ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ξανάρχεται από τα βάθη της δεκαετίας του '70. Ουσιαστικά ο Ανταμό δεν έφυγε ποτέ από εκεί, όπως δεν φεύγει ποτέ κι από το Βέλγιο |
Συνεχίζει να εκπροσωπεί την περίεργη αφιέρωση που του είχε κάνει ο Ζακ Μπρελ στην πρώτη τους συνάντηση τη δεκαετία του '60: «Στον τρυφερό κηπουρό». Διακριτικός, σεμνός και, όπως τον περιγράφει ο Βέλγος ανταποκριτής της «Μοντ», με «ένα ύφος σχεδόν πάντα έκπληκτο για ό,τι του συμβαίνει», στα 65 του ο Σαλβατόρε Ανταμό «έφτασε στην ηλικία της σύνταξης». Παρεμένει, όμως, μουσικά δραστήριος στο Βέλγιο, τη χώρα που τον υιοθέτησε, «σαν οι συμπολίτες του να του έχουν ζητήσει να συνεχίσει να ενσαρκώνει το πνεύμα μιας χώρας που εξαερώνεται».
Για τους περισσότερους η φωνή και οι επιτυχίες του, όπως το «Tombe la neige» και το «Inch' Allah», έρχονται από τα βάθη της δεκαετίας του '70. «Εκείνος ο γλυκερός;», είναι μια συνηθισμένη αντίδραση στο άκουσμα του ονόματός του. Ας σοβαρευτούμε. Υπάρχει κανείς άνω των 35 που να μην έχει ερωτευτεί, χορέψει ή έστω ακούσει με συμπάθεια τις «ρετρό» αλλά αειθαλείς επιτυχίες εκείνης της εποχής, που εκπροσωπούσαν τον έναν πόλο του γαλλόφωνου τραγουδιού, με το σημαντικό τραγούδι των τροβαδούρων να αναπτύσσεται παράλληλα;
Οταν του μιλούν για το γνωστό πρόβλημα των δύο Βελγίων (των Φλαμανδών και των Βαλόνων), που κοστίζει στη χώρα ξανά μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις των τελευταίων ετών, ο Ανταμό δηλώνει «θυμωμένος και στενοχωρημένος». «Αναρωτιέμαι εάν οι Βέλγοι συνειδητοποιούν τι κάνουν ή αν παίζουν για να προκαλούν ο ένας στον άλλο φόβο». Γαληνεύει όταν η συζήτηση στρέφεται στο τραγούδι και κυρίως στον Μπρελ, που προφήτευε πως «μεγάλοι θα γίνουν όσοι τραγουδιστές αγαπούν το κοινό». Θυμάται τον τρόπο με τον οποίο εκείνος εφάρμοζε ό,τι έλεγε κατακτώντας το κοινό με ευγένεια, γενναιοδωρία και ανθρώπινη ζεστασιά. Και αναπολεί τις μέρες που ο μεγάλος Μπρελ μεσουρανούσε κι εκείνος, «ο τρυφερός κηπουρός», τραγουδούσε για το χιόνι που πέφτει.
Για τους περισσότερους η φωνή και οι επιτυχίες του, όπως το «Tombe la neige» και το «Inch' Allah», έρχονται από τα βάθη της δεκαετίας του '70. «Εκείνος ο γλυκερός;», είναι μια συνηθισμένη αντίδραση στο άκουσμα του ονόματός του. Ας σοβαρευτούμε. Υπάρχει κανείς άνω των 35 που να μην έχει ερωτευτεί, χορέψει ή έστω ακούσει με συμπάθεια τις «ρετρό» αλλά αειθαλείς επιτυχίες εκείνης της εποχής, που εκπροσωπούσαν τον έναν πόλο του γαλλόφωνου τραγουδιού, με το σημαντικό τραγούδι των τροβαδούρων να αναπτύσσεται παράλληλα;
Salvatore Adamo - La nuit -1964
Πάντως και το δημοσίευμα της «Μοντ» δεν αποφεύγει κάποιον ειρωνικό τόνο. Οταν μας πληροφορεί για την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου του «Le Bal des gens bien», που συγκεντρώνει όλες τις παλιές επιτυχίες του, ερμηνευμένες ξανά από τον ίδιο σε ντουέτα με διάφορους γαλλόφωνους τραγουδιστές (Σουσόν, Μπεναμπάρ, Ζιλιέτ κ.ά.), σχολιάζει: «Ο δίσκος είχε πολύ καλή υποδοχή από τη βελγική κριτική, η οποία στην περίπτωση του Ανταμό ξεχνάει να είναι... κριτική».Salvatore ADAMO - Inch'Allah
Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας του Ανταμό με το Βέλγιο παραμένει... αμφίπλευρος και συνεχής. Παρ' ότι ο γεννημένος στη Σικελία του 1943 τραγουδιστής δεν πήρε ποτέ βελγική υπηκοότητα (θα την έπαιρνε αν μπορούσε να διατηρήσει και την ιταλική), όχι μόνο δέχεται ευχαρίστως να τον αποκαλούν «ο Βέλγος τραγουδιστής» αλλά παραμένει και ένα πρόσωπο-σύμβολο της πιο κοσμοπολίτικης πλευράς των Βρυξελλών. Δεν φεύγει από το Βέλγιο ούτε καν για να ταξιδέψει μέχρι τη Γαλλία ή τη Σικελία.Οταν του μιλούν για το γνωστό πρόβλημα των δύο Βελγίων (των Φλαμανδών και των Βαλόνων), που κοστίζει στη χώρα ξανά μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις των τελευταίων ετών, ο Ανταμό δηλώνει «θυμωμένος και στενοχωρημένος». «Αναρωτιέμαι εάν οι Βέλγοι συνειδητοποιούν τι κάνουν ή αν παίζουν για να προκαλούν ο ένας στον άλλο φόβο». Γαληνεύει όταν η συζήτηση στρέφεται στο τραγούδι και κυρίως στον Μπρελ, που προφήτευε πως «μεγάλοι θα γίνουν όσοι τραγουδιστές αγαπούν το κοινό». Θυμάται τον τρόπο με τον οποίο εκείνος εφάρμοζε ό,τι έλεγε κατακτώντας το κοινό με ευγένεια, γενναιοδωρία και ανθρώπινη ζεστασιά. Και αναπολεί τις μέρες που ο μεγάλος Μπρελ μεσουρανούσε κι εκείνος, «ο τρυφερός κηπουρός», τραγουδούσε για το χιόνι που πέφτει.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/12/2008
No comments:
Post a Comment