Μάνου Ντιμπάνγκο: Το Soul Makossa ποτέ δεν πεθαίνει

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Πρώτο στοιχείο για το πώς θα κυλήσει το διήμερο Παρασκευής και Σαββάτου στο Gazarte, όπου και εμφανίζεται ο Μάνου Ντιμπάνγκο, το όνομα του παλιού του συγκροτήματος: African Jazz. Δεύτερο στοιχείο, το πασίγνωστο κομμάτι του «Soul Makossa». Χορός μέχρι τελικής πτώσεως, με άλλα λόγια. Και τρίτο, αυτό που μας λέει ο ίδιος ο Μάνου Ντιμπάνγκο από το τηλέφωνο. «Στις συναυλίες μου δεν παίζω για μένα, αλλά για το κοινό. Θέλω τη χαρά που νιώθω όταν βρίσκομαι on stage να τη μεταφέρω στον κόσμο».

«Νιώθω περήφανος που βλέπω σήμερα όλα αυτά τα μεγάλα ταλέντα της Αφρικής», μας λέει ο Ντιμπάνγκο, που άνοιξε από τη δεκαετία του '60 τον δρόμο σε πολλούς νέους Αφρικανούς

Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι θα λάβει χώρα στο κλαμπ της οδού Βουτάδων, στο Γκάζι, τις δύο αυτές νύχτες. Κάποιοι βέβαια διατηρούν αμφιβολίες για την αξία τού Μάνου Ντιμπάνγκο. Μόνο το Soul Makossa άφησε εποχή, υποστηρίζουν. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή άδικο, ποιος μπορεί να το πει αυτό άλλωστε, ωστόσο πρόκειται για Αφρικανό καλλιτέχνη. Και μην ξεχνάμε πως συνήθως οι Αφρικανοί μουσικοί είναι γεμάτοι ρυθμό και ένταση. Κάτι που βγαίνει στις συναυλίες τους είτε είναι νέοι είτε εβδομηνταπεντάρηδες (!) όπως ο Μάνου Ντιμπάνγκο.

Τον ρώτησα, ευγενικά εννοείται, για το πώς και βρίσκεται ακόμα on the road. «Είμαι τυχερός γιατί η δουλειά μου αποτελεί ταυτόχρονα και το πάθος μου. Στη σκηνή νιώθω την απόλυτη ευτυχία. Και να σου πω το μυστικό που με κρατάει νέο; Περιτριγυρίζομαι πάντοτε από νεαρούς σε ηλικία μουσικούς».

Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Άνοιξε το δρόμο σε πολλούς νέους καλλιτέχνες από την Αφρική. «Νιώθω υπερήφανος που βλέπω σήμερα όλα αυτά τα μεγάλα ταλέντα της Αφρικής» λέει. Γεννημένος στο Καμερούν, ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του '50 από την κεντρική Ευρώπη και συγκεκριμένα την τζαζ σκηνή της Γαλλίας. «Το 1949 μετακόμισα στη Γαλλία. Ήμουν μόλις δεκαπέντε χρόνων. Αλλά εκείνη την περίοδο ήταν πολύ συνηθισμένο για τους Αφρικανούς να συνεχίζουμε τις σπουδές μας στην Ευρώπη».

• Τότε αρχίσατε να ακούτε τζαζ;

«Ακριβώς. Ήμασταν μετά τον πόλεμο και πολλοί Αμερικανοί τζαζ μουσικοί κατέφταναν στην Ευρώπη για συναυλίες. Έτσι είδα live πολλά από τα είδωλά μου, τον Κάουντ Μπέιζι, τον Τσάρλι Πάρκερ κ.ά. Ήταν όλοι τους πολύ διάσημα ονόματα. Αρχές δεκαετίας του ,50 ξεκίνησα να παίζω σαξόφωνο. Ασχολήθηκα και με το πιάνο, αλλά το σαξόφωνο με κέρδισε ολοκληρωτικά. Και στη δεκαετία του ,60 έγραφα πλέον τη δική μου μουσική».

Πέντε δεκαετίες καριέρας, λοιπόν. Και με μια ανεξάντλητη δισκογραφία. Και με πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Σόουλ, ρέγκε, fusing αλλά και afro jazz, φανκ μέχρι και spiritual. Χώρια τις συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Χέρμπι Χάνκοκ, ο Ντον Τσέρι και ο Μπιλ Λάσγουελ.

• Νιώθατε ποτέ πως γράφετε μουσική για κάποιο συγκεκριμένο κοινό; Το αφρικανικό, ας πούμε...

«Για μένα η μουσική αποτελεί παγκόσμια γλώσσα. Μπορώ να γράψω τραγούδια για μεγάλες μπάντες αλλά και συμφωνικές ορχήστρες. Ένας σωστός μουσικός πρέπει να είναι ευπροσάρμοστος. Από την πρώτη στιγμή, μικρός ακόμα στο Καμερούν, δεν ένιωθα πως έπαιζα αφρικανική μουσική αλλά, απλώς, μουσική».

• Ξένη μουσική ακούγατε τότε;

«Όταν ήμουν παιδί, άκουγα πολλούς εκκλησιαστικούς ύμνους γιατί η μητέρα μου συμμετείχε σε μια χορωδία. Μου άρεσε όμως να ακούω και αρκετή κλασική μουσική όπως Μπαχ και Μότσαρτ. Κάποτε ένας θείος μου μού έφερε για δώρο ένα μαντολίνο. Μέσω αυτού άρχισα να μαθαίνω μουσική. Αργότερα, άκουγα και κουβανέζικα τραγούδια, επειδή άρεσαν πολύ στον πατέρα μου. Έβρισκε ότι είχαν πολλές συγγένειες με τις κονγκολέζικες ρούμπες. Έτσι, καμιά στιγμή δεν μου φάνηκε η δυτική μουσική ως κάτι το ξένο. Αντιθέτως, μου έμοιαζε πολύ οικείος ήχος».

* GAZARTE Βουτάδων 32 - Γκάζι. Εισιτήρια (με ποτό): από 35 έως και 55 ευρώ*

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/11/2008