τόσο πολύ στον κόσμο. Οταν τον ηχογραφούσαμε ήμασταν εντελώς χαλαροί στο στούντιο. Και τελικά, όλο αυτό που έγινε εκεί άγγιξε πολλούς χωρίς να το καταλάβουμε. Μάλλον χρειαζόταν τον χρόνο του».

Ο Τζίμι Κομπ διάλεξε να παίζει από τα δεκατρία του χρόνια τα ντραμς. «Στη γειτονιά μου, στην Ουάσιγκτον, όλοι έπαιζαν μουσική», διηγείται. «Τότε αρκούσε να κατεβείς στον δρόμο και η μουσική ερχόταν από παντού, μπλουζ, τζαζ. Εγώ άκουγα μόνο μπλουζ, αλλά τριγυρνούσα με έναν κολλητό μου που ήταν ντράμερ. Αυτός μου έμαθε και τα ντραμς και την τζαζ. Ηταν ωραίες εποχές τότε, υπήρχαν πάνω από είκοσι - τριάντα ορχήστρες που σε παρακαλούσαν να παίξεις. Γεννιόντουσαν διαρκώς νέοι ήχοι και έβγαιναν νέοι δίσκοι».

Αλλά και τώρα πάνω στη σκηνή απολαμβάνει τις συναυλίες. «Μου αρέσει να ακούω τις μελωδίες γύρω μου, το σαξόφωνο, την τρομπέτα, τα φώτα πάνω μου. Η ζωή ενός μουσικού είναι συναρπαστική. Πάντοτε αγαπούσα τη μουσική και τώρα στα ογδόντα μου συνειδητοποιώ ότι είναι το μόνο πράγμα που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Σκέψου. Εξήντα επτά χρόνια παίζω ντραμς σε τζαζ μπάντες».

Με το βλέμμα του, όμως, στραμμένο στο μέλλον. «Παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια τους νέους μουσικούς που προσπαθούν να ανοίξουν καινούργιους δρόμους στην τζαζ, ακολουθώντας, όμως, τα ίχνη των παλιών. Είναι οι μουσικοί που έχουν τον ήχο του παρελθόντος στο μυαλό τους, αλλά προχωρούν μπροστά. Οπως τα παιδιά που έχω στην ορχήστρα. Γι' αυτό το μόνο που εύχομαι είναι να συνεχίσω να παίζω μουσική μαζί τους, όσο αντέχω ακόμα».*

• info **Θεσσαλονίκη, στο Βελλίδειο Πολιστιστικό Κέντρο, Παρασκευή 23 Οκτωβρίου στις 21.00. Εισιτήρια: Β' ζώνη 30 ευρώ, Α' ζώνη 40 ευρώ. Προπώληση: Metropolis, εκδοτήριο Αριστοτέλους.

**Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, το Σάββατο 24 Οκτωβρίου στις 20.30. Εισιτήρια: Φοιτητικό 15 ευρώ, Γ' ζώνη 35 ευρώ, Β' ζώνη 50 ευρώ, Α' ζώνη 65 ευρώ και Διακεκριμένη ζώνη 80 ευρώ.

Προπώληση: Στα ταμεία του Μεγάρου, στο εκδοτήριο Ομήρου 8 στο Σύνταγμα, Δευτέρα με Παρασκευή 10 το πρωί με 4 το απόγευμα και τηλεφωνικά με πιστωτική στο 210-7282333 ή ηλεκτρονικά στο www.megaron.gr.

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009