Χριστιανοί ανορθόδοξοι
Ξέραμε για τις ακρότητες και τους «αντίχριστους», την πρόκληση και τη «μαυροψυχία» του μέταλ, το 666, την ιεροσυλία και την ψυχεδέλεια, τις αμέτρητες επιθέσεις που έχουν δεχτεί οι θρησκείες από τους μεταλάδες. Ποιος θα φανταζόταν ότι υπάρχουν τύποι που το πρόσωπό τους είναι τίγκα στα σκουλαρίκια αλλά διδάσκουν τον λόγο του Θεού, που ουρλιάζουν μεν, αλλά απαγγέλοντας στίχους της Βίβλου, που σολάρουν με τις κιθάρες τους για χάρη του χριστιανισμού. Που τα ονόματα των συγκροτημάτων τους δεν μιλούν για τον θάνατο, τον διάβολο, τα σίδερα, αλλά για την αγάπη, τους αγίους, τους μεσίες και τους προφήτες.
- Πώς ξεκίνησαν όλα
Βαριές κιθάρες, ατελείωτα σολαρίσματα, στίχοι που βασίζονται στις ιουδαιοχριστιανικές παραδόσεις. «White metal» δεν σημαίνει «αγαπάτε αλλήλους»· σημαίνει «κάνω σκληρή μέταλ μουσική με χριστιανικούς στίχους». Για όσους, όμως, δεν μιλούν αγγλικά, οι διαφορές συχνά δεν είναι καν αντιληπτές. Ντύνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ενώ οι μουσικές τους μπορεί να είναι από ελαφριές μέχρι... ασήκωτο μέταλ. Ο χώρος της μέταλ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας: συνυπάρχουν όλοι. Και μη φανταστείτε ότι τους αντιμετωπίζουν σαν καρτούν. Ισα ίσα που πολλοί θα ζήλευαν την επιτυχία των As Ι lay dying ή των Stryper. «Πολύ συχνά συνυπάρχουν επί σκηνής σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο» λέει ο Χάκος Περβανίδης, αρχισυντάκτης του περιοδικού «Metal hammer».
Αναζητώντας τις «ρίζες» του χριστιανικού μέταλ θα μπορούσε κανείς να φτάσει ως τα τέλη της δεκαετίας του '60 όπου μέσα στο κίνημα των χίπι υπήρχαν ομάδες ταμένες στον Ιησού. Αρχικά παίζοντας στους δρόμους της Καλιφόρνιας κι αμέσως μετά φτιάχνοντας μικρές μουσικές ομάδες, προσπάθησαν να μεταδώσουν τα θρησκευτικά τους μηνύματα μέσω τραγουδιών. Μάλιστα το πρώτο τέτοιο συγκρότημα που έγινε ευρύτερα γνωστό ονομαζόταν Agape και το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1971 με τίτλο «Gospel hard rock».
Ωστόσο, το «λευκό» ή χριστιανικό μέταλ άρχισε να εξαπλώνεται στα μέσα της δεκαετίας του '70. Οι Σουηδοί Jerusalem καταγράφονται ως οι πρώτοι χριστιανοί μεταλάδες, ενώ το ομώνυμο άλμπουμ τους (1978) πουλάει μέσα σε έξι μήνες 20.000 αντίτυπα. Παρ' όλ' αυτά, η δεκαετία του '80 είναι εκείνη που εκτοξεύει το white metal, το οποίο αποκτά το επίσημο όνομά του το 1984. Είναι η εποχή που το χέβι μέταλ άρχισε να διασπάται σε διάφορα είδη και οι χριστιανοί θέλησαν με τη σειρά τους να περιφρουρήσουν τα όριά τους. Στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, τη Βρετανία, τη βόρεια και την κεντρική Ευρώπη, έχουν υιοθετήσει τον όρο «χριστιανικό μέταλ», αντιθέτως, στη Νότια Αμερική και τη νοτιοδυτική Ευρώπη προτιμούν τον... χρωματικό διαχωρισμό.
Τέσσερα είναι τα συγκροτήματα που τότε εκπροσωπούσαν το white metal και γράφουν στίχους εμπνευσμένους από χριστιανικά θέματα: οι Messiah Prophet, Leviticus, Saint, Trouble και Stryper. «Δεν νομίζω ότι ο τραγουδιστής μας, ο Ερικ, που έγραφε τα τραγούδια, νοιαζόταν να φανεί καλός χριστιανός. Δεν μας ενδιέφεραν οι ιστορίες της Βίβλου. Απλώς ψάχναμε για ενδιαφέροντα θέματα» έλεγε τότε ο κιθαρίστας των Trouble. «Η δεκαετία του '80 παραμένει πράγματι αξεπέραστη. Στις συναυλίες τους οι Στράιπερ πετούσαν στο κοινό αντίτυπα της Βίβλου κι έβγαζαν λόγους προσηλυτισμού! Αν πάλι κάποιος αναζητεί τον δίσκο-σήμα κατατεθέν του είδους, δεν είναι άλλο από το μνημειώδες "Το hell with the devil" των Στράιπερ, που κυκλοφόρησε το 1986 και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει αρκετά εκατομμύρια αντίτυπα» λέει ο Χ. Περβανίδης.
Στους στίχους τους αυτά τα συγκροτήματα δανείζονται παραβολές της Βίβλου και προωθούν έναν αγνό και αμόλυντο τρόπο ζωής: χωρίς ναρκωτικά, με εμμονή στη μονογαμία και φυσικά σε πράξεις που απέχουν πολύ από τους αμαρτωλούς σημερινούς πειρασμούς. Στόχος τους, να πείσουν το κοινό τους ότι -αν μη τι άλλο- αξίζει τον κόπο να δοκιμάζουν και μια συνταγή μακριά από την απαλλοτριωμένη κοινωνία. Ολα, όμως, δοσμένα με μια συνθηματολογία. Σαν ένα μείγμα κατηχητικού και χαρντ ροκ δημαγωγίας.
Υπάρχουν, όμως, και οι γεωγραφικοί διαχωρισμοί: στις βορειότερες περιοχές της Ευρώπης τα συγκροτήματα προτιμούν μια πιο προσωπική και λυρική προσέγγιση που κάποιοι αποκαλούν υπαινικτικό προσηλυτισμό, ενώ στην Αμερική πολλοί κατηγορούν τα white metal συγκροτήματα ως φερέφωνα διαφόρων εκκλησιών. «Δεν ξέρω αν κάποια από αυτά κατευθύνονται ή ακόμα και χρηματοδοτούνται από εκκλησιαστικούς κύκλους ή αιρέσεις. Κυκλοφορεί αυτή η φήμη, αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί» λέει ο Χ. Περβανίδης.
Η αλήθεια, πάντως, είναι πως, ενώ τα πρώτα χρόνια οι white metal δίσκοι κυκλοφορούσαν αποκλειστικά σε «χριστιανικά» μαγαζιά (μαζί με συναφή ποιήματα, εφημερίδες, βιβλία, κεριά και μπλουζάκια), τώρα πια μπορείτε να τα βρείτε και στα κοινά δισκάδικα.
«Αν θέλεις να ταρακουνήσεις τον κόσμο, έλα μαζί μου/ διάδωσε τα νέα σε κάθε αγόρι και κορίτσι/ τραγουδώντας τι πιστεύεις/ τραγουδώντας την αλήθεια/ ανοίγοντας τα μάτια για να δεις» λέει το «Rockin' the world» των Στράιπερ, ενώ οι ίδιοι γράφουν στο μεγάλο τους σουξέ «Το hell with the devil»: «Μιλώντας για τον διάβολο, δεν είναι φίλος μου/ να του γυρίσουμε την πλάτη, αυτό έχουμε στον νου μας/ είναι μόνο ένας κλέφτης, ένας ψεύτης/ το λένε οι γραφές/ θέλουμε να μάθει πού μπορεί να πάει/ στην κόλαση ο διάβολος, στην κόλαση ο διάβολος».
Υπάρχουν επίσης και παραδείγματα καλλιτεχνών που αφοσιώθηκαν στο «λευκό μέταλ» αφού πρώτα αλλαξοπίστησαν. «Πράγματι δύο πολύ φανατικοί οπαδοί του χριστιανικού μέταλ υπήρξαν πολύ αμαρτωλά παιδιά. Ο λόγος για τον Χεντ, κιθαρίστα των Corn, και τον περίφημο Ντέιβ Μαστέιν, των Megadeth. Είναι τα δύο πιο τρανταχτά παραδείγματα καλλιτεχνών που από αναρχικοί έγιναν υποστηρικτές του Μπους.
- Η «ιερή συμμαχία»
Ο μεν πρώτος πήγε στον Ιορδάνη και πλέον τη βρίσκει διδάσκοντας τον λόγο του Θεού. Ο δε Μαστέιν είναι πια τόσο πιστός, που, όταν σε μια συναυλία έμαθε πως τη βραδιά θα άνοιγαν οι Ελληνες Rotting Christ (Σάπιος Χριστός), αρνήθηκε να συνυπάρξει μαζί τους και απαίτησε να τους βγάλουν από το πρόγραμμα». Αμετανόητοι, σκοτεινοί και πάντοτε εναντίον της θρησκείας, οι Rotting Christ από το 1987 που ξεκίνησαν μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από τέτοιες επιθέσεις αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι τη διεθνή τους καριέρα.
Σήμερα, το «λευκό μέταλ» συνεχίζει ακάθεκτο, παρ' όλο που, σύμφωνα με τους ειδικούς, έχει πια μετεξελιχθεί σε «christian hard core». Τα συγκροτήματα Underoath, Demon Hunter, Norma Jean, As Ι lay dying αποκαλούνται από το ειδικό περιοδικό «Revolver magazine» «ιερή συμμαχία», η οποία πάντως κατόρθωσε να αναρριχηθεί στις λίστες του περιοδικού «Billboard». Μάλιστα οι τελευταίοι βρίσκονται αυτήν την εποχή σε περιοδεία στην Αμερική και τον Καναδά κι είναι τόσο μεγάλη η ζήτηση, που μόνο μέσα στον Απρίλιο έχουν προγραμματίσει πάνω από 22 συναυλίες. Και, αν αναρωτιέστε αν και η ελληνική μέταλ σκηνή έχει τους χριστιανούς εκπροσώπους της, να σας πούμε πως όχι. Προς το παρόν, έχουμε φτάσει μέχρι τους Παπαροκάδες. *
No comments:
Post a Comment