Δημήτρης Ζερβουδάκης: «Αντλώ αισιοδοξία από τους μετανάστες που πανηγυρίζουν για την Εθνική»

Ενα κρητικό παραδοσιακό παιγμένο με ποντιακή λύρα είναι ένα είδος «μουσικής αναίρεσης», που εμπνεύστηκε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Το μουσικό του πείραμα καθρεφτίζει τον λόγο για τον οποίο ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός είναι αισιόδοξος για το μέλλον. Τον συγκινεί η ανταλλαγή ιδεών και πολιτισμών, είτε αυτό συμβαίνει στη μικρή κλίμακα μιας χώρας είτε διεθνώς.

«Θέλω να διατηρήσω την ορμή του ερασιτέχνη και την αγάπη για τη μουσική», λέει ο Δημήτρης Ζερβουδάκης Με τον ίδιο τρόπο τού αρέσει το ανακάτεμα των ηλικιών και των μουσικών προτάσεων. Μια παρέα νέων μουσικών τον έκανε π.χ. να ξαναδεί διαφορετικά το ρεπερτόριο των 23 χρόνων της δισκογραφικής του πορείας. Και να επιχειρήσει για πρώτη φορά να κάνει μουσική παράσταση τη διαδρομή του. Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας των εμφανίσεών του Παρασκευές και Σάββατα στο «Μετρό». Μαζί του έχει τρεις νέους ανθρώπους. Την τραγουδοποιό Σοφία Γεωργαντζή. Τον Ευριπίδη Μπέκο (εκ των δημιουργών του δίσκου «Περί μπάζων και λοιπών απορριμμάτων») και τη Μερόπη Βλαχογιάννη. Είναι οι τρεις νέοι μουσικοί που του έδωσαν το έναυσμα να θυμηθεί το ρεπερτόριό του από τους «Νέους Επιβάτες» μέχρι σήμερα...

• Επιστρέφοντας στα τραγούδια, επιστρέψατε στην κάθε εποχή; Είπατε «μεγάλωσα»;

«Κόμπλαρα στις πρώτες πρόβες γιατί μόλις πήγαινα να πω κάτι από τους "Επιβάτες" με έπιανε τέτοια συγκίνηση που δεν μπορούσα να τραγουδήσω. Εχω μεγαλώσει και ούτε κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος. Το θέμα δεν είναι όμως να νικήσεις τον χρόνο -που δεν μπορείς- αλλά να μεγαλώνεις όμορφα και να μην ξεφτιλίζεσαι».

• Οι δίσκοι είναι μια μονάδα μέτρησης του χρόνου;

«Είναι οι σημαδούρες μας στον χρόνο».

• Από τη διαδρομή σας τι κρατάτε;

«Η νοσταλγία μού κάνει λίγο παρακμή και δεν την πολυαγαπώ. Παρ' όλα αυτά νιώθω λίγο έτσι. Ο,τι σίγουρα θέλω να κρατήσω όσο ζω, είναι η ορμή του ερασιτέχνη και η αγάπη για ό,τι λέγεται μουσική. Κι επίσης κρατώ και το μεγάλο προτέρημα να μπορώ να ζω κάνοντας ό,τι αγαπώ - κάτι βέβαια που θέλει προσεκτική διαχείριση».

• Υπάρχει κάτι που προτιμάτε να το πετάξετε;

«Πρόσωπα, δουλειές και στιγμές, τα αγαπάω όλα. Αυτό που προσπάθησα να ρεγουλάρω μέσα στα χρόνια είναι τη ματαιοδοξία μου. Κυρίως ήθελα να ισορροπήσω τον δημιουργό με τον άνθρωπο του θεάματος: το θέαμα πασπαλίζει τη ζωή με μαγική σκόνη, αλλά ξεφτάει κάποια στιγμή και μένει ο δημιουργός. Αυτός ήταν κι ένας τρόπος να αξιολογώ τα πράγματα. Η σχέση καθενός με το θέαμα με βοηθάει να καταλάβω την ουσία του».

• Κοιτώντας πίσω, κάνει κανείς ένα βήμα μπροστά;

«Μπορεί να το κάνει κοιτώντας μπροστά. Στο στούντιο που είμαι αυτό τον καιρό, δεν κοιτώ πίσω. Αντίθετα νιώθω να ψαρεύω λίγο από το άρωμα του μέλλοντος, που πιστεύω ότι θα φέρει στην τέχνη λίγο παραπάνω ανατροπή, έρωτα κι αμφισβήτηση».

• Από πού αντλείτε τόση αισιοδοξία;

«Από το γεγονός ότι είδα μετανάστες προχθές να πανηγυρίζουν το γκολ της Εθνικής Ελλάδας. Από το γεγονός ότι βλέπω ανθρώπους με διαφορετικά φυλετικά χαρακτηριστικά να λέγονται "Νίκος", "Πέτρος", "Ελένη" και να μιλάνε τα ελληνικά ως μητρική τους γλώσσα. Με συγκινεί η πανσπερμία στον πλανήτη και το γεγονός ότι κάποιος μπορεί π.χ. να μετέχει στην ελληνική παιδεία, αλλά και να ζει σαν πολίτης του κόσμου».

• Ολο αυτό που είναι κοινωνικά ενδιαφέρον, δεν δυσκολεύει το τραγούδι; Είναι δύσκολο πια να μιλήσεις σε όλους.

«Ο φίλος μου και συνθέτης Μανώλης Γαλιάτσος λέει πάντα "η τέχνη δεν απευθύνεται σε όλους". Για ποιον λόγο να βρω την κοινή συνισταμένη και να μην κάνω αυτό που νιώθω, αυτό που είμαι και που αντλώ από μέσα μου και γύρω μου;».

• Το στίγμα σας είναι κατά το ήμισυ λαϊκό, κατά το άλλο ροκ. Ετσι θα είναι κι ο καινούργιος σας δίσκος;

«Οι βασικές του μελωδίες με έναν μαγικό τρόπο πατάνε ταυτόχρονα στο λαϊκό και το ροκ. Ισως έχει αρχίσει και μου γίνεται βίωμα. Ξεκίνησε να συμβαίνει χρόνια πριν, όταν απαλλάχτηκα από την ιδέα ότι πρέπει ντε και καλά να 'χω ένα στίγμα. Το στίγμα μου είναι τελικά ότι δεν έχω στίγμα. Μπορώ να διαθέτω τον εαυτό μου όπως γουστάρω. Αυτό, όμως, χαρακτηρίζει ακόμα περισσότερο τα νέα παιδιά που, δημιουργικά, λειτουργούν εντελώς ακομπλεξάριστα».

• Διατηρείτε ως ορμητήριό σας τη Θεσσαλονίκη στην οποία, όπως λένε συμπολίτες σας, «δεν διασώζεται τίποτα».

«Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από κανένα μας. Πάει 2.300 χρόνια πίσω, έχει ξεπατωθεί 7-8 φορές κι έχει ξανασηκωθεί.Φυσικά υπάρχουν στραβά. Ως μητρόπολη θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα και πολύ πιο ανεκτικά, αφού μάλιστα είναι μια πόλη που οφείλει τη δημιουργία της στους Σεφαραδίτες. Κι όμως, ξεπάτωσαν όλη την αρχιτεκτονική της, άφησαν τα μουσουλμανικά μνημεία να ρημάξουν και το παρόν της προσδιορίζεται από μια βλαμμένη πολιτική. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι όμως μόνο πατσάς και μπουγάτσα. Είναι και το φεστιβάλ, η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, τα φυγοκεντρικά ρεύματα. Από την άλλη, γιατί να διαχωρίσω τη θέση μας από την Αθήνα; Παντού βλέπω ανθρώπους που έχουν κακοδιαχειριστεί την καθημερινότητα. Τους ξέρουμε: έχουν ονόματα και διευθύνσεις. Σιγά σιγά, θα βρουν το μάστορή τους. Υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις: είναι όλα αυτά τα πικρά, κρυφά χαμόγελα».

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009