Γιάννης Μηλιώκας: Η ζωή είναι προτέρημα, όχι πρόβλημα

• Δεκαεφτά χρόνια έζησε μακριά από το τραγούδι ο Γιάννης Μηλιώκας. Και τότε ήταν που, όχι μόνο αισθάνθηκε πραγματικός καλλιτέχνης, αλλά και κατάλαβε πως οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με λίγα και καλά. Μόνο το χιούμορ του δεν άλλαξε. Δίνει το «παρών» στον νέο του δίσκο «Ενας σε δύο». Δύο cd σ' ένα, με όλες τις παλιές μεγάλες επιτυχίες και με τέσσερα καινούργια τραγούδια. Αλλά τότε, γιατί ο Γιάννης Μηλιώκας βάφτισε το καινούργιο του άλμπουμ... ανάποδα «Ενας σε δύο» (ΕΜΙ);

«Η τύχη για μένα είναι ότι δεν ακούμπησα σε κανένα στιλ. Τη μουσική σε κάθε τραγούδι τη φέρνει ο στίχος», λέει ο Γιάννης Μηλιώκας

• Μάλλον γιατί είχε πάντα τον τρόπο να μεταφράζει ή να «χρωματίζει» διαφορετικά το αυτονόητο, κάνοντας χιούμορ με ό,τι τον πονούσε ή παρατηρώντας με μια ήρεμη μελαγχολία τον κόσμο γύρω του. «Αυτοεξόριστος» 17 χρόνια, είχε καιρό να δώσει το «παρών» στα live ή στη δισκογραφία. Επέστρεψε όπως ήταν και σαν να μην έλειψε τόσο. «Το να παραμένεις όπως ήσουν είναι προσωπική υποχρέωση. Είμαι ένας απλός άνθρωπος, που θέλει το βράδυ να κοιμάται ήσυχος», λέει. Στην επιστροφή του είχε παρέα να τον υποδεχτεί. Η αρχή έγινε το περασμένο καλοκαίρι για μερικά live με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, μετά με τη «συμμορία» των Λ. Μαχαιρίτσα, Δ. Σταρόβα, Γ. Κούτρα, Κ. Μακεδόνα, με την οποία δεν αποκλείεται να οργανώσουν και κάποια καλοκαιρινή συναυλιακή εξόρμηση. Αλλά, μήπως, και στη δισκογραφία για έναν άνθρωπο που εκτιμά βαθιά δεν επέστρεψε;

«Η Εκδρομή», που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος, ήταν το πρώτο σας καινούργιο τραγούδι έπειτα από καιρό...

• «Ηταν ένα ψυχογράφημα και μια υπενθύμιση: αν υπήρχε μια πιθανότητα να λυγίσει ο Δημήτρης στην περιπέτεια που πέρασε, ήθελα να του υπενθυμίσω πως όταν έρθει η ώρα να φύγει -που δεν ήρθε ακόμα- θα φύγει χαμογελαστός, όπως όλα τα παλικάρια που έχουν τόση ψυχή».
  

«Εμένα και ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή», γράφετε στο τραγούδι...

• «Η υπερβολή, η χλιδή και η αχαριστία που υπάρχει γύρω μας μάς κάνουν να θέλουμε οπωσδήποτε 100 πράγματα για να αισθανθούμε καλά. Εγώ 17 χρόνια στην προσωπική μου "εξορία" έμαθα ότι χρειαζόμαστε 14 κι όχι εκατό. Κι ότι η γκρίνια περισσεύει».

Στα τραγούδια σας ακολουθούσατε συχνά αυτόν τον δρόμο: θίγατε με χιούμορ πικρά πράγματα.

• «Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα σε δύσκολες καταστάσεις σε μια οικογένεια που τα 'βγαζε πέρα με πολύ κόπο. Από 6 ετών μπέρδεψα τη δουλειά με το παιχνίδι. Οσες δυσκολίες μού παρουσιάστηκαν αργότερα ήταν για μένα χάδια. Εμαθα ότι αν αποστασιοποιηθείς από μια δύσκολη συνθήκη και την εξετάσεις σαν να μη σε αφορά, βρίσκεις ευκολότερα τη λύση. Η ζωή είναι προτέρημα, δεν είναι πρόβλημα».
  

Και στα καινούργια σας τραγούδια ακολουθείτε τον ίδιο δρόμο;

• «Πριν από 12 χρόνια είχα ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό μου και το "κόντυνα" ένα μέτρο. Υστερα από 48 ώρες έγραψα την πλακατζίδικη πλευρά του τρακαρίσματος. Ευτυχώς αυτή η ικανότητα είναι στο dna μου».

Επιστρέψατε και στα live πέρσι το καλοκαίρι με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη...

• «Ταιριάζουν τα χνώτα μας. Αυτό ήθελε η καρδιά μου κι όλα αυτά τα χρόνια έμαθα να την ακούω. Εμαθα να είμαι εκτός γνωστού χρονοδιαγράμματος. Σεβάστηκα έναν άλλο βιορυθμό. Πραγματικός καλλιτέχνης αισθάνθηκα μόνο τα χρόνια που έλειπα».

Γιατί;

• «Διότι διαφορετικά βρίσκεσαι στην αγκύλη της διαδικασίας κι όχι της ουσίας. Η ζωή είναι η τέχνη των τεχνών και πρέπει να την εξασκείς επί 24ώρου βάσεως».

Την περίοδο της απουσίας σας γράφατε μουσική;

• «Είχα ένα στούντιο και "σπούδασα" εκεί πολλές χιλιάδες ώρες ηχοληψίας. Πιστεύω ότι αν δεν ξέρεις ηχοληψία δεν κάνει να δηλώνεις συνθέτης. Παράλληλα, έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο, ασχολήθηκα με την Αρχαία Ελλάδα και ετοιμάζω μάλιστα κι ένα σχετικό βιβλίο».

Στα καινούργια σας τραγούδια έχετε μία ροκ μπαλάντα "Για την αγάπη"...

• «Εννοώ την Αγάπη, που μου εμπνέει ο Θεός και οι μεγάλοι έρωτες. Γι' αυτήν θα πασχίζω, πληρώνοντας όσο κάνει. Με τις γιαλαντζί αγάπες το βάζω στα πόδια».

Στον Θεό πιστεύετε;

• «Οσο κι αν ακούγεται ρομαντικό, τρυφερό και παλιομοδίτικο, πιστεύω».

Πώς γράφετε τραγούδια;

• «Αν βρω την ιδέα τότε έχει γραφτεί το τραγούδι κιόλας. Παρατήρησα ότι υπάρχουν 4 τρόποι για να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματά του: οι δύο είναι η λύπη και η ηρεμία κι είναι τρόποι "καθιστικοί", σαν τα τραγούδια της τάβλας. Οι άλλοι δύο είναι "κινητικοί": ο θυμός και η χαρά. Εγώ αφαίρεσα τον θυμό και τη λύπη ώστε στη χειρότερη περίπτωση να παραμένω ήρεμος. Ετσι γράφω: παραμένοντας ήρεμος».

Μουσικά δεν κατατάσσεστε σε ένα είδος. Εχετε στοιχεία έθνικ, ροκ, παραδοσιακά, λάτιν, κάντρι.

• «Η τύχη για μένα είναι ότι δεν ακούμπησα σε κάνενα στιλ. Τη μουσική σε κάθε τραγούδι τη φέρνει ο στίχος. Αποφάσισα να παντρεύω τη μουσική και τον στίχο από έρωτα κι όχι από συνοικέσιο: όπως μου υποδεικνύουν ότι θέλουν εκείνα».

Από την εποχή τού «Δεν ξαναβόσκω άλλες βουβάλες» και του «Γκρέκο μασκαρά» τι πιστεύετε, άλλαξε καθόλου ο Ελληνας;

• «Η κατιούσα έχει πλέον φίρμα επάνω. Και είναι λίγο πιο γυαλιστερή. Πιθανόν να φτάσαμε στον πάτο και να αρχίσουμε να ξανανεβαίνουμε. Το να αντιλαμβάνομαι και να περιγράφω ό,τι συμβαίνει, δεν σημαίνει όμως ότι δεν αγαπώ την Ελλάδα. Αντίθετα, θαυμάζω αυτή τη φυλή γιατί ζει χαοτικά. Εάν φέρναμε μερικά εκατομμύρια Γερμανούς να ζήσουν εδώ, θα ήταν αδύνατον να προσαρμοστούν. Εμείς, όμως, ακόμα κι όταν επικρατεί χάος, το ξέρουμε το άθλημα...». *
  

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 13 Απριλίου 2009