«Η σημερινή μου συναυλία θα είναι η 5η στην Ελλάδα», μας είπε χθες το βράδυ. «Τις θυμάμαι όλες, δύο στον Λυκαβηττό, μία στο Sani Festival και μία στο Παλλάς. Κάθε live με εξίταρε κάνοντάς με να πειστώ πως έχω βαθιά σχέση με το παρελθόν και το παρόν της Ελλάδας».
Στη Θεσσαλονίκη εμφανίζεται, πάντως, για πρώτη φορά, στο πλαίσιο του 21ου Εθνο-Τζαζ Φεστιβάλ. Στη σκηνή θα ανέβει να πει μαζί του δύο καινούργια τραγούδια και η Μαρία Φαραντούρη. Τους συνδέει, άλλωστε, στενή φιλία. Ο Τσαρλς Λόιντ έρχεται στη χώρα μας για διακοπές σχεδόν κάθε καλοκαίρι. «Μου αρέσουν τα τραγούδια της Μαρίας. Απόψε θα παίξουμε και κάποια ελληνικά κομμάτια, που μου έμαθε η ίδια. Δεν περιορίζομαι στα ακούσματά μου. Οταν αγαπάς τη μουσική, την αγαπάς ολοκληρωτικά. Με γοητεύει η όπερα, ειδικά ο Πουτσίνι και ο Βάγκνερ, λατρεύω τον Μπαχ αλλά και τον Τσάρλι Πάρκερ».
Στο Μέγαρο θα παίξει με το κουαρτέτο του -Τζέισον Μόραν στο πιάνο, Ρούμπεν Ρότζερς στο μπάσο, Νάσιτ Γουέιτς στα ντραμς και ο ίδιος στο σαξόφωνο και το φλάουτο. «Υπάρχουν πολλοί ακροατές, που με παρακολουθούν από τη δεκαετία του '60 και ισχυρίζονται πως αυτό είναι το καλύτερο σχήμα που είχα ποτέ». Πέρυσι τον Μάρτιο η ECM γιόρτασε τα 70ά γενέθλια του Λόιντ κυκλοφορώντας την ηχογράφηση ενός live του κουαρτέτου του στο Basel Theatre. Εκεί ακούγεται το τραγούδι «Rabo de Nube», γραμμένο από τον Σίλβιο Ροντρίγκεζ και με ένα ενδιαφέρον story από πίσω του. Ο Λόιντ, λοιπόν, το άκουσε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 2000. Και μαγεύτηκε. Μέσω ενός κοινού γνωστού, ο Σίλβιο απέστειλε κι άλλες συνθέσεις του στον σπουδαίο τζαζίστα. Η πρώτη ζωντανή παρουσίαση των καινούργιων κομματιών είχε προγραμματιστεί για ένα χρόνο μετά, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, τη... γνωστή ημερομηνία (11 Σεπτεμβρίου). Εκ των πραγμάτων η συναυλία στο περίφημο Blue Note της Νέας Υόρκης αναβλήθηκε για μερικές μέρες.
Ο Λόιντ γεννήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί. «Οταν ήμουν νέος, οι πολιτικοί με θύμωναν και σκεπτόμουν, με κάποια αφέλεια είναι η αλήθεια, πως θα μπορούσα να αλλάξω τα άσχημα του κόσμου μέσα από την ομορφιά της μουσικής. Τελικά, κατάλαβα πως το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο εαυτός μας. Την εποχή που πέθανε η μητέρα μου, μάλιστα, το 1969, ήμουν πολύ απογοητευμένος όχι μόνο με τον κόσμο αλλά και γενικότερα με τη βιομηχανία της μουσικής. Κλείστηκα μέσα μου, να δω τι θα κάνω με μένα. Για ένα μεγάλο διάστημα αποσύρθηκα από τις συναυλίες σταματώντας να συμμετέχω στα σχήματα των Κιθ Τζάρετ και Τζακ Ντε Ζονέτ. Μικρός αισθανόμουν συχνά μόνος και η μουσική αποτελούσε την παρηγοριά μου. Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω το ίδιο και στους ακροατές μου».
- Πάντοτε είχατε αυτή την έγνοια για όσα συμβαίνουν γύρω σας...
«Συμβαίνουν πολλά άσχημα γεγονότα στον κόσμο κάθε δευτερόλεπτο, όλη μέρα και όλη νύχτα. Αιώνες τώρα, ο άνθρωπος στρέφεται ο ένας ενάντια στον άλλον. Τα προβλήματα του κόσμου ταλαντεύονται σαν εκκρεμές από ένα άκρο στο άλλο, από το καλό στο κακό. Θα ήταν καταπληκτικό φυσικά να μπορούσε αυτό το εκκρεμές να σταματά για μεγάλες χρονικές περιόδους στην πλευρά της ειρήνης. Αν θα ξυπνήσουμε επιτέλους μια μέρα; Δεν ξέρω».
- Υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον τελευταία από τους μουσικούς για την τζαζ;
«Δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Ξέρω ότι στα πανεπιστήμια γίνονται πλέον μαθήματα τζαζ. Ωστόσο, εγώ καταλάβαινα πως η τζαζ δεν είναι κάτι που διδάσκεται, αλλά μια εμπειρία που αποκτάς δίνοντας κάθε νύχτα συναυλίες. Δεν μπορείς να πας να την αγοράσεις σε ένα πακέτο. Προσωπικά θεωρώ πως αποτελεί τη μουσική της ελευθερίας και της έκστασης».
- Νιώθετε σε κάθε συναυλία αυτή τη δύναμή της;
«Κάθε φορά ανεβαίνω στη σκηνή με φόβο. Μέχρι όμως να παίξω την πρώτη νότα. Τότε αρχίζω να απελευθερώνομαι και πιστεύω πως το όλο πράγμα ρέει. Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν όντως αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα ή απλώς το νιώθω μόνο εγώ. Μοιάζω με ένα ακυβέρνητο σκάφος ελπίζοντας πως οι άνεμοι της επιείκειας θα είναι μαζί μου ευνοϊκοί. Αρκεί, φυσικά, να σηκώσω τα πανιά μου ψηλά».
* Ωρα έναρξης 9 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων 20 ευρώ - 30 ευρώ VIP.*
- , Ελευθεροτυπία, Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
No comments:
Post a Comment