Sunday, April 12, 2009

Ρενέ Ομπρί : «Ο καλλιτέχνης είναι σχοινοβάτης»

Γνωρίσαμε τον Ρενέ Ομπρί από τις μελωδίες που έγραψε για το σινεμά. Τώρα θα τον ακούσουμε ξανά στο «Παλλάς». Συχνός επισκέπτης μας, ο γάλλος τροβαδούρος Ρενέ Ομπρί έχει παίξει σε πολλά και διαφορετικά μέρη.

Σ' ένα έθνικ φεστιβάλ παλαιότερα, στο Μέγαρο Μουσικής, στο θέατρο του Λυκαβηττού.

Στις 5 Μαΐου σειρά παίρνει το «Παλλάς». Κι αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που μας έρχεται στο νου στο ξεκίνημα της τηλεφωνικής μας συνομιλίας.

  • Πόσο διαφοροποιείται, αλήθεια, ένας καλλιτέχνης ανάλογα με το χώρο όπου εμφανίζεται κάθε φορά;

«Είναι αλήθεια ότι δεν προσεγγίζουμε με τον ίδιο τρόπο ένα χώρο όπως ο Λυκαβηττός, που είναι τεράστιος και εντυπωσιακός και στον οποίο εμφανίστηκα πρώτη φορά το 1999, με το Gazarte, που είναι πιο φιλικό και το αγάπησα εξίσου την τελευταία φορά που πέρασα από την Αθήνα», εξηγεί στο «7», από το σπίτι του στο Παρίσι. «Είναι λίγο υπερβολικό, όμως, να πιστεύουμε ότι ο χώρος στον οποίο εμφανιζόμαστε μας διαφοροποιεί. Η μουσική που παίζουμε κάνει τα μέρη να φαίνονται διαφορετικά. Κι ένας καλλιτέχνης, όταν επιλέγει να εμφανιστεί κάπου, είναι υποχρεωμένος σαν το σχοινοβάτη να προσαρμόζεται στη σκηνή του».

Γεννημένος στην ανατολική Γαλλία, ο Ομπρί ξεκίνησε την καριέρα του επενδύοντας μουσικά τις χορευτικές παραστάσεις της Καρολίν Κάρλσον και της Πίνα Μπάους. Ακολούθως έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο, ενώ κυκλοφόρησε και 15 προσωπικούς δίσκους, με τα ατμοσφαιρικά έργα του να φέρουν στοιχεία από το new age, το ροκ και τη γαλλική μουσική παράδοση. Κι αν ως επί το πλείστον προτιμάει την ακουστική κιθάρα, παίζει επίσης μπουζούκι, μαντολίνο, μπάντζο και φυσαρμόνικα. Η τελευταία του δουλειά αποτελεί ένα best of και λέγεται «Playtime». Περιέχει και το «Syrtakia Helsinki», ένα κομμάτι που προφανώς θα παίξει και στην Αθήνα. Αλλωστε, έχει δηλώσει θαυμαστής της ελληνικής μουσικής αρμονίας.

Πώς την ορίζει; «Μ' ένα όνομα: Μάνος Χατζιδάκις», απαντάει χωρίς δισταγμό. «Την ελληνική μουσική τη γνωρίζω μέσα από εκείνον και το ρεμπέτικο. Θαυμάζω απεριόριστα τον Χατζιδάκι, τον θεωρώ ένα κατ' εξαίρεση υπόδειγμα ελεύθερου καλλιτέχνη. Κάθε νότα του χτυπάει κατ' ευθείαν στην καρδιά μου. Με συναρπάζει το γεγονός ότι στην Ελλάδα η μουσική έχει πολύ βαθιές ρίζες, ότι αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς σας. Αισθάνεται κανείς ότι είναι πολύ σημαντική για την ταυτότητα του καθενός στην Ελλάδα».

Επιλογές και επιρροές

  • Πώς νιώθει ένας καλλιτέχνης που δεν απευθύνεται στις μεγάλες μάζες αλλά σε ένα σχετικά περιορισμένο κοινό;

«Για μένα το λέτε αυτό; Αν το κοινό μου είναι περιορισμένο σε αριθμό, είναι επίσης πολύ εκλεκτικό και ποικίλο ως προς τη σύνθεσή του. Στην ηλικία του, στην κοινωνική του τάξη, στις μουσικές του προτιμήσεις. Εχω την εντύπωση ότι δεν εντάσσεται σε κάποια κατηγορία. Οπως και η μουσική μου άλλωστε. Γι' άλλο έπρεπε ν' αναρωτιόμαστε όμως: Για την πολιτική της παγκόσμιας αγοράς, που προτείνει, τις περισσότερες φορές, περιορισμένο αριθμό μονοπατιών που μπορεί να ακολουθήσει ένας καλλιτέχνης. Μονοπάτια στα οποία η επιτυχία μετριέται με εκατομμύρια οπαδών. Μ' αρέσει να ακολουθώ τον προσωπικό μου δρόμο και να πιστεύω στην ελευθερία μου».

  • Υπάρχουν όντως καλλιτέχνες που δεν επιθυμούν την εμπορική επιτυχία;

«Ναι. Πιστεύω ότι ανήκω σε αυτούς. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν εύχομαι να έχω επιτυχία, αλλά δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Είμαι ευτυχής που ζω ευπρεπώς από τη δουλειά μου εδώ και 20 χρόνια. Δεν έχω ανάγκη από τρία σπίτια, τέσσερα αυτοκίνητα και 140 κοστούμια Kenzo. Είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι όταν συνθέτω. Ψάχνω πρώτα απ' όλα να εκφραστώ, να μοιραστώ μια συγκεκριμένη ποίηση με τους ακροατές μου. Ψάχνω ένα νόημα στη ζωή μου, και, γιατί όχι, και λιγάκι στη ζωή των άλλων».

  • Από τι ορίζεται ένας καλλιτέχνης; Από τις επιλογές του ή από τις επιρροές του;

«Και από τα δύο. Απόλυτα. Και το τυχαίο κάνει όλα τα υπόλοιπα».

  • Και πώς περιγράφεται η προσωπική ευτυχία ενός μουσικού; Μ' ένα πετυχημένο έργο ας πούμε;

«Κάθε καλλιτέχνης είναι διαφορετικός, κάθε ευτυχία είναι διαφορετική. Η ευτυχία είναι εφήμερη, περαστική. Είναι πολύ σκληρό για έναν καλλιτέχνη, ο οποίος οφείλει να είναι ο μάρτυρας της εποχής του, να προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος. Αυτό είναι υπερβολικά προσωπικό. Στην πραγματικότητα πιστεύω στις προνομιακές στιγμές που πάνε κι έρχονται κατά κύματα. Οπως και οι ανταμοιβές. Οποια και αν είναι η κοινωνική μας κατάσταση». *

No comments: