Ο κόσμος δεν τον ήξερε αλλά τον τραγουδούσε

• Εφυγε στα 69 του χρόνια ο λαϊκός συνθέτης Σπύρος Παπαβασιλείου. Εχει γράψει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του Δημήτρη Μητροπάνου («Καλοκαίρια και χειμώνες», «Σ' αγαπώ σαν αμαρτία») αλλά και έναν ύμνο του Ολυμπιακού

• Δήλωνε σκέτα μουσικός. Υπήρξε μαέστρος στα μεγάλα μαγαζιά της νυχτερινής Αθήνας. Είχε γράψει όμως και 600 τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα ξέρουμε με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, του Στράτου Διονυσίου, του Γιάννη Πάριου, του Αντώνη Καλογιάννη, της Βίκυς Μοσχολιού, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πως ο συνθέτης τους ήταν ο Σπύρος Παπαβασιλείου, που «έφυγε» ξημερώματα Μεγάλης Δευτέρας στα 69 του χρόνια.

• Τα τελευταία τριάμισι χρόνια πάλευε με τον καρκίνο στο πάγκρεας. Ο συνθέτης τραγουδιών όπως τα «Καλοκαίρια και χειμώνες», «Σ' αγαπώ σαν αμαρτία», «Κλαίει απόψε η γειτονιά», «Οπου πάν' οι πολλοί», «Ελεγα να σου στείλω ένα γράμμα», «Στόμα μου, γλυκό μου στόμα», «Ομορφή μου Κατερίνα» αλλά και του ύμνου του Ολυμπιακού (τον είχε γράψει το 1973 και τον ερμήνευσε τότε ο Χρηστάκης Βολιώτης), κηδεύεται σήμερα στις 3 μ.μ. στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.

• «Δεν μ' ήξερε ο κόσμος. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μείον που έχω. Θα μπορούσα να 'χω φύγει από τη νύχτα και να συνεχίσω τη δισκογραφία. Αλλά δεν πίστεψα ότι μπορώ να έχω μια οικογένεια και να τη ζήσω μόνο από το τραγούδι», εξομολογούνταν ο Παπαβασιλείου σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στο περιοδικό «Δίφωνο» (Ιούνιος 2007) και στον Γιώργο Τσάμπρα.

• Είχε γεννηθεί το 1940 στην Πάτρα. Γιος ενός τραγουδιστή του ελαφρού της εποχής, σπούδασε στο Ωδείο κι από τα 12 του συμμετείχε στην μπάντα Πατρών. Εκεί έμαθε να παίζει κλαρίνο. Μέχρι τα 16 είχε μάθει και πιάνο, τόσο ώστε να ενταχθεί στην ορχήστρα ενός κέντρου όπου τραγουδούσε ο πατέρας του. Λίγο αργότερα έφτιαξε και το δικό του κουαρτέτο με το οποίο περιόδευαν παίζοντας σκοπούς της εποχής.

• Με τον Γιώργο Κατσαρό

• Στην Αθήνα ήρθε φαντάρος πια. Στην μπάντα της Αεροπορίας τον άκουσε ένας σμηνίας και τον σύστησε στην ορχήστρα ενός καμπαρέ. Τελειώνοντας τον στρατό, τον σύστησαν στον Γιώργο Κατσαρό που τον πήρε στην ορχήστρα του. Κι εκεί έμεινε για τα επόμενα 10 χρόνια. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε και με τις ενορχηστρώσεις. Απέκτησε, μάλιστα, φήμη ειδικά από το '73 όταν άρχισε να ενορχηστρώνει και να διευθύνει, ως μαέστρος πλέον της ελαφράς ορχήστρας της ΕΡΤ, τραγούδια που διακρίνονταν στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Δούλευε όμως και με δικές του ορχήστρες στα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα και σχήματα: «Παλιά Αθήνα», «Νεράιδα», «Μοστρού», «Βράχος», «Στορκ». «Για μένα», έλεγε, «σπουδή στη μουσική είναι η πράξη, το μαγαζί, το βράδυ».

• Τραγούδια άρχισε να γραφει από το '67. Το πρώτο που δισκογραφήθηκε ήταν το «Μάτια μου μελένια». Το ερμήνευε το ντουέτο της Μιράντας και της Μπέτθς Δήμα -η τελευταία ήταν και η σύντροφος της ζωής του, μητέρα των παιδιών του, Κωνσταντίνου και Αναστασίας. Η πόρτα της δισκογραφίας άνοιξε όμως κυρίως λόγω της συνεργασίας του με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Τον είχε γνωρίσει σε μια ηχογράφηση και σχεδόν αμέσως συνεργάστηκαν και συνδέθηκαν με βαθιά φιλία.

• «Πικρά κι ανθρώπινα»

• «Ο Μητροπάνος νομίζω ότι έγινε ο αντιπροσωπευτικότερος τραγουδιστής για μένα», έλεγε ο Παπαβασιλείου, μιλώντας για τον άνθρωπο που «με στήριξε πολλές φορές, όπως κι εγώ εκείνον, όσο μπορούσα». Είχε συνεργαστεί όμως και με πολλούς άλλους -από τη Βίκυ Μοσχολιού (στους «Ανήσυχους δρόμους») και τη Μαρινέλλα έως την Αννα Βίσση κι από τον Πάριο έως τον Νότη Σφακιανάκη. Κι από στιχουργούς είχε συνεργασίες με τη Σώτια Τσώτου, τη Μάρω Μπιζάνη και κυρίως με τον Τάσο Οικονόμου και τον Λάκη Τεάζη με τους οποίους έγραψε και τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Τα περισσότερα τραγούδια του όμως τα έδινε σε πολυσυλλεκτικούς δίσκους. Αποκλειστικά δικό του άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει μόνον ένα: το «Πικρά κι ανθρώπινα» το 1976.

• Ακούραστος, ακόμα κι όταν αρρώστησε, έφτιαξε το δικό του στούντιο, έμαθε να συνθέτει μουσική στον υπολογιστή και συνέχισε να γραφει τραγούδια μέχρι τέλους. Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση έγινε τον περασμένο Ιανουάριο σε μια βραδιά προς τιμήν του στην «Τεχνόπολη». *
  

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 16 Απριλίου 2009