Κατά γενική ομολογία η ιστορία «ελληνικά συγκροτήματα» είναι βουτηγμένη στον πόνο. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κυρίως από το παρελθόν (Τρύπες, Πυξ Λαξ), κανένας μουσικός δεν μπορεί να βιοποριστεί από τη συμμετοχή του σε ένα γκρουπ. Μπορεί να κυκλοφορούν δίσκους, να δίνουν αρκετά live, αλλά πέρα τούτου ουδέν. Μεροδούλι-μεροφάι είναι η κατάσταση: σίγουρα η τέχνη θέλει θυσίες, το στομάχι όμως δεν συμμερίζεται σοφιστείες. Ετσι, ο αγαπημένος σας κιθαρίστας είναι πολύ πιθανόν να ξυπνάει στις επτά για να πιάσει πρωινή δουλειά. Η κατάσταση θυμίζει λίγο «Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ», είναι κουραστική και ψυχοφθόρα. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στους μουσικούς το δικαίωμα στο όνειρο...
Ο Δημήτρης Μητσοτάκης των Ενδελέχεια, ενός από τα ιστορικότερα συγκροτήματα, με δεκαπέντε χρόνια «ζωής» στη ροκ σκηνή, δηλώνει απερίφραστα ότι «στην Ελλάδα είναι αδύνατον να ζήσει ένα συγκρότημα. Και είναι παγίδα να πιστέψουν τα μέλη ενός γκρουπ μιλάμε γι΄ αυτά που κινούνται στην άλλη όχθη και όχι για τα “εμπορικά”- ότι κάνοντας μια επιτυχία που θα φέρει κάποια χρήματα, όλα παίρνουν τον δρόμο τους, οπότε αφήνουμε τη δουλειά μας. Αν γίνει αυτό σε δύο- τρία χρόνια τα μέλη του θα ψάχνουν για δουλειά. Είναι λάθος επένδυση το να σχηματίσεις συγκρότημα για να κάνεις λεφτά».
Ο ίδιος ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική παραδίδοντας μαθήματα, ενώ σημειώνει ότι αν το τραγούδι τους «Βουτιά από ψηλά» είχε κάνει την ίδια επιτυχία στην Αγγλία, θα πλούτιζαν και τα εγγόνια του. Προς το παρόν οι Ενδελέχεια αγωνίζονται να επιβιώσουν για τα εγγόνια τους έχει ο Θεός- και να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο που είχαν από μικρά παιδιά: «Να γράφουμε τη μουσική και τα τραγούδια που θέλουμε. Άλλωστε τα λεφτά ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός. Μάλιστα τα πρώτα πέντε χρόνια πληρώναμε συνεχώς. Όργανα, πρόβες, στούντιο... Όσο για τα live, αποτελούν κάποιο έσοδο, φθάνει να έχεις μια επιτυχία στο ενεργητικό σου». Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα γκρουπ είναι «οι μεσάζοντες, που όταν βλέπουν ότι κάτι πάει καλά πέφτουν πάνω του σαν τα όρνεα, τάζοντας πράγματα. Πολλά γκρουπ έχουν διαλυθεί εξαιτίας τους».
Τριάντα ένα χρόνια συμπλήρωσαν εφέτος οι Σπυριδούλα και ο Νίκος Σπυρόπουλος, εκ των ιδρυτών του συγκροτήματος, ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει αν τα πρώτα τριάντα χρόνια είναι δύσκολα ή αν τελικά... απλώς συνηθίζεις στα δύσκολα. Το σίγουρο είναι ότι αν γινόταν ξανά 20 χρόνων, πάλι τα ίδια θα έκανε- «μπορεί και λίγο περισσότερα». Φαίνεται πάντως ότι ο ίδιος άκουγε τους μεγαλύτερούς του. «Όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησα τη συμβουλή του δασκάλου μου: “Με τη μουσική μπορείς να ζήσεις με δύο τρόπους: να παίζεις μουσική με την έννοια του νυχτοκάματου σε μπουζούκια, ή να τη διδάσκεις”. Εγώ διάλεξα το δεύτερο. Ο άνθρωπος ήξερε, επειδή το είχε δει το έργο». Με την πείρα που κουβαλάει πιστεύει ότι το να ζήσεις από τη μουσική είναι σαν το Λόττο. «Ούτε σίγουρο είναι ούτε διαρκεί». Στις οικονομικές δυσκολίες των συγκροτημάτων προσθέτει μία ακόμη οικονομοτεχνική παράμετρο: «Σε μια όντως περιορισμένη πίτα τα μέλη ενός γκρουπ καλούνται να μοιραστούν ένα μικρό, τις πιο πολλές φορές, ποσό. Ως εκ τούτου, τι αναλογεί στον καθέναν; Σκεφτείτε επίσης ότι οι περισσότεροι παίζουμε ή παίζαμε σε μικρές σκηνές, με φθηνό εισιτήριο. Άρα και τα έσοδα είναι περιορισμένα».
Τέλος, ένα πολύ νεαρό γκρουπ, οι Ενα Βήμα Μπροστά, για να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές δυσκολίες διαθέτουν τη μουσική τους δωρεάν. Υποστηρίζουν ότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο μπορούν να γίνουν τόσο γνωστοί ώστε να συρρεύσουν οι χορηγοί. Μήπως τελικά ανοίγουν νέους δρόμους;
Ο ίδιος ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική παραδίδοντας μαθήματα, ενώ σημειώνει ότι αν το τραγούδι τους «Βουτιά από ψηλά» είχε κάνει την ίδια επιτυχία στην Αγγλία, θα πλούτιζαν και τα εγγόνια του. Προς το παρόν οι Ενδελέχεια αγωνίζονται να επιβιώσουν για τα εγγόνια τους έχει ο Θεός- και να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο που είχαν από μικρά παιδιά: «Να γράφουμε τη μουσική και τα τραγούδια που θέλουμε. Άλλωστε τα λεφτά ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός. Μάλιστα τα πρώτα πέντε χρόνια πληρώναμε συνεχώς. Όργανα, πρόβες, στούντιο... Όσο για τα live, αποτελούν κάποιο έσοδο, φθάνει να έχεις μια επιτυχία στο ενεργητικό σου». Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα γκρουπ είναι «οι μεσάζοντες, που όταν βλέπουν ότι κάτι πάει καλά πέφτουν πάνω του σαν τα όρνεα, τάζοντας πράγματα. Πολλά γκρουπ έχουν διαλυθεί εξαιτίας τους».
- Ζήτημα επιλογής
Τριάντα ένα χρόνια συμπλήρωσαν εφέτος οι Σπυριδούλα και ο Νίκος Σπυρόπουλος, εκ των ιδρυτών του συγκροτήματος, ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει αν τα πρώτα τριάντα χρόνια είναι δύσκολα ή αν τελικά... απλώς συνηθίζεις στα δύσκολα. Το σίγουρο είναι ότι αν γινόταν ξανά 20 χρόνων, πάλι τα ίδια θα έκανε- «μπορεί και λίγο περισσότερα». Φαίνεται πάντως ότι ο ίδιος άκουγε τους μεγαλύτερούς του. «Όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησα τη συμβουλή του δασκάλου μου: “Με τη μουσική μπορείς να ζήσεις με δύο τρόπους: να παίζεις μουσική με την έννοια του νυχτοκάματου σε μπουζούκια, ή να τη διδάσκεις”. Εγώ διάλεξα το δεύτερο. Ο άνθρωπος ήξερε, επειδή το είχε δει το έργο». Με την πείρα που κουβαλάει πιστεύει ότι το να ζήσεις από τη μουσική είναι σαν το Λόττο. «Ούτε σίγουρο είναι ούτε διαρκεί». Στις οικονομικές δυσκολίες των συγκροτημάτων προσθέτει μία ακόμη οικονομοτεχνική παράμετρο: «Σε μια όντως περιορισμένη πίτα τα μέλη ενός γκρουπ καλούνται να μοιραστούν ένα μικρό, τις πιο πολλές φορές, ποσό. Ως εκ τούτου, τι αναλογεί στον καθέναν; Σκεφτείτε επίσης ότι οι περισσότεροι παίζουμε ή παίζαμε σε μικρές σκηνές, με φθηνό εισιτήριο. Άρα και τα έσοδα είναι περιορισμένα».
- Δικαίωμα στο όνειρο
Τέλος, ένα πολύ νεαρό γκρουπ, οι Ενα Βήμα Μπροστά, για να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές δυσκολίες διαθέτουν τη μουσική τους δωρεάν. Υποστηρίζουν ότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο μπορούν να γίνουν τόσο γνωστοί ώστε να συρρεύσουν οι χορηγοί. Μήπως τελικά ανοίγουν νέους δρόμους;
- Από τεχνοκράτης του ΕΜΠ, μουσικός
No comments:
Post a Comment