«Ξαναγυρνάμε» στην εποχή των μπουάτ. Μιλούν η Αλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Στέφανος Κορκολής

• Για την... αναπάντεχη «συνάντησή» τους στο «Gazarte» μιλούν η Αλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Στέφανος Κορκολής. Πιστεύουν ότι «το κοινό γυρίζει την πλάτη του στους μεγάλους χώρους» και θεωρούν ότι «τα ριάλιτι και η πειρατεία έκαναν μεγάλο κακό στη μουσική»

• Ο χώρος του «Gazarte» κατάμεστος. Μια μικρή σκηνή, σαν σκηνικό, με κεριά -πολλά κεριά που δίνουν μια αίσθηση ζεστασιάς-, με μια δερμάτινη πολυθρόνα, ένα χαλί στο πάτωμα, ένα πιάνο... Σε μια γωνιά μια σκάλα γυριστή. Οι προβολείς ανοίγουν, η Aλκηστις κατεβαίνει γεμάτη χαρά από αυτήν μαζί με τον Στέφανο... Εκείνος κάθεται στο πιάνο και εκείνη -με τα μαλλιά πιασμένα πίσω, σαν κοριτσάκι που τώρα ξεκινά- παίρνει το μικρόφωνο. Ρεσιτάλ για φωνή και πιάνο.

«Πολλές φορές μία μουσική παράσταση παίζει τον ρόλο του ψυχολόγου ηθελημένα ή άθελά μας...», λένε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Στέφανος Κορκολής.

• Τίποτα περιττό. Τίποτα φλύαρο. Eνας εξαιρετικός πιανίστας και δημιουργός και μια καταξιωμένη τραγουδίστρια που θέλει να βρίσκεται στη σκηνή όταν έχει κάτι να πει και με τον τρόπο που θέλει να το πει. Η παράσταση αρχίζει. Η ατμόσφαιρα κατανυκτική. Το «μενού» πλούσιο και εντυπωσιακό. Οι επιτυχίες τους, Χατζιδάκις, ακριβά κομμάτια που έγραψαν τη δική τους ιστορία. Ενεργό το κοινό να συμμετέχει τραγουδώντας, χειροκροτώντας ρυθμικά και ανάβοντας αναπτήρες, φωνάζοντας μπράβο. Νεαρά παιδιά όρθια στις μπάρες αγκαλιασμένα, ο Σαββόπουλος σε πρώτο τραπέζι να σιγοψιθυρίζει με την Aσπα του αγκαλιά. Θεατές όλων των ηλικιών μια παρέα.

• Τα μπιζαρίσματα δίνουν και παίρνουν. Στο «Καρδιά μου λιώνω» παίζει η Πρωτοψάλτη πιάνο και αστειεύεται με το κοινό, στο «Χάρτινο το φεγγαράκι» είναι όλοι όρθιοι και χειροκροτούν, στο «Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί» παραληρεί το κοινό... Λίγο μετά κατάκοποι μου μιλάνε στο καμαρίνι τους γι’ αυτή τους την εμπειρία και όχι μόνο...

Eνα καλλιτεχνικό σμίξιμο που κέντρισε το ενδιαφέρον είναι το «πάντρεμά» σας. Στο πρώτο άκουσμα ίσως παραξένεψε κάποιους, αλλά στη συνέχεια ερέθισε καλλιτεχνικά πολλούς να σας δουν. Το περιμένατε ότι κάποιοι θα θεωρούσαν παράξενο το «πάντρεμά» σας;

• Α. ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ: Μερικές συνεργασίες είναι από τη φύση τους μαγικές, ακριβώς επειδή είναι αναπάντεχες. Η πρώτη συνεργασία με τον Στέφανο ήταν το 2002, αλλά η πιο στενή ήταν δισκογραφικά με τρία τραγούδια στο cd «Να σε βλέπω να γελάς»: ο «Αγγελός μου», «Κάθε φορά» και «Κύκνειο Ασμα». Από τότε υπήρξε μεγάλη καλλιτεχνική έλξη η οποία ωρίμασε χρόνο με τον χρόνο, ξεκινώντας από το Ηρώδειο σε πρώτη παρουσίαση του «Αγγέλου» με τη συμφωνική Προεδρική Ορχήστρα του Κρεμλίνου και σολίστ τον ίδιο, φτάνοντας σε μία περιοδεία στην Ισπανία και καταλήγοντας στην Ελλάδα όπου την ίδια χρονική στιγμή αποφασίσαμε να «παίξουμε» μαζί απλά, λιτά και με πολύ συναίσθημα, σαν δύο μαγνήτες που έλκονται και στριφογυρίζουν από τις μελωδίες.

• Σ. ΚΟΡΚΟΛΗΣ: Εγώ δεν είχα ποτέ καμία ανησυχία διότι ό,τι είναι αληθινό δεν έχει λόγο να φοβάται. Η σχέση μου με την Αλκηστι χαρακτηρίζεται από την απόλυτη μουσική σύμπνοια, αλλά πάνω από όλα την τόσο ειλικρινή προσωπική μας σχέση.

Πόσο ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης μπορεί να «μοιραστεί» μια παράσταση με ένα εξίσου καταξιωμένο συνάδελφό του, χωρίς να υπάρχουν τριβές, κόντρες, διαφωνίες;

• A.Π.: Δεν είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι τη σκηνή με καταξιωμένους συναδέλφους και σε καμία περίπτωση δεν υπήρξαν τριβές, κόντρες ή διαφωνίες, εξάλλου η λέξη συνεργασία σημαίνει: παρέχω την εργασία μου σε ομαδικό έργο. Είναι υπέροχος ο ανταγωνισμός όταν υπάρχει ευγενής άμιλλα, καθαρό ζητούμενο και ίδιος στόχος. Ειδικά για τον Στέφανο νιώθω ένα συναίσθημα προστασίας, τον θαυμάζω απεριόριστα για την κλασική του παιδεία και το τεράστιο καλλιτεχνικό του ταλέντο, είναι ένα ποτάμι γεμάτο μουσικότητα.

• Σ.Κ.: Συμφωνώ απολύτως ότι όταν ο στόχος είναι το κοινό ζητούμενο, τα πράγματα είναι πιο απλά. Κάθε φορά επανέρχονται στη σκέψη μου τα λόγια ενός πολύ μεγάλου μου δασκάλου που τότε μου είχε πει «ο μουσικός πρέπει να υπηρετεί τη μουσική και όχι την προβολή του μέσα από αυτήν». Η εμπειρία μου στη μουσική σκηνή -και κυρίως τα τελευταία 10 χρόνια από παραστάσεις σε όλο τον κόσμο με σπουδαίους καλλιτέχνες, είτε στην κλασική είτε στη μοντέρνα μουσική σκηνή- μου επιβεβαιώνουν την ορθότητα των λόγων του. Επειδή και η Αλκηστις είναι στο ίδιο μήκος κύματος προφανώς η έννοια ανταγωνισμού είναι ανύπαρκτη.

Το «πάντρεμά» σας γίνεται σε έναν εναλλακτικό χώρο και όχι σε μια «κλασική» μουσική σκηνή. Παίζει ρόλο ο χώρος ή όχι;

• A.Π.: Ναι, νομίζω ότι το κοινό γυρίζει σιγά σιγά την πλάτη στους μεγάλους χώρους, επιζητά την ουσιαστική επαφή με τον καλλιτέχνη και την καθαρότητα του ήχου. Θα μπορούσα να πω ότι ξαναγυρνάμε στην εποχή των μπουάτ αλλά με τη μυρωδιά του 2010... Την εποχή του downloading, του facebook και των ηλεκτρονικών κοινοτήτων η ανάγκη για μία πιο στενή επαφή σε χρόνο πραγματικό είναι ακόμη πιο έντονη. Οσον αφορά το «Gazarte» δεν είναι απλώς για εμάς ένας χώρος που καταθέτουμε το ταλέντο μας και την αισθητική μας, είναι ένας χώρος που μας εμπνέει, που μας δημιουργεί την ανάγκη να βρεθούμε εκεί από νωρίς, να μιλήσουμε καλλιτεχνικά με την «ψυχή» του, τον Γιάννη Πετρόπουλο, ο οποίος ήρεμα και απλά δημιούργησε αυτό τον ξεχωριστό, γεμάτο συναισθηματισμό χώρο. Οι πέτρινοι τοίχοι, τα κεριά, το χαμηλό φως, ο σεβασμός στην ακοή, στα μάτια και στην ψυχή κάνουν τη διαφορά.

• Σ.Κ.: Σίγουρα ο χώρος παίζει πάντα σημαντικό ρόλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι έχουμε φανεί πολύ τυχεροί, διότι αυτός ο χώρος είναι σαν ένα τεράστιο σαλόνι σπιτιού όπου μοιράζεσαι με τους φίλους σου την ενέργεια επί ίσοις όροις.

Ξεκινήσατε δυνατά, και τώρα παίρνει παράταση η παράστασή σας. Πόσο σας ικανοποιεί η μεγάλη αποδοχή του κοινού που στηρίζει το πείραμα-πάντρεμά σας αλήθεια;

• A.Π.: Είμαι ευγνώμων απέναντι στους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια στηρίζουν τα πιο τρελά μου όνειρα. Είμαι ευγνώμων γιατί μου δίνουν έναν διάδρομο που μπορώ να προσγειώσω και να απογειώσω τα όνειρά μου, ν’ απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί τους, την κάθε βραδιά. Η στιγμή της αποδοχής είναι το ύψιστο συναίσθημα που κάνει την ψυχή να χαμογελά.

• Σ.Κ.: Σίγουρα η αποδοχή είναι πάντα μία ευτυχισμένη στιγμή για κάθε καλλιτέχνη, για μένα όμως το σημαντικότερο παραμένει το γεγονός ότι την ώρα που βρισκόμαστε καλλιτεχνικά «επί σκηνής» μαζί με την Αλκηστι απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή και η χημεία που έχουμε μεταξύ μας είναι όλο και μεγαλύτερη.

Ελληνική δισκογραφία, τραγουδιστές ώρα μηδέν, λένε κάποιοι. Συμφωνείτε και πού κατά τη γνώμη σας οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

• A.Π.: Η εικόνα είναι θολή και θέλει μεγάλη προσπάθεια ο φακός της ψυχής μας να «νετάρει». Η λέξη τραγουδιστής πλέον έχει αλλοιωθεί και πάρα πολλές φορές το αυτονόητο θέλει τεράστιο αγώνα για να λάμψει ως πραγματικό. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί νέοι καλλιτέχνες που με υπομονή, ηρεμία και ισορροπία θα αφήσουν το αποτύπωμά τους σωστά μέσα στον χρόνο. Σαφώς διανύουμε τη χειρότερη περίοδο όσον αφορά τον καλλιτεχνικό χώρο, την ψυχαγωγία και φυσικά τη δισκογραφία. Το μεγαλύτερο κακό το έκανε η πειρατεία αλλά και το ανεξέλεγκτο Διαδίκτυο.

• Σ.Κ.: Οσα χρόνια βρίσκομαι σε αυτό τον χώρο, ακούω το ίδιο πράγμα, Ωρα μηδέν για μένα δεν υπάρχει είτε παρά πέντε είτε και πέντε -κατά τη γνώμη μου- μοιρασμένα. Ας μην ξεχνάμε ότι η σημερινή κοινωνία είναι το πρόβλημα γιατί αυτή καθορίζει τα πράγματα.

Κρίση, δυσκολίες, προβλήματα. Μια μουσική παράσταση έχει τη δύναμη να «παρηγορήσει», να δώσει δύναμη-ελπίδα;

• A.Π.: Πολλές φορές μία μουσική παράσταση παίζει τον ρόλο του ψυχολόγου ηθελημένα ή άθελά μας. Πιστεύω ότι το τραγούδι μπορεί να δημιουργήσει ένα είδος θεραπείας από τη στιγμή που εκφράζει όλες τις στιγμές της ζωής. Το τραγούδι έχει μία τρομακτική δύναμη, μπορεί να ξεκινήσει μία επανάσταση, μπορεί να σε ταξιδέψει με το πιο «γρήγορο μέσον» - το μυαλό..., σίγουρα είναι ένα από τα πιο ισχυρά μέσα έκφρασης.

• Σ.Κ.: Θα συμφωνήσω απόλυτα με την Αλκηστι!

• Στη φωτιά τα μηχανάκια της AGB

Ελάχιστες είναι οι μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση - και μάλιστα την ιδιωτική. Εχω την αίσθηση ότι γυρνά την πλάτη της στο καλό τραγούδι.

• A.Π.: Η τηλεόραση και τα ριάλιτι σόου έκαναν μεγάλο κακό. Αυτά που προτείνει η σύγχρονη τηλεόραση υποβιβάζουν την αισθητική μας, τον πολιτισμό μας, την αξιοπρέπειά μας. Αυτή η υπερπροσφορά της επιδερμικής υποκουλτούρας δεν μας τιμά καθόλου ως τηλεθεατές. Προσωπικά θα πέταγα στη φωτιά όλα τα μηχανάκια της AGB, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μερικές χιλιάδες από αυτά να καθορίζουν τον πολιτισμό μιας χώρας.

• Σ.Κ.: Εγώ θα συμπλήρωνα ότι δυστυχώς αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και έχοντας ως λαός την τάση να μιμούμεθα όχι μόνο τα καλά αλλά κυρίως τα άσχημα, έχουμε φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα.

• «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ»

Με την παράσταση αυτή θα κάνετε καλοκαιρινή περιοδεία;

• A.Π.: Οχι. Σκοπεύουμε να την ταξιδέψουμε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό το φθινόπωρο, σε θέατρα και σε ιδιαίτερους χώρους, τότε που όλα είναι πιο «ήσυχα». Οπως και στους κινηματογράφους θα λέγαμε: «ραντεβού τον Σεπτέμβρη». Ενα χρόνο μετά θα επιστρέψουμε στο φιλόξενο «Gazarte».

• Σ.Κ.: Η παράσταση αυτή έχει ήδη ταξιδέψει στην Κύπρο, σε πέντε ρεσιτάλ, στο Λονδίνο, στο Cadogan Hall, και πήρε ήδη παράταση στο Gazarte μέχρι τις 10 Μαΐου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο -10.30 μ.μ.- και Κυριακή -9.30 μ.μ.- λόγω της αλλαγής της ώρας.

• ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ: Βήμα για νέους και λυκοφιλίες

Στην τελική ευθεία για τη Γιουροβίζιον. Ποια είναι η γνώμη σας για το... έργο αυτό; Πρόκειται για «πανηγυράκι», για μια μουσική γιορτή ή για πολύ κακό για το τίποτα; Θα ήθελα την άποψή σας. Μήπως γίνεται πολύς ντόρος γι’ αυτήν άδικα;

• A.Π.: Ενας διαγωνισμός χωρίς μεγάλες εκπλήξεις. Ενα «βήμα», μία ευκαιρία για νέους καλλιτέχνες ή γκρουπ για να δείξουν το ταλέντο τους απευθείας σε ένα μεγάλο κοινό. Δεν μου προκαλεί ιδιαίτερα συναισθήματα και ίσως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι η χώρα μου διαγωνίζεται σε άλλη γλώσσα.

• Σ.Κ.: Δεν μπορώ να δεχθώ ότι αυτός ο «διαγωνισμός» μπορεί να αποτελεί εθνικό ζήτημα. Σαφώς και πάντα χαιρόμαστε την κάθε επιτυχία του εκάστοτε εκπροσώπου μας γιατί όλοι έχουμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης, παρ’ όλα αυτά και παρόλο που μου έχει ζητηθεί στο παρελθόν να συμμετάσχω ως δημιουργός, αρνήθηκα διότι πιστεύω ότι σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν πρέπει να υπάρχει «διαγωνισμός», η τέχνη είναι υποκειμενική, ειδικά στον συγκεκριμένο διαγωνισμό όταν βλέπεις τις ψευτοπολιτικές συντεχνίες και λυκοφιλίες των εθνών, με αφήνει παντελώς αδιάφορο.

• ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 04/04/2009