Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η Αλκηστις Πρωτοψάλτη δεν φοβάται τη μνήμη. Μεγαλώνει κι αγαπάει αυτό που γίνεται. Εχει άλλωστε πίσω της 30 χρόνια δισκογραφίας, που αξίζουν και με το παραπάνω μια συλλεκτική έκδοση με cd, dvd και λεύκωμα
«Μεγαλώνω και αγαπάω αυτό που γίνομαι. Ποτέ δεν ήμουν φιλάρεσκη, ήξερα ότι δεν ήμουν όμορφη. Είχα έναν δικό μου τύπο και αξιοποίησα τα προτερήματά μου...». Μια εξομολόγηση αφοπλιστικής ειλικρίνειας και μια ωραία πρόσφατη φωτογραφία λειτουργούν ως πύλη εισόδου στο ημερολόγιο της Αλκηστης Πρωτοψάλτη. Ουσιαστικά αυτό είναι η επετειακή έκδοση «Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί» για την 30ετία της στη δισκογραφία.
«Αξιζε όλο αυτό;», αναρωτήθηκε χθες για τη διαδρομή της στο τραγούδι η Αλκηστις Πρωτοψάλτη. «Αξιζε για το άνοιγμα στα βαθιά», έδωσε την απάντηση |
Κυκλοφορεί από τη Universal σε δύο εκδοχές: ως best of με 3 cd, και ως συλλεκτική έκδοση που περιλαμβάνει 4 cd με 80 από τα καλύτερα τραγούδια της, ένα dvd με 28 βίντεο κλιπ κι ένα λεύκωμα με φωτογραφίες, κριτικές και σημειώσεις από την πορεία της στο τραγούδι.
«Από την Αλεξάνδρεια ξεκίνησε η ζωή μου. Δεν φοβάμαι τη μνήμη, ακόμη κι αν οι αναμνήσεις πονάνε. Δεν πετάω φωτογραφίες, δεν πετάω τίποτα. Ετσι κι αλλιώς οι μνήμες μου είναι η ιστορία της ζωής μου, και μέσα από αυτή την έκδοση κλείνω το μάτι στον χρόνο τον πανδαμάτορα...», εξήγησε στη χθεσινή παρουσίαση.
Αφετηρία της έκδοσης το 1974, η «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση σε ποίηση Σεφέρη, Καβάφη, Ρίτσου, Καρυωτάκη και η πρώτη εμφάνιση της Αλκηστης-Σεβαστής Αττικιουζέλ στις μεγάλες συναυλίες και στη δισκογραφία. Μετά Ηλίας Ανδριόπουλος, Γιάννης Σπανός κι από το '85 ο δεύτερος μεγάλος κύκλος της καριέρας της δίπλα στους Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνα Νικολακοπούλου. Διά σκηνοθετικού πνεύματος Ανδρέα Βουτσινά η πρώτη μουσική παράσταση στην Ελλάδα. Κι ύστερα τα τραγούδια της Γαλάνη, του Μπρέγκοβιτς, του Αντύπα, η παράσταση στο Δημοτικό του Πειραιά σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Οι συναυλίες εντός (Ηρώδειο, Μέγαρο) και εκτός Ελλάδας (Κούβα, Κίνα), οι μεγάλες στιγμές (Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων) και οι πιο πρόσφατοι σταθμοί, με τελευταίο τη συνεργασία της με την εταιρεία Heaven.
Είχε δίκιο ο Λάκης Λαζόπουλος όταν επεσήμανε ότι η έκδοση «ενοποιεί τον χρόνο και το αίσθημα, μετατρέποντας πολλές βραδιές σε μία». Το ίδιο ισχύει και για εμάς ως κοινό, αλλά και για το τραγούδι. Γιατί η πορεία αυτής της σπουδαίας ερμηνεύτριας καθρεφτίζει πεντακάθαρα την πορεία του ελληνικού τραγουδιού, την αγωνία των τραγουδιστών και τις αλλαγές της «κλίμακας»: από τους μεγάλους συνθέτες, τους ποιητές, τις μαζικές συναυλίες και τη μεταπολιτευτική ευφορία στην απενοχοποιημένη ατομικότητα, στη μελαγχολία, στις μικρές προσωπικές ιστορίες της καθημερινότητας. Κι από εκεί στα αστραφτερά εφέ, την αγωνία της πολυσυλλεκτικότητας, τον αμήχανο στίχο, τη μετάγγιση μιας ψευδευφορικής ποπ με την ορμή διαφημιστικού σποτ.
«Αξιζε όλο αυτό; Αξιζε για το άνοιγμα στα βαθιά», διαπίστωσε η Πρωτοψάλτη. Εστω κι αν το άνοιγμα στα βαθιά οδηγεί πότε πότε στα ρηχά. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ξανακάνει «απλωτές» δοκιμάζοντας ένα λιτό, απαιτητικό σχήμα: από τον Φεβρουάριο θα βρίσκεται στο GazARTE για ένα πρόγραμμα μόνο πιάνο (του Στέφανου Κορκολή) και φωνή.
«Από την Αλεξάνδρεια ξεκίνησε η ζωή μου. Δεν φοβάμαι τη μνήμη, ακόμη κι αν οι αναμνήσεις πονάνε. Δεν πετάω φωτογραφίες, δεν πετάω τίποτα. Ετσι κι αλλιώς οι μνήμες μου είναι η ιστορία της ζωής μου, και μέσα από αυτή την έκδοση κλείνω το μάτι στον χρόνο τον πανδαμάτορα...», εξήγησε στη χθεσινή παρουσίαση.
Αφετηρία της έκδοσης το 1974, η «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση σε ποίηση Σεφέρη, Καβάφη, Ρίτσου, Καρυωτάκη και η πρώτη εμφάνιση της Αλκηστης-Σεβαστής Αττικιουζέλ στις μεγάλες συναυλίες και στη δισκογραφία. Μετά Ηλίας Ανδριόπουλος, Γιάννης Σπανός κι από το '85 ο δεύτερος μεγάλος κύκλος της καριέρας της δίπλα στους Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνα Νικολακοπούλου. Διά σκηνοθετικού πνεύματος Ανδρέα Βουτσινά η πρώτη μουσική παράσταση στην Ελλάδα. Κι ύστερα τα τραγούδια της Γαλάνη, του Μπρέγκοβιτς, του Αντύπα, η παράσταση στο Δημοτικό του Πειραιά σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Οι συναυλίες εντός (Ηρώδειο, Μέγαρο) και εκτός Ελλάδας (Κούβα, Κίνα), οι μεγάλες στιγμές (Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων) και οι πιο πρόσφατοι σταθμοί, με τελευταίο τη συνεργασία της με την εταιρεία Heaven.
Είχε δίκιο ο Λάκης Λαζόπουλος όταν επεσήμανε ότι η έκδοση «ενοποιεί τον χρόνο και το αίσθημα, μετατρέποντας πολλές βραδιές σε μία». Το ίδιο ισχύει και για εμάς ως κοινό, αλλά και για το τραγούδι. Γιατί η πορεία αυτής της σπουδαίας ερμηνεύτριας καθρεφτίζει πεντακάθαρα την πορεία του ελληνικού τραγουδιού, την αγωνία των τραγουδιστών και τις αλλαγές της «κλίμακας»: από τους μεγάλους συνθέτες, τους ποιητές, τις μαζικές συναυλίες και τη μεταπολιτευτική ευφορία στην απενοχοποιημένη ατομικότητα, στη μελαγχολία, στις μικρές προσωπικές ιστορίες της καθημερινότητας. Κι από εκεί στα αστραφτερά εφέ, την αγωνία της πολυσυλλεκτικότητας, τον αμήχανο στίχο, τη μετάγγιση μιας ψευδευφορικής ποπ με την ορμή διαφημιστικού σποτ.
«Αξιζε όλο αυτό; Αξιζε για το άνοιγμα στα βαθιά», διαπίστωσε η Πρωτοψάλτη. Εστω κι αν το άνοιγμα στα βαθιά οδηγεί πότε πότε στα ρηχά. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ξανακάνει «απλωτές» δοκιμάζοντας ένα λιτό, απαιτητικό σχήμα: από τον Φεβρουάριο θα βρίσκεται στο GazARTE για ένα πρόγραμμα μόνο πιάνο (του Στέφανου Κορκολή) και φωνή.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/11/2008
No comments:
Post a Comment