Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Η γενιά του Ίντερνετ σερφάρει και ανακαλύπτει, αλλά και οι «κλασικές αξίες» του ελληνικού τραγουδιού καλά κρατούν
Αντιπαρέρχομαι την γκρίνια (που τελευταία είναι δεδομένη στη δισκογραφία) και μπαίνω απευθείας στο ψητό: σίγουρα η χρονιά δεν έκανε άλματα προς το μέλλον, αλλά φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι το Ίντερνετ είναι ό,τι καλύτερο για να βγουν στην επιφάνεια τα κρυμμένα μυστικά της μουσικής. Μέσα στο 2008 το πιο διάσημο «μυστικό» του ΜySpace υπήρξε το κομμάτι «Οver the Ηill» της πρωτοεμφανιζόμενης Μόνικα. Τo «Αvatar» κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά- την ώρα που το όνομά της είχε προλάβει και είχε χωθεί σε όλα τα «πηγαδάκια» της πόλης. Αγγλόφωνη μελωδική ποπ, με ένα φάσμα επιρροών που πιάνει από ορχηστρική ποπ του ΄60 και φτάνει την κιθαριστική ποπ των ΄90s. Δίσκος με αποχρώσεις φωτεινές, πολλά έγχορδα, πολλή κιθάρα, αλλά και ένα υποβόσκον σκότος πολλά υποσχόμενο... Αντίθετα με τους βολεμένους με μια μανιέρα δημιουργούς, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εξακολουθεί να έχει ένα ανήσυχο δημιουργικό πνεύμα που το είδαμε ανάγλυφο στον «Σαμάνο». Λιτά, εσωτερικά τραγούδια με εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις, που ειδικά αυτήν τη φορά χαρακτηρίζονται από έναν λυρισμό μεξικανολατινίζουσας αφετηρίας, που πήγε γάντι στη θεατρική ερμηνεία του Διονύση Σαββόπουλου. Ωστόσο ο δίσκος δεν χαρακτηρίζεται από ενιαία ραχοκοκαλιά. Κυρίως μετά το «Ζειμπέκικο της Κυριακής», έχεις την αίσθηση ότι κάθε τραγούδι είναι αυτόνομο και το μόνο ενωτικό στοιχείο είναι η φωνή του Σαββόπουλου (που ώρες ώρες παραείναι θεατρική για τα γούστα μας). Δεν παύουν όμως 
να είναι τραγούδια αναφοράς.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και το ολοκαίνουργιο «Και τα Μάτια κι η Καρδιά» έχουν κάτι από παλιά καλή Ελευθερία. Ο δίσκος έγινε στην Ισπανία με παραγωγό τον διάσημο Javier Limon (από όπου και ο «λάτιν» αέρας του, ακόμα και στις περιπτώσεις που οι δρόμοι του έρχονται με φόρα από το σμυρναίικο παρελθόν μας). Πολυσυλλεκτική δουλειά που έχει ροή και συνοχή. Ανάλαφρη, όχι ελαφριά. Θα παιχτεί στα ραδιόφωνα, θα την ακούσουμε σε προγράμματα, θα την αγαπήσουμε, θα τη χορέψουμε. Θα τη φυλάξουμε.
Αν υπάρχει νέος δίσκος που δίνει μια ελπίδα για τον κάπως παρεξηγημένο χαρακτηρισμό «έντεχνο» είναι το «Μέχρι το Τέλος» σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη, στίχο Γεράσιμου Ευαγγελάτου και ερμηνεία Νατάσας Μποφίλιου. Ποιητικός, δυνατός, σημερινός στίχος, δεμένος άψογα με τις μουσικές και μια φωνή που μπορεί και μεταφέρει συναισθήματα.
« Πάμε ξανά απ΄ την αρχή»... Οδυσσέας Ιωάννου, Θάνος Μικρούτσικος , Ρίτα Αντωνοπούλου, ένας ακόμη δίσκος που γεννήθηκε με τη λογική της παρέας και με επίκεντρο τη φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου. Το συνολικό ύφος φέρει τη χαρακτηριστική σφραγίδα του συνθέτη. Καλοδουλεμένα, καλοφτιαγμένα- αν και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένα- τραγούδια που αναδεικνύονται από μια νέα φωνή με ιδιαίτερη χροιά, δυναμισμό και πάθος.
«Προσο χή! Τρίφωνο»! Οι ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, η ροή, το ύφος και οι συνδυασμοί των φωνών (Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής) οι εναλλαγές στο ρεπερτόριο (από Βeatles μέχρι την «Έξοδο Κινδύνου» και το «Δι΄ Ευχών») αφήνουν στον ακροατή του άλμπουμ μια αίσθηση καινούργιου. Η παραγωγή της Λίνας Νικολακοπούλου. Οι εξέχουσες στιγμές το «Να μ΄ αγαπάς» σε στίχους δικούς της και το ολοκαίνουργιο «Φουρτούνα στο πλυντήριο» (του Σ. Κραουνάκη).
Ακούσαμε ακόμη και σημειώνουμε: τους « Πέτρινους Κήπους»
του Χρήστου Θηβαίου και το «Έλα» κυρίως για την πολλά υποσχόμενη Ελεονώρα Ζουγανέλη. Τα λάιβ όπου ταξιδέψαμε (χορέψαμε, γελάσαμε, αναπολήσαμε):
To «Για Έναν Έρωτα» του Σταμάτη Κραουνάκη, το «Live» του Παύλου Παυλίδη απο το θέατρο Απόλλων της Σύρου και τις «Απίθανες Περιπέτειες» του Φοίβου Δεληβοριά. Περιμένουμε: τον νέο Δημήτρη Μητροπάνο. Φτάνει από στιγμή σε στιγμή (και λένε ότι είναι καλύτερος από ποτέ).
Τα τραγούδια νίκησαν τα άλμπουμ
Της Μαρίας Μαρκουλή
Ήταν η χρονιά που το «Μercy» της Duffy μας «τηγάνισε τα αυτιά», παίζοντας ανελέητα στα ringtones, και ο πρόγονός του, το «Βeggin΄» των Four Seasons φορέθηκε πιο πολύ και από την επιστροφή του Μini. Που οι Guns Ν΄ Roses κυκλοφόρησαν το «Chinese Democracy» και οι AC/DC επέστρεψαν και τίναξαν την μπάνκα. Η χρονιά που είδαμε λάιβ στην Αθήνα τη Μαντόνα (είδες; Όλα γίνονται), τον Λέοναρντ Κοέν (υπάρχει Θεός), τη Σάρον Τζόουνς με τους Dub Κings (κάποιος να με τσιμπήσει), τους Βeasts Οf Βurbon (κάποιος να με ξανατσιμπήσει).
Το βινύλιο κάνει δυναμικό comeback, το CD παίρνει τα βουνά και τα μεμονωμένα τραγούδια νικάνε τα άλμπουμ με χαρακτηριστική άνεση. Όπως και να ΄χει, το 2008 ακούγεται σαφώς καλύτερα με:
1. Τον Βeck στο «Μodern Guilt». Δεν έφτανε η τρέλα που έχει από μόνο του αυτό
το μουσικό χωνευτήρι, ήρθε και έδεσε το γλυκό με παραγωγό τον Danger Μouse.
2. Εlvis Costello στο «Μοmofuku». Απο τα καλύτερά του. Το άκουσα εξαντλητικά, δεν το χόρτασα ακόμη.
3. Ry Cooder, «Ι Flatehead». Τι έκανε ο άνθρωπος (ο Βuena Vista Social Club άνθρωπος)!
«Έγραψε» τραγούδια σαν βιβλίοιστορίες με σκόνη, σακαράκες, κάντρι, θρυλικές Κάντιλακ και μυστήριους τύπους. Μυρίζει βενζίνη.
4. Firewater «Τhe golden hour». Χαρμάνι κι αυτό! Folk και surf, οριένταλ επιρροές, gypsy ροκ, φωνή α λα Τζο Στράμερ. Ο
Tod Α βγήκε στους δρόμουςΙνδία, Πακιστάν, Κωνσταντινούπολη, Μπρούκλιν. 5. Ρortishead, «Τhird». Η πιο πυκνή ρεαλιστική ομίχλη πάνω από τις ψεύτικες λιακάδες της δισκογραφίας.
6. ΤV Οn Τhe Radio στο «Dear Science». Ροκ και φανκ και ποπ και ό,τι θέλεις σε συνδυασμό «επόμενης μέρας». 7. Η Santogold. Από το πανκ, στο ραπ, στο σκα, στη ρέγκε, με τραγούδια που θα φορτώθηκαν ήδη στον ομώνυμο σκληρό δίσκο του 2008.
8. Οι Μy Μorning Jacket με το «Εvil Urges». Και όσοι δεν το είχαν καταλάβει ώς εδώ, η μπάντα από το Κεντάκι έχει ξεφύγει από τα ροκ στενά και γράφει ιστορία. 9. Last Shadow Ρuppets, «Τhe Αge Οf the Understanding» ή πώς ο Άλεξ Τάρνερ, ο Μάιλς Κέιν μαζί με τον Τζέιμς Φορντ παραγωγό έφτιαξαν το ιδανικό ποπ άλμπουμ (με παλιά αυθεντικά υλικά).
10. Calexico και «Carried Το Dust». Η ιδανική κομπανία των Μπερνς/Κονβερτίνο στο μαγευτικό της ταξίδι. Μαριάτσι, πνευστά, ο ήχος της ερήμου, σκηνικό και δράση.
Συνεχίζω... Τα επόμενα ανήκουν και αυτά στη δεκάδα, μόνο που δεν χωράνε. Το 2008 ήταν καλό στη μουσική, γιατί έβγαλαν άλμπουμ ο Μπρους Σπρίνγκστιν (το «Μagic»), η Νικόλ Άτκινς (το «Νeptune City»), οι Giant Sand («Ρrovisions»), ο Rodney Crowell («Sex & Gazoline»), oι Raconteurs («Consolers Οf Τhe Lonely»), o Πολ Γουέλερ («22 Dreams»), οι White Denim («Workout Ηoliday»), οι Drive-Βy Τruckers («Βrighter than Creation΄s Dark»), οι Ηold Steady («Stay Ρositive»), o Βon Ιver («For Εmma, Forever Αgo»), oι ΜGΜΤ («Οracular Spectacular»), η Έρικα Μπαντού («Νew Αmeryka Ρart 1»), oι Βlack Μountain («Ιn Τhe Future»), η Σαρλίν Σπιτέρι («Μelody»), η Τζένι Λιούις («Αcid Τongue»), oι W atson Τwins («Fire Songs»), η Λουσίντα Γουίλιαμς («Little Ηoney»), οι Αmerican Μusic Club («Τhe Golden Αge») κ.ά.
Όμως, οι μετοχές της χρονιάς ανέβηκαν θεαματικά με το «Τell Tale Signs», «Τhe Βootleg Series Vol 8», βλέπε Μπομπ Ντίλαν.
Εντός και εκτός συναγωνισμού.
να είναι τραγούδια αναφοράς.Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και το ολοκαίνουργιο «Και τα Μάτια κι η Καρδιά» έχουν κάτι από παλιά καλή Ελευθερία. Ο δίσκος έγινε στην Ισπανία με παραγωγό τον διάσημο Javier Limon (από όπου και ο «λάτιν» αέρας του, ακόμα και στις περιπτώσεις που οι δρόμοι του έρχονται με φόρα από το σμυρναίικο παρελθόν μας). Πολυσυλλεκτική δουλειά που έχει ροή και συνοχή. Ανάλαφρη, όχι ελαφριά. Θα παιχτεί στα ραδιόφωνα, θα την ακούσουμε σε προγράμματα, θα την αγαπήσουμε, θα τη χορέψουμε. Θα τη φυλάξουμε.
Αν υπάρχει νέος δίσκος που δίνει μια ελπίδα για τον κάπως παρεξηγημένο χαρακτηρισμό «έντεχνο» είναι το «Μέχρι το Τέλος» σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη, στίχο Γεράσιμου Ευαγγελάτου και ερμηνεία Νατάσας Μποφίλιου. Ποιητικός, δυνατός, σημερινός στίχος, δεμένος άψογα με τις μουσικές και μια φωνή που μπορεί και μεταφέρει συναισθήματα.
« Πάμε ξανά απ΄ την αρχή»... Οδυσσέας Ιωάννου, Θάνος Μικρούτσικος , Ρίτα Αντωνοπούλου, ένας ακόμη δίσκος που γεννήθηκε με τη λογική της παρέας και με επίκεντρο τη φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου. Το συνολικό ύφος φέρει τη χαρακτηριστική σφραγίδα του συνθέτη. Καλοδουλεμένα, καλοφτιαγμένα- αν και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένα- τραγούδια που αναδεικνύονται από μια νέα φωνή με ιδιαίτερη χροιά, δυναμισμό και πάθος.
«Προσο χή! Τρίφωνο»! Οι ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, η ροή, το ύφος και οι συνδυασμοί των φωνών (Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής) οι εναλλαγές στο ρεπερτόριο (από Βeatles μέχρι την «Έξοδο Κινδύνου» και το «Δι΄ Ευχών») αφήνουν στον ακροατή του άλμπουμ μια αίσθηση καινούργιου. Η παραγωγή της Λίνας Νικολακοπούλου. Οι εξέχουσες στιγμές το «Να μ΄ αγαπάς» σε στίχους δικούς της και το ολοκαίνουργιο «Φουρτούνα στο πλυντήριο» (του Σ. Κραουνάκη).
Ακούσαμε ακόμη και σημειώνουμε: τους « Πέτρινους Κήπους»
του Χρήστου Θηβαίου και το «Έλα» κυρίως για την πολλά υποσχόμενη Ελεονώρα Ζουγανέλη. Τα λάιβ όπου ταξιδέψαμε (χορέψαμε, γελάσαμε, αναπολήσαμε):To «Για Έναν Έρωτα» του Σταμάτη Κραουνάκη, το «Live» του Παύλου Παυλίδη απο το θέατρο Απόλλων της Σύρου και τις «Απίθανες Περιπέτειες» του Φοίβου Δεληβοριά. Περιμένουμε: τον νέο Δημήτρη Μητροπάνο. Φτάνει από στιγμή σε στιγμή (και λένε ότι είναι καλύτερος από ποτέ).
Τα τραγούδια νίκησαν τα άλμπουμ
Της Μαρίας Μαρκουλή
Ήταν η χρονιά που το «Μercy» της Duffy μας «τηγάνισε τα αυτιά», παίζοντας ανελέητα στα ringtones, και ο πρόγονός του, το «Βeggin΄» των Four Seasons φορέθηκε πιο πολύ και από την επιστροφή του Μini. Που οι Guns Ν΄ Roses κυκλοφόρησαν το «Chinese Democracy» και οι AC/DC επέστρεψαν και τίναξαν την μπάνκα. Η χρονιά που είδαμε λάιβ στην Αθήνα τη Μαντόνα (είδες; Όλα γίνονται), τον Λέοναρντ Κοέν (υπάρχει Θεός), τη Σάρον Τζόουνς με τους Dub Κings (κάποιος να με τσιμπήσει), τους Βeasts Οf Βurbon (κάποιος να με ξανατσιμπήσει).Το βινύλιο κάνει δυναμικό comeback, το CD παίρνει τα βουνά και τα μεμονωμένα τραγούδια νικάνε τα άλμπουμ με χαρακτηριστική άνεση. Όπως και να ΄χει, το 2008 ακούγεται σαφώς καλύτερα με:
1. Τον Βeck στο «Μodern Guilt». Δεν έφτανε η τρέλα που έχει από μόνο του αυτό
το μουσικό χωνευτήρι, ήρθε και έδεσε το γλυκό με παραγωγό τον Danger Μouse.2. Εlvis Costello στο «Μοmofuku». Απο τα καλύτερά του. Το άκουσα εξαντλητικά, δεν το χόρτασα ακόμη.
3. Ry Cooder, «Ι Flatehead». Τι έκανε ο άνθρωπος (ο Βuena Vista Social Club άνθρωπος)!
«Έγραψε» τραγούδια σαν βιβλίοιστορίες με σκόνη, σακαράκες, κάντρι, θρυλικές Κάντιλακ και μυστήριους τύπους. Μυρίζει βενζίνη.
4. Firewater «Τhe golden hour». Χαρμάνι κι αυτό! Folk και surf, οριένταλ επιρροές, gypsy ροκ, φωνή α λα Τζο Στράμερ. Ο
Tod Α βγήκε στους δρόμουςΙνδία, Πακιστάν, Κωνσταντινούπολη, Μπρούκλιν. 5. Ρortishead, «Τhird». Η πιο πυκνή ρεαλιστική ομίχλη πάνω από τις ψεύτικες λιακάδες της δισκογραφίας.6. ΤV Οn Τhe Radio στο «Dear Science». Ροκ και φανκ και ποπ και ό,τι θέλεις σε συνδυασμό «επόμενης μέρας». 7. Η Santogold. Από το πανκ, στο ραπ, στο σκα, στη ρέγκε, με τραγούδια που θα φορτώθηκαν ήδη στον ομώνυμο σκληρό δίσκο του 2008.
8. Οι Μy Μorning Jacket με το «Εvil Urges». Και όσοι δεν το είχαν καταλάβει ώς εδώ, η μπάντα από το Κεντάκι έχει ξεφύγει από τα ροκ στενά και γράφει ιστορία. 9. Last Shadow Ρuppets, «Τhe Αge Οf the Understanding» ή πώς ο Άλεξ Τάρνερ, ο Μάιλς Κέιν μαζί με τον Τζέιμς Φορντ παραγωγό έφτιαξαν το ιδανικό ποπ άλμπουμ (με παλιά αυθεντικά υλικά).
10. Calexico και «Carried Το Dust». Η ιδανική κομπανία των Μπερνς/Κονβερτίνο στο μαγευτικό της ταξίδι. Μαριάτσι, πνευστά, ο ήχος της ερήμου, σκηνικό και δράση.
Συνεχίζω... Τα επόμενα ανήκουν και αυτά στη δεκάδα, μόνο που δεν χωράνε. Το 2008 ήταν καλό στη μουσική, γιατί έβγαλαν άλμπουμ ο Μπρους Σπρίνγκστιν (το «Μagic»), η Νικόλ Άτκινς (το «Νeptune City»), οι Giant Sand («Ρrovisions»), ο Rodney Crowell («Sex & Gazoline»), oι Raconteurs («Consolers Οf Τhe Lonely»), o Πολ Γουέλερ («22 Dreams»), οι White Denim («Workout Ηoliday»), οι Drive-Βy Τruckers («Βrighter than Creation΄s Dark»), οι Ηold Steady («Stay Ρositive»), o Βon Ιver («For Εmma, Forever Αgo»), oι ΜGΜΤ («Οracular Spectacular»), η Έρικα Μπαντού («Νew Αmeryka Ρart 1»), oι Βlack Μountain («Ιn Τhe Future»), η Σαρλίν Σπιτέρι («Μelody»), η Τζένι Λιούις («Αcid Τongue»), oι W atson Τwins («Fire Songs»), η Λουσίντα Γουίλιαμς («Little Ηoney»), οι Αmerican Μusic Club («Τhe Golden Αge») κ.ά.
Όμως, οι μετοχές της χρονιάς ανέβηκαν θεαματικά με το «Τell Tale Signs», «Τhe Βootleg Series Vol 8», βλέπε Μπομπ Ντίλαν.
Εντός και εκτός συναγωνισμού.
No comments:
Post a Comment